นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ - ตอนที่ 6 ให้ตายยังไงก็ไม่เรียกเธอว่าพี่สะใภ้!

สือฮว่าไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอ ตอนเช้านั่งอยู่บนโต๊ะ เธอกลับเห็นดวงตาของฮ่อฉินฉินบวมมากจนปิดร่องรอยใต้ตาด้วยคอนซีลเลอร์ยังไม่มิด

เธอเลยถามด้วยความห่วงใยอย่างสุภาพ "เธอโอเคไหม?"

แต่ไม่มีใครเห็นคุณค่าของมัน

"สนใจทำไม! เธอคิดว่าเธอเป็นใคร! พี่สะใภ้?! ฉันบอกเธอให้นะ ให้ฉันตายฉันก็จะไม่เรียกเธอว่าว่าพี่สะใภ้!"

สือฮว่าเงียบและไม่ได้พูดอะไรต่อ

หลังอาหารเช้า คนรับใช้ของบ้านตระกูลฮ่อก็เริ่มยุ่ง บ้านก็เปลี่ยนเป็นมีชีวิตชีวาขึ้นนิดหน่อย

ถางหรงนั่งบนโซฟาพร้อมกับถ้วยชาในมือ

"จะไปไหน?"

สายตาของเธอราบเรียบ เห็นสือฮว่าที่ถือกระเป๋าเดินออกไปข้างนอกก็อดไม่ได้ที่จะถาม

สือฮว่าหยุดฝีเท้า "คุณผู้หญิงถาง ฉันอยากจะไปโรงพยาบาลก่อนน่ะค่ะ พอดีคุณยายยังอยู่ที่นั่น"

ถางหรงขมวดคิ้วก่อนจิบชา "กลับมาก็อย่าลืมอาบน้ำ อย่าเอาเชื้อกลับมา ตอนนี้เธอคือคนของบ้านตระกูลฮ่อ อยู่ข้างนอกต้องใส่ใจกับตัวตนของเธอเสมอ อย่าทำให้บ้านตระกูลฮ่อต้องขายขี้หน้า"

"ฉันได้ยินมาว่าเธอยังเรียนไม่จบ อยู่ห่างๆพวกคนที่ไม่เหมาะสมหน่อยล่ะ"

สือฮว่ายังไม่จบการศึกษาอย่างเป็นทางการ พิธีจบการศึกษาคืออีกเพียงหนึ่งสัปดาห์

หลังจากได้ยินคำพูดนั้นก็คิดอยู่ครู่หนึ่งแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร

ทุกคนคงรู้บรรยากาศของโรงเรียนชื่อดังในจิงตู

แต่อคติของถางหรงที่มีต่อเธอไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้ในชั่วข้ามคืน สือฮว่าในสายตาของเธอนั้นอ่อนโยน ขี้ขลาดและไม่น่าสนใจ

เก็บไว้แบบนี้แล้วกัน อย่างน้อยก็จะช่วยลดปัญหาได้มาก

แต่ความรู้และความสนใจของสือฮว่าทำให้ถางหรงพอใจมากและไม่ได้อยากจะรั้งไว้

หลังจากออกจากประตูใหญ่ สือฮว่ารู้สึกว่าภูเขาลูกใหญ่ที่กดทับในที่สุดก็ได้หายไปแล้วไปโบกรถแท็กซี่ไปโรงพยาบาล

เธอคงไม่ได้รับอนุญาตให้ใช้รถของบ้านตระกูลฮ่อ แต่ก็เป็นเรื่องง่ายดี

ถ้าไม่ใช่เพราะสถานการณ์ตอนนี้ของคุณยายที่เธอไม่สามารถทำอะไรได้อย่างสบายๆ เธอก็คิดที่จะย้ายไปโรงพยาบาลเพื่อเลี่ยงตนของบ้านตระกูลสือ

ไม่นานหลังจากที่ใช้บัตรเพื่อจ่ายค่ารักษาพยาบาลทั้งหมด สือฮว่าได้รับแจ้งว่าสามารถไปที่วอร์ดVIPได้เลย

วอร์ดVIPของโรงพยาบาลกลางจิงตูนั้นหาห้องได้ยากมาตั้งแต่ไหนแต่ไร มีเงินก็อาจช่วยไม่ได้ เธอคิดอยู่สักพักก็คิดได้ถึงกุญแจสำคัญ

เป็นเพราะแบล็คการ์ดนั่น

ถึงจะรู้จักความรุ่งเรืองของตระกูลฮ่อ แต่ก็ไม่คิดว่าจะมีส่วนเกี่ยวกับสถานที่แบบนี้

ทุกอย่างเป็นไปด้วยดี สือฮว่ายืนอยู่หน้าเตียงคนไข้ เห็นหญิงชราเงียบสงบ ก็ทำให้รู้สึกอุ่นใจ

จากนั้นถ้าไตเข้ากันได้ ร่างกายของคุณยายก็จะดีขึ้น

เธออยู่ในห้องคนไข้สักพักและกำลังจะจากไป โทรศัพท์ก็ดังขึ้น เป็นสายของสิงเหมี่ยว

สือฮว่ามองไปที่หน้าจอด้วยสีหน้าเรียบเฉย แสงยังคงกระพริบไม่หยุด เดาว่าอีกฝ่ายคงใกล้จะหมดความอดทนถึงได้กดรับสาย

"แกทำอะไรน่ะ?! ใช้เวลารับโทรศัพท์นานมาก!"

น้ำเสียงของสิงเหมี่ยวแย่มากและดวงตาก็เต็มไปด้วยประกายไฟ

"มีอะไรคะ?"

"วันหลังพาโม่โม่เข้าไปหน่อย คนทั่วไปเข้าบ้านตระกูลฮ่อไม่ได้ ฉันได้ยินมาว่าฮ่อซือหนานยังไม่ได้แต่งงาน ถ้าแกเจอเขาก็พูดเรื่องดีๆของโม่โม่ต่อหน้าเขาเยอะๆหน่อย ถ้าเรื่องนี้สำเร็จ บ้านตระกูลฮ่อจะรับผิดชอบยายของแกให้ถึงที่สุด วันหลังทางนั้นแกจะได้มี…"

ที่สิงเหมี่ยวพูดถึง "โม่โม่" คือลูกสาวของเธอเอง ทั้งสาวและสวยแต่มีวิสัยทัศน์สูงมาก

พูดยังไม่ทันจบ สือฮว่าก็รู้ว่าแม่ลูกคู่นี้กำลังคิดอะไรอยู่

สือโม่ไม่มีความรู้ความสามารถอะไร แต่ประวัติความรักกลับเขียนเป็นหนังสือได้ตั้งแต่อายุยังน้อยและยังอยากจะแต่งกับคนที่ดีพร้อม

ฮ่อซือหนานเป็นลูกพี่ลูกน้องของฮ่อฉวนสือ ไม่ต้องพูดถึงรูปลักษณ์ แถมยังเป็นเพลย์บอยที่มีชื่อเสียงในแวดวงโซเชียล ผู้ชายแบบนี้ที่เคยเห็นผู้หญิงสวยๆงามๆมาทุกรูปแบบจะให้เชื่อสัมพันธ์กับสือโม่?

เพราะการแต่งงานที่ไร้สาระนั่นถึงต้องทำขนาดนี้?

ให้ตายยังไง เธอก็ไม่ขอร่วมด้วย

ดวงตาของสือฮว่าเย็นชา "คุณสือ ดูเหมือนว่าคุณจะไม่เข้าใจเกี่ยวกับลูกสาวของคุณอย่างชัดเจนนะคะ ไม่ว่าฮ่อซือหนานจะเลวร้ายแค่ไหน แต่ก็เป็นลูกหลานบ้านตระกูลฮ่อ เขาจบการศึกษาระดับแนวหน้าของโลก มีทรัพย์สินมากมายนับไม่ถ้วน แต่สือโม่เรียนอะไร เข้ามหาลัยได้ก็เป็นเงินที่พวกคุณจัดการ ไม่กี่ปีที่ผ่านมาก็ชัดเจนสำหรับทุกคนแล้ว คุณคิดว่าฮ่อซือหนานจะสนใจเธองั้นเหรอ?"

หลังจากนั้น สิงเหมี่ยวก็อารมณ์พุ่งปรี้ดจนหาคำพูดมาหักล้างไม่ได้

ดวงตาของเธอปรากฏร่องรอยของความชั่วร้าย เธอบีบโทรศัพท์ในมือแน่นจนจะแตกออกเป็นสองส่วน

"สือฮว่า! แกมันใจดำ! กล้าพูดแบบนี้กับฉันได้ยังไงกัน! อยากให้ยัยแก่นั่นตายใช่ไหม!"