นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ - ตอนที่ 23 เขาเป็นชายที่รู้จักพื้นที่นี้ดีที่สุด
หลังจากไอ เขาก็เดินออกไปด้านนอกและเมื่อขึ้นรถก็ไม่ลืมที่จะหันกลับไปและบอกกับสือฮว่าว่า “เธอกลับไปกับฉินฉิน ฉันไม่อยากรอครั้งต่อไป ตอนนี้ฉันต้องไปจัดการไอ้เด็กนั้น! ”
ประจวบเหมาะกับที่ฮ่อฉินฉินก็ออกมาจากข้างในและได้ยินสิ่งที่เขาพูดพอดี
เธอเหลือบมองไปที่สือฮว่า พยักหน้าเล็กน้อยและขึ้นรถที่จอดอยู่ด้านข้าง “ไปเถอะ”
สือฮว่าตามขึ้นไปนั่ง จริงๆแล้วเธอสงสัยจริงๆว่าฮ่อฉวนสือหน้าตาเป็นแบบไหนกันแน่ บอบบางและขี้โรคหรือเปล่า？
ชายชราโกรธมากขนาดนี้ ดูเหมือนว่าพวกเขาจะได้เจอกันเร็วๆนี้
เมื่อรถแล่นเข้ามาใกล้บ้านตระกูลฮ่อ ในที่สุ ฮ่อฉินฉินก็หันศีรษะมามองสือฮว่าพลางเม้มริมฝีปาก”เธอพูดอะไรกับฮ่อสือหนานกันแน่？ฉันบอกเธอไว้ว่าฮ่อสือหนานเป็นคนไร้ยางอาย ก็เกิดไปพัวพันแล้ว สลัดยังไงก็สลัดไม่ออก เธอควรรักษาระยะห่างจากเขาไว้ดีกว่า ถ้าทำสิ่งที่ผิดต่อพี่ชายฉันจริงๆหล่ะก็ ฉันจะเป็นคนแรกที่ไม่ปล่อยเธอไปแน่ ”
ฮ่อฉินฉินค่อนข้างเงียบตลอดทาง กลายเป็นว่ากำลังพัวพันกับเรื่องเธอและฮ่อสือหนาน
สือฮว่ามองออกไปนอกหน้าต่างและสบัดหน้าของฮ่อสือหนานในความคิด “ฉันกำลังเป็นแม่สื่อให้เขากับสือโม่”
ฮ่อฉินฉินแทบจะกระโดดขึ้นเมื่อเธอได้ยินประโยคนี้
“เธอหมายถึงสือโม่?! สือฮว่า ฉันจะบอกเธอนะ แม้ว่าฮ่อสือหนานจะเป็นคนเลวไปหน่อย แต่นั้นก็เป็นลูกหลานของตระกูล ฮ่อด้วยเช่นกัน สือโม่น้องสาวของเธอไม่ได้กับนิ้วของเขาด้วยซ้ำ!”
“ฉันคิดแบบนี้เหมือนกัน.”
เสียงของสือฮว่านั้นแผ่วเบาและแววตาที่ไร้อารมณ์ ราวกับว่าเขากำลังพูดถึงความจริง
ฮ่อฉินฉินสำลัก คำพูดเหน็บแนมจำนวนมากที่เขาเตรียมไว้สำหรับตระกูลสือที่ติดอยู่ในลำคอของเขาที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกนั้นเป็นทุกข์จริงๆ
สือฮว่ามีความสามารถเช่นนี้เสมอ เมฆและลมที่เบาบางนั้น ทำให้ผู้คนสับสนอย่างหมดคำพูด
หลังจากรถหยุด ฮ่อฉินฉินก็เปิดประตูด้วยความโกรธและกระแทกประตูเสียงดังเมื่อเขาลงจากรถ
เธอกำลังบอกสือฮว่าด้วยการกระทำว่าเธอโกรธ
สือฮว่ารู้สึกตลก ใบหน้าของฮ่อฉินฉินไม่สามารถซ่อนอารมณ์ได้ อัญมณีอันเป็นที่รักในมือนั้นเรียบง่ายเหมือนดอกมะลิยังไงอย่างงั้น
ฮ่อฉินฉินไม่เพียงแต่โกรธเพราะเรื่องนี้ แต่ยังมีเพราะเหตุผลอื่นด้วย
เมื่อกี้คุณปู่บอกว่าเขาจะไปหาพี่ชาย มันต้องเป็นเพราะสือฮว่าฟ้อง อาศัยความรักของคุณปู่ที่มีต่อเธอพูดใส่ร้ายให้พี่ชาย
สิ่งที่เธอเกลียดที่สุดคือคนประเภทนี้ที่ขี้ฟ้องลับหลังแบบนี้!
อีกด้านหนึ่ง รถของชายชราฮ่อมาถึงตี้เซิ่งด้วยความเร่งรีบ หากไม่ใช่ว่ายังเหลือเหตุผลอยู่ เขาคงจะเตะเปิดประตูสำนักงานที่อยู่ตรงหน้าแล้ว
“ฮ่อฉวนสือ!”
เขาเริ่มตะโกนด้วยชื่อและนามสกุล ซึ่งแสดงว่าเขาโกรธนั้นแค่ไหน
อย่างไรก็ตามในห้องทำงานเงียบและมีเพียงหนานสือเท่านั้นที่ยังทำงานอยู่
“คุณท่าน ประธานเพิ่งออกเดินทางไปประชุมที่อื่นครับและเวลาที่กลับนั้นยังไม่แน่นอน”
เต็มไปด้วยความโกรธที่ชกไปบนฝ้าย ชายชราผ่านท่าให้กับไม้อ่อนแบบนี้ ใบหน้าที่อัดอั้นนั้นแดงก่ำ
คงรู้ว่าเขาจะมา ไอ้เด็กนี้จึงหลีกเลี่ยง
เขากัดฟันและหายใจเข้าลึกๆ ปลอบตัวเองให้ใจเย็นๆ ไม่ช้าก็เร็วก็จะมีโอกาสจัดการเขา
หลังจากที่ชายชรากลับไป ฮ่อฉวนสือก็ออกมาจากห้องรับรอง ใบหน้าของเขานั้นสงบมาก
เขาหยิบเสื้อคุมจากด้านข้างและติดกระดุม
“กลับบ้าน”
หนานสือพยักหน้าโดยคิดว่าประธานนั้นฉลาดจริงๆ เขารู้ได้อย่างไรว่าชายชราจะมาและซ่อนตัวล่วงหน้า
เมื่อเห็นท่าทางโกรธของชายชรา ถ้าถูกจับได้ในคืนนี้ คาดว่ากฎของตระกูลก็คงจะเบาไป
ฮ่อฉวนสือนั่งอยู่ในรถแล้วนึกถึงสายของฮ่อสือหนานอย่างอธิบายไม่ถูก
“พี่ ฉันชอบผู้หญิงของคุณ … ”
ทำไมได้ยินประโยคนี้แล้วเขารู้สึกว่าฟังไม่เขาหูแบบนี้?
ไม่ว่าเขาจะไม่ชอบสือฮว่าแค่ไหน แต่นั่นก็คือภรรยาในนามของเขา
เขาเป็นคนที่รู้จักที่นี้ดีที่สุด ตราบใดที่ชื่อของสือฮว่ายังไม่ถูกตัดออกจากใบสมรส “หนานสือ คุณให้คนเปิดเผยกับคุณปู่ บอกว่าเขามีเจตนาที่ไม่ดีกับสือฮว่า”
มือของหนานสือที่จับพวงมาลัยนั้นสั่น เมื่อมองไปที่การแสดงออกของเขาจากกระจก
ดูท่าทางนั้นเหมือนว่าเขาจะไม่ได้ล้อเล่น แพะรับบาปนี้ กลัวว่าคุณชายฮ่อจะถูกส่งไปทำงานในแอฟริกาเป็นเวลาหนึ่งเดือน
“ได้ครับท่านประธาน”
เขาตอบกลับและมีความสุขอย่างอธิบายไม่ได้
พอถึงบ้านก็เป็นเวลากลางดึกแล้ว
สิ่งที่เกิดขึ้นในงานเลี้ยงของตระกูลถังนั้นได้แพร่กระจายไปยังชนชั้นสูงอย่างรวดเร็ว
หนิงหวางชิงถูกหนิงหยู่เรียกไปที่ห้อง ทันทีที่เดินเข้าไป ก็ตบหน้าเธออย่างแรง
เธอคุกเข่าลงอย่างรวดเร็วอย่างไม่กล้าขัดขืน
ใบหน้าของหนิงหยู่นั้นเขียวช้ำและน้ำเสียงก็เย็นชา
“ฉันไม่คิดเลยว่าแกจะวางแผนใส่ร้ายคนอื่นบนหัวฉัน แกรู้ความสัมพันธ์ของสือฮว่ากับตระกูลฮ่อก่อนแล้ว?”
หนิงหวางชิงจับใบหน้าของตัวเอง ราวกับว่าพายุกำลังก่อตัวในดวงตาของเธอ แต่น่าเสียดายที่เธอก้มหัวลงอยู่ตลอดและหนิงหยู่ก็ไม่ได้สังเกตุเห็น
“คุณอา ฉันคิดว่าเธอเป็นไร้ตัวตนในครอบครัวตระกูลฮ่อ ฉันไม่คิดว่าคุณปู่ฮ่อจะให้ความสำคัญกับเธอมากขนาดนี้”
” ให้ความสำคัญ?”
ใบหน้าของหนิงหยู่เต็มไปด้วยความประชด จะไม่มีสิ่งที่เรียกว่าครอบครัวในตระกูลใหญ่ได้ยังไง ชายชราฮ่อออกหน้าแทนสืฮว่าเพราะตัวของสือฮว่าถูกปิดด้วยตราของตระกูลฮ่อ
สือฮว่าถูกทำให้อับอาย นั่นก็คือตระกูลฮ่อถูกทำให้อับอาย!
น่าเสียดายที่หนิงหวางชิงไม่เข้าใจหลักการนี้ ทั้งๆที่รู้สือฮว่ามาจากตระกูลฮ่อ ยังยุยงให้เธอหาเรื่องใส่ตัว
หนิงหยู่โกรธมาก เธอดูแลตระกูลถังอย่างระมัดระวังมาหลายปีและทุกอย่างก็พังทลายในคืนนี้
“หวางชิง เธออย่าโทษฉันที่ว่าไม่เตือนสติเธอ เธอต้องการแก้แค้นสือฮว่าก็ต้องทำอย่างเงียบๆ ดีที่สุดอย่าให้ตระกูลฮ่อนั้นรู้ มิฉะนั้นจะไม่มีใครช่วยเธอได้ เด็กอย่างเธอที่สามารถเข้ามหาวิทยาลัยจิงตูซึ่งหมายความว่าอย่างน้อยก็ไม่โง่ มีหลายวิธีในโลกที่สามารถทำให้สือฮว่าทนทุกข์ได้อย่างเงียบๆ แต่เธอดันเลือกวิธีที่โง่ที่สุด อาในฐานะคนที่เคยผ่านมาก่อนขอบอกเธอว่าด้วยตัวตนของสือฮว่าในตอนนี้ การใช้คนอื่นทำลายนั้นเป็นทางเลือกที่ฉลาดที่สุด ”
สองมือของหนิงหวางชิงนั้นกุมไว้ ที่เธอเสียหน้าในงานเลี้ยงคืนนี้ทั้งหมดนั้นเป็นเพราะสือฮว่า!
เมื่อเธอคุกเข่าต่อหน้าผู้คนมากมายก็คิดไว้แล้วว่าถ้ามีโอกาสเธอจะต้องส่งสือฮว่าลงนรกแน่นอน!
“คุณอา หนุรู้แล้วค่ะ”
ค่ำคืนนั้นยิ่งดึกขึ้นเรื่อยๆ คนรับใช้ของตระกูลถังที่กำลังมองหาเพชรต่างก็พักผ่อนแล้ว หนิงว่านชิงลากเท้าหนักๆออกมาและกัดปลายลิ้นจนเลือดออก
เธอจะจดจำความอัปยศของคืนนี้และจะย้อนคืนเป็ตนอีกสิบเท่าร้อยเท่า
ดวงจันทร์ซ่อนในก้อนเมฆอย่างเงียบๆและความขาวค่อยๆปรากฏขึ้นที่ขอบฟ้า
เช้าวันธรรมดานี้ถูกกำหนดให้ไม่ธรรมดาสำหรับฮ่อสือหนาน
แน่นอนว่าเขาขึ้นเครื่องบินไปแอฟริกาและแทบจะอ้วกเป็นเลือดด้วยความหดหู่ แต่เดิมเขานัดดาราหญิงคนหนึ่งไปทานอาหาร แต่ระหว่างการชำระเงินบัตรธนาคารก็ได้ตัดไปแล้ว ในท้ายที่ดาราหญิงก็เป็นคนจ่ายเงิน
ฮ่อสือหนานสาบานเลยว่าเขาไม่เคยขายหน้าขนาดนี้มาก่อนในชีวิต
เมื่อเขาต้องการกลับไปเผชิญหน้ากับชายชรา บอดี้การ์ดหลายคนก็คุมตัวเขาขึ้นรถและยัดเขาลงเครื่องบินที่มุ่งหน้าไปยังแอฟริกาโดยไร้สีหน้า
“คุณชายฮ่อ คุณท่านบอกว่าคุณประพฤติตัวไม่ดี จึงให้คุณปรับปรุงตัวที่นั่นหนึ่งเดือนแล้วค่อยกลับมาใหม่”
บอดี้การ์ดถ่ายทอดคำสั่งของชายชราอย่างไร้ความรู้สึก ฮ่อสือหนานกัดฟัน ถ้าเขามีนิสัยที่ดีเขาจะชื่อว่าฮ่อสือหนานหรือ?
” ฉันไม่อยากไป ฉันอยากกลับไปหาคุณปู่”
เขากำลังเล่นตุกติกและต้องการออกไปจากสนามบิน แต่แล้วบอดี้การ์ดก็เอาปืนออกมาและปากกระบอกปืนสีดำก็ชี้มาที่เขา
“คุณชายฮ่อ คุณท่านกล่าวว่าตามนิสัยของคุณแล้วคุณจะไม่เชื่อฟังอย่างแน่นอน ดังนั้นขอให้พวกเราเคร่งครัดมากยิ่งขึ้น”
ใบหน้าของฮ่อสือหนานมืดมิดและเกือบมีน้ำตา เขามั่นใจอย่างยิ่งว่าถ้าเขาออกจากที่นี่ได้จริงๆ งั้นคงจะหงายออกไปอย่างแน่นอน
อย่างไรก็ตามลูกหลานของตระกูลฮ่อก็ไม่สามารถถูกสังหารด้วยบาดแผลจากกระสุนปืนได้และคุณปู่ก็ต้องคิดเช่นนั้นเช่นกัน
เขาหันกลับมาและด่านตรวจอย่างเศร้าๆ
ท่าทางของชายชราที่แข็งกร้าวขนาดนี้ ต้องมีเหตุผลแน่นอน ใครกันที่ไปพูดอะไรต่อหน้าเขา?
ทันใดนั้นในหัวของฮ่อสือหนานก็ฉายแววใบหน้าที่เย็นชาหนึ่งขึ้น สือฮว่านะสือฮว่า กลับมาจ!มาคิดบัญชีกับคุณ！
สือฮวั้นนไม่รู้ว่าเธอได้กลายเป็นแพะรับบาปไปโดยปริยาย ในตอนนี้เธอได้มาที่ตี้เซิ่ง ภายใต้การแนะนำของหนานสือและเธอได้เข้าสู่แผนกกฎหมายที่ร่ำลือ
ฝ่ายกฎหมายนั้นน้อยมากที่จะมีใครมาใหม่และเธอยังเป็นผู้หญิงที่สวยเช่นนี้
ดวงตาของหนุ่มๆนั้นเป็นประกายและมุมปากของพวกเขางอโดยไม่รู้ตัว
สือฮว่าโค้งคำนับเล็กน้อยด้วยท่าทางจริงใจ “ฉันชื่อสือฮว่าค่ะ โปรดให้แนะนำเยอะๆด้วยนะคะ”
ผู้ชายเป็นสัตว์ที่มีวิสัยทัศน์และผู้ชายที่นี่ก็ไม่มีข้อยกเว้น
เพื่อนงานชายแสดงความกระตือรือร้นอย่างมากในทันที แต่เพื่อนร่วมงานหญิงสองสามคนมองเธอเบาๆ
ผู้หญิงนั้นไม่ค่อยชอบผู้หญิงที่สวยเกินไป ความสวยแบบนั้นเป็นอาวุธที่ทำให้พวกเธอรู้สึกแสบคอ
เสียงที่ดังในแผนกสงบลงหลังจากที่เจียงหยิงมาถึง
สายตาของเจียงหยิงจ้องมองไปที่ตำแหน่งของสือฮว่า เธอเพิ่งเห็นหนาสือส่งคนนี้มาเอง นี่คือใช้เส้นสาย?
แววตาของเธอมีแววถากถางและไม่มีใครในแผนกกฎหมายที่ใช้เส้นสายเข้ามา
“ฉันได้ส่งข้อมูลของคดีใหม่ไปยังกล่องจดหมายของทุกคนแล้ว หากพวกคุณมีเวลาก็ควรศึกษาให้มากขึ้น ครั้งนี้ฝีมือฝ่ายตรงข้ามไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้น”
สือฮว่ารู้สึกว่าเมื่อผู้หญิงคนนี้พูดคำว่า “อ่อนแอ” นั้นเขาตั้งใจมองมาที่เธอโดยเฉพาะ
” ฉื่อฮ่าวใช่ไหม เธอเข้ามากับฉันหน่อย”
เจียงหยิงหันกลับไปแล้วเปิดประตูห้องทำงานของตัวเอง
แม้ว่าสือฮว่าจะไม่เข้าใจสถานการณ์ แต่เขาก็ยังตามเข้ามา
“ก่อนที่คุณจะมาตี้เซิ่ง คุณน่ารู้สถานการณ์ของแผนกกฎหมาย ผู้มาใหม่จะไม่ได้รับสิทธิพิเศษใดๆที่นี่ หนานสือถึงขั้นพาคุณมาเอง หวังว่าความสามารถของคุณจะไม่ทำให้ฉันผิดหวัง ประจวบเหมาะกับช่วงนี้ที่มีการสู้ฟ้องร้อง ฉันได้ส่งอีเมลไปแล้วและเราก็จะยุ่งกันมาก สำหรับคุณก็ไปจัดเอกสารที่ห้องเก็บเอกสารข้างๆ ข้างในมีแต่เอกสารที่เราต้องใช้ หน้าที่นี้คุณน่าจะทำได้นะ?”
ไม่มีการแสดงออกใดๆบนใบหน้าของเจียงหยิง เธอหยิบแบบฟอร์มออกมาจากลิ้นชัก
“ไฟล์จะต้องเรียงตามลำดับนี้ ทำเสร็จก็ไปทานอาหารกลางวันเถอะ นี่คือกุญแจในห้องเก็บเอกสาร จากนี้ไปห้องเก็บเอกสารก็ส่งมอบให้คุณ”
ให้เธอเป็นผู้ดูแลห้องเก็บเอกสารและจัดระเบียบเอกสาร? นี่คือสิ่งที่พนักงานทำความสะอาดในบริษัทควรทำไม่ใช่หรือ?
สือฮว่ามองลงไปที่กุญแจและไม่ได้รับเป็นเวลานาน
“ทำไม คุณไม่เต็มใจ？”
YOU MAY ALSO LIKE
![29[1]](https://www.xn--72c5afc3e6a4acd3tpa.com/wp-content/uploads/2021/08/291-75x106.jpg)
