นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ - ตอนที่ 2 ทำเป็นเชิดไม่เห็นหัวคนอื่น

เธอมีผมดัดลอนสีน้ำตาลดูทันสมัย แต่งตัวสบายๆกับรองเท้าส้นสูงก็หยุดลงพร้อมกับออร่าแห่งความเย่อหยิ่ง

"นี่เพิ่งจะแต่งเข้ามาเองนะก็ทำเป็นเชิดไม่เห็นหัวคนอื่นจนปล่อยให้เรารอนานขนาดนี้?"

สือฮว่าผงะไปชั่วขณะ เดิมที่มาที่นี่ก็เพื่อทานอาหารเย็น ถึงระหว่างทางจะช้าก็ไม่ได้ล่าช้านาน จะรอนานไปได้ยังไง ผู้หญิงคนนี้จงใจทำให้เธออับอายชัดๆ

ความรังเกียจของเธอที่เเสดงออกมาอย่างทนไม่ได้ทั้งยังโผงผาง

อีกอย่าง ที่อย่างบ้านตระกูลฮ่อ ถึงลูกชายจะป่วยหนักแต่ก็รู้สึกว่าเธอกำลังต้องผูกมิตรกับคนที่มีสถานะสูงกว่าอยู่แล้ว

มีเรื่องน้อยก็ดีกว่ามีเรื่องมาก เธอหรี่ตาก่อนยิ้มและอธิบายอย่างอดทน "อาจเป็นเพราะการชะลอตัวไปพักหนึ่งตอนข้ามเขตตัวเมือง ต้องขอโทษด้วยนะคะ"

ฮ่อฉินฉินทำเสียงขึ้นจมูกและหันไปด้านข้างก่อนเดินไปที่ห้องโถงใหญ่

สือฮว่าขอบคุณคนรับใช้ที่พาเธอเข้ามาแล้วเดินตามฮ่อฉินฉินไป ก็เห็นผู้หญิงท่าทางสง่างามนั่งอยู่บนโซฟา เธอก็ก้าวไปข้างหน้าและโค้งคำนับเล็กน้อย

"คุณผู้หญิงถาง"

เมื่อได้ยินเสียงเรียก สีหน้าของถางหรงยังคงไม่ไหวติง และไม่ได้สนใจอะไร เธอกวาดสายตาวิพากษ์วิจารณ์ไปที่ร่างของสือฮว่าพลางขมวดคิ้ว

ฮ่อฉินฉินเห็นท่าทางนั้นก็ยกมือขึ้นกอดอก

"แม่ หนูไม่เข้าใจจริงๆว่าคุณปู่ปล่อยให้ผู้หญิงบ้านนอกคนี้เข้ามาได้! มีผู้หญิงนับไม่ถ้วนที่อยากแต่งงานกับพี่! ไม่ดีกว่าเธอตรงไหน คุณปู่นี่เลอะเลือนจริงๆ!"

เธอเป็นลูกสาวคนเล็กของบ้านตระกูลฮ่อ เอาแต่ใจจนเคยตัวและพูดจาไม่ค่อยรอบคอบเท่าไร

ถางหรงเม้มริมฝีปาก เธอก็ไม่รู้ความตั้งใจของคุณปู่เท่าไร ตามสถานะของตระกูลฮ่อในจิงตู ถึงลูกชายจะมีข่าวลือพวกนั้น และต้องการผูกสัมพันธ์กับบ้านตระกูลฮ่อก็มีตั้งหลายคน ทำไมคุณพ่อเลือกไปเลือกมา สุดท้ายถึงมาเลือกคนนี้กัน?

ถึงสือฮว่าคนนี้จะแตกต่างจากสาวบ้านนอกขี้อาย ไม่โอ้อวดอย่างที่เธอจินตนาการไว้ นอกจากการที่แต่งตัวเรียบง่ายเกินไป รูปลักษณ์ภายนอกก็ไม่ได้แย่อะไร

ได้ยินมาว่าการเรียนค่อนข้างดี แต่ภูมิหลังตระกูลเธอมีตรงไหนที่มีคุณสมบัติเหมาะสมที่จะเป็นลูกสะใภ้ของบ้านตระกูลฮ่อกัน

โดยเฉพาะภรรยาของทายาทบ้านตระกูลฮ่อที่ทำงานอย่างหนัก!

ใบหน้าของถางหรงราวกับมีชั้นของน้ำค้าง ยิ่งคิดถึงเรื่องนี้มากเท่าไหร่ก็ยิ่งหงุดหงิดมากขึ้นเท่านั้น

สือฮว่าถูกปล่อยเคว้ง ไม่มีใครให้เธอนั่งและไม่มีใครคุยกับเธอ เธอไม่ได้รังเกียจหรือแปลกใจอะไรเพราะเธอคิดไว้อยู่แล้ว

เพียงเลิกคิ้วและยืนอยู่ในห้องโถงอย่างนิ่งเฉย

อากาศมืดครึ้มหดหู่ ดูเหมือนว่าจะมีชั้นน้ำแข็งก่อตัวขึ้น ดวงตาของฮ่อฉินฉินสบเข้ากับสือฮว่าที่สงบเงียบ ไม่รู้นึกอะไรแต่ก็ไม่พอใจขึ้นมา

"ตระกูลเราไม่ดูถูกคนอย่างเธอหรอกนะ รอพี่ฉันกลับมา เชื่อไหมล่ะว่าเขาจะหย่ากับเธอทันทีเลย!"

สือฮว่ามองเธอ รอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นที่มุมปาก "คุณหนูฮ่อวางใจเถอะค่ะ ถ้านายน้อยฮ่อคิดแบบนั้น ฉันก็ไม่มีความเห็นค่ะ"

ฮ่อฉินฉินเอียงศีรษะ เพื่อดูชั้นเชิงของผู้หญิงคนนี้

เป็นการถอยเพื่อรุกเหรอ? ถางหรงมองไปทางสือฮว่า ริมฝีปากของเธอเม้มแน่นขึ้นและพูดอย่างไม่เกรงใจ

"ทางที่ดีที่สุดคือจำสิ่งที่เธอเพิ่งพูดออกมา สือฮว่า เธอไม่คู่ควรกับลูกชายฉัน อย่าคิดจะเล่นแง่ล่ะ รอคุณปู่กับมาแล้วค่อยคุยเรื่องหย่า"

"ระวังตัวไว้ให้ดี ฉันไม่อยากให้เธอมาทำลายชื่อเสียงของตระกูลฮ่อ"

สีหน้าสือฮว่านิ่งเรียบ แต่เพราะคำพูดของถางหรงที่ซ้อนทับอยู่ในหัวพร้อมกับความเจ็บปวด

เธอเคยพยายามอย่างหนัก พยายามทำลายข้อจำกัดของการจัดอันดับ

แต่ต่อมาก็ได้รู้ว่าบางคนเกิดมาไม่มีพร้อม ถึงจะยืนอยู่สูงแค่ไหน ชนจนหัวเลือดออก แต่ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะฝ่าอุปสรรค

ผิดพลาดเพียงครั้งเดียวก็พอแล้ว แล้วนับประสาอะไรกับสถานที่ของบ้านตระกูลฮ่อ

ดังนั้นเธอควรจะรีบตกลง

"คุณผู้หญิงถาง ฉันเข้าใจแล้วค่ะ"

ตี้กั๋วเซิ่งซื่อ —

ในห้องทำงานด้านบนที่เย็นยะเยือก ดวงตาของผู้ชายกลอกไปมาด้วยอารมณ์ที่แยกไม่ออก

"นี่คือแผนที่เสนอหลังจากการเจรจา?"

น้ำเสียงของเขาเย็นชาเคร่งขรึม คิ้วขมวด แรงกดดันที่มองไม่เห็นทำให้คนตรงหน้าเหงื่อตก

"คุณฮ่อ เราจะรีบหาวิธีแก้ปัญหาที่สมบูรณ์แบบให้เร็วที่สุด"

หลายคนต่างเช็ดเหงื่อออกจากหน้าผากและริมฝีปากแห้งผาก

ฮ่อฉวนสือยืนหน้านิ่งคิ้วขมวดราวกับเทพเจ้า

ไม่มีใครรู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ

"พรุ่งนี้อย่างช้าที่สุด ออกไปได้"

เขาลูบคิ้ว รู้สึกหงุดหงิดอย่างอธิบายไม่ถูก

คนพวกนั้นต่างดีใจแล้วรีบออกจากห้องทำงานไปอย่างกับติดปีก

โทรศัพท์ด้านข้างดังขึ้น เวลานี้ไม่ต้องคิดก็รู้ว่าใครโทรมา

"คุณปู่"

หลังจากกดรับสาย เขาก็เอ่ยเสียงเรียบ

"ตอนนี้หลานอยู่ที่ไหน?"

น้ำเสียงของชายชราดูเคร่งขรึมราวกับกัดฟันพูด

"บริษัทครับ"

"บริษัท?!" ชายชราพูดเสียงแหลม "ไอ้ตัวแสบ วันนี้เป็นวันแต่งงานของหลานนะ ลืมไปแล้วเหรอ?"