นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ - ตอนที่ 19 ความดีเลิศคือบาปเก่าของเธอ

อากาศเงียบลงราวกับว่ามีบางสิ่งที่เปราะบางตกลงบนพื้นพร้อมกับเสียงที่ดังและแตกออกจากกัน

สือฮว่าไม่ได้เอ่ยชื่อของคนๆนั้นมานานแล้ว เขานั้นได้ถูกปกคลุมไปด้วยฝุ่นและหลับใหลอยู่ที่ไหนสักแห่งในใจของเขาแล้ว

เมื่อหนิงหวางชิงเห็นความเงียบของเธอ ในใจนั้นก็รู้สึกมีความสุข

สายตาของเธอเป็นเหมือนมีดที่แหลมคมและพยายามที่อยากจะผ่าสือฮว่าจากภายในสู่ภายนอก

"ฉันไม่ชอบเธอ ที่ฉันช่วยให้เธอก็เพื่ออยากให้เธอรู้ว่าการเรียนอย่างหนักมันไม่มีประโยชน์ ไม่ว่าเธอจะเก่งแค่ไหนก็ไม่สามารถเปลี่ยนภูมิหลังของเธอได้ สือฮว่า ตั้งแต่วันแรกที่เธอเข้ามาในหอพัก เธอก็ดึงความสนใจของทุกคนไป ฉันจะได้รับความสนใจเพียงเล็กน้อยถ้าฉันอยู่ข้างเธอ ฉันยอมรับว่าเธอเก่ง แล้วไงล่ะ เธอมาจากภูมิหลังที่ยากจน ความเก่งนั้นคือบาปเก่าของเธอ "

ในสงครามระหว่างผู้หญิงสองคนนั้น ไม่สะดวกที่ผู้ชายจะเข้ามาแทรก

ผู้อำนวยการและหนานสือทั้งคู่นั้นเงียบ คนหนึ่งทำอะไรไม่ถูกส่วนอีกคนก็กำลังดูการแสดง

แม้ว่าคำพูดของหนิงหวางชิงจะโหดร้าย แต่ส่วนใหญ่ก็สะท้อนความเป็นจริง

เกิดในครอบครัวที่ยากจน ก็แพ้คนอื่นในจุดเริ่มต้นแล้ว

หนานสือมองไปที่สือฮว่าและอยากรู้ว่าภรรยาของประธานจะตอบกลับอย่างไร

สือฮว่ามองไปที่หนิงหวางชิงด้วยสายตาที่เลือนลาง เพื่อนที่อยู่กับข้างเธอมาตลอดกลับมีความไม่พอใจอย่างมากต่อเธอ

เธอยุ่งอยู่กับอาการของคุณยายและไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ

"หนิงหวางชิง ถ้าเธอต้องการได้รับความสนใจจากคนอื่น สิ่งที่ต้องเอาชนะไม่ใช่ฉัน สิ่งที่เธอต้องเอาชนะคือความปลอมในใจ ความปรารถนาที่จะอวด สิ่งงที่เธอต้องรับมือคือความฉลาดน้อยๆที่เธอมักจะอยากแสดงออกมาและอยากจะอวด เมื่อกี้ฉันก็เข้าใจแล้วว่าไม่มีความแตกต่างระหว่างความเมตตาหรือความอาฆาตพยาบาทที่เธอมีต่อฉัน ทั้งหมดนั้นเพื่อตอบสนองความปรารถนาที่เห็นแก่ตัวของเธอและเพื่ออวดความสามารถที่เหนือกว่าของครอบครัวเธอ ดังนั้นฉันขอคืนคำขอบคุณ ในคืนนี้เป็นต้นไป เราไม่ใช่เพื่อนกันอีกต่อไป "

หนานสืออยากจะปรบมือให้สือฮว่ามาก ประโยคนี้พูดดีเกินไปแล้ว

หนิงหวางชิงก้าวถอยหลังและมองสือฮว่าด้วยใบหน้าซีดเซียว

สือฮว่าละสายตากลับมาแล้วมองไปข้างหน้า "เด็กผู้หญิงที่น่ารักจริงๆ ไม่เคยอวดทุกสิ่งที่เธอมี เธอจะไม่บอกคนอื่นว่าเธอเคยอ่านหนังสืออะไร ไปที่ไหนมาแล้วบ้าง มีเสื้อผ้ากี่ตัวและเคยซื้อเครื่องประดับอะไร เพราะเธอไม่มีปมด้อย"

ความรู้สึกที่เป็นปมด้อยนี้ เหมือนดาบที่แทงเข้าไปในหัวใจของหนิงหวางชิงอย่างรุนแรง

ร่างกายของหนิงหวางชิงเริ่มสั่นสะท้าน ราวกับว่าความลับที่เธอไม่อยากถูกคนจับได้นั้นจะหลุดออกมาสู่แสงแดด

หมัดของเธอกำแน่นแล้วคลาย กำแน่นแล้วคลายออกจนกลางฝ่ามือนั้นเกิดเป็นแผ่นเลือดแล้ว และจ้องมองดูรถที่ขับออกไป

สือฮว่านั่งอยู่ในรถ จ้องไปที่ถนนที่ผ่านไปอย่างใจลอย ดวงตาค่อยๆดับและไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่

หนานสือขับรถอย่างเงียบๆ โดยไม่ขัดจังหวะการครุ่นคิดของเธอ

รถหยุดที่ประตูบ้านตระกูลฮ่อและเขาก็ลงไปเปิดประตูด้วยตัวเอง

"คุณสือ เชิญลงรถครับ"

สือฮว่าพยักหน้าราวกับว่าในที่สุดก็ได้สติกลับมา

เรื่องที่ต้องเลิกรากับหนิงหวางชิงนั้น เธอก็เสียใจและยิ่งเศร้าไปกว่านั้นคือเธอทำให้เธอผิดหวังไม่ใช่แค่ครั้งเดียว

บอกความลับกับคุณนายถาง เหยียบหนังสือแล้วเอาบทสุนทรพจน์ไป

เธอเคยให้โอกาสเธอแล้ว แต่เธอไม่รักษามัน

สือฮว่าดึงริมฝีปาก ก็จริงที่คนที่เคยทำให้คุณผิดหวัง จะมาทำให้ผิดหวังเพียงครั้งเดียวได้อย่างไร

เมื่อก้าวเข้าไปในบ้านตระกูลฮ่อ บรรยากาศนั้นเงียบมาก มีเพียงคนรับใช้เท่านั้นที่ทำงานในมืออย่างจริงจัง

เมื่อสือฮว่าถามถึงรู้ว่า ที่แท้คือชายชรานั้นกลับมาแล้ว ดังนั้นทุกคนจึงไปรับลงเครื่องแล้ว ไม่น่าแปลกใจที่ชายคนนั้นจะทิ้งงานกลางคัน

เธอไม่รู้สึกหิวเลยตรงไปที่ห้องนอน โดยคิดถึงเรื่องที่จะร่วมงานกับตี้เซิ่ง

ประมาณ1ทุ่ม ชายชราได้โทรศัพท์เข้ามาหาตนด้วยตนเอง

" เสี่ยวฮว่า"

น้ำเสียงของชายชราดูสนิทสนมมาก ซึ่งทำให้สือฮว่านั้นสับสนและดูเหมือนเธอจะไม่คุ้นเคยกับชายชรา

"ฉันกลับมาคงจะดึกมาแล้ว วันนี้ฉันก็จะไม่ให้เธอมาทานอาหารเย็นแล้ว รอฉันรอเวลามาให้เป็นปกติแล้วฉันจะต้องเรียกเธอมาด้วยตนเอง เธอเป็นหลานสะใภ้ของฉัน หากลำบากในตระกูลฮ่อต้องบอกฉัน"

น้ำเสียงของชายชรานั้นจริงใจมากและสือฮว่าก็สัมผัสได้ถึงความสุขของเขาผ่านหน้าจอ

แปลกที่อารมณ์ของเธอก็ดีขึ้นด้วย

ชายชราให้ความรู้สึกเหมือนคุณปู่กับเธอมาก แต่น่าเสียดายที่คุณปู่จากไปเร็ว

" คุณปู่ฮ่อ คุณปู่ดูแลสุขภาพด้วยนะคะ"

ชายชรายิ้มอย่างมีความสุข" ร่างกายของฉันแข็งแรง วันนี้เป็นวันรับปริญญาของเธอ ฉันมีของขวัญที่เอามาจากต่างประเทศมาให้เธอซึ่งฉันเลือกเองกับมือ เดี๋ยวเธอก็รู้เอง"

ชายชรากล่าวด้วยใบหน้าลึกลับและปากของสือฮว่าก็โค้งงอ

" ขอบคุณค่ะคุณปู่ฮ่อ"

เดิมทีเธอคิดว่าคุณปู่ฮ่อจะเข้าถึงยาก แต่ไม่คิดว่าเขาจะตลกขนาดนี้

หลังจากวางสายโทรศัพท์แล้ว เธอก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก ในที่สุดก็มีคนที่ชอบเธอในครอบครัวตระกูลฮ่อ ชีวิตก็ถือได้ว่ามีความหวังขึ้นมาบ้าง

เธอนั่งอยู่ข้างโต๊ะและตรวจสอบเอกสารที่ต้องเตรียมและเมื่อเธอกำลังจะเข้านอนหลังจากยุ่งเสร็จ ก็มีเสียงเคาะประตู

หลังจากเปิดดู ก็เป็นชายคนนั้นจริงๆ

สือฮว่าตะลึงและมองไปด้านข้างทั้งสองข้างเหมือนโจรและไม่เห็นคุณนายถาง เขาถอนหายใจและพูดด้วยเสียงต่ำ "ขอบคุณสำหรับสิ่งที่เกิดขึ้นครั้งที่แล้ว รอฉันได้เงินเดือนจะเชิญคุณไปเลี้ยงข้าวแน่นอน ตอนนี้ก็ดึกแล้ว คุณผู้หญิงถางและฮ่อฉินฉินก็คงจะกลับมาแล้ว คุณควรออกไปโดยเร็วที่สุดดีกว่า มิฉะนั้นให้ตายยังไงฉันคงหนีไม่พ้นข้อสงสัย

คุณนายถางสามารถปล่อยเธอไปได้ครั้งเดียว แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าจะปล่อยเธอไปอีกเป็นครั้งที่สอง

แล้วผู้ชายคนนี้เข้าออกบ้านนี้บ่อยเกินไปหรือเปล่า? สามีของเธอไม่ได้อยู่ในประเทศ หรือว่าชายคนนี้จะไม่ต้องหลีกเลี่ยงข้อสงสัย?

"ของขวัญจากคุณปู่"

ฮ่อฉวนสือมอบกล่องของขวัญในมือให้เธอ ใบหน้าของเขานั้นไม่ได้เย็นชาเหมือนปกติ

สือฮว่าถึงกับผงะและหยิบกล่องของขวัญมา "ขอบคุณคุณปู่ฮ่อแทนฉันด้วย"

กล่องของขวัญสวยงมาก ดูเหมือนว่าน่าจะเป็นเครื่องประดับอะไรแบบนั้น ชายชราใช้ความคิดจริงๆ

"จะขอบคุณเธอก็ไปขอบคุณด้วยตนเอง"

หลังจากที่ฮ่อฉวนสือพูดจบ ก็หันกลับแล้วจากไป

ทันใดนั้นเขาก็ตั้งหน้าตั้งตารอวันที่สือฮว่าจะรู้จักตัวตนของเขาสักวัน มันน่าจะสนุกมาก

ผู้หญิงคนนี้ฉลาดมาก แต่ในบางแง่เธอก็ไม่เลอะเลือน

สือฮว่าปิดประตู เปิดกล่องของขวัญและดู ซึ่งมันคือกิ๊บที่สวยมาก

ชายชราคนหนึ่งกลับซื้อของเช่นนี้ได้นั้นทำให้คนอื่นหัวเราะและร้องไห้ในเวลาเดียวกันและหัวใจของเขาก็อบอุ่นมาก

ปลายนิ้วของสือฮว่าสัมผัสกับกิ๊บเบาๆ และแสดงออกทางดวงตา

มีเพชรเม็ดงามที่กิ๊บและมีทับทิมสีเลือดนกพิราบตรงกลางคล้ายดอกไม้เล็กๆ

ที่ชายชราให้สิ่งนี้กับเธอ เขาคิดว่าเธอเป็นที่ดีงามใช่ไหมนะ?

เธอลดสายตาลง นี่เป็นครั้งแรกที่เธอรู้สึกซาบซึ้งใจจากคนที่เธอไม่เคยพบเจอ

กิ๊บนี้นั้นไม่ถูกอย่างแน่นอน เธอเก็บไว้และคิดที่จะสวมใส่ในโอกาสสำคัญ

เนื่องจากเป็นของที่ชายชรามอบให้ เธอจึงไม่สามารถคืนกลับไปได้ นี่คือน้ำใจของผู้อาวุโสและเธอต้องรับมัน

และกำลังจะพักผ่อน ประตูห้องของสือฮว่าก็ถูกเคาะอีกครั้ง เธอเม้มริมฝีปากและเปิดประตูก้พบว่าเป็นฮ่อฉินฉิน

"คืนพรุ่งนี้มีงานเลี้ยง แม่ให้ฉันพาเธอไปด้วย เธอมีชุดราตรีหรือยัง？"

งานเลี้ยง?

ดวงตาของสือฮว่าเป็นประกาย คนชั้นสูงดูเหมือนจะชอบทำเรื่องแบบนี้จริงๆ

ฮ่อฉินฉินมองดูเธอเงียบ จึงคว้าข้อมือของเธออย่างร้อนรนและมาถึงที่ห้องของตัวเอง

"ฉันดูสภาพจนๆของเธฮแบบนี้ก็รู้ว่าไม่มี ช่างเถอะ คุณหนูคนนี้ซวยเอง นี่คือชุดใหม่ที่เพิ่งมาถึงวันนี้ เธอเลือกเองเถอะ"

ห้องของฮ่อฉินฉินนั้นใหญ่มาก อย่างน้อย 100 ตารางเมตร มีห้องเก็บของพิเศษ รองเท้าใช้พื้นที่ทั้งผนังและเครื่องประดับก็ด้วย

สิ่งที่ทำให้สือฮว่าประหลาดใจก็คือห้องของเธอยังมีตู้เย็นสองตู้

"นี่คือ?"

เธอถามและเห็นได้อย่างชัดเจนว่าฮ่อฉินฉินกลอกตาใส่เขา

"บ้านนอกจริงๆ นี่เธอก็ไม่รู้หรอ เหอะ"

แม้ว่าปากนั้นจะพูดรังเกียจสือฮว่า แต่เธอก็ยังเปิดตู้เย็น

ตู้เย็นสองตู้ที่เต็มไปด้วยมาสก์หน้าและผลิตภัณฑ์ดูแลผิวอื่นๆอีกมากมาย