นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ - ตอนที่ 13 ความอดทนฉันมีขีดจำกัด

ใบหน้าของสือเฉียงเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึมในทันที

หลิ่วชิงเฉี่ยนเสียชีวิตไปนานแล้ว ทำไมถึงพูดถึงผู้หญิงที่ตายแล้วบนโต๊ะอาหารด้วย?!

ผู้หญิงคนนั้นสวย แต่ไร้สมอง! ภูมิหลังก็ต่ำ พอเธอไม่สามารถทำประโยชน์ให้ได้อีกต่อไปก็รอเวลาโดนเขาเขี่ยทิ้ง

แต่ต่อหน้าสือฮว่า เขาไม่อยากที่จะทำตัวไม่ดี

"สิงเหมี่ยว ความอดทนฉันมีขีดจำกัด"

เขากัดฟันพูดด้วยน้ำเสียงข่มขู่

สิงเหมี่ยวรู้สึกไม่ดีเลยไม่กล้าพูดอะไรอีก

ดวงตาสือฮว่าหรี่ลง เธอนึกว่าความสัมพันธ์ระหว่างสามีภรรยาคู่นี้จะดีมาก แต่ผลก็เป็นแค่แสร้งดูดีเท่านั้น งั้นก็จัดการง่ายขึ้นเยอะ

เดิมทีบ้านตระกูลสือทำรายได้ด้วยเงินจากการจำนำสร้อยข้อมือ บริษัทน่าจะมีส่วนหนึ่งเป็นของแม่ เธอไม่ปล่อยให้คนพวกนี้เอาเงินของแม่ไปได้แน่

เธอกำลังจะพูด กลับรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติกับร่างกายตัวเอง ความร้อนที่แผ่ซ่านไปทั่วร่างกายอย่างรวดเร็วจนร่างกายอ่อนยวบ

เธอปิดปากและเลี่ยงกินข้าว ไม่มีอารมณ์ที่จะอยู่กับบ้านตระกูลสือต่อ

"เสี่ยวฮว่า ลูกอย่าลืมพูดถึงเรื่องดีๆของบ้านตระกูลสือต่อหน้าคุณท่านฮ่อมากๆล่ะ แล้วก็บัตรนี้ พ่อให้ลูกไว้ ในนั้นมี 40,000 หยวน ลูกเอาไปก่อน"

เมื่อรู้ว่าสือฮวายังมีประโยชน์ สือเฉียงก็ไม่รังเกียจที่จะใช้ท่าทีเป็นพ่อ

ดวงตาของสือฮว่าเป็นประกาย บ้านตระกูลสือมีแบล็คการ์ด แต่บ้านตระกูลสือกลับให้บัตรเพียง 40,000 หยวน ช่างต่างกันจริง

แต่ก็นะ เมื่อเทียบกับสิ่งที่บ้านตระกูลสือเป็นหนี้แม่ของเธอ นี่เป็นเพียงจุดเริ่มต้นเท่านั้น

สือฮว่ารับบัตรนั่นมาก็ลุกขึ้นอย่างกะทันหัน ผลักประตูห้องนั่งเล่นออกไปอย่างแรง

สือหยวนเดินตามมาด้านข้างอย่างเงียบๆ และเมื่อเธอกำลังจะขึ้นรถก็ผลักเธอเข้าไปในรถจากนั้นเขาก็เข้าตามไป

"นายจะทำอะไร?!"

สือฮว่าที่โดนชนจนตกตะลึง ถึงเบาะรถจะหนา ช่วยรองรับแรงผลักได้ แต่ร่างกายของเธอก็รู้สึกอ่อนแรง หันไปมองท่าทีของสือหยวน ใบหน้าเธอก็เต็มไปด้วยความตกใจ

คนขับรถข้างหน้าไม่กล้าที่จะพูดอะไร เขารู้จักนายน้อยแห่งบ้านตระกูลสือดีเลยไม่กล้าที่จะทำให้เขาขุ่นเคือง

"สือฮวา เด็กบ้านนอกอย่างเธอไม่คิดเลยว่าผิวเธอจะขาวขนาดนี้ เธอว่าฉันจะทำอะไรล่ะ?"

สือหยวนยื่นมือออกมาและสัมผัสใบหน้าเล็กๆอย่างใจต้องการ

สือฮว่าขนลุกด้วยความขยะแขยง เธอหยิบสเปรย์ป้องกันตัวออกจากกระเป๋าแล้วพ่นไปที่ตาของสือหยวน

"โอ้ย!!"

สือหยวนล่อถอยออกไปด้วยความที่ดวงตาแสบจนลืมไม่ขึ้น

สือฮว่าใช้โอกาสเปิดประตูรถและถีบเขาออกไป

เมื่อเห็นสือหยวนล้มลงและกลิ้งไปกับพื้นก่อนจะหยุดลง เธอกัดฟันและปิดประตูด้วยนิ้วมือที่สั่นเทา

คนขับพูดด้วยความกลัวว่า "ผมไม่เกี่ยวนะ ถ้านายน้องบ้านตระกูลสือเป็นอะไรไป คุณต้องรับผิดชอบ"

"หุบปาก!"

ใบหน้าของสือฮว่าเต็มไปด้วยความทนไม่ได้แล้วหอบหายใจแรง

เมื่อเห็นท่าทางทนไม่ได้ของสือหยวน เธอน่าจะถูกจับได้

ได้ยินมาว่าสือหยวนไม่กลัวอะไร ตราบใดที่หน้าตาสวย ก็แทบไม่รอดพ้นเงื้อมมือของเขา และผู้ชายที่ทิ้งความไร้ยางอายไว้ในครรภ์แม่ดันได้มาเจอเธอ

ถ้าเธอกลับไปที่บ้านตระกูลสือด้วยสภาพนี้ คงถูกถสงหรงเข้าใจผิดและเธอก็ไม่สามารถบอกอะไรได้

"จอดข้างหน้า ไม่ต้องห่วง ถ้าสือหยวนเป็นอะไรไปเดี๋ยวบ้านตระกูลสือก็มาหาเรื่องฉันเองแหละ"

เล็บของเธอฝังอยู่ในฝ่ามือ พยายามกันไม่ให้คนขับรถเห็นว่ามีสิ่งผิดปกติเกิดขึ้นกับเธอ

คนขับรถพยักหน้าด้วยความตื่นตระหนก พอผ่านทางแยกก็ปล่อยสือฮว่าลง

"ปัง!"

เมื่อเธอลงจากรถ ด้วยความขาอ่อนก็ลงไปกองกับพื้น คนขับรถไม่กล้าเอาเงินก็เหยียบคันเร่งหนีไป

บางอย่างในร่างกายเริ่มแผลงฤทธิ์ สือฮว่ารู้สึกว่าคืนนี้เธอแย่แน่ ใครจะรู้ว่าสือหยวนจะกล้าจนลงมือในบ้านตระกูลสือ

เธอลุกขึ้นยืนด้วยใบหน้าแดงก่ำเดินเซไปมา

หากโชคไม่ดีไปเจอคนไม่ดี คืนนี้เธอก็หนีได้ยากแน่

ฝ่ามือถูกับใบไม้ร่วงนั้นเต็มไปด้วยคราบเลือด เลือดหยดลงบนพื้นตามร่องนิ้ว

หลังจากเดินโซซัดโซเซ ทันใดนั้นก็มีรถคันหนึ่งมาหยุดอยู่ข้างๆเธอ หนานสือลงจากรถมาเปิดประตู

"คุณสือครับ ขึ้นรถเถอะครับ"

สือฮว่าตัวแข็งทื่อและสติเริ่มพร่ามัว

เธอมองไม่เห็นท่าทีของชายคนนั้นด้วยซ้ำ

ฮ่อฉวนสือสังเกตเห็นฝ่ามือที่มีเลือดไหลของเธอได้อย่างรวดเร็ว คิ้วย่นเข้าหากันแต่ยังคงนั่งนิ่งอยู่บนรถ