นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ - ตอนที่ 12 ถ้าเธอยอมไปรับที่ก่อไว้ได้จริง

"ฮ่อซือหนานกลับมาจีนแล้ว ที่ๆชอบไปคือบาร์เวินเซ่อ"

สือฮว่าเสยผมตัวเอง นี่คือสิ่งที่เธอได้ยินฮ่อฉินฉินพูด

สายตาของสิงเหมี่ยวเกิดความสงสัยจนคิ้วขมวด หรือสือฮว่าจะเชื่อมสัมพันธ์กับคุณท่านฮ่อได้แล้วจริงๆ?

"ต่อจากนี้ก็คอยรายงานเบาะแสเรื่องฮ่อซือหนานให้ฉันฟังด้วย"

ฮ่อซือหนานเป็นลูกเขยที่เธอมองไว้ ไม่ว่ายังไงต้องให้โม่โม่แต่งกับเขาให้ได้!

"เอาล่ะ เอาล่ะ เสี่ยวฮว่า พ่อรู้แล้วว่าลูกทำได้ หน้าแบบนี้ก็ต้องมีผู้ชายมาติดอยู่แล้ว ฮ่อฉวนสือก็ใกล้ตายแล้ว รอเขาเสีย ลูกก็แต่งกับคนอื่นได้ ถึงตอนนั้นพ่อจะมองหาตระกูลที่ดีที่สุดให้"

สือเฉียงรู้สึกตื่นเต้น เดิมทีเขาไม่ได้คาดหวังกับสือฮว่ามากนัก แต่ไม่คิดเลยว่าอีกฝ่ายจะทำให้เขาประหลาดใจมากขนาดนี้

ดวงตาของสือฮว่าวูบไหว เธอไม่ชอบให้คนอื่นมาพูดถึงฮ่อฉวนสือแบบนี้ เพราะยังไงก็เป็นสามีในนามของเธออยู่ดี

สือเฉียงไม่พลาดโอกาสที่จะบีบเธอออกไป ถ้าฮ่อฉวนสือตายจริงๆ ตามความเกลียกที่บ้านตระกูลฮ่อมีต่อเธอ เธอจะต้องถูกไล่ออกแน่นอน สือเฉียงบอกว่าจะหาคนที่ดีให้ คงจะเป็นพวกบรรดากรรมการเก่าๆที่มีส่วนร่วมในธุรกิจกับบริษัทของตระกูลสือ

สือโม่ยิ้มเยาะอยู่ด้านข้าง ใจก็เริ่มไม่พอใจมากขึ้น เมื่อเห็นท่าทีของพ่อที่มีต่อสือฮว่าก็จิกเล็บลงบนฝ่ามือจนฝังลึก

ทันใดนั้น มุมปากเธอก็กระตุกเมื่อสังเกตเห็นว่าสือหยวนได้ทิ้งของบางอย่างลงไปในชาที่สือฮว่าดื่ม

พี่ชายของเธอชอบเล่น โดยเฉพาะอย่างยิ่งการเล่นกับผู้หญิงสวย ในฐานะนายน้อยของบ้านตระกูลสือ เขาก็ทำกับผู้หญิงมาไม่น้อยแล้ว

คุณพ่อทั้งทุบตี ทั้งด่า ก็ไม่มีประโยชน์ สุดท้ายก็ปล่อยวางและไม่สนใจ

สือหยวนเป็นคนที่มีประสิทธิผลน้อยที่สุดในบ้านตระกูลสือ ถ้าไม่ว่าเขาเป็นลูกชายคนเดียวของบ้านตระกูลสือคงโดนไล่ออกจากบ้านไปนานแล้ว

มื้ออาหารที่ไม่มีความสุข สิงเหมี่ยวเอาแต่พูดถึงความสัมพันธ์ระหว่างสือฮว่ากับคุณท่านฮ่อ แต่ก็โดนสือฮว่าก็พูดขัดขวาง

"ฉันส่งคนไปดูแลยายเธอแล้ว จะไม่มีใครมารบกวนการพักผ่อนของเขาได้ อีกเดี๋ยวโม่โม่กับเธอไปบ้านตระกูลฮ่อ ก็ไปเจอคนบ้านนั้นก่อนจะได้สานสัมพันธ์ที่ดี"

สิงเหมี่ยวว่าด้วยเสียงสงบแต่ก็เป็นคำขู่อย่าชัดเจน

มือของสือฮว่าที่ถือตะเกียบแข็งทื่อ นัยน์ตาเย็นชา

"สือโม่เพิ่งจะมีเรื่องกับฮ่อฉินฉินไป ฮ่อฉินฉินเคยบอกไว้ว่าถ้าได้เจอจะตบอีก ถ้าเธอยอมรับเรื่องที่ก่อไว้ได้จริงล่ะก็ ฉันก็ไม่ห้ามหรอกค่ะ"

"สือฮว่า!" สิงเหมี่ยวเลือดขึ้นหน้าก่อนโยนชามลงบนโต๊ะ

เธอไม่สนใจที่โม่โม่โดนตบแล้ว แต่คำพูดอีกฝ่ายกับทิ่งแทง หรือไม่สนใจยัยแก่ใกล้ตายนั่นใช่ไหม?

อากาศก็ขุ่นมัว เต็มไปด้วยความขมุกขมัว นอกจากสือโม่แล้วก็ ไม่มีใครสังเกตเห็นการเคลื่อนไหวเล็กๆของสือหยวน

"คุณสิง นี่คือสิ่งที่ฮ่อฉินฉินพูดเอง ฮ่อฉินฉินไม่ได้ทำอะไรฉัน ถ้าฉันพาสือโม่ไปล่ะก็ คุณก็น่าจะรู้ชะตากรรมของสือโม่นะคะ ถ้าบ้านตระกูลสืออยากขายขี้หน้า ฉันก็พาไปได้"

น้ำเสียงของเธอเนิบนาบ จนซิงเหมี่ยวยกมือขึ้นด้วยความโมโหแล้วกำลังจะตบเธอ

"พอแล้ว!" ในที่สุดสือเฉียงก็พูดขึ้น "ในเมื่อตอนนี้รู้ที่อยู่ของฮ่อซือหนานแล้ว วันหลังก็ให้โม่โม่ไปบาร์เวินเซ่อบ่อยๆก็พอ ทำไมต้องรีบเชื่อมความสัมพันธ์กับบ้านตระกูลฮ่อล่ะ มันจะทำให้คนอื่นรำคาญก็เท่านั้น"

ใบหน้าของสิงเหมี่ยวซีดลง "คุณกำลังช่วยเธอ เพราะยังลืมผู้หญิงเลวอย่างหลิ่วชิงเฉี่ยนไม่ได้งั้นเหรอ! สือเฉียง คุณอย่าลืมล่ะ ฉันร่วมทางกับคุณมาตั้งหลายปี อย่าคิดว่าฉันไม่รู้ว่าคุณยังเก็บรูปนังนั่นไว้นะ! ที่ฉันไม่พูดเพราะไม่อยากให้เรื่องมันน่าเกลียดไปกว่านี้"

ไม่ว่าใครสิงเหมี่ยวก็ยอมแพ้ให้ได้ คนเดียวที่ยอมให้ไม่ได้คือหลิ่วชิงเฉี่ยน!