นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ - ตอนที่ 10 กลับมาเยี่ยม

ไม่มีใครสนใจเกี่ยวกับการแต่งงานระหว่างบ้านตระกูลฮ่อกับบ้านตระกูลสือ เพราะงั้นการกลับมาเยี่ยมของสือฮว่าก็เลยดูร้างเป็นพิเศษ

ตั้งแต่แต่งไปก็ยังไม่เคยเห็นสามีเธอเลย เธอไม่เคยเห็นสามีของเธอเลยตั้งแต่เธอแต่งงาน

คนรับใช้ของบ้านตระกูลฮ่อไม่ได้พูดถึงเรื่องนี้ ท่าทีที่ทุกคนที่มีต่อเธอก็ไม่แยแสอะไร

สือฮว่าก็ไม่ได้สนใจอะไร ยังไงก็เป็นเพียงความสัมพันธ์ตามสัญญา 2 ปีเท่านั้น เขาให้แบล็คการ์ดมาแล้ว เธอก็ไม่กล้าขออะไรอีก

เธอไม่อยากกลับไปที่บ้านตระกูลสือ แต่เพราคุณยายยังอยู่ที่โรงพยาบาล ด้วยวิธีการของสิงเหมี่ยวก็ไม่ง่ายไปกว่านี้แล้ว เพื่อเลี่ยงปัญหาที่ไม่จำเป็นเธอเลยต้องจัดการกับครอบครัว

ทันทีที่เธอเดินมาถึงประตูบ้านตระกูลสือ เธอก็ได้ยินเสียงของโม่โม่ดังมาจากข้างใน

"พ่อคะ หนูให้สร้อยข้อมือคนอื่นไปแล้ว พ่อไม่โทษหนูใช่ไหมคะ? ยังไงนั่นก็เป็นของคนตาย ให้อยู่บ้านของเราก็ถือเป็นโชคร้าย"

"ลูกให้ใครไป?"

"อ๋อ ไม่ใช่แค่สร้อยข้อมือเหรอคะ หรือทนไม่ได้เพราะมันเป็นของอดีตภรรยา หึ ไม่ได้บอกว่าไม่สนใจผู้หญิงคนนั้นแล้วเหรอ"

"โม่โม่!" นี่คือเสียงของสิงเหมี่ยวที่แฝงด้วยความเย็นชา

สือฮว่าที่มาถึงประตูก็หยุดเดิน คุณยายเคยพูดว่าแม่ของเธอสวมสร้อยข้อมืออยู่เสมอ สำคัญมากสำหรับเธอ

แต่หลังจากตกหลุมรักสือเฉียง แม่ก็จำนำสร้อยข้อมือนั่น พูดกระแทกแดกดัน ตอนนี้บ้านตระกูลสือมีโชคก็เพราะสร้อยข้อมือนั่น

แต่ตอนนี้สือเฉียงได้มอบสร้อยข้อมือให้กับลูกสาวเมียน้อย แถมยังให้เธอเอาไปให้คนอื่นอีก

สือฮว่ารู้สึกปวดใจราวกับว่าน้ำแข็งโดนบดขยี้ลงบนหัวใจของเธอ!

คราบเลือดบนฝ่ามือของเธอ ฟังเสียงของครอบครัวที่อยู่ข้างใน ก็มีเพียงความเกลียดชังที่ขมขื่นที่อยู่ในดวงตาของเธอ

เธอไม่เคยใช้เวลาเคียดแค้นใครเลย แต่ความไร้ยางอายของครอบครัวทำให้เธอรู้สึกอึดอัด

"คุณสือ กลับมาแล้วเหรอคะ"

ในที่สุดคนรับใช้ก็เห็นเธอแล้วเรียกด้วยเสียงเบาๆ คนที่นั่งอยู่บนโซฟาถึงได้สติ

"ฉันก็คิดว่าเป็นใคร ที่แท้สะใภ้ของพวกเราก็กลับมาแล้ว"

สือโม่ที่เพิ่งถูกสิงเหมี่ยวตำหนิ ในเวลานี้เธออารมณ์ไม่ดี สือฮว่าก็มาพอดี "ทำไมกลับมาเยี่ยมคนเดียวล่ะ สามีป่วยหนักของเธอไม่มาด้วยกันเหรอ? ฉันได้ยินมาว่าเขารักษาตัวที่ต่างประเทศอยู่ตลอด ไม่โผล่มาตั้งหลายปี คงไม่ได้ตายไปแล้วใช่ไหม?"

สือโม่พูดจบก็ยิ้มอย่างพอใจ

เธอมองไปที่ดวงตาของสือฮว่าเป็นเวลานาน แม่แท้ๆของสือฮว่าเป็นคนสวย หน้าตาของสือฮว่าก็ไม่เลว

เธออิจฉา!

ไม่มีปัญหาการขาดแคลนผู้หญิงสวยที่จิงตู ดึงคนหนึ่งออกจากชนชั้นสูงก็ดีกว่าคนธรรมดามาก

แต่ความสวยงามก็มีอยู่ไม่มากนัก และหลิ่วชิงเฉี่ยนก็เป็นหนึ่งในนั้น

หลิ่วชิงเฉี่ยนเป็นมารดาผู้ให้กำเนิดสือฮว่า ซึ่งเป็นนักแสดงหญิงชั้นนำ เชื่อใจสือเฉียงมาก เมื่อสือเฉียงออกไปสังสรรค์ก็มักจะพาคนมาอยู่ข้างกาย การเสียสละของหลิ่วชิงเฉี่ยนก็แลกเปลี่ยนกับหุ้นส่วนทางธุรกิจมากมาย

ความงามของหลิ่วชิงเฉี่ยนนั้นสวยจนคนกังวล

รางวัลนักแสดงหญิงคนสำคัญก็หาใครมาแทนหลิ่วชิงเฉี่ยนที่เป็นอันดับหนึ่งไม่ได้

มีคนบนอินเทอร์เน็ตพูดถึงบทกวีให้เธอด้วย: ระหว่างแสงจันทร์กับหิมะ เธอนั้นก็สวยไม่แพ้กัน

น่าเสียดายที่ความงามไม่สามารถหลีกหนีจากความรักได้ เมื่อเธอได้เจอกับสือเฉียง ความงามอันน่าทึ่งของหลิ่วชิงเฉี่ยนก็ได้เหี่ยวเฉาลง

"เพียะ!"

เสียงที่ดังทำให้หลานคนได้สติ สือโม่ปิดหน้าและมองไปที่สือฮว่าด้วยความเหลือเชื่อ

"เธอตบฉัน?"