เขาครวญครางเมื่อฝังความเป็นชายเข้าไปในซอกลับของพะแพงหมดทั้งตัวตน เจ้าหล่อนอ้าขากว้าง ก่อนจะตวัดรัดเรือนกายกำยำเอาไว้แน่นและเด้งขึ้นหาอย่างกระตือรือร้น

“อ๊า…แล้ว…ชอบไหมล่ะคะ อ๊า…อา…”

“ชอบสิ ถ้าไม่ชอบจะใส่บ่อยขนาดนี้เหรอ”

เดมอนก้มลงมาจูบปากอิ่มที่เผยอรอคอยอย่างแสนรัก บดขยี้ด้วยความเสน่หามิรู้ดับ ในขณะที่บั้นท้ายก็ซอยระริกเข้าใส่ราวกับเครื่องจักรกล สองร่างกรีดร้องด้วยความเสียวกระสัน ก่อนที่ความสุขมากมายจะอาบไล้คนทั้งคู่

หลังจากสุขสม เดมอนก็ยังคงประคองกอดร่างของภรรยาเอาไว้แนบอก พร่ำบอกรักนับครั้งไม่ถ้วน พะแพงน้ำตาไหลริน อิ่มเอมใจยิ่งนัก

“ความจริงฉันตั้งใจจะพาเธอไปฮันนีมูนที่เวนิสนะ แต่ดูท่าทางแล้วคงต้องไว้โอกาสหน้า หรือไม่ก็ตอนที่ฉันทำเธอท้องลูกคนที่สองของเราเสียแล้วล่ะ”

คนตัวเล็กที่นอนนิ่งอยู่ในอ้อมแขนแกร่งฉีกยิ้มกว้าง

“ลูกคนที่สองของเรา…เขาอยู่ในท้องของแพงแล้วล่ะค่ะ”

ดวงตาของเดมอนสดใสยิ่งกว่าดวงดาราใดๆ ในท้องนภา หล่อนเห็นเขาฉีกยิ้มกว้างราวกับเป็นรอยยิ้มสุดท้ายของเขาไม่มีผิด

“เธอท้อง…? เธอท้องแล้วใช่ไหมแพตตี้”

พอหล่อนพยักหน้ารับเท่านั้นแหละ คนตัวโตก็ลุกขึ้นยืน และกระโดดโลดเต้นกู่ร้องอย่างตื่นเต้นดีใจ

“ที่รักคะ…เบาๆ ค่ะ เดี๋ยวใครได้ยินเข้า”

“ก็ฉันดีใจนี่ ฉันกำลังจะได้ลูกคนที่สองแล้ว”

เดมอนตะโกนก้องฟ้า ก่อนจะทรุดตัวลงมานอนกกกอดหล่อนเอาไว้แนบอกอีกครั้ง

“งั้นเราจะไปทำลูกคนที่สามของเราที่เวนิส โอเคไหมแพตตี้”

คนฟังเบิกตากว้าง ก่อนจะหัวเราะออกมา

“แค่สองคนยังไม่พออีกเหรอคะ”

“ไม่…ต้องห้าหรือว่าหก หรือไม่ก็ครบโหลไปเลยถึงจะพอ”

สีหน้าของเดมอนเต็มไปด้วยความประหลาดใจ

“ก็ยังน่ะสิคะ พอจะตอบทีไรก็ฟัดแพงก่อนทุกทีเลย”

เดมอนหัวเราะร่วน “ตอนนี้ก็กำลังจะฟัดเธอเหมือนกัน”

“ไม่นะคะ ถ้าไม่ตอบคราวนี้แพงจะไปทำหมันจริงๆ ด้วย แล้วที่รักก็จะมีลูกไม่พอตั้งทีมฟุตบอลนะคะ”

หล่อนหรี่ตาแคบพูดน้ำเสียงจริงจัง และก็ทำให้เดมอนหัวเราะดังขึ้น

“ก็เพราะว่าฉันต้องแต่งงานกับวิคกี้ แล้วฉันก็ไม่ต้องการให้เธอมามีอิทธิพลกับฉันมากกว่าที่เป็นอยู่”

“คนใจร้าย”

“แต่หลังจากที่เธอจากไป ฉันก็ไม่เคยรู้จักกับความสุขอีกเลย ฉันคิดถึงแต่เธอ จนกระทั่งวันหนึ่งฉันทนไม่ไหวอีก ฉันก็เลยเดินเข้าไปสารภาพความจริงกับวิคกี้ แล้วเราสองคนก็หย่าขาดจากกัน”

“แล้วทำไมถึงไม่มาหาแพงเลยล่ะคะ ทำไมปล่อยเวลาผ่านมาตั้งนาน”

“นี่แม่คุณ ไอ้บริษัทที่เธอทำน่ะมันโคตรกระจอกเลย ตลาดหุ้นก็ไม่ได้เข้า ฉันจ้างนักสืบแทบหมดทั้งอเมริกาก็ยังตามหาเธอไม่เจอ จนเปลี่ยนมาใช้นักสืบของประเทศไทยตามคำแนะนำของเชลดอนนั่นแหละ ก็เลยหาเธอพบ นี่ถ้าฉันรู้ว่านักสืบอเมริกันมันกระจอกแบบนี้ ฉันมาจ้างนักสืบไทยตั้งนานแล้ว” คนตัวโตบ่นอย่างหงุดหงิด ในขณะที่พะแพงอมยิ้มมีความสุข และยกมือขึ้นลูบเครางามของสามีร่างยักษ์แผ่วเบา

“แต่เราก็เจอกันในที่สุด แม้มันจะนานสักหน่อยก็ตาม”

“พระเจ้าคงลงโทษฉันนั่นแหละที่ทำร้ายเธอเอาไว้ ปากฉันไม่ค่อยดีตั้งแต่เกิดแล้วล่ะ ชอบทำให้คนอื่นเสียใจตลอดเวลา แต่ต่อจากนี้ไป ฉันจะพูดหวานๆ ให้เธอฟังทุกวันเลยนะ”

“อย่างเช่นอะไรเหรอคะ” หล่อนถามกลับเสียงสดใส น้ำตาแห่งความสุขไหลรินออกมาอีกครั้ง

“ฉันรักเธอ…ฉันรักเธอ…ฉันรักเธอ…”

“แพงก็รักคุณค่ะ รักมากเหลือเกิน”

หล่อนสวมกอดสามีเอาไว้แน่น

“เราจะอยู่ด้วยกัน ช่วยกันดูแลลูกๆ ของเราไปจนกว่าชีวิตจะหาไม่นะคะ”

“แน่นอน ฉันสัญญา…”

สองร่างเคลื่อนไหวตามท่วงทำนองแห่งเสน่หา หัวใจสองดวงกอดเกี่ยวรัดแน่น ท่ามกลางอากาศเหน็บหนาวของยามค่ำคืนบนขุนเขา แต่หัวใจทั้งสองดวงกลับอุ่นซ่านและเปี่ยมล้นไปด้วยความสุข

ชั่วนิรันดร์…

อวสาน