“คุยกันให้รู้เรื่องก่อนสิคะ”

“ก็ฉันบอกว่าเพลียไง ฉันจะไปนอน”

“นายน้อยไม่เคยหนีปัญหามาก่อนนะคะ ไม่ว่าจะเล็กหรือใหญ่นายน้อยก็เดินหน้าพุ่งชนเสมอ แล้วทำไมแค่แพงรู้ว่านายน้อยแอบรักแพงแค่นี้ จะต้องหนีด้วยล่ะคะ”

คำพูดที่กระเด็นออกมาจากปากของพะแพงทำให้เดมอนเต็มไปด้วยความประหม่าเป็นครั้งแรกในชีวิต

“ใคร? ใครรักเธอ อย่ามาโมเมเชียว” เขาสะบัดแขนแรงๆ จนหลุด แล้วเดินตรงไปยังห้องน้ำ

พะแพงมองตามไปด้วยความโมโหและน้อยใจ “งั้นก็แสดงว่าที่คุณวิคกี้บอกแพงมามันคือเรื่องโกหกทั้งเพ ก็ดีค่ะ แพงจะได้หนีไปอีก และคราวนี้รู้เอาไว้เลยนะคะว่าแพงจะไม่มีวันกลับมาให้นายน้อยเห็นหน้าอีกแล้ว!”

คนตัวโตชะงักเท้ากึก ความประหม่ากับความขัดเขินตีกันยุ่ง แต่ความหวาดกลัวที่จะต้องสูญเสียพะแพงไปอีกครั้งมันทรงอำนาจมากที่สุด เขาหมุนตัวกลับมาในทันที ก่อนจะตะเบ็งเสียงออกมาอย่างโมโห

“ก็การพูดถึงความรู้สึกของตัวเองมันน่าสะอิดสะเอียนนี่!”

“แม้กระทั่งบอกว่ารักแพงอย่างนั้นเหรอคะ”

กรามแกร่งของเดมอนขบกันแน่น ก่อนที่เขาจะก้าวเข้ามาหา หยุดห่างจากร่างของหล่อนเพียงสองเท้าเท่านั้น ดวงตาสีฟ้าเข้มที่จ้องมองมานั้นมากไปด้วยความรู้สึก

“ฉันบอกรักไม่เก่ง ไม่ใช่ผู้ชายโรแมนติกด้วย แต่ฉันก็…จะพยายาม…”

แล้วเดมอนก็ทำในสิ่งที่หล่อนไม่คาดคิดว่าผู้ชายหยิ่งทระนงอย่างเขาจะกระทำ

ร่างสูงใหญ่องอาจสง่างามที่ไม่เคยยอมก้มหัวให้ใครมาก่อน ตอนนี้เข่าข้างหนึ่งของเขาแตะลงบนพื้น กล่องกำมะหยี่สีแดงสดยื่นมาตรงหน้าของหล่อน

“นายน้อย…”

เขาคุกเข่าตรงหน้าของหล่อน พร้อมกับยื่นแหวนเพชรเม็ดงามมาให้ตรงหน้า แสงเพชรสะท้อนกับแสงตะวันที่สาดส่องเข้ามาภายในห้องทอประกายสวยงามนัก น้ำตาของหล่อนไหลริน กลีบปากอิ่มสั่นระริก ดวงใจสาวพองฟูแน่นอก

“นี่แพง…ไม่ได้ฝันไปใช่ไหมคะ นายน้อย…”

“อย่าหนีฉันไปไหนอีกเลยนะ อยู่กับฉัน…เป็นเมียและเป็นแม่ของลูกชายเรานะ แพตตี้…”

เขาดึงมือข้างซ้ายของหล่อนไปกุมเอาไว้ ก่อนจะบรรจงสวมแหวนเพชรแสนสวยลงบนนิ้วนางของหล่อน น้ำตาของหล่อนรินไหลเป็นสาย มันคือน้ำตาแห่งความตื้นตันที่ล้นปรี่ไปด้วยความสุข

“นายน้อย…แพง…แพง…” หล่อนพูดไม่ออก ความสุขแทบจะสำลักออกมาจากลำคอ

เดมอนจรดริมฝีปากที่มักจะเอ่ยวาจาร้ายกาจใส่หล่อนลงกับหลังมือของหล่อนอย่างอ่อนโยน

“ฉันรักเธอนะ แพตตี้”

“นายน้อย…นายน้อยลุกขึ้นนะคะ” หล่อนรั้งให้เขาลุกขึ้นและโผเข้ากอดเขาแนบแน่น “แพงก็รักนายน้อยค่ะ รักนายน้อยมาก…แพงขอโทษที่โง่ ที่มองไม่ออกว่าทุกสิ่งที่นายน้อยทำลงไปก็เพราะรักแพง แพงขอโทษ…”

เดมอนระบายยิ้มอย่างผ่อนคลาย หลังจากที่ไม่ต้องเก็บซ่อนความรู้สึกใดๆ จากพะแพงอีกแล้ว

“ชอบไหมคะ…”

“ชอบที่สุด โอว…แพตตี้…เธอขย่มเก่งที่สุด โอ้ว…โอ้ว…”

ความเย็นเฉียบของเครื่องปรับอากาศไม่อาจหยุดยั้งเม็ดเหงื่อที่ผุดพรายขึ้นมาบนร่างของสองหนุ่มสาวได้เลย บั้นท้ายอวบงอนราวกับมีชีวิตเป็นของตัวเอง เพราะมันโยกขยี้บดคลึงลงสมสู่กับท่อนชายยักษ์อย่างไร้ความเหน็ดเหนื่อย เสียงครวญครางด้วยความหฤหรรษ์ดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง และในไม่ช้าจ๊อกกี้สาวก็ควบตะบึงพาม้าหนุ่มเข้าสู่เส้นชัยแห่งความสุขสมนับครั้งไม่ถ้วน

ในขณะที่ภายในห้องกว้างกำลังก่อสงครามสวาทกันอย่างดุเดือด ที่ประตูหน้าห้องก็มีร่างของวินเซนต์กับโอลิเวียยืนอยู่

“ผมจะเข้าไปหาพ่อกับแม่คับพี่โอลิเวีย”

“ไม่ได้นะคะคุณชายน้อย” ใบหน้าของโอลิเวียแดงก่ำ

“ทำไมล่ะคับ”

“ก็…” โอลิเวียพยายามหาคำอธิบายที่เข้าใจง่ายที่สุดเพื่อตอบเด็กชายวินเซนต์ที่ยืนมองรอคำตอบตาแป๋วอยู่ตรงหน้า “ก็เพราะว่าคุณพ่อกับคุณแม่ของคุณชายน้อยกำลัง…นอนหลับกันอยู่น่ะครับ”

เด็กน้อยทำหน้างงงวย ก่อนจะส่ายหน้าไม่เห็นด้วย “นั่นไงเสียงแม่ มีเสียงพ่อด้วย พวกเขาไม่ได้หลับนะคับ”

นั่นมันเสียงครางต่างหาก โอลิเวียคิดในใจแต่พูดไม่ได้

“คุณพ่อกับคุณแม่น่าจะนอนละเมอน่ะครับ เอ่อ ไปดูผีเสื้อกับพี่โอลิเวียดีกว่านะครับคุณชายน้อย”

“แต่ผมอยากให้พ่อกับแม่ไปดูด้วยนี่คับ” เด็กน้อยยังคงงอแง

“งั้นพี่โอลิเวียจะไปเรียกน้าเบนมาเล่นขี่ม้าส่งเมืองเหมือนเมื่อสองวันก่อน ดีไหมครับ”

“เย้…ดีคับพี่โอลิเวีย”

“ชู่ว์…อย่าเสียงดังไปครับ เดี๋ยวคุณพ่อกับคุณแม่ตื่น”

โอลิเวียยกมือขึ้นแตะปากส่งสัญญาณให้เด็กน้อย ก่อนจะจูงมือวินเซนต์ลงบันไดไป ระหว่างทางเจอป้ามิเชลล์

“นายน้อยกับคุณแพตตี้เป็นยังไงกันบ้าง เธอรู้ไหมแม่โอลิเวีย”

โอลิเวียเหลือบตามองขึ้นไปชั้นบนของตัวบ้านเล็กน้อย ก่อนจะเอียงหน้าไปกระซิบกระซาบกับป้ามิเชลล์

“ครางกันลั่นเลยค่ะคุณแม่บ้านใหญ่”

ป้ามิเชลล์ได้ยินก็หน้าแดงระเรื่อเช่นกัน เพราะเข้าใจความหมายของโอลิเวียดี

“ทีหลังห้ามไปยุ่งเรื่องของเจ้านายนะรู้ไหม”

“แหม หนูก็ไม่ได้อยากจะไปยุ่งหรือไปแอบฟังหรอกนะคะคุณแม่บ้านใหญ่ แต่คุณชายน้อยพาไปน่ะสิคะ”

“นั่นแหละ คราวหน้าคราวหลังห้ามทำอีก ไม่อย่างนั้นฉันจะตัดเงินเดือนเธอแน่”

“ค่ะ คุณแม่บ้านใหญ่” โอลิเวียรับคำหน้าเจื่อน ก่อนจะหันไปพูดกับวินเซนต์ “เราไปหาน้าเบนกันเถอะค่ะคุณชายน้อย”

ป้ามิเชลล์รอจนโอลิเวียพาวินเซนต์ออกไปนอกบ้านแล้ว ตัวเองก็ย่องขึ้นไปยืนเงี่ยหูฟังที่หน้าห้องนอนของเดมอนบ้าง

“ครางกันดังอย่างที่แม่โอลิเวียว่าจริงๆ ด้วย” ป้ามิเชลล์พึมพำหน้าแดงก่ำ แล้วก็รีบหันรีหันขวาง พอเห็นว่าไม่มีใครเดินผ่านมาก็เงี่ยหูฟังอีกรอบ “แบบนี้เราก็หมดห่วงได้แล้วล่ะ” หญิงสูงวัยอมยิ้มหน้าแดงระเรื่อ ก่อนจะเดินจากไปในที่สุด