นางบำเรอก้นครัว ชุด Sweet temptations - ตอนที่ 52
ป้ามิเชลล์และเชลดอนแทบไม่ได้นอนตลอดทั้งค่ำคืน เพราะทุกคนต่างพากันรอคอยการกลับมาของเดมอน และเกือบตีสามของวันใหม่ รถสปอร์ตคู่ใจของเดมอนก็แล่นกลับเข้ามาภายในคฤหาสน์ จอดสนิทที่โรงจอดรถ ก่อนที่คนขับจะก้าวลงมาด้วยสภาพเหมือนคนไม่มีวิญญาณ ใบหน้าหล่อจัดตอนนี้เศร้าหมอง แววตาของเดมอนเต็มไปด้วยความเจ็บปวดทรมาน
“นายน้อย…”
เดมอนมองบรรดาคนใช้ของตัวเอง ก่อนจะฝืนยิ้มออกมา “ทำไมตื่นกันแต่เช้าเลยล่ะ”
“พวกเรารอนายน้อยค่ะ” ป้ามิเชลล์รีบเข้ามาจะประคอง แต่เดมอนขยับตัวออกห่างและห้ามเอาไว้
“ผมไหว ผมไม่ได้เป็นอะไร”
“โธ่ นายน้อย…” ป้ามิเชลล์เห็นสภาพของเดมอนก็น้ำตาไหลออกมา “นายน้อยไปพักผ่อนบนห้องนะคะ”
“ผมอยากดื่มเหล้าน่ะ เอาไปให้ผมในสวนด้วย”
“ไปนอนก่อนไม่ดีกว่าเหรอคะนายน้อย เหล้าเอาไว้กินพรุ่งนี้ก็ได้ค่ะ”
เดมอนไม่สนใจกับความเป็นห่วงของใครอีก เพราะตอนนี้หัวใจของเขาเจ็บระบมเหลือเกิน เขาไม่ได้ตอบคำถามของป้ามิเชลล์ แต่กลับเดินออกจากตัวตึกใหญ่ และมุ่งหน้าไปนั่งกลางสวนมืดสลัวตามลำพัง
“ทำไมไม่บอกไปเลยล่ะว่าคุณแพตตี้กลับมาแล้ว” เชลดอนเอ่ยถามป้ามิเชลล์อย่างสงสัยทันทีเมื่อคล้อยหลังของเดมอน
“ก็คุณแพตตี้ไม่ให้บอกน่ะสิ แถมกำชับว่าถ้าใครหลุดปากออกไปเธอจะหนีไปอีก แล้วแบบนี้ใครจะกล้าพูดล่ะ”
“แต่สภาพของนายน้อยตอนนี้น่าสงสารมาก เห็นแล้วก็อดปวดใจแทนไม่ได้” เชลดอนรำพึงออกมาด้วยน้ำเสียงเป็นห่วงเป็นใยเจ้านายของตัวเอง
“ทุกคนก็เป็นห่วงนายน้อยกันหมดนั่นแหละ แต่จะทำยังไงได้ล่ะ ในเมื่อมันเป็นความต้องการของคุณแพตตี้ พวกเราก็คงทำได้แค่ภาวนาให้นายน้อยขึ้นไปที่ห้องนอนให้เร็วที่สุดเท่านั้น” ป้ามิเชลล์พึมพำออกมาอย่างจนปัญญา ก่อนจะหันไปหาโอลิเวีย “รีบเอาเหล้าไปให้นายน้อยเถอะแม่โอลิเวีย พอนายน้อยเมาแล้วจะได้ขึ้นห้องพัก”
“ค่ะ คุณแม่บ้านใหญ่”
โอลิเวียรีบวิ่งหายเข้าไปในครัวเพื่อทำตามคำสั่งของป้ามิเชลล์ ในขณะที่ทุกคนก็พากันลุ้นให้ความสงบสุขกลับคืนมาสู่คฤหาสน์ลินการ์ดโดยเร็วที่สุด
คืนนี้อากาศรอบกายไม่ได้หนาวไปกว่าทุกค่ำคืนที่ผ่านมา แต่หัวใจของเขากลับหนาวเหน็บราวกับกำลังแช่อยู่ใต้ธารหิมะใหญ่ น้ำตาลูกผู้ชายไหลรินออกมาอาบแก้มอีกครั้ง น้ำตาที่เขาไม่เคยยอมให้ใครได้เห็นมันอีกตั้งแต่เติบใหญ่
“เธอใจร้ายเหลือเกินแพตตี้…ทิ้งทั้งฉันทิ้งทั้งลูกชายของเรา”
น้ำสีอำพันในแก้วใสเทหายเข้าไปในลำคอจนเกลี้ยงทุกหยด ความเจ็บปวดหลั่งไหลอาบไล้อยู่ภายในก้อนเนื้อที่เรียกว่าหัวใจมากมายมหาศาลยิ่งนัก
เขาเจ็บปวด เขาทรมาน และพยายามคิดว่ามันคือความฝัน ความฝันที่ตื่นขึ้นมาแล้วจะไม่เป็นความจริง พะแพงไม่ได้ทิ้งเขาไป หล่อนยังอยู่ ยังอยู่ในอ้อมแขนของเขา…แต่มันคือความจริง ในเมื่อตอนนี้เขาไม่ได้ฝันไป และพะแพงก็จากไปแล้วอย่างใจดำ
เขาคงทำให้หล่อนอึดอัด เขาคงทำให้หล่อนรู้สึกไม่ปลอดภัย และเขาคงใจร้ายกับหล่อนมากมายเกินไป พะแพงถึงได้หาทางดิ้นรนหนีออกไปแบบนี้
“ทำไมไม่อยู่รอฟังคำว่ารักจากฉันก่อนแพตตี้…ทำไมใจร้ายกับฉันนัก…”
เหล้าในแก้วเทหายลงไปในลำคอแกร่งครั้งแล้วครั้งเล่าจนหมดขวด เขาลุกขึ้นยืนและเดินเซโซกลับเข้ามาในบ้าน สองขาก้าวเดินขึ้นบันไดท่ามกลางความลุ้นระทึกของบรรดาคนใช้ที่แอบซุ่มมองอยู่ แต่เดมอนกลับเดินผ่านหน้าห้องนอนของตัวเอง และเดินหายเข้าไปในห้องนอนของวินเซนต์แทน
“โธ่ นายน้อย…ทำไมมารักลูกมากเอาคืนนี้เนี่ย” เชลดอนบ่นพึมพำอย่างผิดหวัง ซึ่งทุกคนก็เช่นกัน
“อีกเดี๋ยวก็คงออกมาน่ะ นายน้อยคงแค่เข้าไปกอดคุณชายน้อยเท่านั้นแหละ” ป้ามิเชลล์เอ่ยขึ้นอย่างมีความหวัง แต่จนแล้วจนรอดเดมอนก็ไม่ยอมออกมาจากห้องของวินเซนต์ จวบจนดวงตะวันขึ้นเลยทีเดียว
เดมอนเข้ามานอนกอดลูกชายและผล็อยหลับไปโดยไม่รู้ตัว มารู้สึกตัวตื่นก็ตอนที่วินเซนต์ขยับตัวไปมานั่นแหละ
“พ่อมานอนกับผมตั้งแต่เมื่อไหร่เหรอคับ”
เดมอนพยายามที่จะยิ้มให้เป็นปกติที่สุด เพราะเขาไม่อยากให้วินเซนต์ล่วงรู้ความทุกข์ที่เกิดขึ้นกับตนเอง
“เมื่อคืนนี้ครับ แต่ตอนพ่อเข้ามา หมูวินหลับไปแล้ว”
เด็กชายตัวน้อยขยับลุกขึ้นนั่ง เดมอนจึงขยับตัวพิงกับหัวเตียง แล้วยื่นหน้ามาจูบแก้มของลูกชายเบาๆ ก่อนจะมองด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความสงสาร
ลูกของเขา…กำพร้าแม่เสียแล้ว…
“พ่อฝุ่นเข้าตาเหรอคับ”
เดมอนกะพริบตาถี่ๆ เพื่อไล่หยาดน้ำตา ก่อนจะปั้นยิ้มเอ่ยถามลูกชาย
“ทำไมหมูวินถึงคิดว่าฝุ่นเข้าตาพ่อล่ะครับ”
“ก็ตอนผมเห็นแม่มีน้ำตาทีไร แม่จะบอกว่าฝุ่นเข้าตาทุกทีน่ะคับ”
คำพูดไร้เดียงสาของลูกชายทำให้เดมอนยิ่งเจ็บปวดแน่นอก เขาดึงร่างตุ้ยนุ้ยของวินเซนต์เข้ามากอดแนบอก ยกมือขึ้นลูบศีรษะเล็กด้วยความรักหมดใจ
“ต่อไปนี้…พ่อจะดูแลหมูวินเองนะครับ”
“แม่ก็จะดูแลผมด้วยคับ”
เดมอนดวงตาแดงก่ำ พยายามต่อสู้กับความทรมานที่กำลังระเบิดภายในอกอย่างสุดกำลัง
“คุณแม่มีความจำเป็นที่ต้องไปจากหมูวินชั่วคราว แต่หมูวินไม่ต้องเสียใจนะลูก พ่อจะดูแลหมูวินให้ดีที่สุด ให้เหมือนกับที่แม่เคยดูแลหมูวินนะครับ”
เด็กน้อยดิ้นขลุกขลักจนคนเป็นพ่อต้องยอมปล่อยออกจากอ้อมแขน จากนั้นก็เอียงคอมองหน้าบิดาด้วยความสงสัย
“แม่ไม่ได้ไปไหนนี่คับ”
เดมอนคิดว่าลูกชายยังไม่รู้เรื่องของพะแพงก็น้ำตาซึม ก่อนจะฝืนยิ้ม
“พ่อสัญญานะครับ ว่าจะพยายามพาแม่ของหมูวินกลับมาที่นี่อีกครั้งให้ได้”
เด็กน้อยยิ่งทำหน้ามึนงงมากขึ้น “แต่แม่ก็ยังอยู่ที่นี่นะครับ แม่ไม่ได้ไปไหน”
“หมูวิน…หนูต้องยอมรับความจริงนะลูก แม่เขาจากพวกเราไปแล้ว”
“พ่อคับ เมื่อคืนแม่ยังกล่อมผมนอนอยู่เลย”
กรามแกร่งของเดมอนขบกันแน่นแทบระเบิด ยิ่งลูกชายพูดแบบนี้เขาก็ยิ่งทรมาน
“หมูวินไปอาบน้ำนะครับ เดี๋ยวพ่ออาบให้”
“แต่ผมอยากไปหาแม่ก่อนคับ” เด็กน้อยกระโดดลงจากเตียงแล้ววิ่งหน้าตั้งไปยังห้องนอนของเขา เดมอนเดินตามร่างของลูกชายไปด้วยความเจ็บปวด ในหัวจินตนาการถึงความว่างเปล่าที่วินเซนต์กำลังจะเผชิญได้เป็นอย่างดี
ประตูห้องเปิดออก และร่างของวินเซนต์ก็หายเข้าไปภายใน เขาต้องยืนทำใจอยู่นานกว่าจะสามารถแข็งใจและเดินตามลูกชายเข้าไปภายในห้องที่เต็มไปด้วยความทรงจำนั้นได้
“หมูวินครับ…พ่อจะพาไปอาบ…”
เขาไม่สามารถพูดจบประโยคได้ เมื่อสายตาปะทะเข้ากับร่างของพะแพงที่กำลังนั่งกอดลูกชายอยู่บนเตียง เขาถึงกับเผยอปากค้างเติ่ง มือใหญ่ยกขึ้นขยี้ตาหลายครั้งเพราะคิดว่าตัวเองอาจจะกำลังฝันไป แต่หล่อนก็ยังอยู่ที่เดิม พะแพงยังคงกอดร่างของวินเซนต์เอาไว้เหมือนเดิม แต่ที่เพิ่มเติมก็คือรอยยิ้มหวานที่ส่งมาให้เขา
นี่มันอะไรกัน?
YOU MAY ALSO LIKE
