นางบำเรอก้นครัว ชุด Sweet temptations - ตอนที่ 42
“แม่คับ…”
เช้าวันต่อมา เดมอนออกไปทำงานที่คาสิโน โดยทิ้งวินเซนต์เอาไว้กับหล่อน แต่เขาไม่ได้ใจดีให้หล่อนอยู่อย่างอิสระหรอก เมื่อทั้งเชลดอนและเบนจามินทร์ต่างจับจ้องมองหล่อนกับลูกชายทุกฝีก้าว นี่ยังไม่รวมผู้ชายชุดดำอีกสิบกว่าคนที่จับจ้องมองมา
เขาคงกลัวว่าหล่อนจะพาลูกหนี…
หล่อนถอนหายใจออกมาอย่างสะท้อนในอก วินเซนต์ก็เป็นลูกของหล่อนเหมือนกัน ทำไมหล่อนถึงได้ถูกจำกัดสิทธิ์แบบนี้
“ครับ หมูวิน…”
“คุณลุงลูกโป่ง เป็นพ่อของผมจริงเหรอคับ”
หน้าตาของหล่อนซีดเผือด แต่ก็พยายามที่จะควบคุมตัวเอง “คุณลุงบอกแบบนั้นเหรอครับ”
เด็กน้อยพยักหน้ารับ “ใช่คับ คุณลุงบอกผมเมื่อตอนเช้า ก่อนที่คุณลุงจะไปทำงาน”
“แล้วหมูวิน ดีใจหรือว่าเสียใจครับ”
“ดีใจคับ ผมอยากได้พ่อแบบคุณลุงลูกโป่ง”
น้ำตาของพะแพงไหลซึมออกมา “แม่ดีใจนะครับที่หมูวินชอบพ่อ”
“แต่ทำไมพ่อให้ผมเรียกคุณลุงลูกโป่งมาตั้งหลายวันล่ะคับ” วินเซนต์อดสงสัยตามประสาเด็กไม่ได้
“พ่อคงแค่อยากจะหาโอกาสเหมาะๆ เพื่อบอกหมูวินน่ะครับ”
ความสงสัยบนใบหน้าของเด็กน้อยค่อยๆ จางหายไป และก็มีความดีใจแทรกแทนที่ขึ้นมาจนล้นปรี่
“ตอนนี้ผมก็มีพ่อเหมือนเพื่อนแล้วคับแม่ เย้ๆ ๆ ๆ”
หล่อนจำต้องฝืนยิ้มออกมา ความสุขของวินเซนต์คือสิ่งเดียวที่หล่อนต้องนึกถึงให้มากที่สุด
“ใช่ครับ พ่อของหมูวินเป็นคนใจดี หมูวินจะมีความสุขนะครับ”
“แล้วแม่จะดีกับพ่อไหมคับ”
คำถามของลูกชายทำให้พะแพงแปลกใจ “ทำไมหมูวินถามแม่แบบนี้ล่ะครับ”
“พ่อบอกว่าแม่โกรธพ่อ ก็เลยไม่ยอมรักพ่อแล้ว”
หล่อนเม้มปากแน่น อดโกรธเดมอนไม่ได้ที่เอาเรื่องแบบนี้มาพูดให้วินเซนต์ฟัง
“เราสองคนเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันครับ”
“เพื่อนเหรอคับ”
“ใช่ลูก พ่อกับแม่เป็นเพื่อนกัน”
วินเซนต์ยังไม่เข้าใจอะไรมากนัก แต่เด็กน้อยก็ยิ้มกว้างเพราะยังคงดีใจที่รู้ว่าเดมอนเป็นบิดาบังเกิดเกล้าของตัวเอง
“คุณชายน้อยคะ ไปเล่นกับพี่โอลิเวียนะครับ”
“คับ” วินเซนต์ตอบรับ ก่อนจะหันมาหามารดา “แม่คับ ผมไปเล่นก่อนนะคับ”
“จ้ะคนเก่ง อย่าดื้อกับพี่โอลิเวียนะครับ”
“คับ”
“ฝากหมูวินด้วยนะโอลิเวีย”
“จะดูแลอย่างดีเลยค่ะคุณแพตตี้ ไม่ต้องห่วงนะคะ”
หล่อนกล่าวขอบคุณโอลิเวีย และยืนมองวินเซนต์ที่วิ่งหายไปด้วยทั้งน้ำตา
หล่อนยินดีที่ลูกชายมีความสุข แต่ก็อดที่จะร้องไห้ให้กับความอัปยศของชีวิตตนเองไม่ได้
หลังจากจบมื้อค่ำอันแสนอึดอัดแล้ว หล่อนก็รีบปลีกตัวขึ้นห้องนอน กะว่าอีกสักพักจะไปหาลูกชายที่ห้องเพื่อกล่าวราตรีสวัสดิ์ และขณะที่หล่อนกำลังนั่งหวีผมอยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้งนั้น ประตูห้องนอนก็ถูกกระแทกแรงๆ จนเปิดกว้างออก พร้อมกับเดมอนที่ดึงประตูปิด และย่างสามขุมเข้ามาหา แขนเรียวของหล่อนถูกเขากระชากแรงๆ ให้ลุกขึ้นเผชิญหน้า
“เจ็บค่ะนายน้อย” หล่อนบอกเขาอย่างขอความเห็นใจ แต่เขาไม่มีให้เช่นเคย
ใบหน้าหล่อจัดแต่เต็มไปด้วยโทสะก้มต่ำลงมาหา “เราสองคนเป็นแค่เพื่อนที่ดีต่อกันอย่างนั้นหรือ”
“เอ่อ…”
เขาแสยะยิ้มหยันร้ายกาจ ตวัดตามองหน้าหล่อนอย่างเดือดดาล
“นี่ถ้าลูกไม่มาถามเพราะไม่เข้าใจ ฉันก็คงยังไม่รู้ว่าในหัวสมองเน่าๆ ของเธอคิดอะไรอยู่”
ทำไมเขาจะต้องเกรี้ยวกราดขนาดนี้ด้วย หล่อนก็แค่บอกว่าเขากับหล่อนเป็นแค่เพื่อนที่ดีต่อกันเท่านั้นเอง
“แพง…พูดผิดตรงไหนเหรอคะ”
“หึ…ผิดทั้งหมด”
“แต่เราสองคนไม่ได้เป็นอะไรกันมากกว่า…พ่อกับแม่ของวินเซนต์นะคะ”
“แล้วที่เราเอากันจนฟ้าเหลืองล่ะ เรียกว่าอะไร เพื่อนที่ดีต่อกันอย่างนั้นหรือ!” เดมอนคำรามเสียงเดือดดาล
“ก็…ว้ายยยย!”
ร่างของพะแพงถูกจับเหวี่ยงขึ้นไปบนเตียง ก่อนที่เดมอนจะกระโจนไปหยุดที่ขอบเตียง และสลัดเสื้อผ้าออกอย่างรวดเร็ว
“นายน้อย…จะทำอะไรคะ” หล่อนยันตัวลุกขึ้นนั่งและพยายามถดถอยหนี
“ก็จะแสดงความเป็นเพื่อนที่ดีกับเธอไงล่ะ”
“นายน้อย…ว้ายยย…ปล่อยค่ะ…อื้อ…”
เขาคว้าร่างที่พยายามจะหลบหนีกดลงกับเตียงนอน ทาบทับลงมาหาด้วยเรือนกายใหญ่โต จนหล่อนจมหายลงไปกับเตียง ริมฝีปากซุกไซ้ซอกซอนดุดัน ฝ่ามือใหญ่ล้วงลึกไปที่ซอกขา บดขยี้จุดกระสันของหล่อนอย่างหวังผล และมันก็ทำให้สติของหล่อนหลุดลอยไปแสนไกล
“อ๊า…อา…นายน้อย…อา…”
เซ็กซ์ของเดมอนเกิดขึ้นอีกครั้งอย่างร้อนแรงดิบเถื่อน เขาไม่เคยทะนุถนอมหล่อนแม้แต่ครั้งเดียว ทุกครั้งที่ร่วมรักกัน เขาเสพสมกับร่างสาวอย่างดุดันหื่นกระหาย สร้างรอยแดงช้ำบนผิวสาวมากมาย แต่ในความเจ็บระบมนั้นก็มีอีกความรู้สึกหนึ่งที่แสนวิเศษแทรกลึกฝังอยู่ มันทำให้หล่อนเหยียดเกร็งไปทั้งตัวเมื่อถึงจุดจุดหนึ่งที่แสนหวาน หยาดสวาทหลั่งรินออกมา ก่อนที่จะถูกละอองแห่งความสุขครอบงำ และครั้งนี้ก็ไม่ต่างกันเลย
พะแพงนอนหอบกระเส่าอยู่บนเตียง โดยมีร่างใหญ่โตของเดมอนคร่อมทับเอาไว้ สิ่งนั้นของเขายังคงค้างคาฝังลึกไม่ยอมถอนถอย ไออุ่นจากเรือนกายทรงพลังทำให้น้ำตาแห่งความสุขไหลรินออกมา
หล่อนอยากหยุดเวลาเอาไว้แค่ตรงนี้ หยุดเอาไว้กับความสุขสมที่มีเดมอนเป็นคนหยิบยื่นให้ กลิ่นลมหายใจของเขาช่างหอมกรุ่นยิ่งนัก หล่อนลุ่มหลงมันจนยากจะถอนใจ
“อย่าพูดกับลูกว่าเราเป็นแค่เพื่อนกันอีก เข้าใจไหมแพตตี้”
เมื่อหล่อนยังคงนิ่งเงียบ เขาก็แกล้งขยับบั้นท้ายทิ่มแทง หล่อนอุทานตกใจ หน้าตาแดงก่ำ ร่างสาวเริ่มร้อนระอุขึ้นมาอีกครั้งอย่างน่าอับอาย
“อ๊ะ…อ๊า…”
“เข้าใจไหม ที่ฉันสั่งน่ะ”
“อ๊า…อา…เข้า…เข้าใจค่ะ นายน้อย…อย่า…ขยับสิคะ”
เขาคำรามในลำคอ หยุดเคลื่อนไหวและชะโงกตัวขึ้นจ้องมองใบหน้าของหล่อน
“พรุ่งนี้ฉันจะพาเธอไปจดทะเบียนสมรส แล้วก็จดทะเบียนรับรองวินเซนต์ด้วย”
“คะ?”
“ไม่ต้องมาทำหน้าตื่น และถ้าปฏิเสธ คืนนี้เธอจะไม่ได้นอนเลยทั้งคืน”
เขาข่มขู่เสียงดุดัน และสายตาคมกริบก็บอกให้รู้ว่าเขาไม่ได้พูดเล่น แต่ทำจริงแน่นอน
“ความจริง…นายน้อยแค่จดทะเบียนรับรองวินเซนต์เป็นลูกชายอย่างเดียวก็พอค่ะ”
“ทำไม ไม่อยากจดทะเบียนสมรสกับฉันหรือ”
“แพง…” หล่อนเม้มปากเป็นเส้นตรง น้ำตาซึม ทำไมหล่อนจะไม่อยากเคียงคู่เขาล่ะ แต่เพราะรู้อยู่เต็มอกว่าเขาไม่ได้รัก หล่อนไม่อยากเอาเปรียบเดมอน
“เราไม่ได้รักกัน…นายน้อยไม่ควรต้องมาสูญเสียอิสรภาพเพียงเพราะแค่ต้องการครอบครองวินเซนต์หรอกค่ะ”
“อย่ามาทำเป็นรู้ดี”
“เรื่องนี้…เป็นเรื่องเดียวที่แพงมั่นใจที่สุดค่ะ” หล่อนมองเขาผ่านม่านน้ำตา
“จะคิดยังไงก็เรื่องของเธอ แต่อะไรที่ฉันตัดสินใจแล้ว ใครก็ค้านไม่ได้”
“แต่แพง…ไม่ยอม…อื้อ…อ๊ะ…นายน้อย…อย่า…ขยับ…อื้อ…อ๊า…”
“บอกแล้วไงว่าอย่าขัดใจ อืมมมม โอ้ว…บีบแน่นอีกแล้ว โอ้ว…โอ้ว…”
บั้นท้ายทรงพลังส่ายระริกกระแทกลงกับความเป็นหญิงของพะแพงอย่างดุดัน และแน่นอนว่ามันจะยาวนานไปตลอดทั้งค่ำคืนเลยทีเดียว
YOU MAY ALSO LIKE
