นางบำเรอก้นครัว ชุด Sweet temptations - ตอนที่ 41
เกือบสามสิบชั่วโมงต่อมา หล่อนก็ได้กลับมาเหยียบที่นี่อีกครั้ง ลาสเวกัส ดินแดนที่ทำให้หล่อนได้พบเจอกับเดมอน ผู้ชายเหี้ยมโหดใจดำและไม่เคยมอบความปรานีใดๆ ให้กับผู้หญิงไร้ค่าเช่นหล่อนเลย
หยาดน้ำตาไหลรินออกมาจนต้องรีบยกมือขึ้นป้ายทิ้ง หล่อนฝืนยิ้มเมื่อวินเซนต์วิ่งมากุมมือของหล่อนเอาไว้
“แม่คับ ผมจะได้เจอพ่อแล้วใช่ไหมคับ”
หล่อนอดไม่ได้ที่จะปรายตามองคนตัวโตที่เดินตามหลังมา และก็ได้เห็นว่าสีหน้าของเดมอนเต็มไปด้วยความเย็นชา และคาดเดาไม่ออกว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่
“ครับ”
“ผมตื่นเต้นคับ”
พะแพงย่อตัวลงนั่งบนส้นเท้า ดึงร่างตุ้ยนุ้ยของลูกชายเข้ามากอดแนบอก
“ไม่ว่าพ่อของหมูวินจะเป็นใคร หมูวินก็ต้องรักและเชื่อฟังพ่อให้มากๆ นะครับ”
“คับ”
เด็กน้อยตอบรับอย่างว่าง่าย ใบหน้าของลูกชายเต็มไปด้วยความตื่นเต้นดีใจ จนหล่อนรู้สึกละอายใจไม่น้อย หล่อนผิดใช่ไหมที่ไม่ยอมให้วินเซนต์ได้เจอกับเดมอนเร็วกว่านี้
“ไปกันเถอะครับหมูวิน รถมารอเราแล้ว” เดมอนระบายยิ้มและพูดกับวินเซนต์ด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน แต่กับหล่อน เขามีแต่ความเหี้ยมโหดไร้หัวใจเท่านั้นที่มอบให้
“ส่วนเธอ จะตามมาด้วยกัน หรือว่าจะนั่งแท็กซี่ไปเองก็ตามใจ”
แล้วเดมอนก็จูงมือวินเซนต์เดินจากไป หล่อนน้ำตาไหลพราก เบนจามินทร์รีบเดินเข้ามาหา
“เชิญครับคุณแพตตี้”
หล่อนพูดไม่ออก ทำได้แค่เพียงเดินก้มหน้าคอตกตามพวกเขาไปเท่านั้น
เพียงไม่นานรถลีมูซีนคันงามที่มีเชลดอนเป็นพลขับก็แล่นเข้ามาจอดที่อาณาจักรของเดมอน
ชายหนุ่มก้าวลงไปจากรถ และก็อุ้มวินเซนต์เอาไว้ในอ้อมแขน ก่อนจะเดินนำเข้าไปในตัวตึกใหญ่ โดยไม่แม้แต่จะหันมาสนใจไยดีหล่อนแม้แต่น้อย
หล่อนจำต้องก้าวเดินลงมาจากรถด้วยความเศร้าหมอง เชลดอนทักทายหล่อนเล็กน้อย ก่อนจะเชื้อเชิญให้ตามเดมอนเข้าไปในบ้าน
หล่อนก้าวเดินเข้ามา ก็พบว่าภายในห้องรับแขกมีวิคตอเรียนั่งรออยู่ เดมอนพาวินเซนต์เข้าไปหาวิคตอเรีย พวกเขาพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน ในขณะที่หล่อนยืนตัวลีบอยู่ที่หน้าประตูโดยไม่มีใครสนใจ หล่อนมันก็แค่ส่วนเกินเท่านั้น
พะแพงยกมือขึ้นป้ายน้ำตา ก่อนจะตัดสินใจเดินจากไป มุ่งหน้าไปหลบร้องไห้ที่สวนหลังบ้านเงียบๆ
ทำไมหล่อนรู้สึกว่าตัวเองไร้ค่าแบบนี้นะ แม้กระทั่งวินเซนต์เองก็ให้ความสนใจกับเดมอนและคนอื่นมากกว่าหล่อน
มือเล็กยกขึ้นปิดหน้าร้องไห้สะอึกสะอื้น เวลาผ่านไปนานเท่านานแต่หล่อนก็ยังคงปล่อยตัวปล่อยใจให้จมปลักอยู่กับอเวจีที่เต็มไปด้วยความเจ็บช้ำจนถอนตัวไม่ขึ้น กระทั่งเสียงเรียกของป้ามิเชลล์ดังขึ้นนั่นแหละ หล่อนถึงได้สติ
หล่อนรีบป้ายน้ำตาทิ้ง ลุกขึ้น และหันไปฝืนยิ้มทักทายมิเชลล์ แต่น้ำเสียงสั่นเครือจนน่าเวทนา
“สะ…สวัสดีค่ะคุณแม่บ้านใหญ่”
ป้ามิเชลล์เดินเข้ามาหยุดใกล้ๆ จ้องมองใบหน้าที่ยังคงมีคราบน้ำตาให้พอมองเห็นด้วยความสงสาร
“ร้องไห้ทำไม เธอควรดีใจสิที่ได้กลับมาที่นี่อีกครั้ง”
“แพง…ไม่ได้อยากกลับมาที่นี่หรอกค่ะ”
หล่อนตอบไปตามความจริง น้ำตาไหลรินออกมาอีกครั้งอย่างห้ามไม่อยู่
“ทำไมล่ะ ยังโกรธนายน้อยอยู่เหรอ”
“แพงไม่มีสิทธิ์ที่จะโกรธใครหรอกค่ะ” หล่อนพูดออกไปอย่างน้อยเนื้อต่ำใจ “แพงแค่ตามลูกมา…”
“ฉันตกใจเหมือนกันนะที่รู้ว่าเธอมีลูกกับนายน้อยน่ะ ตอนแรกที่นายน้อยให้คนตามหาเธอ นายน้อยยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอซ่อนลูกเอาไว้ ดีแค่ไหนแล้วที่นายน้อยไว้ชีวิตเธอน่ะ”
หล่อนควรดีใจใช่ไหมที่ยังมีลมหายใจอยู่ “ถึงแพงจะยังมีชีวิตอยู่ แต่แพงก็ไม่ต่างจากคนตายทั้งเป็นหรอกค่ะ แพงกำลังจะถูกพรากลูกชายไป”
“เธอเข้าใจผิดแล้วล่ะแพตตี้ นายน้อยไปรับเธอมาที่นี่ก็เพราะต้องการให้เธอมาเป็นภรรยาออกหน้าออกตา ส่วนลูกของเธอ นั่นเป็นสิ่งที่นายน้อยไม่คาดคิดมาก่อน”
รับมาเป็นภรรยาออกหน้าออกตาอย่างนั้นเหรอ แล้ววิคตอเรียล่ะ จะเอาเธอไปไว้ที่ไหน เมื่อกี้หล่อนยังเห็นสองคนคุยกันกะหนุงกะหนิงอยู่เลย เรื่องที่เดมอนบอกว่าหย่าขาดจากวิคตอเรียแล้วคงเป็นเรื่องโกหกทั้งเพ
“แพงไม่อาจเอื้อมหรอกค่ะ”
“แต่นายน้อยต้องการให้เธอเป็นเมีย เธอก็ต้องเป็น”
“แพงยินดีเป็นแค่แม่ของวินเซนต์ แต่จะไม่ขอเกี่ยวข้องกับนายน้อยของคุณแม่บ้านใหญ่ค่ะ” หล่อนโต้แย้งปากสั่นระริก ความน้อยใจยังคงอัดแน่นเต็มอก
“ก็ดี งั้นเธอก็เป็นแค่พี่เลี้ยงของลูกชายฉันก็แล้วกัน”
“นายน้อย…” ป้ามิเชลล์หันไปเห็นเจ้าของคำพูดก็รีบก้มหน้าและเดินจากไปอย่างรวดเร็ว ทิ้งให้หล่อนเผชิญหน้ากับมัจจุราชตัวร้ายเพียงลำพัง
“ค่ะ”
หล่อนตอบห้วนๆ ภาพที่เขากับวิคตอเรียหัวเราะต่อกระซิกกันเมื่อครู่นี้ยังคงบาดตาบาดใจ
“ขอตัวค่ะ”
“จะไปไหน” เขาก้าวเพียงครั้งเดียวก็คว้าแขนเรียวเอาไว้ได้ ก่อนจะออกแรงกระชากเพียงเล็กน้อยร่างอรชรก็ลอยละลิ่วเข้าปะทะแผงอกกำยำอย่างง่ายดาย
“ปล่อยแพงนะคะ ปล่อยค่ะ”
เขากอดรัดร่างของหล่อนเอาไว้แน่น ริมฝีปากกว้างหยักลึกคลี่เป็นรอยยิ้มหยัน ซึ่งมันเป็นรอยยิ้มประจำใบหน้าของเขายามที่สนทนากับหล่อน
“ฉันยังพูดไม่จบ”
“อะไรคะ”
“นอกจากตำแหน่งพี่เลี้ยงวินเซนต์แล้ว เธอก็ยังต้องทำหน้าที่อื่นด้วย ไม่งั้นฉันก็ไม่ให้เธออยู่ที่นี่” น้ำเสียงของเขาเหี้ยมเกรียมจนสันหลังของหล่อนเย็นวาบ
“นายน้อยจะให้แพง…ทำอะไรคะ”
เขาแค่นยิ้มเล็กน้อย มือใหญ่ที่วางอยู่บนเนินสะโพกผายกดแรงขึ้นจนสองร่างแนบชิดกันไร้ช่องว่าง และนั่นก็ทำให้หล่อนรู้สึกได้ถึงความตื่นตัวของเขาชัดเจน
หล่อนเบิกตาโต เผยอปากกว้าง แก้มนวลเป็นสีระเรื่อ ยังไม่ทันจะพูดอะไรออกไป เขาก็โน้มหน้าลงมากระซิบเสียงกระเส่าข้างใบหูเล็กเสียก่อน
“อีตัวบนเตียงของฉันไง”
“ไม่นะคะ…”
“ทำไมล่ะ หรือว่าอยากให้ฉันจ่ายเงินให้ด้วย”
หน้าของหล่อนร้อนฉ่าราวกับถูกเผาด้วยไฟ “นายน้อยใจร้าย…แพง…เกลียดนายน้อย…นี่ปล่อยนะ”
“หึ เธอขัดใจฉันไม่ได้หรอก ยังไงซะ ถ้าเธออยากอยู่ที่นี่กับวินเซนต์ เธอก็ต้องตามใจฉัน”
น้ำตาแห่งความอัปยศอดสูไหลรินออกมาเป็นทาง หล่อนช้อนตาขึ้นมองเขาอย่างเสียใจ
“แต่แพง…ไม่มีทางยอมเป็นเมียน้อยใคร”
“แล้วไง”
“ก็…นายน้อยมีเมียอยู่แล้ว อย่าให้แพงต้องทำบาปทำกรรมกับคุณวิคกี้เลยค่ะ แพงยอมทำงานหนัก ยอมขัดส้วม ยอมล้างห้องน้ำ แต่อย่าให้แพง…ต้องทำเรื่องผิดศีลธรรมแบบนั้นเลย แพง…”
ก่อนที่หล่อนจะพูดจบ ปากร้อนจัดก็ทาบประกบลงมาหา เขาบดขยี้หนักหน่วงเอาแต่ใจ
“ฉันบอกเธอไปแล้วไม่ใช่เหรอ ว่าฉันกับวิคกี้หย่าขาดจากกันแล้ว”
“แต่เมื่อกี้นี้แพงเห็น…”
“ตอนนี้ฉันกับวิคกี้เป็นแค่เพื่อนกัน เธอรู้ข่าวว่าฉันจะพาลูกกลับมาที่นี่ ก็เลยแวะมาหาเท่านั้นเอง” นัยน์ตาสีฟ้าเข้มที่จ้องมองมา นอกจากจะดุดันแล้วก็มีแววล้อเลียนเพิ่มเติมขึ้นมาจนเห็นได้ชัด
“อย่าหึงไม่เข้าเรื่องน่า”
“แพงไม่ได้…”
“อย่าโกหกด้วย ฉันไม่ชอบ” เขาแทรกขึ้นทั้งๆ ที่หล่อนยังแก้ตัวไม่ทันจบ
หล่อนทำได้แค่นิ่งเงียบ เม้มปากเป็นเส้นตรง ความเงียบสงัดเข้ามาปกคลุมอยู่นานเกือบนาที เดมอนจึงพูดขึ้นมาอีกครั้ง
“เธอจะพักอยู่ห้องเดียวกับฉัน ส่วนวินเซนต์จะอยู่อีกห้องใกล้ๆ กับเรา”
“แพง…ขอพักห้องเดียวกับลูกนะคะ”
ศีรษะทุยสวยของเดมอนส่ายไปมา ก่อนจะยืนยันความเผด็จการของตนเองออกมาเป็นคำพูด
“หมูวินโตแล้ว เขาจะต้องเริ่มหัดนอนคนเดียว”
“งั้นแพงขอกลับไปนอนห้องเดิมที่เคยอยู่นะคะ”
เขายิ้มเยาะ หรี่ตาแคบมองหล่อน “ต่อให้เธอไปนอนในห้องน้ำ ถ้าฉันอยากเอาเธอ ฉันก็จะลงไปลากขึ้นมา ดังนั้นทำใจเถอะ เพราะไม่ว่าจะอยู่ที่นี่ ใกล้หรือไกล เธอก็หนีฉันไม่พ้น”
หล่อนมองเขาผ่านม่านน้ำตา มองด้วยความเสียใจและไม่เข้าใจ “ทำไมนายน้อยถึงทำอย่างนี้คะ แพง…ไม่เหลืออะไรให้นายน้อยอีกแล้วค่ะ อย่ายุ่งเกี่ยวกับแพงอีกเลย”
“ฉันยังไม่เบื่อเธอ นี่คือเหตุผล”
เหตุผลของเขาช่างสร้างรอยแผลในหัวใจใหญ่เหลือเกิน หล่อนปล่อยน้ำตาให้ไหลรินออกมา
“ทั้งๆ ที่ไม่ได้รักแพง…แต่นายน้อยก็ยัง…” หล่อนสะอื้นไห้ด้วยความเสียใจ “ก็ยังจะรังแกแพงไม่หยุด…นายน้อยใจร้าย…ใจร้ายที่สุดเลย”
“ผู้หญิงโง่ๆ อย่างเธอจะไปรู้อะไร เลิกร้องไห้คร่ำครวญได้แล้ว ขึ้นห้องกับฉัน”
“ไม่…”
“ไม่งั้นเหรอ” เขาเค้นเสียงเล็ดลอดไรฟันออกมาอย่างโมโห ก่อนจะย่อตัวลง และจับร่างของพะแพงพาดบ่าทันที
“อุ๊ย…นายน้อยปล่อยแพงลงนะคะ ปล่อยสิคะ”
เพียะ
“อย่าดิ้น ไม่งั้นจะฟาดก้นอวบๆ ให้ระบมเชียว”
คนถูกหวดก้นหนักๆ หลายทีติดน้ำตาซึม อยากจะดิ้นรนแต่ก็รู้ดีว่าไม่มีทางหนีคนหื่นกามอย่างเดมอนพ้น
“ทำตัวดีๆ แล้วฉันจะให้เธอได้พักบ้าง”
ประตูห้องนอนถูกเปิดและปิดลงในเวลาไล่เลี่ยกัน ร่างของหล่อนถูกจับโยนลงไปบนเตียง เดมอนสลัดเสื้อผ้าออกจากตัว จากนั้นก็กระโจนขึ้นมาหา ฉีกทึ้งเสื้อผ้าของหล่อนออกอย่างใจร้อน ก่อนจะจัดการกัดกินร่างสาวอย่างตะกละตะกลามไม่ต่างจากเซ็กซ์ทุกครั้งที่ผ่านมา
“อ๊ะ…เจ็บ…นายน้อย…อ๊า…อ๊า…”
ในความเจ็บระบมเพราะรอยกัดจากฟันคมของเดมอน มันแทรกลึกไปด้วยความเสียวซ่านรุนแรง ในหัวบอกให้ผลักไส แต่ความเป็นจริงหล่อนกลับกอดรัดเขาเอาไว้แน่นด้วยสองแขนและสองขา เริงร่ารับการจ้วงแทงจากความอหังการของเขาด้วยความเต็มอกเต็มใจ
“อืมมม โอ้ว…แบบนั้น ร่อนแบบนั้น แพตตี้…”
มันเป็นแบบนี้เสมอ การโต้เถียงขัดแย้งที่จบลงด้วยเซ็กซ์ร้อนฉ่าราวกับเพลิงจากขุมนรก มันร้อนแรงและเต็มไปด้วยความหวานฉ่ำ จนไม่อาจจะต่อต้านได้เลยจริงๆ
YOU MAY ALSO LIKE
