นางบำเรอก้นครัว ชุด Sweet temptations - ตอนที่ 39
เบนจามินทร์รับหน้าที่ดูแลวินเซนต์หลังจากที่เขาพาลูกชายขึ้นมาจากสระว่ายน้ำ เขาแยกตัวกลับมาที่ห้องพัก ก่อนจะพบว่าพะแพงนอนหลับฟุบอยู่กับโซฟาภายในห้องรับแขก
อารมณ์กรุ่นโกรธที่เกิดจากการที่เจ้าหล่อนไปทำตัวสนิทสนมกับผู้ชายคนอื่นค่อยๆ จางลงไป เมื่อเดินเข้ามาก้มมองดวงหน้างามและเห็นคราบน้ำตาเปื้อนที่แก้มนวลทั้งสองข้าง หัวใจของเขาอ่อนยวบลงทันที ริมฝีปากกว้างเม้มแน่นเป็นเส้นตรง ความลี้ลับลึกๆ ภายในหัวใจบงการให้เขาย่อตัวลงนั่งข้างๆ และใช้ริมฝีปากอบอุ่นจูบซับน้ำตาบนแก้มใสของพะแพงด้วยความอ่อนโยน
ใช่…มันอ่อนโยนที่สุดเท่าที่เขาเคยกระทำมาก่อน
“คิดว่าน้ำตาของเธอจะทำให้ฉันโมโหน้อยลงงั้นเหรอ แพตตี้” ชายหนุ่มกระซิบแผ่วเบาชิดปากอิ่มหลังจากจูบซับน้ำตาบนแก้มนวลจนแห้งเหือด
“ฉันให้อภัยเธอง่ายๆ ไม่ได้หรอก”
เขาพึมพำ ก่อนจะก้มลงจูบปากอิ่มที่ลิ้มลองมาหลายครั้งหลายคราวแล้วว่ามันหวานล้ำแค่ไหนแผ่วเบา ค่อยๆ บดคลึงด้วยความทะนุถนอม ก่อนจะเพิ่มความหนักหน่วงขึ้นทีละนิดเมื่อแรงอารมณ์ทวีความร้อนแรงขึ้น
“อืมมมม”
เขาครางในลำคอ มือที่วางบนต้นแขนกลมกลึงกดหนักขึ้น ปากหยักสวยขยับเคลื่อนไหวด้วยจังหวะที่เร่าร้อนมากขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่งได้ยินเสียงอื้ออ้าในลำคอของคนที่กำลังหลับใหลนั่นแหละ เขาจึงได้สติและตัดใจผละออกห่าง
บ้าจริง นี่เขาถึงขนาดอดรนทนไม่ไหวจะลักหลับพะแพงเลยอย่างนั้นหรือ
เดมอนกระแทกลมหายใจออกมาอย่างสมเพชตัวเอง ตัณหาราคะที่มีต่อผู้หญิงคนนี้มันมากมายจนยากจะรับมือ เขาจะทำยังไงดี ที่จะไม่ให้ตัวเองถลำลึกมากไปกว่านี้
ชายหนุ่มเม้มปากแน่นเป็นเส้นตรง ก่อนจะตัดสินใจช้อนร่างอรชรของพะแพงขึ้นมาไว้ในอ้อมแขน และอุ้มเจ้าหล่อนไปวางบนเตียงนอนอย่างอ่อนโยน
“ไว้ตื่นขึ้นมา ฉันค่อยคิดต้นคิดดอกกับเธอก็แล้วกัน”
เดมอนพึมพำคาดโทษไม่จริงจังนัก ดวงตาคมกริบยังคงจับจ้องมองดวงหน้างามแสนหวานของพะแพงไม่วางตา ใจหนึ่งก็อยากจะกระโจนขึ้นไปจัดการกับหล่อนบนเตียงให้คลายหิว แต่อีกใจก็สงสารอยากให้หล่อนมีเวลาพักผ่อนบ้าง
“บ้าเอ๊ย”
ชายหนุ่มสบถออกมาอย่างหงุดหงิด ก่อนจะเดินกระแทกเท้าหายเข้าไปในห้องน้ำอย่างไม่มีทางเลือก
นาฬิกาบอกเวลาเท่าไหร่หล่อนไม่อาจรู้ได้ เพราะตอนนี้รอบตัวมืดมิดมองไม่เห็นอะไรทั้งนั้น ไอความเย็นจากเครื่องปรับอากาศไม่สามารถทำให้คนขี้หนาวอย่างหล่อนเย็นยะเยือกได้ในค่ำคืนนี้ เพราะรอบกายของหล่อนมีผ้าห่มกับ…อ้อมแขนอบอุ่นของใครบางคน อ้อมกอดแสนคุ้นเคยที่หล่อนอยากอยู่ในนี้ไปชั่วชีวิต
ดวงตากลมโตเบิกกว้างขึ้นในความมืดสลัว รอยยิ้มเกลื่อนใบหน้าเมื่อความอบอุ่นจากอ้อมแขนทรงพลังของเดมอนทำให้หล่อนรู้สึกปลอดภัยเหลือเกิน แต่…
ความจริงกระแทกเข้าใส่หน้า เมื่อสมองร้องบอกว่าเขาคือจอมมารร้าย เขากำลังจะพรากลูกไปจากหล่อน
รอยยิ้มที่เกลื่อนใบหน้าจางหายไปในพริบตา สมองพยายามคิดหาหนทางที่จะหนีให้พ้นจากสถานการณ์ตอนนี้
ใช่…หล่อนต้องหนี หล่อนต้องพาวินเซนต์หนีออกไปจากที่นี่
เมื่อความคิดนี้ระเบิดขึ้นในหัว ก็ทำให้พะแพงต้องค่อยๆ ขยับตัวออกจากอ้อมแขนกำยำของเดมอนที่นอนประคองกอดหล่อนเอาไว้อย่างระมัดระวังและแผ่วเบาที่สุด และในที่สุดก็สามารถลงมายืนอยู่ข้างเตียงได้ โดยที่คนตัวโตยังไม่รู้สึกตัวตื่นขึ้นมา
พะแพงลอบถอนหายใจอย่างโล่งอก ก้มลงมองสภาพของตัวเอง แม้จะอยู่ในความมืดแต่หล่อนก็รู้ดีว่าตอนนี้ตัวเองกำลังอยู่ในชุดนอน แต่ถึงกระนั้นก็ไม่อาจจะถอยหลังกลับได้อีกแล้ว เท้าบอบบางก้าวเดินไปข้างหน้าอย่างระแวดระวัง ภาวนาให้เดมอนไม่รู้สึกตัวตื่นขึ้นมา ประตูห้องค่อยๆ เปิดกว้างออก หล่อนกำลังจะก้าวเท้าข้ามธรณีประตูออกไปได้อยู่แล้วเชียว ถ้าไฟในห้องไม่สว่างพึ่บขึ้นมาเสียก่อน
ภายในตัวราวกับมีก้อนน้ำแข็งอัดแน่นจนสั่นเทา ดวงหน้างามซีดเผือดเมื่อหมุนตัวกลับไปมองด้านหลัง และเห็นว่าเดมอนยืนกอดอกมองอยู่
ใบหน้าของเขายังคงงัวเงียเพราะคงเพิ่งรู้สึกตัวตื่น เส้นผมสีเข้มยุ่งเหยิงเล็กน้อย แต่กระนั้นเดมอนก็ยังหล่อฉกาจฉกรรจ์อยู่ดี หล่อนมองเขาอย่างลุ่มหลง ก่อนจะสลัดศีรษะแรงๆ เพื่อเรียกสติ
“จะไปไหน”
“แพง…”
“เพราะฉันรู้ว่าเธอต้องทำแบบนี้ ฉันถึงไม่ให้วินเซนต์นอนที่นี่”
คำพูดของเขาเต็มไปด้วยความรู้สึก สายตาสีฟ้าเข้มที่ตวัดมองมาเต็มไปด้วยความเดือดดาล
ร่างทรงพลังในชุดนอนสีน้ำเงินเข้มเดินตรงเข้ามาหา
“ถ้าอยากจะไปจากฉันก็ไปคนเดียว ส่วนลูก จะต้องอยู่กับฉัน”
เขาผลักหล่อนแรงๆ จนหล่อนแทบล้มหงายหลัง
พะแพงเม้มปากแน่นเป็นเส้นตรง น้ำตาคลอสองหน่วยตา “นายน้อยก็รู้ว่าแพง…จะไม่มีวันห่างจากหมูวิน”
เขาเหยียดยิ้มหยันอย่างไม่แยแส “นั่นไม่ใช่สิ่งที่ฉันต้องใส่ใจ สิ่งเดียวที่ฉันต้องการก็คือลูก ส่วนเธอ…ฉันใจดีขนาดให้ติดตามมาด้วยก็บุญแค่ไหนแล้วแพตตี้”
คำพูดที่คมยิ่งกว่าใบมีดของเดมอนวิ่งเข้าตัดขั้วหัวใจของหล่อนอย่างเหี้ยมโหด
“จะไปก็รีบไป ฉันไม่รั้งเธอไว้หรอก ดีเสียอีก ฉันจะได้อยู่กับลูกตามลำพัง ไม่ต้องมารกหูรกตากับเธอ”
หล่อนเจ็บจนพูดไม่ออก ได้แต่ก้มหน้ามองพื้นด้วยหัวใจที่แตกสลาย สุดท้ายหล่อนก็พ่ายแพ้ยับเยินอีกแล้ว
“ไปสิ ไสหัวไปให้พ้น!”
“แพง…ไม่ไป แพงจะอยู่กับลูก” หล่อนร้องไห้คร่ำครวญและเดินเข้ามาหาเขา “แพงจะไม่คิดแบบนี้อีกแล้วค่ะ แพง…ยอมแพ้นายน้อยแล้ว”
แทนที่เขาจะสงสารกลับหัวเราะเยาะเหี้ยมเกรียม “ถึงเธอคิดจะพาลูกชายฉันหนีอีก เธอก็ไม่มีวันทำสำเร็จหรอก เพราะฉันไม่ใช่คนโง่ ครั้งเดียวที่ฉันโง่ยอมให้เธอซ่อนวินเซนต์เอาไว้นานถึงสี่ปีมันก็มากเกินพอแล้ว มันจะไม่มีครั้งที่สอง”
สุดท้ายแล้วหล่อนก็คือคนผิด ทั้งที่เขาเป็นคนขับไล่ไสส่งหล่อนให้จากมาเองแท้ๆ
“กลับขึ้นไปบนเตียง หรือว่าจะไปจากที่นี่ก็เลือกเอา”
หล่อนไม่ต้องคิดเลยด้วยซ้ำ “แพง…จะอยู่ที่นี่ค่ะ แพงจะอยู่กับหมูวิน”
เขายิ้มหยัน “งั้นก็กลับขึ้นไปบนเตียง”
หล่อนทำตามที่เขาสั่งทั้งน้ำตา เดินตรงไปยังเตียงนอนอย่างเจ็บช้ำน้ำใจ
เสียงปิดประตูดังขึ้นตามหลัง และเขาก็เดินตามมาติดๆ หล่อนกำลังจะก้าวขึ้นไปนั่งบนตียง แต่เดมอนหยุดการเคลื่อนไหวของหล่อนด้วยคำพูดเลือดเย็นเสียก่อน
YOU MAY ALSO LIKE
