นางบำเรอก้นครัว ชุด Sweet temptations - ตอนที่ 38
เบนจามินทร์พาหล่อนลงมายังสระน้ำที่เดมอนและวินเซนต์พากันลงมาแหวกว่าย ภาพที่เห็นทำให้หล่อนน้ำตาไหลออกมาอีกครั้ง สองพ่อลูกกำลังหัวเราะกันอย่างสนุกสนานอยู่ในสระน้ำสีฟ้าคราม
“นายน้อยกับคุณชายน้อยเข้ากันได้เร็วนะครับ นี่ขนาดคุณชายน้อยยังไม่รู้ว่านายน้อยคือพ่อแท้ๆ ของตัวเองเลย”
หล่อนพูดไม่ออก ทำได้แค่ยืนนิ่งและยกมือขึ้นป้ายน้ำตา ก่อนจะต้องรีบปั้นยิ้ม เมื่อวินเซนต์หันมาเห็นหล่อนและโบกมือทักทาย
“แม่คับ…”
หล่อนโบกมือตอบ รอยยิ้มยังคงอยู่บนใบหน้า ดูก็รู้ว่าลูกชายกำลังมีความสุขมากแค่ไหน นี่ถ้าวินเซนต์รู้ว่าคุณลุงลูกโป่งของตัวเองแท้จริงแล้วคือบิดาบังเกิดเกล้า ก็คงจะดีใจมากกว่านี้อีกหลายเท่า
หล่อนควรยินดีใช่ไหมที่เห็นลูกมีความสุข ใช่ ต้องยิ้ม ต้องดีใจกับลูกชายให้มากๆ
พะแพงกล้ำกลืนก้อนสะอื้นลงไปในอกอย่างยากลำบาก ก่อนจะแยกตัวไปทรุดนั่งบนเก้าอี้หวายตัวยาวที่ตั้งเรียงรายเอาไว้ตามขอบสระว่ายน้ำ
หล่อนนั่งเหม่อลอย ก่อนจะต้องสะดุ้งเมื่อมีผู้ชายคนหนึ่งซึ่งหน้าตาดีไม่น้อยเดินมาหยุดตรงหน้า พร้อมกับยื่นผ้าเช็ดหน้าสะอาดสะอ้านมาให้
“ผมให้ยืมครับ”
“เอ่อ…”
หล่อนตกใจ รีบช้อนตาขึ้นมอง ก่อนจะพบว่าหนุ่มนิรนามที่อายุอานามไม่น่าจะถึงสามสิบปียืนฉีกยิ้มกว้างให้
“ผ้าเช็ดหน้าของผมยังไม่ได้ใช้เลยครับ รับรองว่าสะอาดครับผม”
“คือว่า…ขอบคุณค่ะ แต่ฉันคงรับไว้ไม่ได้ค่ะ”
หล่อนปฏิเสธและฝืนยิ้มให้ ก่อนจะยกหลังมือขึ้นป้ายหยาดน้ำตาออกจากแก้มนวลหลายครั้งติด
“ทำไมล่ะครับ”
“คือว่า…ดิฉันเกรงใจน่ะค่ะ”
หล่อนตอบและลุกขึ้นยืน จะเดินกลับไปหาเบนจามินทร์ แต่แขนเรียวถูกคว้าเอาไว้ และผ้าเช็ดหน้าในมือใหญ่ของคู่สนทนาก็แตะลงบนแก้มนวลอย่างอ่อนโยน
“ไม่ต้องเกรงใจครับ ผมยินดี”
พะแพงตกใจยืนนิ่ง เพราะไม่คิดว่าคนที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อนจะกล้าทำแบบนี้กับตัวเอง ท่ามกลางสายตาไม่พอใจของคนที่อยู่ในสระน้ำที่หันมาเห็นพอดี
เดมอนกัดฟันแน่น ขบกรามกระด้างจนขึ้นสันนูนเป่ง ดวงตาคมกริบตวัดมองราวกับจะเผาให้ไหม้เป็นจุณ
“หมูวินรอลุงอยู่ตรงนี้ก่อนนะครับ เดี๋ยวลุงมา”
“คับ”
วินเซนต์ที่เพิ่งได้เพื่อนเล่นวัยเดียวกันมาใหม่ตอบรับคำ และหันไปเล่นกับเพื่อนของตัวเองต่อ
เดมอนก้าวขึ้นมาจากสระน้ำ เดินไปสั่งเบนจามินทร์ให้มองลูกชายของตัวเองเอาไว้ไม่ให้คลาดสายตา ก่อนที่ตัวเองจะเดินเร็วๆ มุ่งหน้าไปหยุดข้างกายของพะแพง
“ลูกร้องหาน่ะแพตตี้”
เขาคว้าแขนเรียวและกระชากให้มาอยู่ข้างกายตัวเอง จากนั้นก็ส่งสายตาอำมหิตล้างผลาญให้กับผู้ชายที่กล้าใช้ผ้าเช็ดหน้าซับน้ำตาให้กับพะแพงอย่างโกรธจัด
“เอ่อ…” พะแพงเงยหน้าขึ้นไปแล้วเห็นสายตาดุดันของเดมอนก็หน้าซีดเผือด รีบหันไปบอกลาผู้ชายแปลกหน้าที่มีน้ำใจกับตัวเอง “ขอบคุณสำหรับผ้าเช็ดหน้านะคะ เดี๋ยวแพงเอาไปซักแล้วจะส่งคืนให้ค่ะ”
“ไม่จำเป็นหรอกแพตตี้” เดมอนกระชากผ้าเช็ดหน้าที่พะแพงเพิ่งรับมาจากมือของคู่สนทนาแปลกหน้ามาถือเอาไว้ ก่อนจะปล่อยทิ้งลงกับพื้นกระเบื้องอย่างไม่ไยดี จากนั้นก็ขยับเท้าขึ้นเหยียบ “เท่าไหร่ ค่าผ้าเช็ดหน้าผืนนี้เท่าไหร่ ผมจะจ่ายให้”
“เอ่อ คือ ไม่เป็นไรครับ มันไม่แพงหรอกครับ”
“บอกมาว่าเท่าไหร่” เดมอนปล่อยมือจากแขนของพะแพง และก้าวเดินเข้าไปหาผู้ชายที่บังอาจมายุ่งกับภรรยาของตนเองด้วยท่าทางเอาเรื่อง
“นายน้อยคะ…”
“เธอไปดูลูก ไปสิแพตตี้”
“เอ่อ”
“ฉันบอกให้ไปไง” น้ำเสียงและสายตาดุกระด้างน่ากลัวของเดมอนทำให้พะแพงต้องรีบเดินจากไปอย่างรวดเร็ว และก็ภาวนาให้เดมอนไม่ทำอะไรรุนแรง
เมื่อพะแพงเดินจากไปแล้ว เดมอนก็หันหน้ามาจ้องคู่สนทนาด้วยสายตาของมัจจุราชที่เพิ่งขึ้นมาจากขุมนรก
“มึงแน่นักใช่ไหม ถึงกล้ามายุ่งกับเมียกู”
“ผม…ผมแค่เห็นเธอร้องไห้ครับ ผมไม่ได้…”
แม้ว่าคู่สนทนาจะถอยหลังหนี แต่เดมอนก็ก้าวเท้าเดินตามไปติดๆ ด้วยท่าทางคุกคาม
“จำเอาไว้ นั่นเมียกู แล้วลูกของเราก็กำลังเล่นน้ำอยู่” เดมอนคว้าคอเสื้อของผู้ชายตรงหน้าที่ตัวเล็กกว่าเกือบหนึ่งฟุตเอาไว้แน่น “อย่ามายุ่งกับเมียกูอีก เข้าใจไหม!”
“เข้า…เข้าใจครับ ผม…ผมเข้าใจแล้วครับ”
“ไสหัวไปให้พ้น ไป!”
เดมอนผลักผู้ชายตรงหน้าออกห่างแรงๆ จนร่างสมส่วนนั้นล้มหงายหลังลงไปนั่งจ้ำเบ้าอยู่กับพื้น
“ครับ ผมไปแล้วครับ”
เดมอนกัดฟันแน่น สบถตามหลังร่างของไอ้ผู้ชายที่มายุ่งกับพะแพงด้วยความเดือดดาล ก่อนจะหมุนตัวเดินกลับไปหาผู้หญิงตัวต้นเรื่อง
“อย่าให้ฉันเห็นอีกนะว่าอ่อยผู้ชาย” เขาคว้าแขนของพะแพงและกระชากจนร่างอรชรปลิวมาปะทะอก “ไม่อย่างนั้น ฉันจะจับเธอโยนออกไปนอกโลกแน่” ทุกพยางค์ล้วนเค้นออกมาจากริมฝีปากกว้างหยักสวยอย่างเดือดดาล
“แพง…ไม่ได้ทำอะไรเลยค่ะ”
“ไม่ได้ทำอะไรเลย แต่เธอก็ยอมให้มันเช็ดน้ำตาให้ แพศยาที่สุด”
คนถูกกล่าวหาน้ำตาร่วงด้วยความเสียใจ “แพงไม่ได้เป็นผู้หญิงแบบนั้นนะคะนายน้อย”
“เธอเป็นยิ่งกว่านั้นต่างหาก”
สายตาที่เขาใช้มองมาช่างทำให้หล่อนเจ็บปวดเหลือเกิน ดอกหญ้าที่ต่ำเตี้ยเรี่ยดินอยู่แล้วอย่างหล่อน แทบจะจมหายลงไปในผืนดินเสียให้ได้ ทำไมเดมอนใจร้ายแบบนี้นะ
“ไสหัวกลับขึ้นไปบนห้องได้แล้ว”
“แต่แพง…อยากดูหมูวินเล่นน้ำ” หล่อนแย้งเสียงเจือสะอื้น
“ฉันดูแลลูกชายของตัวเองได้ ดังนั้นเธอไม่จำเป็นสำหรับวินเซนต์อีก ไปซะ”
เดมอนตวัดตามองไปที่เบนจามินทร์ “พาแพตตี้ขึ้นไปห้องพัก แล้วนายค่อยกลับลงมาหาฉันที่นี่”
“ครับนายน้อย” เบนจามินทร์ตอบรับคำสั่ง ก่อนจะหันมาพูดกับหล่อน
“เชิญครับคุณแพตตี้”
พะแพงร้องไห้ออกมา มองคนใจร้ายอย่างเจ็บปวด แต่หล่อนไม่มีสิทธิ์ไม่มีเสียงอะไรเลย นอกจากก้มหน้าทำตามคำสั่งของผู้ชายใจร้ายอย่างเดมอนเท่านั้น
เดมอนมองตามร่างบอบบางของพะแพงไปด้วยสายตากรุ่นโกรธ ริมฝีปากกว้างหยักลึกเม้มแน่นเป็นเส้นตรง “กล้าให้ผู้ชายคนอื่นมาแตะเนื้อต้องตัวเหรอแพตตี้”
ชายหนุ่มเต็มไปด้วยความเดือดดาล “คืนนี้เธอไม่ได้นอนแน่ หึ!”
“ผมเพิ่งเคยเห็นนายน้อยหึงผู้หญิงก็วันนี้แหละครับ”
จู่ๆ ผู้ชายที่เดินนำหน้าก็พูดขึ้น แต่มันไม่ได้ทำให้หล่อนคล้อยตามเลยแม้แต่นิดเดียว
“คุณคงเข้าใจผิดแล้วล่ะค่ะ นายน้อยไม่มีทางหึงฉันหรอก”
“ถ้าไม่หึงจะอาละวาดฟาดงวงฟาดงาแบบนั้นเหรอครับ” เบนจามินทร์แย้งออกมา
“ตอนแรกผมไม่เชื่อคำพูดของพี่เชลดอนนะครับที่บอกว่านายน้อยรักคุณ แต่ตอนนี้เชื่อแล้วล่ะครับ”
รัก? ตลกสิ้นดี!
น้ำตาของพะแพงไหลรินออกมา สิ่งที่ออกมาจากปากของเบนจามินทร์มันไม่มีทางเป็นไปได้สักนิด
“ฉันว่าคุณคงเข้าใจผิดไปยกใหญ่แล้วล่ะค่ะ”
น้ำเสียงของหล่อนสั่นเครือ
“ฉันขอตัวไปพักผ่อนก่อนนะคะ”
พะแพงตัดบท เมื่อเบนจามินทร์พาหล่อนเดินมาถึงหน้าประตูห้องพักแล้ว
“เชิญครับ”
หล่อนเดินเข้ามาภายในห้องกว้างแล้ว ประตูจึงค่อยๆ ปิดสนิทลง ร่างอรชรอ่อนแรงทรุดลงกับพื้น น้ำตาไหลรินออกมาไม่ขาดสาย ความเสียใจยังคงเต้นระริกอยู่ภายในอกมหาศาล
รักเหรอ…ไม่มีทางเป็นอย่างนั้นหรอก เดมอนก็แค่…อยากเอาชนะผู้หญิงไร้ค่าอย่างหล่อนเท่านั้น และการแย่งชิงวินเซนต์ไปจากอกของหล่อนได้ มันก็คือชัยชนะอันหอมหวานของผู้ชายคนนี้
“คนใจร้าย…”
ไม่ว่าหล่อนจะร้องไห้คร่ำครวญแค่ไหน แต่ความจริงที่แสนโหดร้ายก็ยังไม่ยอมจางหายไป หญิงสาวสะอื้นไห้ด้วยความทุกข์ทรมาน ภาวนาให้ทุกอย่างจบลงเสียที เพราะหล่อนจะขาดใจอยู่แล้ว…
YOU MAY ALSO LIKE
