นางบำเรอก้นครัว ชุด Sweet temptations - ตอนที่ 37
“อ๊ะ…อา…อา…นายน้อย…อ๊า…”
หล่อนกำลังจะตาย กำลังจะขาดใจตายเพราะการโลมเลียที่แสนช่ำชองของเดมอน
“อ๊า…นายน้อยขา…อา…”
เขายังคงตวัดลิ้นโลมเลียทุกซอกมุมของกลีบนาง นิ้วยาวเพิ่มจำนวนจากหนึ่งเป็นสองเคลื่อนไหวดุดัน
“อ๊า…”
หล่อนทรมานเหลือเกิน ร่างกายร้อนฉ่าราวกับกำลังนอนดิ้นอยู่ในกองไฟ ยิ่งลิ้นของเขาตวัดเลียลึกล้ำเท่าไหร่ หล่อนก็ยิ่งเคลื่อนเข้าใกล้ความตายมากเท่านั้น
“อ๊ายยยยย…อา…อา…”
ในที่สุดปลายทางสวรรค์ก็ระเบิดตูมขึ้น ละอองแห่งความสุขกระจัดกระจายเต็มความรู้สึก ร่างสาวอ่อนแรงสั่นไหว สองแขนที่จิกทึ้งศีรษะทระนงของเดมอนเอาไว้ ตอนนี้ทิ้งลงข้างลำตัวอย่างสิ้นเรี่ยวแรง หน้าอกอวบหอบกระชั้นถี่ระรัว
“อืมมม หวานมาก…”
เดมอนตวัดลิ้นปาดเลียหยาดเสน่หาแสนหวานของพะแพงจนแห้งเหือด แล้วก็รีบลนลานผุดลุกขึ้ ถอดเข็มขัด รูดซิปกางเกงลงจนสุดทาง จากนั้นความเป็นชายที่พร้อมใช้งานก็ถูกมือใหญ่ควักออกมา
ใบหน้าหล่อจัดแดงก่ำ เขาจับสองขาเรียวของแม่สาวที่พร้อมพรักต่อการร่วมรักให้ยกเหยียดพิงกับลำตัวกำยำ จากนั้นก็ย่อตัวเล็กน้อย แล้วพุ่งความเป็นชายเข้าไปสุดแรง
“อ๊ะ…อา…นายน้อย…อา…”
เจ้าหล่อนครางด้วยความเสียวกระสัน ในขณะที่เขากัดฟันแน่นเพื่อข่มเสียงครางที่เต็มไปด้วยความหิวกระหายเอาไว้สุดพลัง บั้นท้ายแน่นหนั่นขยับโยกคลึง ตั้งใจจะเดินหน้าไปช้าๆ เชื่องช้าแต่หนักหน่วง แต่เขาก็ทำได้แค่เพียงไม่กี่นาทีเท่านั้น เมื่อกลีบสาวที่โอบกระชับอยู่ในทุกทิศทางบีบรัดรุนแรงขึ้น
“โอ้ว…โอ้ว…”
แรงกระชั้นจึงเปลี่ยนแปลงไปเป็นดุดัน เสียงกระแทกกระทั้นของสองร่างดังสนั่นหวั่นไหว เดมอนเงยหน้าครวญครางเสียงกระเส่า สูดปากครางระรัวราวกับกำลังกินของเผ็ดร้อน
มันเป็นแบบนี้อีกแล้ว ไม่ว่าจะครั้งไหน ถ้าได้โจนจ้วงอยู่ในร่างกายของพะแพง สติของเขาก็จะไม่มีทางเหลือติดสมอง ร่างกายของเขานำทาง มันเคลื่อนไหวราวกับคนบ้า เขาแทบไม่อยากจะเชื่อว่าบั้นเอวของตัวเองจะโยกคลึงได้เร็วระรัวแบบนี้
“โอ้ว…แพตตี้…อืมมมม เธอฟิต…ฟิตมาก โอ้ว…”
และเพียงไม่นานหยาดสวาทของเขาก็พุ่งกระฉูดออกมา มันพุ่งตรงเข้าใส่ร่างเล็กอวบอัดอย่างล้ำลึก เขาซวนซบลงไปหา กอดรัดร่างอวบอิ่มเอาไว้ในอ้อมแขน
“แพง…เจอลูกได้แล้ว…ใช่ไหมคะ”
คนที่เด้งรับการเคลื่อนไหวของเขาอยู่เมื่อครู่นี้อย่างเผ็ดร้อน ร้องถามออกมาด้วยสุ้มเสียงสั่นสะท้าน
เขาหยัดตัวขึ้น มองเจ้าหล่อนที่ยังกลืนกินความเป็นชายของตัวเองเอาไว้ทั้งตัวตนด้วยสายตาไม่พอใจ
“เธอก็รู้นี่ว่าฉันไม่ใช่ผู้ชายที่มีเซ็กซ์ครั้งเดียวแล้วจะพอ”
“แต่…แพง…”
“หยุดพูด แล้วมาสนุกกันต่อดีกว่า”
เขาถอนกายออกไปจากตัว และทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟา ในขณะที่หล่อนพยายามขยับหนี แต่เขาคว้าแขนเอาไว้
“อย่าทำเหมือนไม่ชอบหน่อยเลย”
“แพง…ไม่ต้องการ…” หล่อนพยายามบิดแขนแต่ไม่หลุด และเขาก็พูดให้ได้อายอย่างไม่ปรานี
“ไม่ต้องการ แต่ร่อนให้ฉันเลียแบบเมื่อกี้นี้น่ะหรือ”
หน้าสาวร้อนฉ่า และยกมือขึ้นทุบหน้าอกกว้างของเขาอย่างโมโหเป็นที่สุด
“ผู้ชายร้ายกาจ นี่แน่ะ”
“ก็เหมาะกับผู้หญิงใจร้ายแบบเธอแล้วไม่ใช่เหรอ แพตตี้”
หล่อนมองเขาน้ำตาไหล “แพงไม่ได้ใจร้าย นายน้อยนั่นแหละที่ใจร้าย อ๊ะ…อื้อ…ปล่อยแพงลงไปนะ” มือใหญ่จับยกร่างอรชรขึ้นมาคร่อมทับตักแกร่ง และบังคับให้กลีบสาวกลืนกินความเป็นชายชูชันเข้าไปจนหมดความยาว
“อื้อ…ปล่อยค่ะ”
เขาแสยะยิ้มร้าย สายตาที่มองมานั้นมีทั้งหื่นกระหายและโมโห “ควบฉัน…ขย่มให้ฉันเสร็จ…โอ้ว…”
“ไม่…อื้อ…”
ปากหล่อนตอบว่าไม่ แต่ร่างกายกลับเคลื่อนไหวส่ายระริกอยู่บนหน้าตักของเขาอย่างแพศยา บั้นท้ายอวบงอนยกหยัดขึ้นเป็นจังหวะ กลืนกินความใหญ่ยาวของเดมอนเข้าไปภายในร่างกายซ้ำๆ ครั้งแล้วครั้งเล่า
“อ๊า…อา…อ๊า…”
ใบหน้างดงามแหงนเงยไปด้านหลัง กลีบปากอิ่มบวมเจ่อเผยอครวญครางด้วยความกระสันซ่าน
เดมอนเอนตัวกึ่งนอนกึ่งนั่งบนโซฟา เฝ้ามองแม่สาวคนสวยที่ปากบอกว่าไม่ แต่สะโพกร่อนเอา ร่อนเอา ด้วยสายตาพึงพอใจ เพลิงใดที่ว่าร้อน ยังไม่เทียบเท่ากับเพลิงสวาทของพะแพงเลย
“โอ้ว…อืมมมม…โอ้ว…”
สองร่างเริงสวาทดุดัน เสียงครวญครางดังกระหึ่มก้องห้องกว้าง หยาดเหงื่อรินไหลอาบสองกาย และยาวนานเหลือเกินกว่าการเคลื่อนไหวสอดประสานจะยุติลง
เดมอนยอมให้หล่อนเจอกับวินเซนต์จริงๆ หลังจากที่ร่วมรักกับหล่อนแทบทุกบริเวณของห้องหรูจนพอใจ ร่างกายอ่อนล้าจากการเคลื่อนไหวท่ามกลางกระแสสวาทที่เชี่ยวกรากนานติดต่อกันเกือบสองชั่วโมงโผเข้ากอดร่างของลูกชายทั้งน้ำตา
“หมูวิน…”
หล่อนกอดรัดร่างของวินเซนต์เอาไว้แน่นและร้องไห้คร่ำครวญ ปากก็พร่ำถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
“หมูวินเป็นยังไงบ้างลูก เจ็บตรงไหนหรือเปล่า บอกแม่มานะ บอกแม่มา แม่จะเป่าให้ลูก…”
วินเซนต์ฉีกยิ้มกว้าง ส่ายหน้าไปมา ก่อนจะหันไปมองเดมอนที่ยืนกอดอกอยู่ใกล้ๆ
“ผมไม่เจ็บคับแม่ เพื่อนของคุณลุงลูกโป่งพาผมไปกินไอศกรีมมาคับ”
น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้นดีใจของลูกชาย ยิ่งทำให้พะแพงปวดร้าวในอก
“เรา…จะกลับบ้านไปด้วยกันนะหมูวิน”
“แต่คุณลุงลูกโป่งบอกว่าจะให้ผมอยู่ด้วยคับ”
พะแพงตวัดตามองเดมอน ก่อนจะหันมาพูดกับลูกชาย “เราจะกลับไปอยู่ด้วยกันสองคน อย่าไปรบกวนคุณลุงลูกโป่งเลยครับ หมูวินต้องเชื่อแม่นะครับ”
“แต่ผม…” เด็กน้อยช้อนตามองเดมอน “ผมอยากอยู่กับคุณลุงลูกโป่งคับแม่”
“หมูวิน…” พะแพงครางชื่อลูกชายอย่างเสียใจ “อย่าไปรบกวนคุณลุงเลยครับ เขาไม่ได้เป็นอะไรกับหมูวิน เรากลับบ้านกันนะครับคนเก่ง”
“แต่ว่า…” วินเซนต์ยังไม่ทันได้บอกอะไรออกมา แขนของเด็กน้อยก็ถูกเดมอนกุมเอาไว้ และเขาก็ย่อตัวดึงลูกชายของหล่อนเข้าไปกอดแนบอก พลางพูดชี้นำอย่างเผด็จการ
“หมูวินบอกแม่ไปสิครับ ว่าอยากจะอยู่กับลุง”
“นี่คุณไม่มีสิทธิ์มาพูดแบบนี้นะคะ”
“แน่ใจหรือว่าฉันไม่มีสิทธิ์” เดมอนจ้องหน้าหล่อนด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเดือดดาล “เธอก็รู้อยู่เต็มอกนี่ว่าฉันมีสิทธิ์ในตัวของวินเซนต์แค่ไหน”
พะแพงร้องไห้สะอึกสะอื้น “นายน้อย…ปล่อยแพงกับลูกไปเถอะค่ะ อย่าทำร้ายพวกเราเลย”
“เธออยากไปก็ไสหัวไปคนเดียว แต่วินเซนต์จะต้องอยู่ที่นี่กับฉัน” เขาคำรามใส่หล่อนเสียงดุดัน ก่อนจะหันมาระบายยิ้มใจดีให้กับวินเซนต์ “ลุงจะพาหมูวินไปลาสเวกัส ที่นั่นคือที่อยู่ของพ่อหมูวินไงครับ”
“พ่ออยู่ลาสเวกัสเหรอคับแม่”
วินเซนต์หันมาถามหล่อนอย่างอยากรู้ เพราะทุกครั้งที่ถูกถามหล่อนก็แค่บอกว่าพ่ออยู่ต่างประเทศซึ่งไกลมาก ไม่เคยบอกเจาะจงเลยสักครั้งว่าที่ไหน
“อย่าโกหกวินเซนต์อีก แพตตี้” เดมอนสั่งหล่อนเสียงดุดัน ซึ่งหล่อนก็ทำได้แค่ร้องไห้ออกมา และพยักหน้ารับเท่านั้น
“ครับ หมูวิน”
“เย้…งั้นคุณลุงก็จะพาผมไปหาพ่อใช่ไหมคับ”
“แน่นอน เราจะไปลาสเวกัสด้วยกัน พรุ่งนี้”
วินเซนต์เต็มไปด้วยความตื่นเต้นดีใจ ตรงกันข้ามกับพะแพงที่ตกใจจนหน้าถอดสี
“ไม่…ไม่ได้นะคะ นายน้อยจะพาลูกของแพงไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น แพงไม่ยอม”
“เธอไม่มีสิทธิ์ออกความคิดเห็นอะไรทั้งนั้นแพตตี้” เขาเค้นเสียงเลือดเย็นใส่หน้าหล่อน ก่อนจะลุกขึ้นยืน พร้อมกับอุ้มร่างของวินเซนต์ขึ้นไว้ในอ้อมแขน
“เราออกไปหาอะไรสนุกๆ ทำกันดีกว่าครับหมูวิน”
“แล้วแม่ของผมล่ะคับ” วินเซนต์หันมามองแม่อย่างเป็นห่วง แต่เดมอนระบายยิ้มน้อยๆ
“แม่ของหมูวินจะรออยู่ที่นี่ครับ”
“แต่แม่ร้องไห้…”
“แม่ของหมูวินแค่กำลังดีใจ ที่พรุ่งนี้จะได้พาหมูวินกลับไปหาคุณพ่อที่ลาสเวกัสครับ”
เด็กน้อยได้ยินก็ฉีกยิ้มกว้าง “แม่คับ งั้นเดี๋ยวผมมานะคับ”
หล่อนทำอะไรไม่ได้นอกจากพยักหน้ารับน้อยๆ และมองลูกชายที่อยู่ในอ้อมแขนของบิดาแท้ๆ ของตัวเองไปทั้งน้ำตา
“คุณลุงจะพาผมไปเล่นอะไรเหรอคับ”
“ว่ายน้ำไหม เดี๋ยวลุงพาไป”
“เย้…ผมชอบว่ายน้ำคับ”
เสียงสนทนาของสองพ่อลูกยังคงดังมาเข้าหู ก่อนที่พวกเขาจะเดินหายเข้าไปในลิฟต์
หล่อนสะอื้นไห้ด้วยความทุกข์ทรมาน ยกมือขึ้นป้ายน้ำตาทิ้งครั้งแล้วครั้งเล่า แต่มันก็ไม่ยอมเหือดแห้งเสียที
“ผมไม่คิดเลยนะครับว่าผู้หญิงที่นายน้อยตามหาจะเป็นคุณ”
คำพูดของผู้ชายอีกคนหนึ่งที่ยังคงยืนอยู่ ทำให้หล่อนต้องช้อนตาขึ้นมอง ก่อนจะสะอื้นต่อไป
“ฉัน…”
“นายน้อยตามหาคุณมาตลอด ในที่สุดก็พบเสียที โลกมันกลมจังนะครับ”
โลกไม่ได้กลมอย่างเดียว แต่โลกนี้ช่างโหดร้ายกับผู้หญิงไร้ค่าอย่างหล่อนเหลือเกิน
YOU MAY ALSO LIKE
![[นิยายแปล] Reincarnated into an Otome Game? Who Cares! I’m Too Busy Mastering Magic!](https://www.xn--72c5afc3e6a4acd3tpa.com/wp-content/uploads/2021/08/9676_cover-75x106.jpg)