นางบำเรอก้นครัว ชุด Sweet temptations - ตอนที่ 35
หล่อน…หล่อนจะอยู่โดยไม่มีวินเซนต์ไม่ได้ หล่อนคงจะต้องตายเพราะความคิดถึงลูกแน่ๆ
“แพง…ไม่เลือกค่ะ แพงจะพาวินเซนต์ไปจากที่นี่ และจะไม่ให้นายน้อยได้เจอพวกเราอีก”
แทนที่เขาจะหวาดกลัว กลับหัวเราะร่วน “เธอคิดจะสู้กับฉันหรือแพตตี้” รอยยิ้มของเขากระด้างยิ่งนัก “แล้วเธอคิดว่าตัวเองจะเอาชนะฉันได้อย่างงั้นเหรอ”
“แพงเป็นแม่…ยังไงแพงก็มีสิทธิ์เต็มร้อยค่ะ ถ้านายน้อยต้องการสิทธิ์ความเป็นพ่อ ก็ไปฟ้องศาลเอาเถอะค่ะ” หล่อนเชิดหน้าสูงแสร้งทำเป็นอวดดี ทั้งๆ ที่ภายในอกเต็มไปด้วยความหวาดกลัว
“หวังว่าเราจะไม่ได้เจอกันอีกแล้วนะคะ”
“งั้นก็แสดงว่าเธอเลือกทางที่สอง…” น้ำเสียงของเขาเลือดเย็นยิ่งนัก “คือการที่จะไม่มายุ่งกับฉันและวินเซนต์อีกตลอดชีวิต”
หล่อนตวัดตาจ้องมองเขา กลืนน้ำลายลงคอ ก่อนจะโต้ตอบออกไปเสียงเจ็บปวด
“แพงจะไม่มายุ่งเกี่ยวหรือพบเจอนายน้อยคนเดียวค่ะ ส่วนวินเซนต์จะไปกับแพง”
เดมอนแค่นยิ้มหยัน รอยยิ้มของเขาบ่งบอกความเป็นผู้ชนะได้อย่างน่าตกใจ
“เธอไม่มีทางเอาชนะฉันได้หรอก แพตตี้” คำพูดโอหังของเขายังไม่ทันจบดี รถลีมูซีนคันหนึ่งก็แล่นมาจอดข้างๆ รถสปอร์ตของเขา พร้อมๆ กับเสียงของวินเซนต์ที่ดังออกมาจากกระจกรถที่ลดลงมาครึ่งบาน
“แม่คับ…ผมอยู่นี่คับ”
หัวใจของหล่อนแทบหยุดเต้น เพ่งมองเข้าไปในตัวรถคันยาว เมื่อเห็นลูกชายก็แทบช็อก
“หมูวิน…ลูกไปอยู่ในนั้นได้ยังไง ลงมาลูก…”
หล่อนถลาจะเข้าไปหาลูก แต่รถคันนั้นก็แล่นจากไปเสียก่อน พร้อมๆ กับเสียงสดใสของลูกชายที่ดังมาเข้าหูเป็นประโยคสุดท้าย
“ผมไปรอแม่ที่บ้านคุณลุงลูกโป่งนะคับ”
ร่างของหล่อนทรุดฮวบลงกับพื้นอย่างสิ้นแรง น้ำตาไหลรินออกมาอาบแก้ม
เดมอนเดินเข้ามาหยุดตรงหน้า หล่อนมองรองเท้าของเขาผ่านม่านน้ำตา ก่อนจะช้อนตาขึ้นมองคนใจร้าย
“นายน้อย…ทำแบบนี้ได้ยังไงกันคะ ลักพาตัวลูกของแพงไปทำไม”
เขาย่อตัวลงมาหา นั่งบนส้นเท้า และจ้องมองหล่อนด้วยสายตาเลือดเย็น
“เกมนี้ฉันเดิมพันด้วยลูกชายของตัวเอง ดังนั้นฉันไม่เกี่ยงวิธีที่จะเอาชนะเธอ”
“คนใจร้าย…คุณทำแบบนี้ทำไม…” หล่อนร้องไห้สะอึกสะอื้น ยกมือขึ้นทุบตีเขาอย่างเจ็บปวด เขายอมให้หล่อนทุบตีจนเหนื่อยอ่อนไปเอง ก่อนจะลุกขึ้นยืน
“ลาก่อน หวังว่าเธอจะไม่โผล่มาให้ฉันรำคาญสายตาอีก”
เขาเดินไปที่รถ ก้าวขึ้นรถ และขับออกไปอย่างไม่ไยดี หล่อนรีบลุกขึ้นและวิ่งตามไป ร้องเรียกให้เขาหยุดราวกับคนบ้า ก่อนจะสะดุดขาตัวเองหกล้ม และแน่นอนว่าไม่มีแรงพอแม้แต่จะคลานตามเดมอนไป
“หมูวิน…หมูวินลูกแม่…”
หล่อนฟุบหน้าลงกับพื้นถนนคร่ำครวญปิ่มจะขาดใจ หล่อนรู้ดีว่าเดมอนร้ายกาจแค่ไหน หากเขาคิดจะทำอะไรแล้วเขาจะต้องเอาชนะให้ได้ เหมือนกับการพรากลูกไปจากหล่อนนี่ไงล่ะ เขาต้องการเอาชนะหล่อน และแน่นอนว่าเขาจะต้องพาวินเซนต์ไปลาสเวกัส และหล่อนก็จะไม่มีทางได้พบเจอหน้าลูกชายอีกชั่วชีวิต
“ฉันให้เธอตัดสินใจอีกครั้งหนึ่ง”
พะแพงเงยหน้าขึ้นจากพื้นถนน และก็เห็นปลายเท้าของเดมอนมาหยุดอยู่ตรงหน้า หล่อนเลื่อนสายตาขึ้นไปมองเขา กลีบปากอิ่มเต็มสั่นระริก
“จะไปอยู่กับฉัน หรือว่าจะไปจากฉัน”
“แพง…”
“จะไม่มีโอกาสหน้าอีกแล้ว สำหรับเธอ”
เขาขู่อย่างเลือดเย็น ในขณะที่หล่อนไม่สามารถต่อกรกับผู้ชายคนนี้ได้เลย
“แพง…จะไปอยู่กับนายน้อยค่ะ”
แม้ม่านน้ำตาจะทำให้การมองเห็นของหล่อนไม่ชัดนัก แต่หล่อนก็สามารถเห็นรอยยิ้มพึงพอใจของเดมอนได้อย่างชัดเจน เขาค่อยๆ ย่อตัวลงมา และรั้งหล่อนให้ลุกขึ้นยืน
“เธอตัดสินใจได้ฉลาดไม่น้อย”
ร่างของหล่อนถูกเขาโอบประคองเอาไว้ เพราะไร้เรี่ยวแรงแม้แต่จะยืนทรงตัว น้ำตายังคงไหลรินไม่หยุด
“แต่แพง…จะอยู่กับนายน้อยแค่ในฐานะแม่ของวินเซนต์เท่านั้นนะคะ เราจะไม่…”
หล่อนยังพูดไม่ทันจบเลย เขาก็ก้มหน้าลงมาหา และขยี้ปากอิ่มสั่นระริกของหล่อนอย่างหนักหน่วง บดคลึงดุดันอย่างต้องการลงทัณฑ์ ลิ้นสากบุกรุกคุกคาม กัดขบดูดเม้มแสดงอำนาจที่เหนือกว่า พอหล่อนครวญครางหลุดหลง เขาก็ถอนจุมพิต และจ้องหน้าหล่อนด้วยสายตาเหยียดหยัน
“ฉันไม่มีทางทนเก็บไม้เก็บมือจากเธอได้หรอก แพตตี้”
แก้มนวลที่ซีดขาวไร้สีเลือดตอนนี้ค่อยๆ แดงเปล่งปลั่ง
“เราจะต้องนอนด้วยกัน เธอจะต้องทำหน้าที่ทั้งเมียและแม่ที่ดี หวังว่าเธอจะเข้าใจนะ”
“นายน้อย…”
เขาแสยะยิ้ม พร้อมกับย่อตัวลงเล็กน้อย เพื่อช้อนร่างของหล่อนขึ้นมาไว้ในอ้อมแขน
“อุ๊ย…” หล่อนตกใจที่จู่ๆ ก็ถูกอุ้มจนตัวลอย ต้องรีบกระวีกระวาดกอดคอของเดมอนเอาไว้แน่น
ชายหนุ่มไม่ได้พูดอะไรออกมาอีก เขาอุ้มร่างของหล่อนไปวางบนเบาะรถ ปรับเอนให้เล็กน้อย ก่อนจะเดินอ้อมตัวรถขึ้นมานั่งหลังพวงมาลัยรถ แล้วเคลื่อนรถคันงามกลับขึ้นมาบนถนนอีกครั้ง
ท่ามกลางความเงียบงัน หัวใจของพะแพงก็หวั่นไหวและหวาดกลัวในเวลาเดียวกัน หลายครั้งที่หล่อนแอบมองเสี้ยวหน้าคมสันของเดมอนเพื่อหวังจะเจอความเมตตาจากเขา แต่สิ่งที่เห็นก็มีแต่ความกระด้างดุดันและเลือดเย็นเพียงเท่านั้น
หล่อนกำลังจะตกลงไปในขุมนรกที่มีเดมอนเป็นเจ้าของอีกครั้งแล้วสินะ…!