“จะไปไหนล่ะ เธอมีนัดที่นี่ไม่ใช่เหรอ”

หน้าตาของหล่อนเต็มไปด้วยความประหลาดใจ “นาย…นายน้อยรู้ได้ยังไงคะ”

เขาเหยียดยิ้มหยันอีกแล้ว ก่อนจะหรี่ตาแคบมองหล่อน “แล้วทำไมฉันจะไม่รู้ล่ะ”

“ก็…” หล่อนอึกอัก ก่อนจะสะบัดแขนแรงๆ และคราวนี้ได้รับอิสระอย่างง่ายดาย

“ดิฉันไม่รู้หรอกนะคะว่าคุณพูดเรื่องอะไร แต่ดิฉันจะไม่อยู่คุยกับคุณอีกแล้ว ขอตัวค่ะ”

ใบหน้าหล่อจัดแต่แข็งกระด้างของเดมอนเกลื่อนไปด้วยรอยยิ้มเลือดเย็น ก่อนที่เขาจะหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา และกดโทรออก เขาโทรหาใครหล่อนไม่อาจรู้ได้ แต่ที่น่าตกใจก็คือ ทำไมเสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์มือถือของหล่อนดังขึ้นพอดี

หล่อนรีบคว้าโทรศัพท์มือถือขึ้นมามองเบอร์ที่หน้าจอ แต่ก็ยังไม่ทันกดรับสาย เดมอนก็พูดขึ้นเสียก่อน

“ทำไมไม่รับล่ะ เบอร์ของคนที่เธอกำลังรอไม่ใช่หรือ”

พะแพงเต็มไปด้วยความหวาดระแวงในคำพูดของเดมอน ก่อนจะตัดสินใจกดรับสายเรียกเข้าจากคนที่หล่อนเดินทางมานั่งรอ หลังจากลังเลมาเป็นนาที

“สวัสดีค่ะ ดิฉันอยากเปลี่ยนที่นัดหมายของเราน่ะค่ะ”

หล่อนกรอกเสียงไปตามสาย ก่อนจะต้องช็อกค้าง เมื่อเสียงกระด้างที่ตอบกลับมามันแตกต่างไปจากเมื่อคืนอย่างสิ้นเชิง หล่อนหันไปมองหน้าเดมอนอย่างตกใจสุดขีด และก็ได้เห็นว่าเขากำลังยิ้มเลือดเย็นเต็มใบหน้า

“คิดหรือว่าจะหนีฉันพ้น แพตตี้”

โทรศัพท์มือถือในอุ้งมือร่วงลงกระแทกกับพื้นโดยที่เจ้าของไม่มีเรี่ยวแรงพอที่จะยึดมันเอาไว้ ดวงหน้านวลซีดเผือดยิ่งกว่ากระดาษเอสี่ ขณะที่กลีบปากอิ่มสั่นระริกเปล่งคำพูดสั่นเทาออกไป

“ทำ…ทำไมเป็น…คุณคะ…”

เขาแสยะยิ้ม และมันก็เป็นรอยยิ้มที่น่ากลัวที่สุดเท่าที่หล่อนเคยเห็นมาก่อนในชีวิต

“ก็เพราะนรกต้องการลงโทษผู้หญิงแพศยาอย่างเธอไง”

“อุ๊ย…ปล่อยค่ะ”

ข้อมือเล็กถูกอุ้งมือใหญ่คว้าเอาไว้อีกครั้ง และคราวนี้เขาบีบแรงมากจนกระดูกของหล่อนแทบแหลกคามือใหญ่ น้ำตาของหล่อนไหลรินออกมาและพยายามดิ้นรน แต่เขาไม่ยอมปล่อย แถมยังกระชากร่างเล็กของหล่อนเข้าไปปะทะแรงๆ จากนั้นก็คำรามรดใบหน้าของหล่อนด้วยถ้อยคำเลือดเย็น

“เธอกล้ามากนะ ที่บังอาจซ่อนวินเซนต์จากฉันมาถึงสี่ปีเต็ม”

“ไม่…วินเซนต์ไม่ใช่…”

หล่อนส่ายหน้าพยายามปฏิเสธ แต่คนตัวโตเค้นเสียงคำรามราดรดใบหน้าของหล่อนอย่างมั่นใจเป็นที่สุด

“นายน้อย…ทำอย่างนี้ไม่ได้นะคะ วินเซนต์เป็นลูกชายของแพง และตามกฎหมายไทย แพงมีสิทธิ์ทุกอย่างในตัวของวินเซนต์แต่เพียงผู้เดียว”

แทนที่เขาจะสะทกสะท้านเมื่อหล่อนหยิบยกกฎหมายขึ้นมาข่มขู่ แต่เขากลับหัวเราะร่วน สายตาสีฟ้าเข้มยังคงมีแต่ความเลือดเย็นดุกระด้างเช่นเดิม

“อย่าลืมสิว่าอำนาจของฉันอยู่ที่เงิน หรือว่าเธออยากจะสู้กับฉันล่ะ”

หล่อนส่ายหน้าไปมา มองเขาอย่างสิ้นหวัง และทางออกเดียวที่จะช่วยให้หล่อนกับลูกได้อยู่ด้วยกันก็คือการยอมศิโรราบกับเดมอน หวังให้เขาเห็นใจ

ร่างอรชรค่อยๆ ทรุดลงกับพื้น เข่าของหล่อนแตะที่พื้นภายในร้านกาแฟ ท่ามกลางสายตาหลายคู่ที่จ้องมองมาด้วยความเคลือบแคลงสงสัย แต่หล่อนไม่สนใจอะไรอีกแล้ว ตอนนี้สิ่งเดียวที่หล่อนต้องทำก็คือวิงวอนให้เดมอนยอมปล่อยหล่อนกับวินเซนต์ไปเท่านั้น

หล่อนเงยหน้าขึ้นมองคนตัวโตที่ยืนตระหง่านไม่ไหวติงทั้งน้ำตา สองมือยกขึ้นประกบกัน และวิงวอนอย่างน่าสงสาร

“ได้โปรด…อย่าพรากลูกไปจากแพงเลยนะคะ”

เดมอนเมินหน้าหนีอย่างไร้หัวใจ

“นายน้อยสามารถมีลูกใหม่อีกกี่คนก็ได้ อย่ามาสนใจกับลูกที่เกิดจากท้องของผู้หญิงที่นายน้อยเกลียดชังเลยค่ะ ปล่อยพวกเราสองคนไปตามทางเถอะนะคะ อ๊ะ…”

ร่างของหล่อนถูกเขาตะปบที่หัวไหล่และกระชากให้ลุกขึ้นยืน “อย่ามาใช้วิธีน่าสงสารกับฉัน เพราะถึงยังไงซะ ฉันก็จะไม่มีทางให้อภัยผู้หญิงใจดำแบบเธอ”

“แพงไม่ได้ใจดำ แพง…”

“เธอใจดำยิ่งกว่าอีกา เธอกล้าพรากลูกชายไปจากฉัน ซ่อนเขาไม่ให้ฉันรู้มานานตั้งสี่ปี แล้วแบบนี้ เธอยังจะมีหน้ามาพูดอีกหรือว่าเธอไม่ได้ใจดำ แพตตี้!”

“ที่แพงทำแบบนี้ ก็เพราะรู้ดีว่านายน้อยไม่ต้องการให้เขาเกิดมา”

“ฉันไปบอกเธอตอนไหน ฮึ!”

หล่อนน้ำตาทะลัก เม้มปากอิ่มจนแน่นเป็นเส้นตรง “นายน้อยจะต้องการวินเซนต์ได้ยังไงคะ ในเมื่อนายน้อย…แต่งงานกับคุณวิคกี้แล้ว”

“ก็ถ้าฉันรู้ว่าเธอตั้งท้อง ฉันก็จะไม่แต่งงานกับวิคกี้” เดมอนเค้นเสียงดุกระด้างออกมา สายตาของเขาเต็มไปด้วยความเจ็บปวด “แค่เธอบอกฉัน ไม่ใช่ซ่อนเขาจากฉันแบบนี้”

หล่อนเมินหน้าหนี น้ำตาไหลรินไม่หยุด “ปล่อยพวกเราไปเถอะค่ะ แพงขอร้อง”

เดมอนแค่นยิ้มหยัน ถอยหลังออกห่าง ก่อนจะหมุนตัวเดินออกไปนอกร้านกาแฟ พะแพงรีบวิ่งตามไป เพราะหล่อนกลัวใจของเดมอน เขาอาจจะทำอะไรบ้าๆ ลงไปก็ได้ และเรื่องบ้าๆ ที่เขาอาจจะทำก็ต้องเกี่ยวกับวินเซนต์แน่นอน

“นายน้อยคะ นายน้อยจะไปไหนคะ”

เขาหยุดเดินที่ข้างรถสปอร์ต พร้อมกับตวัดสายตากระด้างมองมาที่หล่อน

“ฉันมีทางเลือกให้เธอสองทาง”

ผู้ชายตรงหน้าหยุดพูดเล็กน้อย ราวกับให้เวลาหล่อนเตรียมตัวที่จะรับฟังข้อเสนอร้ายกาจที่กำลังจะดังออกมาจากริมฝีปากกว้างหยักสวยของตัวเอง

“หนึ่ง กลับไปอยู่กับฉันในฐานะแม่ของลูกชายฉัน และสอง…” สายตาสีฟ้าเข้มดุกระด้างไร้การผ่อนปรน “ไปให้พ้นหน้าฉันและลูกชายของฉัน ห้ามกลับมาให้เจออีก”

ร่างของหล่อนแทบร่วงลงกองกับพื้น เมื่อได้ยินข้อเสนอเหี้ยมโหดของผู้ชายตรงหน้า

“ไม่…” หล่อนส่ายหน้าไปมาทั้งน้ำตา หัวใจเต็มไปด้วยความหวาดกลัว