นางบำเรอก้นครัว ชุด Sweet temptations - ตอนที่ 32
ร่างสูงใหญ่ของเดมอนนั่งไขว่ห้างจิบวิสกี้อยู่ในเงามืดของระเบียงที่ยื่นออกไปจากห้องพัก ในสมองยังคงวิ่งวุ่นหมุนเป็นลูกข่างเพราะแม่พะแพงคนงามไม่ยอมหยุด
พะแพงเป็นผู้หญิงคนแรกที่หยุดความสนใจของเขาเอาไว้แค่เพียงที่หล่อนคนเดียวเท่านั้น สมองที่เคยหมกมุ่นอยู่แต่กับเรื่องงาน มันล้นปรี่ไปด้วยเรื่องราวของหล่อนมาตลอดสี่ปีเต็ม ไม่เคยมีวันไหนเลยที่เขาไม่นึกถึงหล่อน
กรามแกร่งบดกันแน่นจนแทบแหลกละเอียด เขาสบถในลำคออย่างเกลียดชังตัวเอง ก่อนจะกระดกแก้วใบสวยเทวิสกี้เข้าปากจนหมดทุกหยด
“ทำไมเธอดื้อแบบนี้นะ แพตตี้”
เขาพึมพำอย่างหงุดหงิด เพราะไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าแม่สาวใช้หน้าหวานที่เคยบำเรอปรนเปรอเขาอย่างว่านอนสอนง่ายที่ลาสเวกัส เวลาสี่ปีจะเปลี่ยนแปลงให้หล่อนเข้มแข็งได้มากขนาดนี้ หล่อนไม่ได้อ่อนต่อโลกเหมือนเมื่อก่อนอีกแล้ว หล่อนพร้อมที่จะต่อต้านเขาอย่างสุดพละกำลังที่มี และถึงแม้ว่าเขาจะเอาชนะหล่อนได้ทุกครั้ง แต่นั่นก็เพราะเขาใช้ความเชี่ยวชาญที่มีมากกว่าบีบคั้นหล่อน
มันไม่ได้น่าภูมิใจเลยสักนิด!
เดมอนเอนตัวพิงกับพนักเก้าอี้สีขาว วางแก้ววิสกี้ในมือลงกับโต๊ะตรงหน้า ดวงตาคมกล้าสีฟ้าเข้มเหลือบขึ้นมองท้องฟ้าในยามค่ำคืนด้วยความสะท้อนใจ
เขาพ่ายแพ้แล้ว…
มันคือความจริง เมื่อเขาไม่อาจจะต้านทานเสน่ห์นางของพะแพงได้ ไม่ว่าจะตอนนี้ หรือเมื่อสี่ปีก่อน เนื้อตัวของเขาก็ร้อนรุ่ม และเต็มไปด้วยตัณหาราคะเพื่อหล่อนเสมอ
เขาไม่เคยต้องการผู้หญิงคนไหนรุนแรงเท่ากับพะแพงมาก่อน ต้องการหล่อนจนเนื้อตัวร้อนผ่าวทรมาน ทั้งๆ ที่พยายามบอกตัวเองว่าหล่อนเป็นเพียงแค่สาวใช้ เป็นเพียงแค่ทาสบำเรอเท่านั้น แต่หัวใจก็ยังโหยหา กายหนุ่มยังคงกรีดร้องหาหล่อนตลอดเวลา แม้กระทั่งยามที่มีวิคตอเรียนอนอยู่ข้างกายก็ตาม
เขาทรมานมาก ทรมานจนคล้ายกับจะตายดับ…
เดมอนถอนหายใจออกมาแรงๆ กำลังจะลุกขึ้นจากเก้าอี้ แต่เบนจามินทร์ซึ่งเป็นน้องชายแท้ๆ ของเชลดอนเดินมาหยุดข้างกายเสียก่อน พร้อมกับพูดขึ้น
“นายน้อยจะรับวิสกี้เพิ่มไหมครับ”
คนถูกถามยิ้มเครียดๆ ก่อนจะกระแทกลมหายใจออกมา “ไม่ล่ะ ฉันเริ่มเมาแล้ว”
“ครับ”
เบนจามินทร์ตอบรับ และขยับตัวหลีกทางให้เดมอนเดินผ่านเพื่อกลับเข้าไปภายในห้องพัก ก่อนที่ตัวเองจะเดินตามเข้าไป
เดมอนเข้ามาภายในห้องก็สลัดเสื้อผ้าออกจากตัวจนร่างกายเปลือยเปล่า เบนจามินทร์รีบไปหยิบเสื้อคลุมมาส่งให้กับเจ้านายของตัวเอง ขณะลอบมองเรือนร่างสมบูรณ์แบบของเดมอนด้วยความชื่นชมยิ่งนัก
องอาจผึ่งผายสมชายชาตรีเป็นแบบนี้นี่เอง ไม่สิ…เดมอนสมบูรณ์แบบเกินกว่าคำนั้นเสียอีก เขาไม่เคยเห็นผู้ชายคนไหนรูปร่างดีแบบเจ้านายมาก่อน ทุกสัดส่วนล้วนแต่ไร้ที่ติ ขนาดเขาเป็นผู้ชายด้วยกันแท้ๆ ยังอดที่จะมองด้วยความชื่นชมไม่ได้เลย
“ฉันจะอาบน้ำ นายมีอะไรก็ไปทำเถอะ”
มือใหญ่สีแทนดึงเชือกที่ขอบเอวมาผูกเอาไว้หลวมๆ กำลังจะเดินตรงไปที่ห้องน้ำ แต่เบนจามินทร์เอ่ยถามเสียก่อน
“วันนี้นายน้อย…เจอเธอไหมครับ”
วันนี้เบนจามินทร์ไม่ได้ขับรถไปให้อย่างเช่นทุกครั้ง เพราะเดมอนต้องการความเป็นส่วนตัว
“เจอ”
“เอ่อ…แล้วเธอยอมกลับลาสเวกัสกับนายน้อยไหมครับ”
เนื้อตัวของเดมอนแข็งเกร็ง ใบหน้าหล่อจัดกระด้างขึ้นมาเล็กน้อย
“ต่อให้ต้องลักพาตัว ฉันก็จะทำ”
สายตาจริงจังของเดมอนที่ตวัดมองมา ทำให้เบนจามินทร์รู้ดีว่าเจ้านายไม่ได้มาเล่นๆ
“ผม…จะทำตามคำสั่งของนายน้อยทุกอย่างครับ ขอแค่นายน้อยออกคำสั่งเท่านั้น”
“ตอนนี้ยังไม่มีอะไรให้นายทำหรอก นายไปพักผ่อนเถอะ”
“ครับนายน้อย ฝันดีนะครับ”
“อืม”
เบนจามินทร์มองตามเรือนร่างสูงใหญ่แสนสง่างามของเดมอนจนหายเข้าไปในห้องน้ำ จึงระบายลมหายใจออกมาทางปากแผ่วเบา และพึมพำ
“พี่เชลดอนเคยบอกว่านายน้อยรักผู้หญิงคนนี้มาก ชักอยากเห็นหน้าแล้วสิว่าจะสวยขนาดไหน จะสวยเท่ากับคุณวิคกี้หรือเปล่า” ลูกน้องหนุ่มยังพูดไม่ทันจบ เสียงโทรศัพท์มือถือของตัวเองก็ดังกังวานขึ้นเสียก่อน
“พี่เชลดอน แหมตายยากจริงๆ”
เบนจามินทร์อมยิ้มเมื่อเห็นเบอร์ที่เรียกเข้ามาที่หน้าจอโทรศัพท์มือถือ ชายหนุ่มรีบกดรับ ก่อนเดินหายออกไปจากห้องพักของเดมอนอย่างรวดเร็ว
“มีอะไรหรือครับพี่เชลดอน”
“นายน้อยเป็นยังไงบ้าง” น้ำเสียงห่วงใยจนวิตกกังวลของผู้เป็นพี่ชายทำให้เบนจามินทร์อดหัวเราะไม่ได้
“ใครจะทำอะไรนายน้อยได้ล่ะครับพี่เชลดอน มีแต่นายน้อยนั่นแหละจะไปทำอะไรคนอื่น”
“ก็นั่นแหละที่ฉันเป็นห่วงล่ะ”
เมื่อได้ยินคำพูดของพี่ชาย ก็ทำเอาเบนจามินทร์กลั้นหัวเราะขบขันเอาไว้ไม่อยู่
“ถ้านายน้อยมาได้ยินพี่พูดแบบนี้ สงสัยงดโบนัสปีนี้ของพี่แน่”
“อย่ามาทำเป็นหัวเราะ แกดูแลนายน้อยให้ดีก็แล้วกัน อย่าให้ทำอะไรวู่ว่ามเด็ดขาด ที่นั่นไม่ใช่ลาสเวกัส”
“นายน้อยก็ไม่เห็นทำอะไรเลยนะครับพี่เชลดอน ก็ปกติดีทุกอย่าง”
“นายน้อยใจร้อน และใครขัดใจไม่ได้ ถ้าขืนไม่ได้อะไรดั่งใจ นายน้อยอาจจะเผลอทำอะไรรุนแรงลงไป แกจะต้องคอยเตือนนายน้อย เข้าใจไหม”
“แหม ผมว่าพี่เชลดอนบินมาเลยดีกว่าไหมครับ”
“แกก็ทำเป็นพูดเล่นไปเรื่อย ถ้าฉันไม่ป่วยจนต้องเข้าโรงพยาบาล แกก็ไม่มีทางได้ดูแลนายน้อยแทนฉันหรอกน่า จำเอาไว้เสียด้วย” เชลดอนพูดอย่างโมโห
“คร้าบบบ ผมทราบแล้วครับพี่ชาย”
“อย่าทำให้ฉันผิดหวังล่ะ และแกก็ต้องช่วยให้นายน้อยได้ผู้หญิงคนนั้นกลับมาลาสเวกัสด้วย เข้าใจไหม”
“ครับผม” เบนจามินทร์ตอบรับคำของพี่ชายหนักแน่น ก่อนจะแกล้งยกมือขึ้นปิดปากหาว “ที่นี่ดึกแล้ว ผมขอตัวไปนอนก่อนนะครับ เอาไว้คุยกันใหม่ หายเร็วๆ นะครับพี่เชลดอน”
“อืม แล้วอย่าลืมที่สั่งล่ะ” เชลดอนยังคงกำชับ
“คร้าบ ไม่ลืมแน่นอนครับ”
เบนจามินทร์ส่ายหน้าน้อยๆ กับโทรศัพท์มือถือของตัวเอง ก่อนจะบ่นพึมพำ
“คนที่น่าเป็นห่วงคือผู้หญิงคนนั้นต่างหากล่ะพี่เชลดอน ไม่ใช่นายน้อยสักหน่อย”
YOU MAY ALSO LIKE
