“แต่…”

“หรือว่าต้องให้ฉันร่วมรักกับเธอโชว์คนพวกนี้ก่อน เธอถึงจะยอมเชื่อฟังฉัน”

หล่อนเบิกตากว้างตกใจ และก็ยอมให้เขาหิ้วปีกตัวเองไปโยนใส่รถสปอร์ตหรูในที่สุด ท่ามกลางสายตาสนอกสนใจของคนที่อยู่ในละแวกนั้น

รถคันงามแล่นออกจากจุดห้ามจอด ทะยานกลับขึ้นไปบนท้องถนน พร้อมๆ กับสติของหล่อนที่ค่อยๆ บินกลับมาเช่นกัน หญิงสาวหน้าตาตื่น และพยายามวิงวอนให้เขาจอดรถ

“ฉัน…ต้องกลับไปเอารถค่ะ ฉันไปกับคุณไม่ได้”

“ทิ้งมันไปเถอะ เพราะต่อไปเธอไม่จำเป็นต้องขับรถเองอีกแล้ว แพตตี้”

หล่อนเม้มปากเป็นเส้นตรง มองคนจอมเผด็จการอย่างโมโห “คุณไม่มีสิทธิ์มาบงการชีวิตของฉันนะคะ ฉันไม่ใช่เมียของคุณ” เมื่อพูดถึงภรรยาของเขา หล่อนก็อดที่จะประชดประชันถึงวิคตอเรียไม่ได้

“ภรรยาของคุณ…ไปไหนซะล่ะคะ”

“คนไหนล่ะ”

คำถามยียวนที่คมกริบราวกับใบมีดโกนพุ่งออกมาจากปากกว้างหยักสวยของเดมอน พร้อมๆ กับไฟร้อนๆ ในดวงตาสีฟ้าเข้มที่ตวัดมองมา แม้จะชั่วพริบตาแต่ร่างของหล่อนก็เหมือนถูกแผดเผาจนไหม้เกรียมอย่างง่ายดาย

“คุณวิคกี้ไงค่ะ”

“เราหย่ากันแล้ว”

น้ำเสียงของเขาราบเรียบยามตอบออกมา ไม่มีความรู้สึกใดๆ เลยบนเสี้ยวหน้าหล่อเหลาของเขา

พะแพงอึ้งไปเล็กน้อย เพราะไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน “คุณรักเธอมาก ทำไมถึงยอมหย่าล่ะคะ”

สายตาคมกริบของเดมอนตวัดมองมา “มันไม่ใช่เรื่องที่เธอจะต้องรู้ สิ่งเดียวที่เธอควรจะรู้ในตอนนี้ก็คือ กลับมาอยู่กับฉัน และฉันจะดูแลเธอกับลูกเป็นอย่างดี”

เขาหันมามอง และเมื่อเห็นว่าเป็นไอ้เด็กหมูอ้วนที่เดินตามเขาเพราะลูกโป่งก็ระบายยิ้มออกมา ชายหนุ่มย่อตัวลงนั่งบนส้นเท้า พร้อมกับกล่าวทักทายเด็กชายตัวน้อย

“สวัสดีหมูอ้วน ไม่คิดว่าจะเจอเราที่นี่นะ”

วินเซนต์ฉีกยิ้มกว้าง ก่อนจะยกมือขึ้นกอดอก “ก็ผมเรียนที่นี่นี่คับ”

“เราเรียนที่นี่หรือ”

“ใช่คับ” เด็กน้อยที่ฉลาดเกินวัยพยักหน้ารับ “แล้วคุณลุงมารับลูกเหรอคับ”

เดมอนระบายยิ้ม ยกมือขึ้นยีเส้นผมของวินเซนต์อย่างเอ็นดู “ลุงยังไม่มีลูกหรอก ว่าแต่เราเถอะ ออกมายืนตรงนี้ทำไม แล้วแม่ของเราล่ะไปไหน หรือว่ายังไม่มารับ”

“ผมรอแม่อยู่คับ”

เดมอนยกนาฬิกาที่ข้อมือขึ้นมอง “นี่ก็สี่โมงกว่าแล้ว ทำไมแม่เราถึงได้ช้าแบบนี้”

“แม่ผมทำงานหนักคับ ผมรอได้”

คำพูดจาไร้เดียงสาของเด็กน้อยทำให้เดมอนยิ่งเอ็นดู “เดี๋ยวลุงจะชวนแม่เราไปทำงานกับลุงดีไหม แล้วลุงสัญญาว่าจะอนุญาตให้แม่ของเรามารับตั้งแต่ก่อนโรงเรียนเลิกเลย”

“ขอบคุณมากคับ” วินเซนต์ฉีกยิ้มกว้าง ก่อนจะยื่นหน้าไปจุ๊บแก้มสากที่มีเคราพองามของเดมอนเบาๆ สองที “คุณลุงใจดีจังเลย”

เดมอนรู้สึกเหมือนกับถูกกระแสไฟฟ้าวิ่งเข้าผ่านร่าง เขาจ้องมองใบหน้าแป้นแล้นของเด็กน้อยตรงหน้าด้วยความประหลาดใจ ทำไมเขาถึงรู้สึกเอ็นดูเด็กคนนี้มากเป็นพิเศษนะ เพราะอะไรกัน

“แต่วันนี้ลุงคงอยู่รอเจอแม่ของเราไม่ได้ เพราะลุงพาภรรยาของลุงมารับลูกของเธอน่ะ ยังไงเดี๋ยวลุงฝากเบอร์โทรศัพท์เอาไว้ให้แม่ของเรานะ”

“ได้คับ”

“เรามีกระดาษกับดินสอหรือเปล่า”

“มีคับ”

วินเซนต์รีบเปิดกระเป๋านักเรียนลายโดราเอมอน และหยิบสมุดกับดินสอยื่นให้กับคุณลุงใจดีตรงหน้า