นางบำเรอก้นครัว ชุด Sweet temptations - ตอนที่ 29
เกือบบ่ายสองโมง กิ่งแก้วถึงกลับเข้ามาภายในบริษัทอีกครั้ง แต่ไม่ได้มาพร้อมกับเดมอน
“แพงของฝากจ้ะ”
กล้วยทอดของโปรดวางลงบนโต๊ะของพะแพง
“ขอบคุณมากค่ะพี่กิ่ง แต่แพงยังไม่หิวเลยค่ะ”
“ไม่หิวก็ต้องกินนะ นี่ท่านประธานสั่งพี่ให้ซื้อมาให้แพงเลยนะเนี่ย”
สิ่งที่ได้ยินทำให้คนฟังยิ่งน้อยใจ หล่อนผลักถุงกล้วยทอดออกไปห่างๆ
“พี่กิ่งเก็บเอาไว้กินเถอะค่ะ แพงไม่หิวจริงๆ”
“พี่ก็กินไม่ไหวเหมือนกัน ท่านประธานเลี้ยงข้าวเสียจนอิ่มแปล้เลยเนี่ย” กิ่งแก้วยกมือขึ้นลูบพุงของตัวเองที่ดันตัวเสื้อออกมามากกว่าทุกวัน
“งั้นก็ทิ้งไปเถอะค่ะ”
“ท่านประธานรู้จะโกรธเอาน่ะสิ” กิ่งแก้วไม่เห็นด้วย แต่คนที่กำลังถูกความน้อยใจครอบงำ คว้าถุงกล้วยทอดแล้วโยนใส่ถังขยะทันที ท่ามกลางความตกใจของกิ่งแก้ว
“แพง…?!”
พะแพงฝืนยิ้มให้กับกิ่งแก้ว และรีบเปลี่ยนเรื่อง “หนังสือเชิญประชุมของฝ่ายบัญชี แพงส่งให้พี่กิ่งทางอีเมลแล้วนะคะ และถ้าพี่กิ่งอยากเพิ่มเติมหัวข้อการประชุมก็แจ้งแพงได้เลยค่ะ แพงจะรีบเพิ่มให้ค่ะ”
“แพงกับท่านประธานเคยรู้จักกันมาก่อนใช่ไหม”
คำถามที่ไม่เคยคิดว่าจะได้ยินจากปากของกิ่งแก้ว ทำให้พะแพงถึงกับชะงักงัน ก่อนจะรีบปั้นหน้าปฏิเสธ
“มะ…ไม่เคยค่ะ”
“แต่พี่ว่ามันแปลกๆ นะ”
“มันไม่มีอะไรแปลกนี่คะพี่กิ่ง”
พะแพงพยายามที่จะหัวเราะกลบเกลื่อนออกมา แต่ก็ทำได้ไม่ดีนัก เพราะกิ่งแก้วยังคงสงสัยเช่นเดิม
“แปลกสิ ทั้งแพงทั้งท่านประธานเลยล่ะ”
“แพง…ไม่มีอะไรแปลกนะคะ”
“ไม่ต้องมาแก้ตัวเลย แพงน่ะตัวดี พี่เห็นตัวสั่นเทาเป็นเจ้าเข้าทรงเลยตอนที่ยืนต่อหน้าท่านประธานน่ะ”
“แพง…แค่ไม่ค่อยสบายน่ะค่ะ”
กิ่งแก้วถอนหายใจออกมาแรงๆ กับคำแก้ตัวไม่ยอมจนมุมของพะแพง “ส่วนท่านประธานก็แปลก ไปกินข้าวกับพี่แท้ๆ ดันชวนพี่คุยแต่เรื่องของแพงตลอดเลย”
“คุย…เรื่องแพงเหรอคะ” พะแพงที่เคยหลบสายตาของกิ่งแก้วพัลวัน ตอนนี้เปลี่ยนเป็นจ้องหน้าเขม็ง
“ใช่ ถามจนพี่คอแห้งเลยล่ะ”
“แล้วพี่กิ่งไม่ได้เล่าเรื่องอะไรของแพงให้กับเขา…เอ่อ ท่านประธานฟังใช่ไหมคะ”
กิ่งแก้วหัวเราะแหะๆ ก่อนจะตอบออกมาเสียงอ่อย “บอกหมดเลยจ้ะ”
“พี่กิ่ง!” พะแพงอุทานออกมาอย่างตกใจ
“พี่ขอโทษนะ ท่านประธานถามพี่เสียจนพี่งง และก็หยุดตอบไม่ได้เลย”
พะแพงยกมือขึ้นกุมขมับของตัวเอง และก็วิตกกังวลเกี่ยวกับเรื่องของวินเซนต์เป็นที่สุด
หล่อนจะต้องซ่อนวินเซนต์ให้พ้นจากสายตาของเดมอน จะให้จอมมารร้ายรู้ไม่ได้ว่าวินเซนต์เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของเขา เพราะหล่อนรู้ดีว่าหากเดมอนรู้ว่าเขาพลาดพลั้งมีลูกกับหล่อน เขาจะต้องแย่งชิงเลือดเนื้อเชื้อไขของตัวเองกลับไปลาสเวกัสอย่างแน่นอน และเมื่อนั้นชีวิตของหล่อนก็จะไม่เหลืออะไรอีกเลย แม้กระทั่งลมหายใจสุดท้าย…
ร่างอรชรที่แทบจะไม่มีเรี่ยวแรงอยู่แล้วลุกขึ้นจากเก้าอี้อย่างรวดเร็ว
“แพงจะไปไหนน่ะ” กิ่งแก้วเอ่ยถามด้วยความสงสัย
“แพงมีเรื่องจะคุยกับท่านประธานค่ะ”
แม้คู่สนทนาจะแสดงความมึนงงออกมามากแค่ไหน แต่หล่อนก็ไม่คิดจะอยู่อธิบายใดๆ ต่อไปอีก หล่อนแทบจะวิ่งเข้าไปในห้องทำงานของเดมอนเสียให้ได้
“อยากให้เบิลอีกรอบหรือแพตตี้”
คนตัวโตระบายยิ้มหยอกเย้า และมองร่างหอบๆ ของหล่อนที่โผล่เข้ามาในห้องทำงานกว้างอย่างล้อเลียน
“ฉันมาขอลาออกค่ะ”
เขาไม่ได้มีสีหน้าตกใจเลยแม้แต่น้อย “ถ้าเธอลาออกไป แล้วจะเอาเงินที่ไหนให้ลูกไปเรียนหนังสือล่ะ”
คำว่า ‘ลูก’ ที่หลุดออกมาจากปากของเขา เรียกน้ำตาจากหล่อนได้ดีเหลือเกิน หล่อนต้องใช้แรงใจมากมายกว่าจะสามารถสะกดกลั้นหยาดน้ำแห่งความเสียใจเอาไว้แค่เพียงที่ขอบตาเท่านั้น
“ได้ข่าวว่าผัวก็ทิ้งไปแล้วไม่ใช่หรือ” กรามแกร่งของคนพูดขบกันแน่น คล้ายกับเขากำลังโมโหไม่มีผิด
พะแพงเชิดหน้าสูง มองเขาด้วยสายตาท้าทายเป็นครั้งแรก และก็คงเป็นครั้งเดียวที่จะทำได้
“ถึงผัวจะทิ้งไป แต่ฉันก็สามารถหาใหม่ได้ไม่ยากค่ะ”
“แพตตี้!”
เขาลุกขึ้นจากเก้าอี้ แล้วเดินอ้อมโต๊ะออกมาเผชิญหน้ากับหล่อน หน้าตาของเขาแดงก่ำไปด้วยโทสะ ดวงตาสีฟ้าเข้มตอนนี้เรืองรองด้วยไฟอารมณ์
“อยากได้เท่าไหร่ฉันจะให้ แค่นอนให้ฉันเอาแก้เบื่อก็พอ”
คำพูดของเขาไม่ต่างจากคมมีดที่เฉือนหัวใจของหล่อนจนเป็นแผลฉกรรจ์
ในสายตาของเขา หล่อนมันมีค่าแค่อีตัวบำบัดความใคร่ไม่เคยเปลี่ยนแปลงเลยสินะ
“ฉันยอมให้คนอื่นเอา ดีกว่าเป็นของคุณค่ะ โอ๊ย…นี่ปล่อยนะ ฉันเจ็บ!”
สองมือใหญ่ขยุ้มต้นแขนแรงๆ อย่างไม่ปรานี หล่อนเจ็บจนน้ำตาซึมไหล
เดมอนโน้มหน้าลงมาหา แสยะยิ้มร้ายกาจ “ผู้หญิงร้อนแรงแบบเธอ ผู้ชายหน้าไหนก็สนองให้ถึงใจถึงอารมณ์เท่าฉันไม่ได้หรอก จริงไหมล่ะ”
หล่อนหน้าร้อนฉ่า แต่ก็ยังกล้ำกลืนฝืนทนตอบโต้เขาออกไปด้วยวาจาเผ็ดร้อนไม่ต่างกัน
“ผู้ชายก็เหมือนๆ กันนั่นแหละค่ะ ใครก็ได้สำหรับฉัน”
“ไม่มั้ง…เมื่อกี้ตอนที่ฉันกระแทก เธอร้องลั่นไม่หยุด เสียงโหยหวนแบบนี้ มีแค่ฉันคนเดียวเท่านั้นแหละที่ทำได้”
หล่อนเม้มปากแน่น มองเขาอย่างโมโห “อย่าทะนงตัวไปนักเลยค่ะ เพราะฉันก็เป็นแบบนี้กับผู้ชายทุกครั้งนั่นแหละ นี่ปล่อยนะ อย่ามาแตะต้องฉันอีก!”
“งั้นก็มาพิสูจน์กัน ว่าเธอจะต้านทานฉันได้แค่ไหน”
“คุณ…จะทำอะไร ว้ายยยย”
ร่างอรชรถูกจับหมุนให้ไปนอนคว่ำหน้าลงกับโต๊ะทำงานไม้ และเขาก็ตามประกบเข้ามาด้านหลัง มือใหญ่ตลบชายกระโปรงบานขึ้นมากองไว้ที่บั้นเอว กางเกงชั้นในสีขาวถูกนิ้วยาวรูดผ่านสะโพกผายลงไปที่ข้อเท้า
“ยังใส่กางเกงในโบราณแบบเดิมนะแพตตี้”
เพียะ
“อื้อ…อย่านะ…ปล่อยฉัน…”
หล่อนสะดุ้งเมื่อมือหนาตีแก้มก้นงอนทั้งสองฝั่งแรงๆ อย่างมันเขี้ยว
“บอกให้ปล่อย อื้อ…อ๊ะ…อ๊า…”
เรี่ยวแรงหายวับไปอย่างรวดเร็ว เมื่อมือใหญ่เอื้อมมาด้านหน้าและบดขยี้เม็ดสวาทหนักหน่วง ก่อนที่ความแข็งราวกับท่อนเหล็กจะพุ่งเข้ามาทางด้านหลัง
“อ๊ะ…อื้อ…อื้อ…อย่า…ออกไป.. อื้อ…”
หล่อนพยายามดิ้นรน ต่อต้าน แต่พอเขาเริ่มต้นขยับเท่านั้น สติสตังก็กระเจิดกระเจิงหายไปจนหมดสิ้น บั้นท้ายที่เคยส่ายหนี ตอนนี้ไหวระริกตอบสนองแรงกระแทกของคนตัวโตด้วยความกระตือรือร้น
“อ๊า…อา…นายน้อย…อา…นายน้อยขา…”
“อยากให้ฉันหยุดไหม อืมมมม…ฟิตจริงๆ อืมมม โอ้ว…”
“ไม่…อย่าหยุดค่ะ อย่าหยุด…อา…ได้โปรด อย่าหยุด…อา…อ๊า…อา…”
ไอรักร้อนฉ่าอาบไล้ไปทั่วทั้งจิตวิญญาณ ทั้งๆ ที่ตั้งใจจะลงโทษแม่สาวคนสวยที่คิดจะตีตัวออกห่าง แต่สุดท้ายก็เป็นเขาเองที่ถูกเพลิงสวาทแผดเผาจนเกรียมไหม้ สายป่านเส้นสุดท้ายขาดผึงลง เดมอนแทรกทะยานเข้าใส่ร่องฟิตคับแคบอย่างดุดัน รัวระทึกบ้าคลั่ง บั้นท้ายทรงพลังกระแทกแหวกลึกเข้าไปในโพรงสาว ตักตวงความหวานร้อนฉ่าด้วยความตะกละตะกลาม ท่ามกลางหมอกสวาทแสนมัวเมา เขาอัดกระหน่ำเข้าใส่อย่างไม่ลืมหูลืมตา กระแทกกระทั้นเข้าใส่นับครั้งไม่ถ้วน เสียงกรีดร้องเสียวรัญจวนของพะแพงดังกระเส่าขึ้นตลอดเวลา ไม่ช้าดวงตาของเขาก็พร่างพราย ความสุขสมเข้มข้นพุ่งเข้ามาครอบงำ เขาสั่นเทาไปทั้งกาย ปลดปล่อยหยาดพันธุ์สวาทเข้าสู่โพรงรักของหญิงสาวผู้เป็นเจ้าของบั้นท้ายดินระเบิดอย่างล้ำลึก
มันเกิดขึ้นอีกแล้ว…และด้วยความเต็มอกเต็มใจของหล่อนอีกด้วย
เมื่อสมองเริ่มกลับมาทำงานอีกครั้ง ความรู้สึกผิดชอบชั่วดีจึงระเบิดเต็มหัวใจ หยาดน้ำตาแห่งความอดสูไหลรินลงมาอาบแก้ม หล่อนนอนนิ่งจนกระทั่งเขาชักถอนความแข็งชันออกไปจากกาย นั่นแหละจึงค่อยๆ พยุงตัวขึ้น มือเล็กสั่นเทาก้มลงดึงกางเกงชั้นในขึ้นมาสวมใส่ พร้อมกับดันชายกระโปรงให้ลงไปอยู่ที่เดิม ก่อนจะช้อนตามองเขาด้วยความเจ็บปวด
“พอใจแล้วใช่ไหมคะ”
“ไม่ต้องมาร้องไห้ นี่คือโทษทัณฑ์ที่เธอบังอาจไปมีลูกกับผู้ชายคนอื่น!”
เขาเลื่อนมือมากุมที่ลำคอขาวผ่องของหล่อน และเพิ่มแรงกดของนิ้วมากขึ้นทุกขณะ
หล่อนมองเขาอย่างเสียใจ แต่ไม่พูดอะไรออกไปแม้แต่คำเดียว ถ้าเขาคิดว่าหล่อนสามารถมีผู้ชายคนอื่นได้อีกหลังจากที่ตกเป็นผู้หญิงของเขาแล้ว ก็เชิญตามสบาย
“ฉันไม่อนุญาตให้เธอลาออก”
“คุณห้ามฉันไม่ได้หรอกค่ะ”
“หึ แน่ใจหรือว่าห้ามไม่ได้”
มือใหญ่เลื่อนจากลำคอระหงลงมาป้วนเปี้ยนแถวปทุมถันอวบอัดแทน และถึงแม้ว่าหล่อนจะสวมเสื้อเอาไว้อย่างมิดชิด แต่ไอร้อนจากฝ่ามือหนาก็ทำให้ยอดถันชูชันอย่างน่าอับอาย
“อย่ามาทำอย่างนี้กับฉันอีก ปล่อยค่ะ”
หล่อนพยายามถอยหลังหนี แต่บั้นท้ายก็มีขอบโต๊ะทำงานที่หล่อนขึ้นไปนอนแผ่หลาให้เขาสอดใส่มาแล้วขวางกั้นอยู่ แน่นอนว่าไร้ทางหนีสำหรับหล่อนเสมอ หากคู่ต่อสู้คือเดมอน
“แม่นกน้อย…เธอหนีจากกรงทองของฉันไม่รอดหรอก”
“นายน้อยยังต้องการอะไรจากฉันอีกคะ ที่ได้ไปยังไม่พออีกเหรอคะ” หล่อนถามเขาด้วยความเจ็บช้ำน้ำใจ
เดมอนกัดฟันแน่น รู้สึกสะท้อนในอก น้ำตาของพะแพงเป็นสิ่งสุดท้ายในโลกที่เขาอยากจะเห็น
“เลิกร้องไห้คร่ำครวญได้แล้ว และก็ออกไปทำงานซะ แล้วเย็นนี้ฉันจะไปส่งที่บ้าน”
“ไม่ค่ะ ไม่มีทาง…” หล่อนส่ายหน้าปฏิเสธ
“เธอก็รู้นี่ว่าฉันต้องได้สิ่งที่ต้องการเสมอ” เขาระบายยิ้มทระนง “ออกไปได้แล้ว ฉันจะต้องใช้สมาธิในการทำงาน”
หล่อนเม้มปากเป็นเส้นตรง ก่อนจะเดินโซซัดโซเซออกไปจากห้องของคนใจร้ายทั้งน้ำตา
YOU MAY ALSO LIKE
