นางบำเรอก้นครัว ชุด Sweet temptations - ตอนที่ 28
นิ้วยาวถูกชักถอนออกมา และแทนที่ด้วยอะไรที่แข็งกว่า ร้อนกว่า และใหญ่กว่าเป็นสิบเท่า เขาพุ่งทะยานท่อนชายเข้าใส่ความคับแน่นอย่างรุนแรง หื่นกระหาย ตะกรุมตะกรามราวกับคนอดอยาก สะโพกเพรียวไร้ไขมันเคลื่อนไหวบ้าคลั่ง สอดใส่ชักถอนด้วยจังหวะที่มีแค่เขากับหล่อนสองคนเท่านั้นที่เข้าใจ
“อ๊า…อา…นาย น้อย…อา…อื้อ…อ๊า…”
“โอ้ว…โอ้ว…ฟิต…อืมมมมม”
ใบหน้าหล่อจัดของเดมอนแดงก่ำ เขาพยายามควบคุมการเคลื่อนไหวของตัวเอง แต่การตอบสนองร้อนแรงกระตือรือร้นของแม่สาวที่ร่อนสะโพกขึ้นหาตลอดเวลา ทำลายล้างทุกสติของเขาจนหมดสิ้น ตอนนี้บั้นท้ายของเขามันมีชีวิตของมันเอง มันเคลื่อนไหวราวกับคนอดอยากมาแสนนาน บทรักร้อนแรงเข้มข้นเร้าใจเดินหน้าต่อไปไร้จุดสิ้นสุด สองขาเรียวตวัดรัดรอบร่างทรงพลัง หยาดเหงื่อไหลซึมออกมา แต่สองร่างก็ยังคงโยกคลึงเข้าใส่กันอย่างดุเดือด สอดแทรกเข้าหากันราวกับมันคือสิ่งเดียวในโลกที่ต้องทำเพื่อเอาชีวิตรอด เสียงครวญครางดังแข่งคลอกับเสียงโยกไหวของโต๊ะไม้ ก่อนที่คนอดอยากทั้งคู่จะจูงมือกันวิ่งเข้าสู่เส้นชัยสวรรค์ไปในที่สุด
มันนานเหลือเกินกับความรู้สึกอย่างนี้ มันนานเหลือเกินที่เขาขาดสิ่งนี้ไป ความเสียวแสนมหัศจรรย์ที่มีแค่พะแพงคนเดียวเท่านั้นที่มอบให้กับเขาได้
เดมอนยังคงอิ่งอ้อยอยู่ในกายแคบเล็กของพะแพง ใบหน้าหล่อเหลาเกลื่อนไปด้วยรอยยิ้มแห่งความพึงพอใจ
เขาไม่มีวันปล่อยหล่อนให้หลุดมือไปอีกแล้ว ต่อให้เป็นนรกก็แยกเขากับหล่อนไม่ได้อีก
เสียงหอบหายใจด้วยความเหน็ดเหนื่อยของผู้ชายที่ยังคงค้างคาบางอย่างที่แข็งชันยิ่งกว่าท่อนเหล็กเอาไว้ในกายสาวช่างไพเราะเหลือเกิน หล่อนไม่ได้ยินเสียงหอบหายใจของเขามานานแค่ไหนแล้วนะ หัวใจสาวเต็มไปด้วยความอิ่มเอม สองมือยังคงกอดรัดเขาเอาไว้ อยากจะหยุดเวลานี้เอาไว้ให้นานที่สุด อยากจะหยุดมันเอาไว้ตลอดกาล เพื่อที่หล่อนจะได้มีเขาอยู่ในอ้อมแขนตลอดไป
แต่มันก็เป็นได้แค่ความฝันเท่านั้น ใช่…เพราะความจริงมันโหดร้ายเหลือเกิน
“ออกไป…เถอะค่ะ”
เมื่อสติหวนกลับคืนมา ความผิดชอบชั่วดีก็ตามติดมาหลอกหลอนด้วยเช่นกัน มือเล็กที่กอดรัดลูบไล้ผิวตึงเรียบสีแทนสวยของเขาเมื่อครู่นี้ เปลี่ยนเป็นผลักไสแรงๆ แทน แต่ร่างใหญ่ไม่ขยับเขยื้อนเลยแม้แต่น้อย
“ครั้งเดียว อิ่มแล้วหรือ” เขาถามน้ำเสียงหยอกเย้า ดวงตาสีฟ้าเข้มยังเต็มไปด้วยความหื่นกระหายไม่ต่างไปจากเดิม “ปกติเธออิ่มยากจะตายไป”
หล่อนหน้าร้อนผ่าว แก้มแดงก่ำ ผลักไสเขาแรงขึ้น “ออกไปนะ คนบ้า…”
“เดี๋ยวนี้กล้าด่าฉันแล้วหรือ”
หล่อนเม้มปากเป็นเส้นตรง มองเขาผ่านม่านน้ำตา “กรุณาอย่ายัดเยียดตำแหน่งเมียน้อยเมียเก็บให้กับฉันอีก เพราะฉันมีศักดิ์ศรีพอ ออกไปนะ อ๊ะ…อื้อ…อา…อ๊า…”
เขาไม่ยอมออกไป แถมยังเอานิ้วยาวมาขยี้บดคลึงเกสรสวาทอ่อนไหวหนักหน่วง พร้อมๆ กับการเคลื่อนไหวท่อนชายที่ยังคงฝังลึกอยู่ในร่างของหล่อนเป็นจังหวะอีกด้วย
“อื้อ…อย่า…อย่าค่ะ…อย่าทำ…อื้อ…อีกเลย…อ๊า…”
แม้ะจะพยายามต่อต้านแค่ไหน แต่เขาเอาชนะหล่อนได้เสมอ สุดท้ายร่างที่พยายามขัดขืนก็อ่อนไหว และเปลี่ยนเป็นตอบสนองอย่างกระตือรือร้น สองขาเรียวตวัดรวบร่างกำยำและยกร่อนเนินนางขึ้นให้เขาสอดแทรกอย่างเต็มอกเต็มใจ ปากอิ่มบวมเจ่อครวญครางไร้สติ
เดมอนเฝ้ามองแม่สาวคนสวยที่เขาสาบานว่าจะไม่มีวันปล่อยหล่อนให้หลุดมือไปอีกแล้วด้วยความพึงพอใจ เขาสอดใส่เร่งเร้าจังหวะสวาท จนในที่สุดแม่คนสวยก็กรีดร้องด้วยความเสียวกระสันทรมานนับครั้งไม่ถ้วน
“อย่า…หยุด…นายน้อย…อย่าหยุด…ได้โปรด…แพง…แพงยังไม่พอ…อ๊า…อา…”
และแน่นอนว่าเดมอนจัดให้ตามคำร้องขอของพะแพงอย่างเต็มอกเต็มใจ และห้องทำงานในวันนั้นก็ถูกเปลี่ยนเป็นห้องหอที่เขาและหล่อนใช้ปรนเปรอให้แก่กันและกันยาวนานหลายชั่วโมง
“แพง…ทำไมหายเข้าไปในห้องท่านประธานนานจังล่ะ นี่จะเที่ยงอยู่แล้วนะเนี่ย”
กิ่งแก้วเอ่ยถามทันที เมื่อเห็นพะแพงเดินโซซัดโซเซออกมาจากห้องทำงานของเดมอน
“คือแพง…”
“อุ๊ย…แล้วนั่นปากไปโดนอะไรมา ทำไมบวมเจ่อเชียว”
พะแพงรีบยกมือขึ้นปิดปากของตัวเอง ดวงตากลมโตเบิกกว้าง หน้าตาซีดเผือด
“แพง…เดินชนประตูน่ะค่ะพี่กิ่ง”
“แต่พี่ว่ามันเหมือน…”
กิ่งแก้วยังพูดไม่ทันจบ ประตูห้องทำงานของประธานบริษัทก็เปิดออกเสียก่อน โดยมีร่างของเดมอนก้าวออกมา และนั่นก็ดึงความสนใจของกิ่งแก้วได้เป็นอย่างดี
“อุ๊ย…ท่านประธานมา”
กิ่งแก้วดีอกดีใจ แต่พะแพงกลับเต็มไปด้วยความอดสู หล่อนไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมองเขา
“คุณกิ่งว่างหรือเปล่าครับ ผมจะชวนไปกินมื้อเที่ยง”
“อุ๊ย ว่างสิคะท่านประธาน กิ่งว่างเสมอนั่นแหละค่ะ” กิ่งแก้วแทบจะกระโดดตัวลอยเลยทีเดียว เพราะดีใจเป็นที่สุด
“งั้นก็ดี เราไปกันเถอะ”
กิ่งแก้วกำลังจะเดินไป แต่นึกขึ้นได้ “ท่านประธานคะ พาแพงไปด้วยนะคะ”
“ผมอยากไปกับคุณแค่สองคน”
น้ำเสียงกระด้างของเดมอนทำให้คนที่ยืนก้มหน้ามองพื้นห้องอยู่น้ำตาไหลซึมออกมา
พอเขาอิ่มเอมจากร่างกายของหล่อน เขาก็พร้อมที่จะเขี่ยหล่อนทิ้งเสมอ
“เอ่อ…ค่ะ” กิ่งแก้วตอบรับตะกุกตะกัก ก่อนจะหันมาพูดกับพะแพงอย่างรู้สึกละอายใจ “พี่ขอโทษนะ เที่ยงนี้แพงคงต้องไปกินข้าวคนเดียวแล้ว…”
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะพี่กิ่ง แพงยังไม่หิวเลย เชิญพี่กิ่งตามสบายเถอะค่ะ”
“ถึงไม่หิวก็ต้องไปกินข้าวนะ เดี๋ยวเป็นลมเป็นแล้งไปอีกจะยุ่ง” กิ่งแก้วพูดขึ้นอย่างเป็นห่วง
“ขอบคุณค่ะพี่กิ่ง”
หล่อนกัดฟันตอบออกไปเสียงแผ่วเบา และยังคงก้มหน้ามองพื้นเช่นเดิม
“เราไปกันเถอะครับคุณกิ่ง ผมหิวแล้ว”
“ค่ะท่านประธาน”
เดมอนเดินหายไปพร้อมกับกิ่งแก้วแล้วนั่นแหละ หล่อนถึงกล้าที่จะเงยหน้าที่ฉ่ำไปด้วยหยาดน้ำตาขึ้นจากพื้นห้อง น้ำตาไหลจนเปียกชุ่มแก้มนวล กลีบปากบวมเจ่อเพราะถูกเดมอนบดขยี้สั่นระริก หัวใจปวดร้าวทรมานเหลือเกิน
ทำไมหล่อนถึงยอมให้เขาทำแบบนี้กับตัวเองได้อีก ทำไมถึงยอมเขาง่ายดายแบบนี้
ร่างอรชรทรุดฮวบลงนั่งกับเก้าอี้ทำงาน ความเสียใจระเบิดแน่นเต็มหัวอก น้ำตาไหลรินออกมาไม่ขาดสาย ก่อนที่ใบหน้าเศร้าสร้อยจะซุกซบลงไปกับโต๊ะ และคร่ำครวญปิ่มจะขาดใจ
YOU MAY ALSO LIKE
