นางบำเรอก้นครัว ชุด Sweet temptations - ตอนที่ 27
พะแพงรีบขยับเท้าก้าวถอยหลังทันทีเมื่อสามารถทำได้ ในขณะที่ผู้เป็นอันตรายต่อหัวใจและร่างกายของหล่อนก้าวเท้าไล่ต้อนเข้ามาหาเช่นกัน
“ไม่ได้เจอกันนานนะ กี่ปีจำได้หรือเปล่า”
หล่อนเม้มปากอิ่มเต็มจนเป็นเส้นตรง หยาดน้ำตาเอ่อคลอสองหน่วยตาโดยอัตโนมัติ แต่ก็รีบกะพริบตาไล่มันจนหายไป และฝืนปั้นยิ้มออกมา
“ดิฉันไม่ได้จำหรอกค่ะ เพราะมันไม่มีความสำคัญอะไร”
หล่อนอยากให้เขารู้สึกเจ็บแปลบๆ กับคำพูดของตัวเอง แต่เขากลับหัวเราะ และยิ้มไม่แยแส
“นั่นสิ ระหว่างฉันกับเธอ ไม่มีอะไรสำคัญสักหน่อย”
คนที่เจ็บเจียนตายกับสงครามเย็นในครั้งนี้กลับกลายเป็นหล่อนเสียอีก
ร่างเล็กแทบทรุดฮวบกับพื้น หล่อนอยากจะวิ่งหนีออกไปให้ไกล และไม่กลับมาที่นี่อีก แต่ก็ทำไม่ได้
“ท่านประธานมีอะไร…จะให้ดิฉันรับใช้หรือคะ”
“แน่นอนว่ามี”
“งั้นก็สั่งมาเถอะค่ะ ดิฉันจะได้รีบไปทำให้”
หล่อนพยายามควบคุมสุ้มเสียงของตัวเองให้เป็นจังหวะราบเรียบที่สุด แต่มันกลับสั่นเครือจนน่าเวทนา
ทำไมหล่อนจะต้องมาพบเขาอีก และทำไมเขาจะต้องมาอยู่ในฐานะเจ้านายของหล่อนในวันนี้ด้วย ทั้งๆ ที่เขากับหล่อนไม่น่าจะมีทางมาพบเจอกันได้อีกแล้ว
นรกใช่ไหม…? ต้องเป็นนรกแน่ๆ ที่กระชากขาของหล่อนให้มาพบเจอกับเดมอนอีกครั้ง
“ฉันต้องการให้เธออธิบายนโยบายของบริษัทให้ฟัง”
หล่อนช้อนตาขึ้นมองเขาอย่างรู้ทัน เพราะผู้ชายฉลาดเป็นกรดอย่างเดมอนไม่มีทางโง่เรื่องง่ายๆ แบบนี้แน่
“ดิฉันจะให้พี่กิ่งมาอธิบายแทนค่ะ”
“มันเป็นหน้าที่ของเลขาฯ ไม่ใช่หรือ”
เขาตวัดตามองหล่อน มองด้วยสายตาแบบผู้ชายที่กำลังอยากจะลากผู้หญิงขึ้นเตียงไม่มีผิด และมันก็มีผลทำให้ภาพความสัมพันธ์ลึกซึ้งที่เคยมีร่วมกันระเบิดขึ้นในหัว มันชัดเจนจนร่างกายของหล่อนขานรับด้วยอาการร้อนผะผ่าว
สมองร้องสั่งให้หล่อนถอยหลังออกห่างให้ไกลที่สุด หรือไม่ก็มุดดินหนีไปเสียเลย แต่ร่างกายกลับไม่อาจจะขยับเขยื้อนได้อีก ยิ่งเขาก้าวเข้ามาใกล้จนแทบได้กลิ่นของลมหายใจแบบนี้
“เอ่อ…ถอย…ออกไปเถอะค่ะนายน้อย เอ่อ…ท่านประธาน”
เดมอนเก่งอยู่แล้วกับเรื่องการหว่านเสน่ห์ให้ผู้หญิงหน้าโง่เช่นหล่อนลุ่มหลง
“กลัวอะไรฉัน…หือ…?”
“ปละ…เปล่า แต่มันไม่เหมาะสมค่ะ”
แก้มนวลแดงเป็นผลตำลึงสุกจนน่าปวดใจ แถมร่างกายในจุดเร้นลับก็ร้อนผะผ่าวทรมาน
“ตรงไหน”
“อุ๊ยยย…ปล่อยนะคะ นายน้อย…”
หล่อนอุทานตกใจ และเผลอตัวเรียกเขาด้วยสรรพนามในอดีต ชายหนุ่มระบายยิ้มพึงพอใจ ก้มใบหน้าหล่อจัดลงมาหา ลมหายใจของเขาทำให้หล่อนสติกระเจิง
“เรามาทบทวนความหลังกันหน่อยดีกว่า”
“ไม่…นะคะ” หล่อนส่ายหน้า มองใบหน้าที่เต็มไปด้วยอันตรายของเขาอย่างตื่นตกใจ “ได้โปรด…อย่ารื้อฟื้นเรื่องในอดีตขึ้นมาอีกเลย มันจบลงไปแล้ว”
เขาเหยียดยิ้มหยัน หรี่ตาแคบกวาดมองดวงหน้านวลที่เต็มไปด้วยความตื่นตระหนกของหล่อนเขม็ง
“เธอลืมมันได้จริงๆ หรือ แพตตี้”
หล่อนลืมไม่ได้ และไม่เคยลืม แต่กระนั้นมันก็จบลงแล้ว
“ค่ะ ดิฉันลืมมันหมดแล้ว” หล่อนฝืนใจจ้องหน้าเขา “ลืมหมดแล้วจริงๆ”
คำย้ำชัดจากปากอิ่มที่เขาเคยลิ้มลองมานับครั้งไม่ถ้วนแล้วว่ามันหวานฉ่ำแค่ไหน ก่อกวนให้โทสะของเดมอนระเบิดขึ้นมาได้อย่างง่ายดาย
“ลืมแล้วก็รื้อฟื้นขึ้นมาใหม่ได้ มันไม่ใช่เรื่องยากเย็นนี่” เขาเหยียดยิ้ม “จริงไหม แพตตี้”
“ดิฉันชื่อพะแพงค่ะ ไม่ใช่แพตตี้” หล่อนเชิดหน้ามองเขา แสดงท่าทางอวดดีทั้งๆ ที่ภายในอกกำลังอ่อนแรงไร้เรี่ยวแรง
“ในสายตาของฉัน เธอก็คือเธอวันยังค่ำ”
“เมื่อก่อนดิฉันเคยเป็นนางบำเรอให้กับคุณก็จริง แต่ตอนนี้ทุกอย่างมันจบลงแล้ว ดังนั้นกรุณาให้เกียรติดิฉันด้วยค่ะ”
หล่อนสะบัดตัวแรงๆ หวังจะพาตัวเองพ้นจากพันธนาการของผู้ชายร่างยักษ์ผู้เป็นเจ้าของใบหน้าหล่อเหลา แต่เขาไม่ยอมปล่อย แถมมือที่วางอยู่เหนือบั้นท้ายยังกดรั้งแนบแน่นยิ่งขึ้น แน่นสนิทจนหล่อนสัมผัสได้ถึงอะไรที่แข็งชันของเขา
ทำไมหล่อนจะไม่รู้ว่ามันคืออะไร…
“ปล่อยค่ะ”
“อย่าขัดใจฉัน”
“แต่ดิฉันไม่ใช่…อื้อ…”
เขาไม่ฟังคำทัดทานของหล่อนอีกเช่นเคย เพราะเดมอนเคยตัวกับการที่ได้ทุกอย่างตามที่ต้องการมาตลอดชีวิต หล่อนน้ำตาซึมกับการคุกคามหื่นกระหายของคนใจร้าย พยายามเม้มปากแน่น ไม่ให้เขารุกรานเข้าไปภายในช่องปากหวานได้ แต่ก็ป้องกันได้เพียงแค่เสี้ยวนาทีเท่านั้น เพราะพอมือใหญ่เลื่อนอ้อมมาด้านหน้าและกอบกุมเต้านมอวบใหญ่เอาไว้พร้อมกับบีบหนักหน่วง เท่านั้นหล่อนก็เผลอตัวอุทานส่งเสียงครางตกใจ และลิ้นสากก็พุ่งทะยานเข้าไปอย่างรวดเร็ว
“อื้อ…อื้อ…”
หล่อนต่อต้าน พยายามจะกัดลิ้นสากแสนเผด็จการของเดมอน แต่เขาฉลาดและไม่เปิดโอกาสให้หลีกหนี ไล่ต้อนเสียจนหล่อนจนมุม ใช้ลิ้นกระด้างแสนคุ้นเคยซอนไซ้เร่งเร้าปลุกปั่น จนในที่สุด สติที่พยายามรั้งเอาไว้ก็ขาดผึง ความโหยหาทำให้สติของหล่อนเตลิดไปไกล ปากที่เคยบิดหนีตอนนี้เผยออ้า และจูบตอบด้วยอารมณ์ร้อนแรงเทียมกัน
เดมอนครวญครางกระหึ่มในลำคออย่างพึงพอใจ มือใหญ่ที่กอบกุมเต้าสวยเอาไว้ขยับเคลื่อนไหวร้อนแรง ทุกครั้งที่ฟอนเฟ้นราวกับจะฉีกทึ้งจิตวิญญาณของพะแพงให้ขาดวิ่นไปพร้อมๆ กัน
ปากกระด้างยังคงประกบติดแน่น บดขยี้แสวงหาความหวานฉ่ำอย่างตะกละตะกลาม มือใหญ่ก็บีบขยำเต้าทรวงอย่างต่อเนื่อง อารมณ์สวาทปะทุขึ้นจนไม่อาจจะหยุดยั้งได้อีก
ความรู้สึกผิดชอบชั่วดีของพะแพงถูกรสจุมพิตเถื่อนกลืนกินหายไปจนหมดสิ้น ตอนนี้สมองร่ำร้องหาแต่เขา ผู้ชายที่ฝังอยู่ในความทรงจำมาตลอดสี่ปีเต็ม
เดมอนสลัดเสื้อผ้าออกไปจากกายจนเกลี้ยงทุกชิ้นในพริบตา ก่อนจะหันมาหาหล่อน ค่อยๆ ปลดกระดุมเสื้อทำงานให้กับหล่อนเม็ดแล้วเม็ดเล่า แต่มันช้าเหลือเกินในความรู้สึกของหล่อน
พะแพงปัดมือใหญ่ที่กำลังจะปลดกระดุมเม็ดสุดท้ายของเสื้อทำงานออกไปอย่างขัดใจ และจัดการสลัดเสื้อผ้าจากตัวอย่างใจร้อนกว่า จากนั้นก็ช้อนตาขึ้นมองเขาอย่างเชิญชวน ไฟสวาทที่สุมคอยอยู่ในใจมานานหลายปีลุกโชนและควบคุมทุกอย่างเอาไว้
เดมอนคำรามออกมาด้วยความพึงพอใจกับความใจร้อนของแม่สาวคนสวย เขาตวัดตามองร่างเปลือยที่ยังอวบอัดเต็มตึงไม่ต่างไปจากสี่ปีก่อนเลยแม้แต่น้อยด้วยความหื่นกระหาย เขาแลบลิ้นออกมาเลียริมฝีปากที่แห้งผาก ก่อนจะคว้าร่างอรชรเข้ามากดปากจูบอีกครั้ง จูบคราวนี้ราวกับจะกลืนกินจิตวิญญาณเลยทีเดียว จูบจนหญิงสาวแทบขาดใจแล้วจึงถอนปากออก จ้องมองลึกเข้าไปในดวงตาหวานฉ่ำที่ตอนนี้เต็มไปด้วยไฟสวาทเทียมกันอย่างพึงพอใจ
“ฉัน…ต้องการเธอ…”
หล่อนไม่ขัดข้องอีกแล้ว ศีรษะทุยสวยผงกขึ้นลงช้าๆ ส่งสัญญาณตอบรับอย่างยอมศิโรราบต่อฤทธิ์ปรารถนา ไม่ช้าร่างของหล่อนก็ถูกจับยกขึ้นไปวางบนโต๊ะทำงานไม้ แฟ้มเอกสารรวมถึงอุปกรณ์ต่างๆ บนโต๊ะไม้ถูกปัดทิ้งอย่างไม่ไยดี จากนั้นกายเปลือยเปล่าใหญ่โตที่รกไปด้วยเส้นขนและอุดมไปด้วยมัดกล้ามเนื้อก็แทรกเข้ามาที่ตรงกลางระหว่างขาอวบที่แยกแย้มออกจากกันอย่างรวดเร็ว
“อ๊า…”
หล่อนครวญครางด้วยความโหยหารวดร้าว ทรวงอกอวบใหญ่ที่เดมอนลุ่มหลงไม่เคยลืมกระเพื่อมขึ้นลงเป็นจังหวะถี่ระรัวตามแรงหอบกระเส่าของเจ้าของ
“อืมมมม…”
เดมอนก้มหน้าลงไปคลุกเคล้าที่ร่องอกอวบอัด ฝ่ามือใหญ่ฟอนเฟ้นหนักหน่วง ยอดทรวงถูกนิ้วยาวบี้คลึงดุนดันจนมันชูช่อแข็งเป็นไตบวมเป่ง จากนั้นก็ถูกส่งเข้ามาโรมรันในอุ้งปากร้อนจัด เขาทั้งขบ ทั้งกัด ทั้งเลีย จนสาวน้อยต้องยกมือขึ้นอุดปากเอาไว้เพื่อกลั้นเสียงครวญครางด้วยความกระสัน
“อ๊ะ…อ๊า…อื้อ…อา…อา…”
ความรู้สึกนี้ไงที่หล่อนคิดถึงมาตลอด ความรู้สึกยามถูกเขาดูดอมยอดอกเข้าไปในปาก และตวัดเลียด้วยลิ้นสาก
พะแพงหลุดหลงเข้าไปในมิติที่เต็มไปด้วยความเสียวกระสัน หล่อนดิ้นพล่านครางกระเส่า และก็ยิ่งหอบสะท้านเมื่อเม็ดสวาทที่ซอกขาถูกท่อนชายแข็งชันเสียดสีอย่างจงใจ
“อ๊า…อา…นายน้อย…ได้โปรด…”
หล่อนเกลียดตัวเองนักที่ร้องครางออกไปแบบนี้ หล่อนไม่ควรจะวิงวอนเขา ไม่ควรจะยอมให้เขามาแตะต้องเนื้อตัวเลยด้วยซ้ำ แต่ตอนนี้สิ่งที่หล่อนกระทำมันตรงข้ามกับสิ่งที่คิดโดยสิ้นเชิง ร่างสาวแอ่นหยัดร่อนขึ้นหา ปากครางวิงวอนให้เขาเดินหน้าทำต่อให้สุดทาง
“ได้โปรด…นายน้อยขา…อา…ได้โปรด…”
หล่อนได้ยินเสียงหัวเราะพึงพอใจดังออกมาจากลำคอแกร่ง ก่อนที่เขาจะก้มหน้าลงมาจูบยอดถันทั้งสองข้างอย่างหยอกเย้า และเลื่อนหน้าขึ้นมาบดขยี้ปากอิ่มของหล่อนที่เผยอครวญครางอย่างหนักหน่วง จูบจนหล่อนแทบขาดใจ จึงถอนปากออกไป และกระซิบเสียงกระเส่าชิดปากบวมเจ่ม
“อยากได้อะไร…แพตตี้…อืมมม” มือใหญ่แสนกระด้างวางทาบลงบนเนินอูมชุ่มฉ่ำ และส่งปลายนิ้วเข้าไปสำรวจจุดซ่อนเร้นหยาดเยิ้มอย่างจงใจปลุกเร้า
“แพง…อยากได้…นายน้อย…”
“ตรงไหนของฉันหรือ…คนสวย…อืมมมม…ชุ่มฉ่ำเปียกนิ้วฉันหมดแล้ว…อืมมมม” นิ้วยาวถูกกดลึกเข้าไปในร่องสวาท สาวเจ้ากรีดร้องด้วยความปรีดาและหยัดสะโพกขึ้นหาอย่างกระตือรือร้น ดวงตากลมโตลุกโชนไปด้วยไฟสวาท
“ได้โปรด…นายน้อย…เข้ามา…”
ความจริงเดมอนต้องการจะหยอกล้อปลุกปั่นให้พะแพงอ้อนวอนร่ำร้องขอมากกว่านี้ แล้วค่อยมอบความเร่าร้อนราวกับไฟกัลป์ให้หล่อน แต่สุดท้ายเขาก็ต้องพับเก็บความคิดนั้นใส่ลิ้นชักไปโดยสิ้นเชิง เมื่อความคับแคบไม่ต่างจากสี่ปีก่อนที่โอบกระชับรอบนิ้วยาวตอดรัดร้อนระอุ
“อืมมมม…โอ้ว…”
YOU MAY ALSO LIKE
