“แพงนั่งวินมาค่ะพี่กิ่ง ว่าแต่ท่านประธานคนใหม่มาหรือยังคะ”

กิ่งแก้วรีบเดินเข้ามาหา ก่อนจะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น “มาแล้ว อยู่ในห้องทำงานน่ะ”

“ตายแล้ว…งั้นแพงขอตัวนะคะ” พะแพงถลาจะเข้าไปหาเจ้านายคนใหม่ เพื่อขอโทษขอโพยที่ตัวเองมาทำงานสาย แต่กิ่งแก้วคว้าแขนเอาไว้เสียก่อน

“เดี๋ยวก่อนสิแพง”

“ทำไมล่ะคะพี่กิ่ง แพงจะรีบเข้าไปหาท่านประธานคนใหม่ค่ะ”

“ไม่ต้องรีบหรอก ท่านประธานคุยอยู่กับบอสน่ะ”

พะแพงถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก “เขายังไม่ได้ถามหาแพงใช่ไหมคะ”

“ถามตอนเดินเข้ามาน่ะว่าเลขาฯ ผมไปไหน แต่ก็ไม่เห็นว่าอะไรต่อนะ” กิ่งแก้วเล่า ก่อนจะพูดต่อ “แต่พี่อยากจะบอกว่า ท่านประธานหล่อมากกกกก พูดไทยชัดด้วย”

แม้ว่ากิ่งแก้วจะเต็มไปด้วยความตื่นเต้นระริกระรี้ แต่พะแพงก็ยังไม่สบายใจอยู่ดี

“ไม่ต้องทำหน้าซีดแบบนั้นหรอกแพง จากที่พี่เห็นท่านประธานนะ พี่ว่าท่านใจดีไม่แพ้บอสของเราหรอก”

กิ่งแก้วพูดให้กำลังใจ พะแพงฝืนยิ้มและยืนนิ่งเงียบ จนกระทั่งท่านประธานคนเก่าเดินออกมาจากห้องทำงานพอดี

“สวัสดีค่ะบอส” พะแพงและกิ่งแก้วยกมือไหว้อดีตเจ้านายของตัวเอง

“พรุ่งนี้ผมคงไม่ได้มาที่นี่แล้ว ผมขอให้พวกคุณตั้งใจทำงานนะ แล้วถ้าวันหนึ่งผมสามารถก่อตั้งบริษัทใหม่ขึ้นมาเมื่อไหร่ ผมจะไม่ลืมติดต่อพวกคุณ”

“บอสดูแลตัวเองด้วยนะคะ” พะแพงน้ำตาไหล กิ่งแก้วก็เช่นกัน

“ใช่ค่ะ บอสดูแลตัวเองด้วย กิ่งจะไม่ลืมคิดถึงบอสค่ะ”

ชายสูงวัยแต่งตัวภูมิฐานระบายยิ้มออกมา “ผมก็จะไม่ลืมพนักงานเก่งๆ อย่างพวกคุณเช่นกัน ผมไปล่ะ โชคดีนะ”

พะแพงกับกิ่งแก้วมองตามร่างของท่านประธานคนเก่าที่เดินจากไปด้วยความรู้สึกหดหู่

“ใจหายเนอะแพง”

“แพงคงคิดถึงบอส”

เครื่องปรับอากาศเย็นฉ่ำกว่าทุกครั้งที่เคยเข้ามากระแทกเข้าใส่ร่างเต็มแรง หล่อนรู้สึกหนาวเหน็บเข้าไปถึงกระดูกจนต้องยกสองมือขึ้นลูบท่อนแขนของตัวเอง

ความเหน็บหนาวที่กระแทกเข้าใส่ร่างกาย ยังไม่สะท้านเท่ากับที่มันพุ่งทะยานเข้าปักกลางหัวใจของหล่อน ดวงตากลมโตเบิกกว้างเมื่อประสานสายตาเข้ากับนัยน์ตาสีฟ้าเข้มดุดัน ที่ต่อให้ตายไปแล้วสักกี่ร้อยชาติก็ไม่มีทางลืมได้

เขา…

ไม่…ไม่ใช่หรอก ไม่มีทางเป็นเดมอน ลินการ์ด ไปได้ ไม่มีทางใช่เขา หล่อนตาฝาด ตาฝาดไปแน่ๆ

มือเล็กยกขึ้นขยี้ตาของตัวเองครั้งแล้วครั้งเล่า ขยี้จนชอกช้ำ แต่ภาพที่เห็นตรงหน้าก็ไม่เปลี่ยนแปลง สองขาอ่อนแรงลง เมื่อพบว่าผู้ชายตรงหน้าคือเขาจริงๆ

เดมอน ลินการ์ด!

ผู้ชายที่เป็นดั่งจิตวิญญาณของหล่อน

ดวงหน้างามซีดเผือด กลีบปากอิ่มเผยอค้างราวกับกำลังเผชิญหน้ากับภูติผีปีศาจ

เดมอนเป็นผู้ชายหน้าตาหล่อเหลา ไม่…หล่อจัด หล่อมากราวกับเทพบุตรชั้นฟ้า และหล่อนก็รู้ชัดเต็มหัวใจว่าเขาทั้งกระด้าง ดุดัน และเหี้ยมโหดแค่ไหน

เขาคือผู้ชายอันตราย โอหัง ยโส และไร้ซึ่งก้อนเนื้อที่เรียกว่าหัวใจ เขาคือซาตานดีๆ นี่เอง

หลายร้อยคำประณามที่หล่อนหยิบยกขึ้นมาขว้างปาใส่เขาภายในใจ แต่กระนั้นพลังอำนาจล้างผลาญที่สะท้อนออกมาจากเรือนกายของเดมอนก็ยังเอาชนะทุกสิ่งได้เช่นเดิม แม้กระทั่งกำแพงน้ำแข็งที่หล่อนสร้างขึ้นมา

หัวใจของหล่อนเต้นแรง ไม่ต่างจากครั้งแรกที่สบประสานสายตากับเขาที่ลาสเวกัส

“สบายดีไหม แพตตี้…ไม่สิ…พะแพง ก้องเกียรติไพบูลย์”

ผู้ชายที่นั่งอยู่หลังโต๊ะทำงานใหญ่ผุดลุกขึ้น และเดินอ้อมโต๊ะทำงานออกมายืนเผชิญหน้ากับหล่อนที่กลางห้องกว้าง หล่อนกลายเป็นมดตัวเล็กไปในทันทีที่เขาก้าวมาหยุดตรงหน้า เพราะเขาสูงกว่ามากมายเหลือเกิน

สองขาอยากจะถอยหลังหนี แต่เรี่ยวแรงแม้แต่จะพยุงตัวให้ยืนอยู่โดยไม่ล้มครืนลงไปก็ยังแทบไม่มี กลีบปากของหล่อนสั่นระริก แห้งผาก และหัวใจก็เต้นโครมครามราวกับจะกระดอนหลุดออกมานอกทรวงอก

ทำไมเดมอนถึงสง่างามไม่เปลี่ยนแปลงแบบนี้ เขาหล่อเหลาสมบูรณ์แบบ ไม่ว่าจะอยู่ในอาภรณ์ชุดใดก็ตาม แม้แต่ยามไม่มีเสื้อผ้าพวกนี้ปิดบังร่างกาย

โอ…นี่หล่อนคิดบ้าอะไร ทำไม…ทำไมต้องหวนคิดถึงเรื่องนั้น ทำไมจะต้องนึกถึงความอัปยศอดสูพวกนั้นขึ้นมาอีก ในเมื่อทุกเรื่องมันจบลงไปแล้ว

พะแพงพยายามอย่างสุดความสามารถที่จะควบคุมตัวเอง ควบคุมจังหวะการหายใจให้เป็นปกติ หล่อนจะไม่มีทางยอมให้เขามามีอิทธิพลกับตัวเองได้อีกแล้ว

“สะ…สวัสดีค่ะท่านประธาน…” หล่อนฝืนใจพูดตะกุกตะกัก แต่ก็ไม่สามารถพูดจบในประโยคเดียวได้ “คนใหม่…”

อาการระมัดระวังตัวของผู้หญิงตรงหน้า ทำให้เดมอนเต็มไปด้วยความมันเขี้ยว อยากจะกระชากหล่อนเข้ามาปล้ำจูบเสียให้ยับเยินเหมือนที่เคยทำ แต่ความอยากรู้ว่าเจ้าหล่อนจะเข้มแข็งต่อไปได้นานอีกสักแค่ไหนมีอำนาจเหนือกว่า

ดังนั้นเขาควรจะรอ…

อีกนิด!