นางบำเรอก้นครัว ชุด Sweet temptations - ตอนที่ 25
เรือนร่างสูงใหญ่ของเดมอนยืนพิงอยู่กับระเบียงที่ยื่นยาวออกไปจากห้องพักหรู ดวงตาสีฟ้าเข้มทอดมองออกไปเบื้องหน้า แสงสีของเมืองหลวงงามจับตา แต่กลับไม่สามารถยึดเหนี่ยวความสนใจของหนุ่มรูปงามเอาไว้ได้แม้แต่เสี้ยววินาทีเดียว
สมองของเดมอนยังคงวนเวียนอยู่กับใบหน้าแป้นแล้นของเด็กผู้ชายคนนั้น อะไรบางอย่างที่สะท้อนออกมาจากตัวเด็กน้อย ทำให้เขาอดคิดถึงผู้หญิงคนหนึ่งไม่ได้
นางบำเรอสาวที่เขาย่ำยีจนย่อยยับ ก่อนจะขับไล่ไสส่งหล่อนออกจากชีวิต แม้กาลเวลาจะผ่านพ้นมาสี่ปีแล้วก็ตาม แต่ไม่มีชั่วขณะไหนในความคิดเลยที่เขาไม่นึกถึงหล่อน พะแพงแทรกซึมเข้ามาในเนื้อหัวใจโดยที่เขาไม่รู้ตัว กว่าจะมาสำนึกตัวได้ว่าหล่อนคือนางในดวงใจก็สายเกินไปเสียแล้ว
ลมหายใจอุ่นร้อนเป่าออกมาจากริมฝีปากกว้างหยักลึก กรามแกร่งที่มีเคราหนาครึ้มปกคลุมขบกัดกันแน่นจนขึ้นสันนูนเป่ง ดวงตาคมกริบเต็มไปด้วยความกระหายที่จะทวงคืน
เสียงเคาะประตูแผ่วเบาดังแทรกเข้ามาในหู เดมอนหมุนตัวเดินกลับเข้ามาภายในห้อง ทรุดร่างกายกำยำใหญ่โตในชุดลำลองสีขาวสะอาดลงกับโซฟานุ่ม และเอ่ยอนุญาต
“เข้ามา”
ร่างของเบนจามินทร์คนสนิทที่ติดตามเขามาแทนเชลดอนเปิดประตู และเดินเข้ามาค้อมศีรษะอยู่ห่างจากร่างของเขาเพียงเล็กน้อยเท่านั้น
“นายน้อยเรียกหาผม มีอะไรให้ผมรับใช้เหรอครับ”
เดมอนเลื่อนสายตาขึ้นมองหน้าคนสนิท ก่อนที่ริมฝีปากกว้างหยักลึกจะเปล่งคำพูดราบเรียบออกมา
“นายส่งเจ้าหมูอ้วนถึงมือแม่หรือเปล่า”
“ผมพาไปส่งให้กับแม่ของเด็กเลยครับ นายน้อยไม่ต้องเป็นกังวล”
“ดีมาก ฉันมีเรื่องจะถามแค่นี้แหละ นายออกไปได้แล้ว”
แทนที่เบนจามินทร์จะเดินออกไปตามคำสั่ง แต่กลับยืนอยู่ที่เดิมและทำใจกล้าเอ่ยถามออกมา
“นายน้อยชอบเด็กคนนั้นเหรอครับ”
“นายหมายถึงเด็กคนไหนล่ะ”
“ก็…เด็กผู้ชายที่นายน้อยให้ลูกโป่งไปน่ะครับ”
เดมอนไหวไหล่กว้างเล็กน้อย “ก็แค่เด็กหน้าตาน่าเอ็นดูคนหนึ่ง นายสงสัยอะไรหรือ”
เมื่อถูกเจ้านายถามกลับ เบนจามินทร์ก็ตอบตะกุกตะกัก
“คือผม…ไม่เคยเห็นนายน้อยสุงสิงกับเด็กมาก่อนน่ะครับ”
“มันไม่มีอะไรน่าแปลกหรอกเบน นายไปพักผ่อนได้แล้วล่ะ เดี๋ยวพรุ่งนี้เราจะต้องรีบตื่นแต่เช้าไปที่ไลน์ เอสเตท”
ไลน์ เอสเตท คือบริษัทที่เดมอนใช้เงินจำนวนไม่น้อยในการซื้อหุ้นทั้งหมดมาครอบครอง ซึ่งแน่นอนว่ามันคือบริษัทเดียวกันกับที่พะแพงทำงานอยู่นั่นเอง
“ครับ นายน้อย”
เบนจามินทร์โค้งศีรษะให้เจ้านาย ก่อนจะรีบเดินออกไปจากห้องพักกว้างขวางทันที
ประตูปิดสนิทลงแผ่วเบา พร้อมกับร่างสูงใหญ่ของเดมอนที่ทอดถอนลมหายใจออกมา
แม้จะพยายามคิดว่าเด็กผู้ชายหน้าตาน่ารักคนนั้นเป็นแค่เด็กคนหนึ่งที่บังเอิญพบเจอ แต่ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเขาถึงได้รู้สึกถูกชะตากับเด็กน้อยคนนี้นัก
“เจ้าหมูอ้วน หวังว่าเราคงได้เจอกันอีกนะ”
รอยยิ้มบางๆ แต้มบนใบหน้าหล่อจัด ดวงตาคมกริบของชายหนุ่มค่อยๆ ปรือปิดลงช้าๆ เขาสั่งให้สมองหยุดทำงาน เพราะต้องการที่จะหลับให้ลึกที่สุด แต่ความโหยหาที่มีต่อผู้หญิงคนนั้นก็ยังคงรุนแรงเหลือเกิน
รุนแรงจนแทบจะรอคอยให้ถึงวันพรุ่งนี้ไม่ได้!
เมื่อกล่อมลูกชายจนหลับสนิทแล้ว หล่อนก็เดินออกมานั่งเหม่ออยู่หน้าบ้านเช่าหลังกะทัดรัดที่อยู่กับลูกชายตามลำพังมาหลายปี ท้องฟ้าเบื้องหน้ายามนี้ช่างมืดทะมึน ซึ่งก็ไม่ต่างจากความมืดดำที่กัดกินหัวใจของหล่อนมาเนิ่นนาน
แม้จะนานแค่ไหน ความโหยหาที่มีต่อเดมอนก็ยังคงล้นปรี่ไม่เปลี่ยนแปลง แม้เขาจะโหดร้ายกับหล่อนสักแค่ไหนก็ตาม แต่หัวใจก็ยังรัก ยังภักดี ยังเทิดทูนเขาตลอดมา
หยาดน้ำตาไหลริน เมื่อนึกถึงยามที่ตัวเองแอบอยู่หน้าคฤหาสน์ของเขา และเฝ้ามองเขากับวิคตอเรียแต่งงานกัน มันคือภาพที่แสนสวยงามสำหรับทุกคน ยกเว้นหล่อน
จำได้ว่าหล่อนวิ่งหนีออกมา ร้องไห้ปิ่มจะขาดใจ ท่ามกลางสายฝนที่กระหน่ำเทลงมาไม่ขาดสาย หัวใจของหล่อนแหลกสลายอยู่บนพื้นถนนตรงหน้าอย่างร้าวราน
หล่อนเจ็บปวด หล่อนทรมาน ต้องหอบดวงใจบอบช้ำและร่างกายที่มีเลือดเนื้อเชื้อไขของเขาซ่อนอยู่กลับประเทศไทยมาอย่างทุกข์ทรมาน
วันแรกที่หล่อนกลับมาถึงเมืองไทย ครอบครัวก็อ้าแขนรับให้ความเมตตาปรานี แต่พอรู้ว่าหล่อนตั้งท้องโดยไม่มีพ่อ ทั้งพ่อทั้งแม่เลี้ยง รวมถึงญาติพี่น้องก็ตราหน้าว่าหล่อนเป็นหญิงใจง่าย ทั้งๆ ที่พวกท่านเองนั่นแหละที่ส่งหล่อนไปบำเรอเจ้าหนี้
ในที่สุดหล่อนก็ตัดสินใจมอบเงินทั้งหมดที่ได้จากเดมอนให้กับครอบครัว เพื่อแลกกับการออกมาอยู่เพียงลำพังคนเดียว ซึ่งแน่นอนว่าไม่มีใครฉุดรั้งหล่อนเอาไว้สักคน
และถึงแม้ช่วงแรกๆ หล่อนจะลำบากแสนเข็ญมาก แต่หล่อนกลับรู้สึกว่าสบายใจมากกว่าการอยู่ร่วมกับครอบครัวที่ไม่มีใครจริงใจกับหล่อนเลยสักคน แม้แต่บิดาแท้ๆ ของตัวเอง
มือเล็กยกขึ้นป้ายน้ำตาทิ้ง ฝืนระบายยิ้มออกมาเมื่อนึกถึงใบหน้าของวินเซนต์ ผู้เป็นลูกชาย
วินเซนต์หน้าตาถอดแบบมาจากเดมอนไม่มีผิด ปากคอคิ้วคางเหมือนราวคนคนเดียวกัน มีแค่สีของดวงตากับสีของเส้นผมเท่านั้นแหละที่เหมือนหล่อน
ทุกครั้งที่มองหน้าลูกชาย หล่อนก็มักจะเห็นใบหน้าของเดมอนซ้อนทับขึ้นมาตลอดเวลา และเพราะอย่างนี้ไง หล่อนถึงลืมเขา…ผู้ชายคนแรกของชีวิตไม่ได้สักที
“ป่านนี้…นายน้อยคงมีลูกกับคุณวิคกี้แล้ว” หล่อนเงยหน้าพูดกับแผ่นฟ้า ราวกับมันคือเดมอน “แพงขอให้นายน้อย…มีความสุขมากๆ นะคะ” น้ำตาไหลออกมาอีกครั้งอย่างสุดจะกลั้น “แพงสัญญา…ว่าจะดูแลลูกของเราให้ดีที่สุด…” ก้อนสะอื้นขนาดใหญ่เล็ดลอดออกมา หล่อนเจ็บปวดจนต้องยกมือขึ้นกุมหัวใจเอาไว้ “และจะไม่มีวันบอกลูก…ว่าพ่อของเขาเป็นใคร…” หล่อนยังคงร้องไห้ด้วยความปวดร้าวทรมาน “แพงจะไม่มีวัน…สร้างความรำคาญใจ…ให้กับนายน้อยและคุณวิคกี้…ไม่มีทางทำแบบนั้น…”
แม้ว่าหล่อนจะปวดร้าวมากมายสักแค่ไหนก็ตาม…
YOU MAY ALSO LIKE
