นางบำเรอก้นครัว ชุด Sweet temptations - ตอนที่ 24
“คุณลุงคับ…ผมอยากได้ลูกโป่ง”
เดมอนหยุดเดิน และหมุนตัวกลับไปมองเจ้าของเสียงเรียกตัวน้อยวัยกำลังซน ก่อนจะย่อตัวลงนั่งบนส้นเท้า จ้องใบหน้าขาวสะอาดของคู่สนทนาตัวจ้อยด้วยความเอ็นดู
“มาได้ยังไงน่ะเจ้าหนู”
เขาอมยิ้ม เอียงคอมองเด็กชายตรงหน้า และวูบหนึ่งก็รู้สึกคล้ายกับมีอะไรมาทิ่มแทงในอก ดวงตาของเด็กคนนี้ช่างเหมือนกับใครบางคนที่เขาลืมไม่ลง
“ผมเดินตามคุณลุงมาคับ ผมอยากได้ลูกโป่ง” เด็กน้อยมองลูกโป่งในมือของเดมอนไม่วางตา
เดมอนอมยิ้มน้อยๆ ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเขาถึงรู้สึกเอ็นดูเด็กผู้ชายคนนี้นัก
“ถ้าอยากได้ก็ตอบมาก่อนว่าคุณพ่ออยู่ที่ไหน ทำไมถึงปล่อยให้เรามาเดินคนเดียวแบบนี้”
สีหน้าสลดลงไปของคู่สนทนาวัยอนุบาลทำให้เขาอดสงสารไม่ได้
“พ่อผมทำงานยุ่งมากคับ ไม่มีเวลามาหาผมเลย”
เดมอนยกมือขึ้นขยี้ผมของเด็กชายตรงหน้าอย่างแสนจะเอ็นดู หมอนี่เป็นเด็กคนแรกที่เขายอมสนทนาด้วยเกินสองประโยค
“คุณพ่อก็ทำงานหาเงินให้เราเรียนหนังสือไงครับ”
“แต่ผมอยากเจอพ่อบ้าง เหมือนกับเพื่อนคนอื่น”
เดมอนเอียงคอมองเด็กน้อยที่พูดจาฉะฉานฉลาดเกินวัยมากตรงหน้าอย่างแปลกใจ
“เราพูดเหมือนไม่เคยเจอพ่อเลยอย่างนั้นแหละ”
เด็กน้อยยืนยันด้วยการส่ายศีรษะไปมา “ยังไม่เคยเจอเลยคับ แม่บอกว่าผมต้องหยอดหมูอ้วนให้เต็มก่อน ถึงจะมีตังค์ขึ้นเครื่องบินไปหาพ่อคับ”
ดูก็รู้ว่าเด็กคนนี้ไม่ใช่ชาวเอเชียแท้ๆ แต่เป็นลูกผสมอย่างลงตัวระหว่างเอเชียและยุโรป
“ไม่ต้องเศร้านะ ลุงให้ลูกโป่งก็ได้”
วินเซนต์รีบยกมือไหว้ แล้วคว้าเชือกที่ผูกลูกโป่งสวรรค์มาไว้ในมือ พร้อมกับยิ้มอย่างตื่นเต้นดีใจ
“ขอบคุณคับ”
“แล้วแม่ของเราล่ะ” ในที่สุดเขาก็ถามออกมา
เด็กชายมีสีหน้าตกใจ ก่อนจะตอบอกมา “ผมทิ้งแม่ไว้ที่ร้านไอศกรีม ผมขอตัวไปหาแม่ก่อนนะคับ”
เดมอนส่ายหน้าไปมา ก่อนจะลุกขึ้นยืน พร้อมกับจูงมือเล็กของวินเซนต์เอาไว้
“เดี๋ยวลุงไปส่ง”
“ขอบคุณคับ คุณลุงจะได้เจอแม่ผมด้วย” เด็กชายยิ้มแก้มแทบปริ “แม่ผมสวยมากเลยคับ”
เดมอนส่ายหน้าไปมา โน้มตัวลงมาหาเด็กชาย “สวยแต่ไม่รอบคอบก็ต้องถูกตีเหมือนกันนั่นแหละ”
“อย่าตีแม่ผมเลยคับ ผมเดินหนีแม่มาเอง”
ยิ่งได้พูดคุยกับเด็กน้อยคนนี้ เดมอนก็ยิ่งรู้สึกอบอุ่นในหัวใจแปลกประหลาด
“ไม่ตีแม่ของเราก็ได้ แต่เราต้องบอกชื่อมาก่อนว่าชื่ออะไร”
วินเซนต์ยิ้มแป้น “ผมชื่อวินเซนต์คับ แต่แม่ชอบเรียกผมว่าหมูวิน”
เดมอนทวนชื่อของเด็กชายตรงหน้าแผ่วเบา และก็กำลังจะแนะนำตัวเอง
“ส่วนฉันชื่อ…”
“นายน้อยครับ ลูกค้ารออยู่ครับ”
เดมอนหันไปตามเสียงเรียกก็เห็นว่าเป็นคนของตัวเองมายืนค้อมศีรษะเรียกอยู่
“โอเค ฉันกำลังจะไปเดี๋ยวนี้แหละ” ชายหนุ่มตอบคนของตัวเอง ก่อนจะหันมามองวินเซนต์ “เดี๋ยวลุงให้เพื่อนลุงไปส่งเราแทนก็แล้วกันนะ พอดีลุงมีธุระน่ะ”
วินเซนต์จับมือของเดมอนและดึงเอาไว้ “แล้วผมจะได้เจอคุณลุงอีกไหมคับ”
เดมอนโน้มตัวลงมาพูดกับเด็กชายตัวจ้อยอีกครั้ง “ให้เบอร์โทรคุณแม่เอาไว้กับเพื่อนของลุงสิ แล้วลุงจะโทรไปหา”
วินเซนต์ฉีกยิ้มกว้าง “คับ”
“เบนพาเด็กคนนี้ไปหาแม่ด้วย เห็นว่าหลงกันที่ร้านไอศกรีม”
เดมอนหันไปสั่งคนของตัวเอง
“ครับ นายน้อย”
“ลุงไปล่ะ”
“บ๊ายบายคับ”
เดมอนยกมือโบกลากับเด็กชายตัวน้อยอีกครั้ง ก่อนจะก้าวเท้าเดินจากไป
วินเซนต์มองตามร่างของเดมอนไปจนลับตา ก่อนจะหันมายิ้มให้กับเบนจามินทร์
“เพื่อนคุณลุงใจดีจังคับ”
“ลุงก็เพิ่งเคยเห็นเพื่อนลุงใจดีกับเด็กวันนี้นี่แหละครับ”
เบนจามินทร์พูดออกมาอย่างงงๆ ก่อนจะจูงมือวินเซนต์ออกไปยังร้านไอศกรีม แต่ก็เจอพะแพงระหว่างทางเสียก่อน
“หมูวิน!”
พะแพงร้องไห้โฮออกมาเมื่อเห็นลูกชาย ก่อนจะวิ่งเร็วสุดชีวิตเข้ามากอดลูกชายเอาไว้แน่น
“ลูกไปไหนมา รู้ไหมว่าแม่ตกใจแค่ไหน”
“ผมขอโทษคับ ผมแค่ตามไปขอลูกโป่งจากคุณลุงใจดีมาน่ะคับ”
พะแพงมองหน้าลูกชาย สลับกับลูกโป่งในมือน้อย ก่อนจะเอ่ยตำหนิทั้งน้ำตา
“ถ้าอยากได้ลูกโป่งทำไมไม่บอกแม่ล่ะครับ ทำแบบนี้แม่ใจจะขาดนะลูก”
“ผมขอโทษคับแม่”
น้ำเสียงเศร้าสร้อยของลูกชาย ทำให้พะแพงรู้สึกผิด หล่อนยกมือขึ้นประคองใบหน้าเล็กของวินเซนต์เอาไว้
“อย่าทำแบบนี้อีกนะลูก ถ้าอยากได้อะไร ต้องบอกแม่นะครับ”
“คับแม่”
พะแพงยังคงกอดลูกเอาไว้ แต่ก็ไม่ลืมที่จะหันไปขอบอกขอบใจผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างลูกชาย ก่อนจะอุทานออกมาเพราะจำได้
“คุณนั่นเอง”
ผู้ชายตรงหน้าระบายยิ้มออกมา “ไม่คิดเลยนะครับว่าเจ้าหนูจำไมจะเป็นลูกชายของคุณนั่นเอง”
“ดิฉันต้องขอโทษด้วยนะคะ ถ้าหมูวินไปรบกวนคุณ…” หล่อนอึกอัก “เรื่องลูกโป่งน่ะค่ะ”
“ผมไม่ใช่เจ้าของลูกโป่งหรอกครับ”
สีหน้าแปลกใจของหล่อนทำให้คู่สนทนาต้องรีบพูดออกมา “เจ้านายของผมเป็นเจ้าของลูกโป่งในมือของลูกชายคุณน่ะครับ”
“เจ้านายของคุณเหรอคะ”
งั้นก็คงเป็นเจ้าของน้ำเสียงห้าวกระด้างคุ้นหูเหมือนกับเคยได้ยินที่ไหนมาก่อนคนนั้นสินะ
“ใช่ครับ”
“เอ่อ…ดิฉันฝากขอโทษเจ้านายของคุณด้วยนะคะ แล้วก็…”
หล่อนรีบหยิบกระเป๋าสตางค์ขึ้นมาเปิดออก ก่อนจะส่งธนบัตรสีแดงหนึ่งใบให้กับผู้ชายตรงหน้า
“ดิฉันจ่ายค่าลูกโป่งค่ะ”
“เจ้านายผมไม่ใช่คนคิดเล็กคิดน้อยหรอกครับ คุณเก็บเงินไว้เถอะ ผมขอตัวก่อน”
ผู้ชายตรงหน้าของหล่อนไม่ยอมรับเงิน “แต่ว่าดิฉันเกรงใจน่ะค่ะ เมื่อก่อนหน้านี้ก็เกือบทำให้รถของเจ้านายคุณเกิดอุบัติเหตุ ตอนนี้ลูกชายดิฉันยังมารบกวนอีก…”
“ไม่ต้องคิดมากครับ เจ้านายผมเป็นคนใจกว้าง และดูท่าทางจะเอ็นดูเจ้าหมูอ้วนนี่มากด้วย”
“แต่ว่า…”
“ผมขอตัวก่อนครับ”
“เดี๋ยวก่อนสิคะ”
แม้ว่าหล่อนจะเรียกเอาไว้ แต่ผู้ชายคนนั้นก็เดินจากไปโดยไม่แม้แต่จะหันกลับมาอีก หล่อนถอนหายใจแผ่วเบา ก่อนจะหันไปมองลูกชายของตัวเอง
“เราจะกลับบ้านกันนะครับ”
“แต่ผมยังไม่ได้กินไอติมเลยคับ” เด็กน้อยเริ่มงอแง แต่พะแพงส่ายหน้าและพูดเสียงจริงจัง
“นี่คือการลงโทษที่หมูวินเดินหนีแม่ไป รู้ไหมว่ามันอันตรายมาก ถ้าลูกเจอคนไม่ดี”
“แต่คุณลุงเจ้าของลูกโป่งใจดีมากคับ คุยสนุกด้วย ทำผมหัวเราะตั้งหลายครั้ง”
พะแพงยังคงส่ายหน้าไปมา “อย่าทำแบบนี้อีกรู้ไหมครับ เพราะแม่เสียใจมาก”
วินเซนต์หน้าเสีย เมื่อเห็นน้ำตาของมารดา “ผมขอโทษคับแม่ ผมจะไม่ทำอีกแล้วคับ”
“สัญญากับแม่นะครับ”
พะแพงยื่นนิ้วก้อยออกมาตรงหน้า เด็กชายรีบเอานิ้วก้อยของตัวเองไปเกี่ยวเอาไว้ทันที
“คับ ผมสัญญาคับ”
พะแพงยิ้มโล่งอกออกมา ดึงลูกชายเข้ามากอดแนบอกอีกครั้ง หล่อนยังคิดไม่ออกเลยว่า หากหล่อนตามหาวินเซนต์ไม่เจอ ตัวเองจะมีชีวิตรอดจากค่ำคืนนี้ไปได้ยังไง
YOU MAY ALSO LIKE
