“ทำไมฉันจะต้องหงุดหงิดเพราะเธอด้วย แพตตี้”

ชายหนุ่มเหลือบตาลงมองท่อนชายที่กำลังชูชันพร้อมพรักด้วยความสะอิดสะเอียน ไอ้จ้อนของเขามันไม่เคยสงบเลย ไม่ว่าจะพยายามเสพสมกับวิคตอเรียมากครั้งสักแค่ไหน ในหัวสมองของเขาเต็มไปด้วยภาพเร่าร้อนของตัวเองกับพะแพง ผู้หญิงที่หวานฉ่ำไปทั้งเนื้อทั้งตัว และเจ้าหล่อนก็เป็นผู้หญิงเพียงคนเดียวที่ทำให้เขากลายเป็นคนหื่นกามที่คิดถึงแต่การร่วมเพศตลอดเวลา

“บ้าชิบ!”

เดมอนทรมานจนต้องกัดฟันกรอด และพยายามที่จะหาทางปราบพยศเจ้าท่อนเนื้อให้หลับใหลให้จงได้ แต่ยังไม่ทันได้เริ่ม ประตูห้องน้ำก็เปิดกว้างเข้ามาเสียก่อน พร้อมกับร่างเปลือยเปล่าหมดจดของวิคตอเรีย

“วิคกี้…ผมกำลังอาบน้ำอยู่”

วิคตอเรียเดินนวยนาดเข้ามาหยุดตรงหน้าของเดมอน หล่อนระบายยิ้มพราย วางมือเล็กไปบนหัวไหล่เปียกชุ่มของคู่หมั้นหนุ่ม และไล้ลูบยั่วยวน

“วิคกี้รู้ค่ะ ถึงได้เข้ามายังไงล่ะคะ”

เดมอนเกลียดตัวเองนักที่ไม่ได้รู้สึกรู้สากับร่างกายของวิคตอเรียอีกแล้ว แม้ว่าเจ้าหล่อนจะรูปร่างอวบอึ๋มสักแค่ไหนก็ตาม ทำไมถึงเป็นแบบนี้นะ

“วิคกี้ แต่ผมอยากอาบน้ำ…”

วิคตอเรียส่ายหน้าน้อยๆ ก้าวเข้ามาหยุดแนบชิด พยายามที่จะแอ่นกายนุ่มนิ่มเข้ามาถูไถความกำยำของเดมอนอย่างจงใจยั่วยวน

“เราไม่ได้…ร่วมรักกันในห้องน้ำนานแค่ไหนแล้วคะเดมอน”

“ผมอยากอาบน้ำจริงๆ วิคกี้ ผมขอร้องล่ะ คุณออกไปก่อน”

วิคตอเรียหน้าชาไม่น้อย เมื่อการปฏิเสธของเดมอนเต็มไปด้วยความหนักแน่นจริงจัง หล่อนช้อนตาขึ้นมองเขา ขณะเอื้อมมือไปกอบกุมท่อนชายที่แข็งชันเอาไว้แน่น

“นายน้อย…มีอะไรเหรอคะ” หล่อนเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงสั่นเทา และพยายามที่จะดึงบานประตูปิดตลอดเวลา แต่เขาเอาตัวขวางเอาไว้ทั้งตัว

“หายหัวไปไหนมา ทำไมไม่เข้าไปทำงานในตึกใหญ่”

“เอ่อ…”

“หรือว่าพอวิคกี้มาค้างกับฉันที่นี่ เธอก็ทำใจไม่ได้ เลยต้องหลบหน้าหลบตาสินะ”

คำพูดเย้ยหยันจากคนใจร้ายทำให้หล่อนน้ำตาคลอ แต่ก็พยายามสะกดกลั้นเอาไว้

“ดิฉันไม่ได้หลบหน้านายน้อยค่ะ”

“ไม่หลบหน้าฉัน แล้วทำไมฉันไม่เห็นเธอเลย”

หล่อนจ้องมองเขา กลีบปากอิ่มสั่นระริก “นายน้อยจะเห็นดิฉันได้ยังไงกันคะ ในเมื่อดิฉันไม่เคยมีตัวตนในสายตาของนายน้อยเลย ขอโทษนะคะ ตอนนี้หมดเวลางานแล้ว ดิฉันต้องการพักผ่อน” พะแพงใช้แรงเฮือกสุดท้ายกระชากบานประตูแรงๆ เพื่อจะให้ปิดลง เพราะไม่อยากจะพูดคุยกับเดมอนอีก พูดไปก็รังแต่จะทำให้ตัวเองยิ่งเจ็บปวด แต่เขาไม่ยอมง่ายๆ

“เธอยังพักผ่อนไม่ได้ เรามีเรื่องต้องคุยกัน” เขาเค้นเสียงดุดันออกมาจากไรฟัน “เยอะ” คำสุดท้ายของประโยคที่ได้ยินเน้นหนักและเต็มไปด้วยแรงอารมณ์

“แต่ดิฉัน…ไม่มีเรื่องอะไรจะคุยกับนายน้อยนะคะ ดิฉันต้องการพักผ่อน”

“หึ พักผ่อนหรือ เธอได้พักผ่อนมาตั้งหลายคืนแล้วนี่ ยังไม่พออีกหรือไง” ในที่สุดเขาก็ก้าวเข้ามาหาภายในห้องได้สำเร็จ ในขณะที่พะแพงหน้าซีดเผือด

“นายน้อยอย่าทำแบบนี้เลยนะคะ ถ้าคุณวิคกี้ทราบเรื่องนี้เข้า ดิฉันจะเดือดร้อน…”

“วิคกี้ไม่เคยสนใจเรื่องนางบำเรอของฉันหรอก เธอใจกว้างเสมอ”

คนเห็นแก่ตัว! พะแพงต่อว่าเขาในใจอย่างโมโห และก็พยายามหาทางรอด

“ยังไงคืนนี้ เราก็ต้องนอนด้วยกัน ฉันอดทนมานานแล้ว” น้ำเสียงของเดมอนกระเส่าและดุดัน