นางบำเรอก้นครัว ชุด Sweet temptations - ตอนที่ 12
พะแพงเดินเช็ดน้ำตาออกมาที่ลานจอดรถ กำลังจะก้าวขึ้นรถ แต่แล้วก็ถูกเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยสองคนเดินมาขวางเอาไว้ พร้อมกับกระชากแขนแรงๆ
“ปล่อย…ฉันค่ะ…”
“มีคำสั่งให้กักตัวคุณผู้หญิงเอาไว้ครับ”
พะแพงหน้าตาซีดเผือด นี่นรกยังไม่ยอมปล่อยหล่อนอีกอย่างนั้นเหรอ
“ทะ…ทำไมคะ ฉันไม่ได้ทำอะไรผิด”
“พวกผมไม่ทราบครับ แต่นี่เป็นคำสั่ง”
“แต่ฉันไม่ได้ทำอะไรผิดนะคะ ปล่อย…เถอะค่ะ”
หล่อนดิ้นรนและพยายามร้องขอให้คนขับรถช่วย แต่ก็ไม่มีใครกล้ายื่นมือเข้ามาช่วยเหลือหล่อนเลยแม้แต่คนเดียว สุดท้ายร่างของหล่อนก็ถูกลากกลับเข้าไปในคาสิโนอีกครั้ง แต่ที่น่าตกใจกว่าก็คือ หล่อนถูกพาขึ้นมายังห้องทำงานของเดมอนอีกครั้ง
นี่เขายังต้องการอะไรจากหล่อนอีก ที่ย่ำยีหล่อนราวกับไม่ใช่คนเมื่อครู่นี้ ยังไม่สาแก่ใจหรือไง
“ผมพาเธอมาแล้วครับ คุณไบโอนี” เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเอ่ย
“พวกคุณไปได้แล้ว ส่วนเธอตามฉันมานี่”
เลขาฯ ของเดมอนออกคำสั่งเฉียบขาด ก่อนจะเดินนำไปหยุดที่หน้าประตู แต่พอหันมาเห็นว่าหล่อนไม่ยอมเดินตามและทำท่าจะหลบหนี แขนของหล่อนก็ถูกคว้าเอาไว้ทันที
“กล้าขัดคำสั่งท่านประธานอย่างนั้นเหรอ มานี่”
“ได้โปรดปล่อยดิฉันเถอะค่ะ ดิฉันไม่ได้ทำอะไรผิด”
“เธอต้องทำผิดสิ ไม่อย่างนั้นท่านประธานจะให้ฉันลากตัวเธอกลับขึ้นมาทำไม” ไบโอนีเค้นเสียงดุดันใส่ พร้อมกับเคาะประตูห้องทำงานของเดมอน
“ท่านประธานคะ คนที่ท่านประธานต้องการตัวมาแล้วค่ะ”
“เข้ามา”
ประตูเปิดกว้างออก พร้อมๆ กับร่างของหล่อนที่ถูกเหวี่ยงเข้าไปภายใน
ไบโอนีก้าวตามเข้ามา ก่อนจะชะงักค้าง เมื่อเห็นสภาพเละเทะของห้องทำงานของเดมอน
“ดิฉันจะรีบจัดห้องให้ใหม่ค่ะท่านประธาน”
“คุณออกไปได้แล้ว”
“คะ?”
“ผมบอกให้คุณออกไปได้แล้ว ไบโอนี!”
คราวนี้ชัดเจนเต็มสองหูของไบโอนีเลยทีเดียว “ค่ะ…ค่ะท่านประธาน”
“ส่วนเธอจะไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น”
เมื่อเห็นพะแพงทำท่าจะถลาตามไบโอนีออกไป เดมอนก็กระโจนมากระชากแขนเรียวเอาไว้ และด้วยแรงดึงของเขา ทำให้ร่างอรชรถลาเข้าไปสู่อ้อมอกกระด้างทันที
“ปละ…ปล่อยค่ะ…”
“เมื่อกี้ฉันยังไม่พอ”
คำพูดของเดมอนทำให้หล่อนต้องช้อนตาขึ้นมองเขาด้วยความตื่นตกใจ กลีบปากอิ่มบวมช้ำสั่นระริก
“นาย…นายน้อยหมายถึง…”
“ถ้าฉันยังไม่อิ่มเซ็กซ์ ก็จะทำงานไม่รู้เรื่อง”
คราวนี้สมองของหล่อนรู้คำตอบเป็นอย่างดี แต่ว่าทำไมต้องเป็นหล่อน
“ดิฉัน…ต้องกลับแล้วค่ะ”
เขาส่ายหน้าน้อยๆ ดวงตามองหล่อนอย่างหื่นกระหาย “เธอจะกลับได้ก็ต่อเมื่อทำให้ฉันอิ่มแล้วเท่านั้น”
“ได้โปรด…อย่าทำอะไรดิฉันอีกเลย…ดิฉัน…กลัว…”
น้ำตาแห่งความอัปยศอดสูไหลรินออกมาอาบแก้ม และวิงวอนขอความเมตตาจากเขาอย่างน่าเวทนา แต่คนกระด้างอย่างเดมอนไม่ใจอ่อนแม้แต่น้อย
“ไม่มั้ง…เธอออกจะเสียว หรือว่าไม่จริง”
“ดิฉัน…”
หล่อนยังคงร้องไห้
“ไม่เอาน่า ฉันเอาเธอก็เท่ากับทำให้เธอมีความสุขด้วย แถมยังจ่ายเงินให้อีก เธอน่าจะพอใจนะ แพตตี้”
“แต่ดิฉัน…ไม่ต้องการ…นายน้อย…อย่ารังแกดิฉันอีกเลยนะคะ ได้โปรด…ปล่อยดิฉันไปเถอะค่ะ” หล่อนยกมือไหว้เขา แต่คนใจร้ายไม่เมตตาเลยสักนิด
“เสียใจด้วย…ฉันไม่ชอบขัดความต้องการของตัวเองเพื่อใคร”
รอยยิ้มของเขาทั้งเหี้ยมเกรียมทั้งหิวกระหาย และเสื้อผ้าของหล่อนก็ถูกดึงทึ้งออกจากตัวอีกครั้ง ด้วยน้ำมือของเดมอน ก่อนที่เขาจะผลักร่างเปลือยให้ล้มนอนกับพื้น
“อย่า…นายน้อย…”
พริบตาเดียวคนตัวโตก็สลัดเสื้อผ้าออกจากตัวจนหมดทุกชิ้น และทาบทับลงมาหา รสจูบของเขายังดุดันเหมือนเดิม ฝ่ามือใหญ่ก็ยังคงบีบขยำรุนแรงไม่ต่างจากครั้งก่อนหน้า เขากระทำกับร่างสาวอย่างหื่นกระหาย ป่าเถื่อน ทุกสัมผัสดุดัน เร่งเร้าให้ตอบสนอง หลายต่อหลายครั้งที่หล่อนกรีดร้องด้วยความเจ็บ ก่อนจะถูกความเสียวซ่านเข้าทิ่มแทงในเวลาไล่เลี่ยกัน
หล่อนควรเกลียดเขา เกลียดผู้ชายโหดเหี้ยมคนนี้ ผู้ชายที่กระทำกับร่างกายของหล่อนอย่างเอาแต่ใจ แต่ทำไมนะ ทำไมหล่อนจะต้องมีความสุขไปกับสิ่งที่เขาทำด้วย
ร่างอวบเปลือยเปล่านอนหงายหมดเรี่ยวแรงอยู่กับพื้นห้อง โดยที่เขายังคงเคลื่อนไหวไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยสอดประสานเร่าร้อน เสียงของหล่อนแหบแห้งเพราะครวญครางต่อเนื่องติดต่อกันยาวนาน ดวงตากลมโตปรือแทบปิดจับจ้องมองใบหน้าของคนที่กำลังกระแทกไม่ยั้งด้วยความรู้สึกมากมาย และหนึ่งในความรู้สึกมากมายนั้นก็คือ…
ลุ่มหลง…
“อ๊ากกกกก…โอ้ว…”
เขาสุขสมในกายของหล่อนอีกครั้ง เรือนร่างทรงพลังผิวหนังสีแทนที่เรียบตึงอยู่ใต้นิ้วมือของหล่อน มันช่างทำให้รู้สึกราวกับกำลังตกอยู่ในห้วงของความฝัน
หากสิ่งที่เกิดขึ้น…มันคือความรักก็คงจะดีสินะ…
พะแพงยืนมองเนื้อตัวบอบช้ำของตัวเองที่สะท้อนออกมาจากกระจกเงาตรงหน้าทั้งน้ำตา เหตุการณ์เมื่อตอนสายลากยาวจึงถึงบ่ายกว่ายังคงติดอยู่ในหัว แม้จะพยายามลบพยายามล้างสักแค่ไหน แต่มันก็ยังชัดเจน ราวกับกำลังเกิดขึ้นอยู่ดี
หยาดน้ำตาอุ่นร้อนไหลรินอาบแก้มนวลนับครั้งไม่ถ้วน เดมอนก็ยังคงใจร้ายเหมือนเดิม เพราะหลังจากที่เขาอิ่มเอมกับร่างกายของหล่อนแล้ว เขาก็จับหล่อนโยนออกจากห้องทำงานของเขาราวกับเศษขยะ หล่อนต้องกล้ำกลืนฝืนทนต่อความอัปยศกลับมายังบ้านของเขาราวกับคนไร้ค่า
ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตูที่ดังขึ้น ทำให้หล่อนต้องรีบป้ายน้ำตาทิ้ง และสวมเสื้อผ้ามือไม้สั่น
“ใครคะ”
“ฉันเอง มิเชลล์”
เมื่อเสียงตอบกลับดังขึ้น ทำให้หล่อนรู้ทันทีว่าเป็นใคร หล่อนรีบถลาไปเปิดประตูด้วยความรีบร้อน
“ขอ…โทษที่ทำให้รอค่ะคุณแม่บ้านใหญ่”
สายตาของป้ามิเชลล์ตวัดมองหล่อนตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า ก่อนจะมาจับจ้องที่ใบหน้าของหล่อน
“ไปทำอีท่าไหนล่ะ นายน้อยถึงเรียกขึ้นเตียง”
หล่อนหน้าแดงก่ำสลับซีดขาวกับคำถามไม่อ้อมค้อมของคู่สนทนา
“ดิฉัน…”
“เห็นเงียบๆ เรียบร้อยแบบนี้ เอาเรื่องเหมือนกันนะเธอน่ะ” น้ำเสียงของคู่สนทนามีร่องรอยของความแคลงใจ ก่อนจะพูดต่อ “ทั้งๆ ที่ปกตินายน้อยไม่เคยเรียกผู้หญิงที่มาขัดดอกขึ้นเตียงมาก่อนเลย”
คำพูดของป้ามิเชลล์ไม่ได้ทำให้หล่อนเชื่อเลยแม้แต่นิดเดียว ผู้ชายใจร้าย หื่นจัดอย่างเดมอน ไม่มีทางปล่อยใครให้หลุดรอดจากเงื้อมมือไปได้หรอก
“เอาล่ะ ฉันไม่อยากจะต่อความยาวสาวความยืดแล้ว ที่ฉันมานี่ก็เพราะนายน้อยให้ฉันมาตามเธอให้ขึ้นไปหา”
“ไม่…ไม่นะคะ” หล่อนส่ายหน้าไปมา ดวงหน้าซีดเผือดด้วยความหวาดกลัว “ดิฉัน…ไม่ไป…”
“เธอกล้าขัดคำสั่งเจ้าหนี้ของตัวเองเหรอ”
“แต่…ดิฉัน…เหนื่อยเหลือเกิน…”
ป้ามิเชลล์มองอย่างเห็นใจ เพราะสภาพของพะแพงยืนยันคำพูดได้เป็นอย่างดี
“แต่เธอก็ต้องไปหา ส่วนความเมตตาก็ต้องแล้วแต่นายน้อยคนเดียว”
หล่อนน้ำตาร่วงอาบแก้ม “คุณแม่บ้านใหญ่คะ ได้โปรด…ช่วยดิฉันด้วย ดิฉัน…ไม่อยากไป…”
“ฉันจะช่วยอะไรเธอได้กันเล่า ตัวเองก็จะเอาไม่รอดอยู่แล้ว”
“แต่…ดิฉัน…ไม่ไหวจริงๆ ค่ะ ตอนนี้รู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัวไปหมด ได้โปรด…ช่วยดิฉันด้วยนะคะ”
ป้ามิเชลล์มองพะแพงอย่างสงสาร สภาพของหญิงสาวไม่ต่างจากถูกทหารทั้งกองร้อยรุมโทรมมา
“ก็ได้ ฉันจะไปบอกนายน้อยให้ว่าเธอไม่สบาย”
“ขอบ…พระคุณมากค่ะ ขอบคุณมากค่ะคุณแม่บ้านใหญ่…” พะแพงยกมือไหว้ทั้งน้ำตา
“ฉันจะพยายามช่วยพูดให้ก็แล้วกัน เธอเข้าไปพักผ่อนเถอะ เดี๋ยวไม่สบายหนักมาแล้วจะยุ่ง”
“ค่ะคุณแม่บ้านใหญ่”
ป้ามิเชลล์มองพะแพงที่หายเข้าไปในห้องพักด้วยความเวทนา “นายน้อย โหดแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กันเนี่ย”
YOU MAY ALSO LIKE
