นางบำเรอก้นครัว ชุด Sweet temptations - ตอนที่ 10
สิ่งก่อสร้างเบื้องหน้าทำให้พะแพงต้องยกมือขึ้นขยี้ตาของตัวเองหลายครั้ง ตึกสูงใหญ่เรียงรายกันอย่างสวยงามน่าตื่นตาตื่นใจ ที่นี่น่าจะเป็นโรงแรมมากกว่าที่จะเป็นบ่อนคาสิโนอย่างที่คนขับรถบอกเมื่อครู่นี้
“พี่คะ ที่นี่แน่ใช่ไหมคะ” หล่อนยังอดที่จะก้มหน้าลงถามคนขับรถที่จอดรถรออยู่ไม่ได้
“ที่นี่แหละครับ รีบเข้าไปเถอะ นายน้อยไม่ชอบรออะไรนานๆ เดี๋ยวจะพานโมโหเอาได้”
พอนึกถึงเขา เดมอนผู้ชายที่โหดเหี้ยมราวกับปีศาจ เนื้อตัวของหล่อนก็สั่นเทาทรมาน ความหวาดกลัววิ่งเข้าทิ่มแทงราวกับเข็มนับพันเล่ม แต่ในความหวาดกลัวนั้น ก็มีความร้อนผ่าวแทรกซึมขึ้นมาอย่างไม่อาจจะควบคุมได้
ความรู้สึกร้อนฉ่าเหมือนกับตอนที่หล่อนมีบางอย่างของเดมอนเคลื่อนไหวอยู่ในร่างกาย
แก้มสาวแดงก่ำ และก็รีบหยัดตัวตั้งตรง “งั้นพี่รอฉันแป๊บหนึ่งนะคะ เดี๋ยวฉันรีบมา”
“พี่จะไปจอดรถที่ลานจอดรถตรงนู้นนะ”
“ค่ะพี่”
หล่อนก้าวเท้าเดินเข้าไปในอาณาเขตของคาสิโนขนาดใหญ่เบื้องหน้า ดูภายในมันไม่เหมือนบ่อนการพนันเลยคล้ายกับโรงแรมหรูหรือไม่ก็รีสอร์ตมากกว่า แต่พอก้าวเท้าผ่านประตูเข้ามาภายในเท่านั้นแหละ ทุกอย่างที่เกี่ยวกับการพนันล้วนแต่อยู่ตรงหน้าทั้งสิ้น
พะแพงเบิกตากว้างด้วยความตื่นตะลึงกับภาพที่เห็น นักแสวงโชคมากมายกำลังลุ้นระทึกอยู่กับการพนันเบื้องหน้า สิ่งที่มอมเมาให้มนุษย์คนหนึ่งสิ้นไร้ศักดิ์ศรี ซึ่งก็ไม่ต่างจากที่บิดาของหล่อนเคยพานพบมานั่นเอง
หยาดน้ำตาไหลรินออกมาตามร่องแก้ม หากเลือกได้ หล่อนอยากจะอยู่ให้ไกลจากสิ่งพวกนี้ให้มากที่สุด แต่จะทำยังไงได้ล่ะ ในเมื่อหล่อนไม่มีมนตร์วิเศษใดๆ ที่จะต่อกรกับอำนาจเถื่อนของเดมอนได้ ผู้ชายที่เป็นเจ้าของบ่อนคาสิโนรายใหญ่ที่สุดในโลก
“เข้ามาตรงนี้ไม่ได้นะ”
เสียงของผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้นด้านหลัง พะแพงยกมือขึ้นป้ายน้ำตา ก่อนจะหันไปมอง
“เอ่อ…ขอโทษค่ะ พอดีดิฉันไม่รู้ว่าต้องไปทางไหน”
“แล้วคุณมาหาใครคะ”
“เอ่อ…” พะแพงกระชับแฟ้มเอกสารในมือแน่น ก่อนจะตอบคู่สนทนาออกไปแผ่วเบา “ดิฉัน…เอาแฟ้มเอกสารมาให้นายน้อย เอ่อ…คุณเดมอนค่ะ”
เมื่อชื่อของเดมอนหลุดออกจากปากของหล่อนไป ท่าทางของคู่สนทนาก็อ่อนลงทันที
“งั้นเชิญทางนี้ค่ะ”
พะแพงยอมเดินออกมาจากจุดที่เป็นโซนคาสิโน มายังส่วนที่แบ่งเป็นห้องพัก
“ขึ้นลิฟต์ไป ท่านประธานอยู่ชั้นบนสุดค่ะ”
“เอ่อ…ดิฉันฝากคุณเอาไปให้ได้ไหมคะ” หล่อนไม่อยากเจอเขา แม้ว่ามันจะเป็นความจำเป็นก็ตาม
“คงไม่ได้หรอกค่ะ ดิฉันไม่มีสิทธิ์ขึ้นไปบนนั้น ถ้าท่านประธานไม่มีคำสั่งเรียกหา”
“แต่ว่า…”
“คุณต้องเอาขึ้นไปให้ท่านประธานเองค่ะ มันคือทางเลือกเดียว”
บทสรุปที่หล่อนไม่อยากจะได้รับถูกยัดใส่มืออย่างไม่มีทางดิ้นหนี
“ลิฟต์ตัวนี้จะถึงหน้าห้องของท่านประธานพอดี”
หล่อนถูกเดินนำไปยังลิฟต์แก้วตัวใหญ่ คู่สนทนากดเปิดประตูลิฟต์ให้อย่างมีน้ำใจ
“เชิญค่ะ”
หล่อนเม้มริมฝีปากเป็นเส้นตรง น้ำตาคลอสองหน่วยตา หล่อนไม่อยากเจอหน้าเดมอนเลย หล่อนกลัว…กลัวเขาจะด่าว่า กลัวสายตาที่เต็มไปด้วยความดูแคลนของเขา
หล่อนคงต้องขาดใจตายแน่ๆ หากต้องถูกเขามองราวกับเศษขยะเหมือนเมื่อวานอีกครั้ง
“เข้าไปสิคะ ท่านประธานคงจะรอคุณอยู่” คู่สนทนาเอ่ยเร่งย้ำ
“ค่ะ”
หล่อนจำต้องก้าวเข้าไปในลิฟต์แก้ว และยอมให้มันพาลอยสูงขึ้นไปหาซาตานใจโหดอย่างไม่มีทางหลีกหนีได้อีกแล้ว
แค่เพียงไม่นาน ประตูลิฟต์แก้วก็เปิดกว้างออก มันบอกให้รู้ว่าชีวิตกำลังจะถูกเหยียบขยี้อีกครั้ง
ทำไมแม่บ้านใหญ่ต้องให้หล่อนนำแฟ้มเอกสารนี้มาให้เดมอนด้วย ทำไมไม่เป็นคนอื่น…?
คำถามนี้ดังก้องอยู่ภายในใจ และคำตอบที่ได้กลับมาก็คือความเงียบสงัด
“เอาแฟ้มเอกสารมาให้ท่านประธานใช่ไหมคะ”
ผู้หญิงคนหนึ่งลุกขึ้นจากโต๊ะทำงาน และเดินเข้ามาหยุดตรงหน้าร่างสั่นเทาของหล่อน
“ชะ…ใช่ค่ะ”
“งั้นเชิญค่ะ”
หล่อนรีบคว้าแขนของคู่สนทนาเอาไว้ เมื่อเห็นเจ้าหล่อนกำลังจะเดินตรงไปที่ประตูห้องหนึ่ง
“มีอะไรเหรอคะ”
ไบโอนีที่ถูกดึงแขนเอาไว้หันกลับมามองผู้หญิงเอเชียหน้าหวานด้วยความแปลกใจ
“ดิฉัน…ฝากคุณเอาเข้าไปให้ท่านประธานได้ไหมคะ คือดิฉันต้องรีบกลับน่ะค่ะ”
“ไม่ได้หรอกค่ะ เพราะนั่นไม่ใช่หน้าที่ของฉัน”
มือของพะแพงหลุดจากแขนของไบโอนีอย่างสิ้นหวัง หยาดน้ำตาร่วงอาบแก้ม แต่ก็ต้องรีบเช็ดมันจนแห้ง และเดินขาสั่นตามร่างของคู่สนทนาคนสวยไปติดๆ
“ท่านประธานคะ สิ่งที่ต้องการมาแล้วค่ะ”
“ให้เข้ามา”
แค่เสียงห้าวกระด้างของเขาก็ทำให้หล่อนแทบเป็นลมพับลงไปกองกับพื้นแล้ว หากต้องสบประสานสายตากับเขาล่ะ หล่อนจะทำยังไง หรือว่าจะขาดใจตายไปเลย
“เชิญคุณเข้าไปค่ะ”
ไบโอนีดึงบานประตูเปิด และหันมาหาพะแพงที่ยืนตัวสั่นหน้าซีดเผือด
“คือ…”
“เข้าไปสิคะ”
พะแพงเม้มปากเป็นเส้นตรง และก็จำต้องก้าวขาที่สั่นเทาข้ามธรณีประตูเข้าไปภายในห้องทำงานของเดมอนอย่างไร้ทางเลือก
ปีศาจร้ายตัวโตนั่งก้มหน้าก้มตาอยู่หลังโต๊ะทำงานใหญ่ หล่อนรีบเป่าปากอย่างโล่งอก เมื่อเขาไม่ได้เงยหน้าขึ้นมามอง สองขารีบก้าวตรงไปใกล้กับโต๊ะทำงานไม้ และวางแฟ้มลงทันที
“แฟ้มเอกสารค่ะ”
“อืม ขอบใจ”
เขายังคงไม่เงยหน้าขึ้นมอง และมันก็ทำให้หล่อนรู้สึกโล่งใจเป็นที่สุด
“ดิฉันขอตัวกลับเลยนะคะ”
หล่อนพูดระรัวเร็ว และกำลังจะหมุนตัววิ่งออกไปจากห้องทำงานของเขา แต่ผู้ชายที่ก้มหน้าทำงานอยู่เมื่อครู่นี้ เงยหน้าขึ้นมาเห็นหล่อนเสียก่อน
ดวงหน้าหวานซีดเผือดไร้สีเลือด กลีบปากอิ่มสั่นระริก และสองขาก็ขยับก้าวไม่ออกราวกับถูกมนตร์สะกด
“เธอนั่นเอง…”
น้ำเสียงกระด้างเต็มไปด้วยความดูแคลน แต่นั่นก็ยังไม่น่าปวดใจเท่ากับสายตาดูหมิ่นเหยียดหยามที่เดมอนจ้องมองมา คำว่าเศษขยะยังมีค่ากว่าหล่อนในสายตาของเขาเลย
น้ำตาแห่งความหวาดกลัวผสมผสานกับความน้อยอกน้อยใจคลอสองหน่วยตา กลีบปากอิ่มยังคงสั่นระริก และก็ต้องเบิกตากว้างเมื่อเดมอนลุกขึ้นจากโต๊ะและเดินเข้ามาหยุดตรงหน้า
“ฉันบอกเธอแล้วไม่ใช่หรือว่าหากฉันไม่เรียก อย่าเสนอหน้ามาให้เห็นอีก”
“ดิฉัน…แค่…” คำพูดแก้ตัวตะกุกตะกักของหล่อนถูกคนใจร้ายแทรกขึ้นทันที
“หรือว่าติดใจเรื่องเมื่อวาน”
“ปละ…เปล่านะคะ ดิฉันแค่เอา…แฟ้มเอกสารมาให้นาย…น้อยค่ะ”
“มันก็แค่ข้ออ้าง…”
เขาเดินต้อนเข้ามาหา ในขณะที่หล่อนถอยหลังหนีด้วยความหวาดกลัว แต่โชคก็ไม่เข้าข้าง เมื่อแผ่นหลังชนเข้ากับกำแพงห้อง และเขาก็ยังไม่หยุดก้าวเท้าไล่ต้อน
“ของผู้หญิงที่ติดใจในลีลาของฉัน”
“มะ…ไม่ใช่นะคะ คือว่าดิฉัน…”
“ไม่ต้องมาเฉไฉหรอกน่า ผู้หญิงที่นอนกับฉันทุกคนก็มักจะใช้วิธีนี้เพื่อให้ได้เข้าใกล้ฉันอีก”
ทำไมเขาทระนงได้ขนาดนี้นะ ทั้งๆ ที่หล่อนไม่ได้เป็นอย่างที่เขาพูดเลยสักนิด
“และเธอก็ไม่ใช่ข้อยกเว้นด้วย จริงไหม”
“อุ๊ย…ปล่อยค่ะ นายน้อย…”
เขาก้าวเข้ามาแนบชิดในที่สุด และก็เท้าสองแขนกั้นหล่อนเอาไว้ในกรงแขนกำยำอย่างเผด็จการ ใบหน้าหล่อจัดก้มต่ำลงมาหา เครางามของเขาอยู่ห่างจากใบหน้าของหล่อนนิดเดียวเท่านั้น และมันก็เตือนให้หล่อนระลึกถึงยามที่เคราพวกนี้ครูดไปมากับผิวสาวทุกตารางนิ้ว แม้จะทำให้ผิวนวลแสบและแดงช้ำ แต่ความรู้สึกหลังจากนั้นมันคือความซ่านสยิวที่หาจุดสิ้นสุดไม่ได้
เดมอนระบายยิ้มหยัน เมื่อเห็นสายตากลมโตจ้องมองใบหน้าของตัวเอง ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าเจ้าหล่อนคิดอะไรอยู่ ดวงตาของหล่อนบอกความรู้สึกทั้งหมด
ไม่น่าเชื่อว่าผู้หญิงคนนี้จะอ่านง่ายดายเช่นนี้
หัวใจของเขาเต้นแรงขึ้น จนรู้สึกได้ถึงจังหวะที่ผิดเพี้ยนไป
ทำไมเขาจะต้องรู้สึกดี รู้สึกสนุก รู้สึกขบขัน และรู้สึกต้องการ กับผู้หญิงไร้ราคาอย่างแม่นี่ด้วย
บ้าเอ๊ย!
“เธอต้องการให้ฉันทำแบบนี้ไม่ใช่หรือ ฉันก็กำลังจะจัดให้ไง จะได้ไม่ต้องเสียเวลามาฟรีๆ”
“ไม่ใช่นะคะ นายน้อย…ดิฉันไม่…อื้อ…ปล่อยค่ะ…”
หล่อนดิ้นรน ผลักไส แต่สองแขนเรียวมีเรี่ยวแรงน้อยเหลือเกิน เพราะไม่ว่าจะผลักจะดันยังไง แผ่นอกที่หนักคล้ายกับแผ่นศิลาก็ไม่ยอมขยับเขยื้อน
“เธอไม่ใช่สาวบริสุทธิ์แล้ว ดังนั้นไม่ต้องทำสะดีดสะดิ้งอีก”
หล่อนชะงักงันกับวาจาโหดเหี้ยมของผู้ชายที่กำลังจะรังแกตัวเองตรงหน้า น้ำตาไหลไม่หยุด
ก็เพราะเขานั่นแหละ หล่อนถึงไม่ใช่สาวบริสุทธิ์อีกแล้ว
สายตาที่เต็มไปด้วยความตัดพ้อ สายตาที่เต็มไปด้วยความเสียใจของผู้หญิงในอ้อมแขน ทำให้ผู้ชายจิตใจหยาบกระด้างอย่างเดมอนชะงักงันไปชั่วขณะ วูบหนึ่งก็อยากจะนุ่มนวลกับผู้หญิงคนนี้ แต่เขาไม่รู้ว่ามันต้องทำยังไง เพราะไม่คุ้นเคยกับความอ่อนโยนมาก่อน
“ฉันเขียนเช็คเอาไว้แล้ว เดี๋ยวจะเพิ่มให้อีกก็แล้วกัน”
“นายน้อย…หมายถึง…”
“ค่าความสาวของเธอยังไงล่ะ”
คำพูดของเขาราวกับคมมีดที่ปักฉึกลงกลางอก หล่อนส่ายหน้าไปมา น้ำตาไหลรินด้วยความปวดร้าวทรมาน
YOU MAY ALSO LIKE
