“เจี๋ยหลัว เจ้าใจเย็นสักหน่อยเถอะ!!”

        “ท่านราชาปีศาจกำลังจะตาย เจ้าจะให้ข้าใจเย็นได้อย่างไร!!”

        บุรุษร่างสูงใหญ่กำยำขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน ดวงตาทั้งสองข้างแดงก่ำเต็มไปด้วยเส้นเลือด เขาชูขวานเล่มใหญ่หมายจะพุ่งตัวออกไปข้างนอก แต่กลับถูกบุรุษเผ่าอาร์โกเนียนสวมแว่นตาข้างเดียวขวางเอาไว้ รูปร่างของชาวอาร์โกเนียนผู้นี้ไม่นับว่าเตี้ย ทว่าเมื่อเทียบกับบุรุษร่างสูงใหญ่กำยำกลับตัวเล็กกว่าหนึ่งช่วงศีรษะ มือทั้งสองข้างกางขวางอยู่หน้าประตู จ้องมองบุรุษร่างสูงใหญ่กำยำตรงหน้าด้วยสายตาดุดัน

        “เพราะเหตุใดกันซีนั่ว…ข้าเพียงอยากไปช่วยท่านราชาปีศาจเท่านั้น…”

        หนึ่งหมัดหนักต่อยลงบนกำแพงอย่างรุนแรง ข้อศอกของบุรุษร่างกำยำค้ำยันกำแพงไว้ มิคาดบริเวณหางตากลับปรากฏประกายหยาดน้ำตา

        “…เจ้าก็รู้ คำสั่งสุดท้ายของท่านราชาปีศาจคือการให้พวกเรารักษากองกำลังเอาไว้และมีชีวิตอยู่ต่อไปให้ดี”

        ชาวอาร์โกเนียนถอนหายใจ ดวงตาพยายามกดข่มความเจ็บปวดและเศร้าโศก ทว่าน้ำเสียงกลับเด็ดเดี่ยวและหนักแน่นดังเดิม

        “ในฐานะที่ข้าคือผู้บัญชาการกองทัพที่สอง มีอำนาจจะขัดขวางมิให้เจ้าฝ่าฝืนคำสั่งของท่านราชาปีศาจ”

        บนอกของบุรุษร่างสูงใหญ่กำยำถูกพันไว้ด้วยผ้าพันแผลสีขาว เพราะการกระทำภายใต้อารมณ์รุนแรงทำให้ปากแผลฉีกอีกครั้ง เลือดสีแดงสดไหลหยดออกมาจากรอยบาดแผล มัดกล้ามบนแผงอกยังคงสั่นกระตุก เพียงมองดูก็สัมผัสได้ถึงความเจ็บปวดรุนแรง บุรุษร่างสูงใหญ่กำยำมิได้พันแผลใหม่ในทันที กลับซบหน้าผากลงบนไหล่เล็ก สะอื้นไห้มิต่างกับเด็กน้อยที่ไม่ได้รับความเป็นธรรม

        ชาวอาร์โกเนียนฝืนส่งยิ้มออกมาก่อนตบบ่าของบุรุษร่างสูงใหญ่เบาๆ

        “อามู่ยอมแลกชีวิตเพื่อช่วยชีวิตเจ้ากลับมา ถือเสียว่าทำเพื่อเขา เจ้าจะบุ่มบ่ามไปตายอีกมิได้แล้ว…”

        “ปัง!!”

        หมัดหนักชกลงบนกำแพงดินอีกครั้ง ดินเหนียวผสมแผ่นไม้ไผ่ล่อนหลุด ภายในดวงตาของเจี๋ยหลัวคล้ายมีเปลวเพลิงลุกโชน เส้นเลือดฝอยคดเคี้ยวเต็มไปเด้วยความโกรธเกลียดเคียดแค้น

        “ท่านราชาปีศาจปฏิบัติต่อปู้ไหลเต๋อด้วยความจริงใจ กระทั่งตำแหน่งทางการทหารยังให้เขาอยู่เหนือคนนับหมื่น เป็นรองเพียงคนผู้เดียว มินึกว่าเขาจะกล้าหักหลังท่านราชาปีศาจ…”

        ซีนั่วผู้เป็นชาวอาร์โกเนียนมิเอ่ยสิ่งใด เขากลับไปนั่งลงบนเก้าอี้ด้วยท่าทางเหนื่อยล้า

        ในฐานะเสนาธิการของท่านราชาปีศาจ ตนเคยคิดสงสัยว่าในกองทัพจะต้องมีหนอนบ่อนไส้ ทว่ากลับมิเคยคิดว่าคนผู้นั้นจะเป็นผู้บัญชาการกองทัพที่หนึ่งอย่างปู้ไหลเต๋อ ปู้ไหลเต๋อกับท่านราชาปีศาจสนิทสนมไร้ช่องว่างต่อกันมาแต่ไหนแต่ไร ถึงขั้นที่ราชาปีศาจยังถ่ายทอดเคล็ดลับวิชาศิลปะการต่อสู้ให้กับปู้ไหลเต๋อ ครั้งหนึ่งเมื่อนานมาแล้ว ตนยังยอมรับในใจว่าหัวหน้าทั้งสองเป็นคู่รักที่รักมั่นต่อกัน

        ทว่าท่ามกลางสนามรบครั้งสุดท้าย หากมิใช่เพราะเจี๋ยหลัวกับอามู่ฝ่าเส้นทางสายเลือดเข้าไป เห็นเองกับตาว่าปู้ไหลเต๋อเป็นผู้ลงมือใช้มีดแทงหน้าอกของท่านราชาปีศาจด้วยตนเอง ตนคงมิมีทางเชื่อแน่ว่าปู้ไหลเต๋อที่ได้รับความไว้เนื้อเชื่อใจจากท่านราชาปีศาจจะเป็นผู้ทรยศ

        *****ความทรงจำ*****

        “ปู้ไหลเต๋อ เจ้าชั่ว เจ้าทำอันใดท่านราชาปีศาจ!!”

        ภายใต้ความรู้สึกตกใจระคนโกรธเคือง เจี๋ยหลัวผู้เป็นชายร่างใหญ่สะบัดอัศวินมิกี่คนออก ควงขวานรบสังหารศัตรูเพื่อฝ่าไปข้างหน้า ทว่าปู้ไหลเต๋อที่ใบหน้านิ่งขรึมกลับมิเอ่ยสิ่งใด ท่าทีคล้ายต้องการแสดงให้เห็นถึงชัยชนะ เขาดึงกริชคมออกดัง ‘ฉึก’ ต่อหน้าต่อตาเจี๋ยหลัว

        “….อึกอ๊ากกก!…ปู้ไหล…เต๋อ”

        ราชาปีศาจกัดฟันแน่นส่งเสียงร้องด้วยความเจ็บปวด บนหน้าผากมีเหงื่อเม็ดใหญ่ซึมออกมา บาดแผลบริเวณซี่โครงซ้ายของราชาปีศาจทะลุเข้าไปในทรวงอก เสี้ยวนาทีที่ดึงกริชออก เลือดสีแดงสดพลันพุ่งทะลักมิต่างกับน้ำพุ สาดกระเซ็นใส่ใบหน้าอันไร้ซึ่งความรู้สึกของปู้ไหลเต๋อ

        ขวานในมือเจี๋ยหลัวฟันลงทันใด สร้างรอยแผลใหญ่ไว้บนต้นขาของผู้ร้ายที่อยู่ตรงหน้า ปู้ไหลเต๋อที่ได้รับความเจ็บปวดล้มตัวลงไปด้านข้าง เจี๋ยหลัวอ้าปากค้างพลางเบิกตามองราชาปีศาจที่เลือดไหลทะลัก บุรุษร่างใหญ่ที่เคยผ่านมากว่าร้อยสนามรบถึงกับมือเย็นเฉียบฉับพลัน เข้าสู่สภาพเลื่อนลอย กระทั่งปู้ไหลเต๋อผู้บาดเจ็บที่ขาค่อยๆ ลอบหนีไปก็ยังมิอาจรับรู้

        ในความทรงจำของตน นี่เป็นเพียงครั้งที่สองที่ท่านราชาปีศาจผู้องอาจตนนี้ได้รับบาดเจ็บ แม้นี่จะเป็นเพียงการบาดเจ็บครั้งที่สอง กลับนึกมิถึงว่าจะน่าหวาดกลัวจนอาจถึงขั้นเป็นอันตรายถึงแก่ชีวิต…

        “เจี๋ยหลัว? เจี๋ยหลัว!! เจ้ามัวทำอันใดอยู่! พวกอัศวินไล่ตามมาแล้ว!!”

        อามู่ที่อยู่ด้านข้างร้อนใจจนดวงตาแดงก่ำ เขาส่งเสียงร้องไปทางชายร่างใหญ่จนสุดเสียง เจี๋ยหลัวคุกเข่าลงกับพื้นอย่างมิรู้จะทำเช่นไร ยามนี้ชายร่างใหญ่ที่มิถนัดใช้ความคิดเป็นทุนเดิมมือเท้าลุกลน หากมิห้ามเลือดให้ทันเวลา ท่านราชาปีศาจจะต้องตายภายในไม่ช้าแน่ ทว่าเสียงฝีเท้าของเหล่าอัศวินดังใกล้เข้ามาแล้ว ผู้ที่มือเท้าโง่เขลาเช่นตนมิอาจห้ามเลือดและปกป้องร่างกายของราชาปีศาจไปพร้อมๆ กันได้

        “อามู่ เจ้ามาช่วยห้ามเลือดให้ท่านราชาปีศาจ ข้าจะช่วยไปขวางอัศวินเหล่านั้นเอาไว้!!”

        “ได้ ข้าจะ…ระวังข้างหลัง! เจี๋ยหลัวระวังหลัง!!”

        “…? อึก…!”

        หอกซัดสีเงินด้ามหนึ่งกรีดผ่านอากาศ พุ่งแทงลงบนสีข้างของชายร่างใหญ่อย่างแรง ความเจ็บปวดทำให้เจี๋ยหลัวที่กำลังกัดฟันถึงกับสูดอากาศเย็น มือใหญ่เปี่ยมพลังคว้าด้ามหอกเอาไว้ ร้องคำรามด้วยความเดือดดาล ก่อนจะดึงหอกออกจากร่างของตน

        “…แค่กๆ…อึก อ๊ากกก!”

        “…เจี๋ยหลัว…ไม่ มิต้อง…สนใจข้า…”

        เมื่อเห็นผู้ใต้บังคับบัญชาทำร้ายตนเองอย่างน่าเวทนาอยู่ตรงหน้า ราชาปีศาจผู้อ่อนแอจนลมหายใจรวยรินยกมือสั่นเทาขึ้นคว้าข้อมือของเจี๋ยหลัวเอาไว้อย่างอ่อนแรง

        “ท่านราชาปีศาจ จวนจะถึงหมู่บ้านขี้เถ้าแล้วขอรับ พวกเราจะคิดหาวิธีฝ่าวงล้อมออกไป!”

        เจี๋ยหลัวเหลือบมองอามู่ที่หอบหายใจอยู่ด้านข้าง ตามด้วยเหลือบมองไปทางทัพทหารม้าของกองอัศวินที่อยู่มิไกล ถึงแม้ในใจรู้ว่าโอกาสสำเร็จที่จะฝ่าออกไปด้วยกันมีน้อยนิด ทว่าตนก็มิอาจทิ้งราชาปีศาจไว้เพียงลำพัง

        “…ผู้ที่..พระวิหาร…ต้องการคือ…ข้า…พวกเจ้า…รีบหนีไป…”

        น้ำเสียงโรยแรงของราชาปีศาจเผยให้เห็นถึงความจริงใจไร้ซึ่งสิ่งใดเปรียบ ดวงตาที่วิสัยทัศน์เริ่มพร่าเลือนเปี่ยมด้วยจิตวิญญาณอันแรงกล้า

        “ไม่! ข้าทำมิได้!!”

        บุรุษร่างใหญ่แทบตะเบ็งเสียงร้อง น้ำตาเอ่อคลอรอบดวงตา

        “…พวกเจ้า…พาข้าไปด้วย…มีแต่จะตายกันหมด…กำลังเสริม…ของกองอัศวินแห่งพระวิหาร…มาถึงแล้ว…”

        ลมหายใจของราชาปีศาจติดขัดยิ่งกว่าเดิม ดวงตาของเจี๋ยหลัวเบิกโพลงทันใด มือทั้งสองข้างกำแน่นด้วยความปวดร้าว

        “…นี่คือ…คำสั่ง…แค่กๆๆ…พวกเจ้าต้อง…รักษากองกำลังเอาไว้…ใช้ชีวิตต่อไป…ให้ดี…”

        “ผลัวะ!!”

        “……อึก!!”

        อัศวินที่คุกเข่าอยู่แนวหน้าสุดแกว่งโล่หนักฟาดร่างผอมบางของอามู่จนล้มลงกับพื้น ภูตแห่งความมืดส่งเสียงร้องในลำคอ กลิ้งออกไปหลายตลบก่อนจะยันตัวขึ้นมาอีกครั้ง ใช้สนับข้อมือชำรุดทำจากหนังเช็ดเลือดสีสดตรงมุมปาก เห็นได้ชัดว่าร่างกายมิอาจหยัดยืนได้อย่างมั่นคงเสียแล้ว

        เมื่อเห็นว่าสถานการณ์โดยรวมถูกกำหนดแล้ว เหล่าอัศวินที่ไล่ตามมาทีหลังต่างพากันเผยรอยยิ้มราวกับชัยชนะอยู่ใกล้แค่เอื้อมออกมา หอกเงินอันแหลมคนนับสิบพุ่งตรงมาทางราชาปีศาจ อามู่ฝืนตัวขวางเอาไว้ส่วนหนึ่ง ส่วนที่เหลืออีกไม่กี่ด้ามแทงลงบนแผ่นหลังไร้เกราะป้องกันของชายร่างใหญ่จนเลือดสาดกระเซ็น

        จบสิ้นแล้วหรือ…

        ในใจของอามู่กับเจี๋ยหลัวบังเกิดความสิ้นหวังขึ้นพร้อมกัน

        ทันใดนั้นธาตุมืดบนอากาศก็เริ่มเคลื่อนไหวและมารวมตัวกันอย่างช้าๆ ผู้นำของอัศวินแห่งพระวิหารตื่นตระหนก พลันรับรู้ได้ว่ากำลังเสริมของเผ่าปีศาจกำลังจะมาถึงในมิช้า จึงรีบออกคำสั่งให้เหล่าอัศวินจับตัวราชาปีศาจทันที

        ธาตุมืดหนาแน่นรวมตัวกันจนเกิดเป็นลมพายุขนาดใหญ่หมุนอยู่กลางอากาศ เศษฝุ่นเศษดินลอยสูงขึ้นภายในเวลาเพียงชั่วอึดใจ กั้นทั้งสองฝ่ายที่กำลังต่อสู้ออกจากกัน เหล่าอัศวินแห่งพระวิหารต่างพากันดึงอาวุธออกมาเพื่อเตรียมตั้งรับ

        ซีนั่วแห่งเผ่าอาร์โกเนียนย่ำสายลมลงสู่พื้น ถึงแม้จะมีอาการหอบหายใจเพราะเหนื่อยเหลือทน กระนั้นใบหน้ากลับยังคงฉายแววยินดีเมื่อเห็นว่าตนยังมาทัน

        ทว่าทันทีที่สายตาของซีนั่วสังเกตเห็นราชาปีศาจนอนจมกองเลือด นัยน์ตาพลันเล็กหรี่ลงทันใด