นักล่าไอเทมต่างโลก (SamakiMaki) - ตอนที่ 1

เคยไหมที่อยากจะฟามไอเทมเกมให้ครบทุกชิ้น ใช่มันอาจยากเพราะบางชิ้นก็ต้องทำตามเงื่อนไขถึงจะได้มันมา บางชิ้นก็ต้องปราบบอสถีงจะได้แต่เปอร์เซ็นต์ไม่ถึงหนึ่ง ด้วยซ้า แต่ก็ได้มีคนบ้าคนหนึ่งที่เก็บจนครบ

“เยี่ยม !!! นี้คงจะเป็นไอเทมที่ท้ายของบอสชั้นที่หนึ่งร้อย ในที่สุดก็ดรอป ผมใช้เวลาถีงสิบปีตั้งแต่เกมเปิดแต่ในตอนนี้ฝันของผมก็เป็นจริง”

“แจ้งเตือนคอลเลกชันของคุฌมาถึง หนึ่งร้อยเปอร์เซ็นต์ ปลดล็อก ฉายาใหม่ นักล่าไอเทม หนี่งร้อยเปอร์เซ็นต์ ทางแอดมินได้ส่งของขวัญสุดพิเศษ สำหรับคนที่ได้ฉายานี้เป็นคนแรก โปรดเปิดดูในกระเป๋า”

อ่านั่นละ ฉายาที่ฉันอยากได้ เป็นฉายาที่ทำยากอะไรแบบนี้นะ ไหนดูสิว่าไอเทมอันสุดท้ายของบอสชั้นหนึ่งร้อยเป็นอะไร

(แค่จดหมายเองหลอกหรอ !!! ) 

ใจเย็นๆ ตัวฉันแม้ว่ามันจะเป็นแค่จดหมาย แต่นี้เป็นถืงของที่ Dev ส่งมาเลยนะคงไม่ขยะหลอกละมั้ง ไหนอ่านดูดิ

(หาไอเทมทั้งหมดบนโลกจนครบ แล้วเจ้าจะได้ พร ตามที่ขอ) 

“อะไรเนี้ยยย แค่จดหมายขยะไม่ใช่หลอฉันใช้เวลาถึงสองเดือนเลยนะ สองเดือน กะไอ้บอสบ้าตัวนี้ ดูสิ่งที่มันให้ดิ”

เอาละใจเย็นไว้ยังไงเราก็ได้ฉายาคนเดียวในเกมมาแล้ว ไหนดูสิ แอดมินได้ส่งอะไรมา 

(ขอบคุฌ ที่เล่นเกมนี้มาอย่างยากลำบาก คุฌเป็นคนแรกนี้ได้ ฉายา นักล่าไอเทม หนี่งร้อยเปอร์เซ็นต์ ทางแอดมินขอมอบสิ่งที่พิเศษสำหรับคุฌคนเดียว)

“นี้มันลูกแก้ว ?” 

เป็นลูกแก้วสีขาวบริสุทธิ์ ความสามารถอะไรอีกละเนี้ย !!! อ่านไม่เห็นออกเลยสรุปก็คือขยะสินะ ด้วยความโมโหเลยปาลูกแก้วนั้นทิ้งไปพื้นจนทำได้ลูกแก้วนั้นแตก

“แสบตา ระเบิดแฟลชงั้นหลอ ไอ้แอดมินบ้า เอาระเบิดแฟลชมาทำเป็นลูกแก้วงั้นหลอ !!!” 

เรารู้ว่าตัวเองโดนไอ้แสงนั้นไปจัง ๆ ก่อนจะมารู้ตัวอีกทีว่าตัวเองอยู่ในของเหลวอุ่นๆ ที่เหมือนกับบ่อน้ำอุ่น อุ่นงั้นหลอในเกมเนี้ยนะ ตาละทำไมเปิดตาไม่ใด้ เราอยู่ไหนเนี้ย ขยับร่างกายก็ไม่ใด้ ปุ่มออกเกมละ ไม่มีงั้นหลอ แย่ละต้องแจ้งแอดมิน ไม่มีอะไรเลยทั้งแถบการตั้งค่า แถบตัวละคร มันไม่มีอะไรเลยบัคงั้นหลอ เราต้องรีบออกเกม เราสั่งพิซซ่าเอาไว้ท่าไม่รีบกินเดียวมันจะเย็นหมด ฉันเลยรอให้เวลาผ่านไปเรื่อย ๆ รอให้คนมาช่วย แต่ไม่รู้นานแค่ไหน

เวลาผ่านไปนานจนขี้เกียจนับ ทำให้ฉันคิดว่าโดนจับไปอยู่ในหลอดแก้วทดลอง เห็นในหนังบ่อยๆใช่ปะละ ที่พระเอกโดน องค์กรร้ายจับไปทดลองอะไรต่างๆ คิดแล้วก็ขนลุกถืงจะ ขนไม่ลุกจริงๆก็เถอะ

“พ*#2า-*มเข้3”

ฉันคิดว่าใด้ยินอะไรบางอย่างนะแต่ ใด้ยินไม่ค่อยชัดเลย หรือว่า คนที่จับฉันเอาไว้ในพื้นที่แคบๆนี้

(เอาฉันออกไปจากที่นี้ ไอ้พวกองค์กรชั่วจับฉันไปก็ไม่มีอะไรดีหลอก จะไถ่เงินงั้นหลอแต่โทษทีนะ บ้านฉันมันจน)

ทันในนั้นทั่วร่างตั้งแต่ศีรษะโดนบีบรัดอย่างรุนแรง แต่ยังไม่มีแรงเหมือนเดิม ตาเองก็มองเห็นแต่แสงสีขาว หูก็ใด้ยินแต่เสียง วิ้งๆ มีแค่สติอย่างเดียว เจ็บนะเนี่ยเป็นบ้า ใครทำอะไรเนี่ย

(ไอ้พวกบ้าพอใด้แล้ว เจ็บจะตายอยู่แล้วจะฆ่ากันรึไงฟะ)

“อุแว้ อุแว้”

“พ*ามใด้ดีม*กท่#น เลวิเลีย เด็กแข็*แร#ดีคะ”

เราได้ยินเสียงเป็นครั้งแรก เหมือนจะเป็นภาษาที่ฉันเข้าใจแต่ไม่ใช้ภาษาที่ฉันใช้อยู่แน่ๆ ต่างประเทษหลอ อ่า ใด้ยินไม่ต่อยชัด พอออกมาจากน้ำอุ่น ก็ถูกห่อด้วยผ้าอะไรนุ่ม ๆ

(จะโดนอะไรอีกละเนี้ย ออกมาจากหลอดทดลองแล้วจะพาไปไหนอีก)

“อุแว้ อุแว้” 

“อ้า คุณคะ เด็กที่เกิดมาเป็นเด็กผู้หญิงละ”

“อ้า เธอชนะอีกแล้วงั้นเธอ เป็นคนตั้งชื่อลูกของเราละกัน”

“งั้นเอาชื่อที่เราสองคนคิด เอาไว้ตั้งแต่เราแต่งงานกันไหมคะ”

“เอางั้นก็ใด้ยังไงเธอก็ชนะนิ”

“งั้นเราจะตั้งชื่อเด็กคนนี้ชื่อว่า ซากุระ”

ตาฉันค่อยๆ ยกขื้นถืงมันจะหนักมากเหมือนคน ไม่ใด้นอน ก็จะหนักประมาณนั้น ที่นี้มันที่ไหนกัน… ฉันพยามมองไปรอบๆ ทันใดนั้นมีหญิงสาว อายุน่าจะประมาณ 20 

(แต่เดียว เฮ้ย ! เฮ้ย ! จะอุ้มฉันไปไหน !)

“นี้ ซากุระ กินนมไหม”

ซากุระ เธอเรียกใครล่ะนั้น ! ฉันไม่ใด้ชื่อนั้นชักหน่อย จะจับคนมาทดลองอะไรก็หัดจำชื่อคนมั้งสิ หลังจากนั้นเราก็ได้ ดื่มนมของ เลวิเรีย

(อ้าา นมสุดยอด ไม่สิอันนั้นไม่ใช้สิ่่งที่ต้องการจะสื่อ ทำไมร่างกายของฉันกลายร่างเป็นเด็กละเนี้ย !!! )