“ฮึก ฮึกก ฮือ เกลียดเธอที่สุดเลยเมี้ยว….ฮึก”

 

“เป็นผู้หญิงแท้ๆ อย่ามาร้องไห้ฟูมฟายไปหน่อยเลย มันดูน่าสมเพชนะ”

 

คุณซิลเวียมัดซึสึไว้แน่นด้วยเชือกในขณะที่ซึสึกำลังร้องไห้อยู่

ผม คุณไอริส และคุณซึกิคาเงะก็ได้แต่เฝ้ามองสองคนนั้นอยู่ห่างๆ

 

“คุณไอริส คุณซึกิคาเงะ……ผมมีเรื่องอยากจะถามหน่อยน่ะ นักผจญภัยแรงค์ S นี่เก่งในเรื่องการทรมาณกับการสอบปากคำเหมือนกับคุณซิลเวียแบบนี้กันทุกคนเลยรึเปล่า?”

 

“ไม่มีทางหรอกค่ะ! อย่าเอาพวกฉันไปเหมารวมกับซิลเวียสิคะ”

 

“แต่ถึงงั้นก็ถือว่าออกมาดีแหละนะ สมแล้วล่ะน้อที่เป็นซิลเวียจัง”

 

“นี่ พวกนายมัวแต่พูดอะไรกันอยู่น่ะ?”

 

คุณซิลเวียใช้เท้าเขี่ยซึสึถูกมัดไว้จนกลิ้งไปบนพื้น

ซึสึหน้าคว่ำบนพื้นแล้วร้องลั่นออกมา

แต่คุณซิลเวียก็ไม่สนใจ

 

“เอาล่ะ หมดธุระกับตรงนี้แล้ว รีบๆออกไปจากที่นี่–“

 

จู่ๆคุณวิลเวียก็หยุดพูดกระทันหัน

 

“เรียว อย่าอยู่ห่างจากพวกเราเชียวนะ”

 

จู่ๆเธอก็ยืนขึ้นเหมือนพยายามปกป้องผมจากอะไรซักอย่าง

คุณไอริสกับคุณซึกิคาเงะเองก็ยืนขนาบข้างซ้ายขวาผมเช่นกัน

 

“คุณซิลเวีย?”

 

“โดนล้อมโดยไม่รู้ตัวแล้วสิน้อ”

 

“เอ๊ะ”

 

“ชิ พลาดซะแล้วสิ….”

 

คุณซิลเวียเดาะลิ้นและจ้องไปที่พุ่มไม้ข้างหน้า

แต่ผมกลับไม่เห็นจะรู้สึกตัวอะไรเลย มองไปทางไหนก็เห็นแต่พุ่มไม้กับอาคาร

ไม่เห็นจะมีใครเลย สิ่งที่ผมรู้สึกตัวได้ก็มีแค่เสียงระเบิดที่เงียบไป

 

“อะฮ่า ซิลเวียจัง รู้สึกตัวช้าไปนะ”

 

ที่นี่ที่ไม่ควรจะมีใครอยู่ แต่จู่ๆก็มีเสียงหัวเราะดังขึ้นมา

คนที่มาปรากฎตัวต่อหน้าผมนั่นก็คือเมย์ฟาที่ผมทำให้เป็นอัมพาตไปก่อนหน้านี้

เมย์ฟาได้ปรากฏตัวออกมาพร้อมกับรอยยิ้ม

และจากนั้นมือสังหารประมาณ 20 คนก็ได้มาปรากฏตัวที่รอบๆตัวพวกเรา

 

“ท่านเรียว….เราช็อกมากเลยนะ ทั้งที่พวกเราเจอผู้สืบทอดของท่านควอนดร้าแล้วแท้ๆ แต่นี่คุณจะทิ้งพวกเราไปงั้นเหรอคะ…..? อา หรือเป็นเพราะว่าโดนผู้หญิงพวกนั้นหลอกอยู่อย่างงั้นเหรอ?”

 

เมย์ฟายิ้มและชักดาบออกมา ดวงตาของเธอส่องประกายอย่างเฉียบคม

สายตาที่เฉียบคมของเธอนั้นน่ากลัวยิ่งกว่าดาบที่เธอถืออยู่อีก

 

“อ๊ะ ไม่ต้องเป็นห่วงไปหรอกนะคะท่านเรียว ฉันไม่ได้กะจะฆ่าหรอกค่ะ เพราะทั้งซิลเวียจังและคนเหล่านั้นล้วนเป็นคนสำคัญของท่านเรียวใช่มั้ยล่ะคะ?”

 

เมย์ฟาถือดาบพร้อมยิ้มออกมาอย่างน่ารัก

 

“เพราะงั้นแหละนะ เราจะไม่ฆ่าพวกเธอหรอกค่ะเพราะงั้นวางใจได้….นั่นสินะ เอาพวกนั้นไปขังแล้วตัดแขนขาทิ้งแล้วเปลี่ยนให้กลายเป็นสัตว์เลี้ยงของท่านเรียวดีกว่า♡”

 

“ระ…เรื่องแบบนั้น….!”

 

เมย์ฟายังพูดอะไรน่ากลัวๆออกมาด้วยรอยยิ้มได้หน้าตาเฉยเหมือนเดิมเลย

ในขณะที่ผมกำลังจะตอบโต้เรื่องโหดร้ายที่เมย์ฟาพูดออกมา จู่ๆผมก็ได้ยินเสียง ฮึ่มๆ จากข้างๆ

พอหันไปดูก็เห็นคุณซึกิคาเงะกำลังหลับตา กอดอก ทำสีหน้าลำบากใจอยู่

 

“เป็นอะไรไปเหรอครับคุณซึกิคาเงะ?”

 

“ไม่มีอะไรหรอก ก็แค่คิดว่าการได้ใช้ชีวิตเป็นสัตว์เลี้ยงของท่านเรียวเนี่ยมันก็แอบฟังดูน่าสนใจและน่าสนุกดีเหมือนกันน่ะนะ”

 

“อย่าพูดงั้นสิครับ!? มีตัดแขนขาด้วยนะครับ!?”

 

พอผมตอกคุณซึกิคาเงะกลับไป เธอก็ยิ้มกลับมาให้ผม

รอยยิ้มของคุณซึกิคาเงะตอนนี้ดูนุ่มนวลและทรงพลังมาก  

ทำให้รู้สึกสบายใจได้ ต่างกับรอยยิ้มของเมย์ฟาตอนนี้เลย

 

“อืม นั่นสินะ! การเป็นสัตว์เลี้ยงของท่านเรียวก็ดูน่าสนุกดีอยู่หรอก แต่ถ้าไม่มีแขนกับขาก็กอดท่านเรียวไม่ได้น่ะสิ เพราะงั้นแหละโทษทีนะคุณหนูกระต่าย เราคงยอมให้มันเป็นแบบนั้นไม่ได้แล้วล่ะน้อ”

 

“…….”

 

พอคุณซึกิคาเงะพูดเสร็จเธอก็กอดแขนผมด้วยรอยยิ้ม

จากนั้นเมย์ฟาก็แสดงสีหน้าไร้อารมณ์  

แต่ดูเหมือนว่าคุณซึกิคาเงะจะไม่สนใจเลย

 

“อ๊ะ แต่ว่านะ เรื่องการเล่นเป็นสัตว์เลี้ยงน่ะ ถ้ากลับไปที่เมืองคาสซานดร้าแล้วเราก็ค่อยขอร้องเป็นการส่วนตัวดีกว่า!”

 

“คะ แค่ซึกิคาเงะคนเดียวแบบนี้มันขี้โกงนะคะ ถ้างั้นฉันขออยากจะขอร้องด้วยเหมือนกันค่ะ”

 

“เรียว ถ้านายทำกับทั้งสองคนแบบนั้นได้ กับฉันเองก็คงได้เหมือนกันใช่มั้ย?”

 

“ขอโทษนะครับ แต่ตอนนี้มันใช่เวลามาคุยเรื่องแบบนี้กันเหรอครับ!?”

 

จู่ๆความรู้สึกสิ้นหวังก็ถูกเตะปลิวไปโดยคุณซึกิคาเงะที่พูดเปิดประเด็นขึ้นมา

แล้วเมย์ฟาเดาะลิ้นและเตะพื้นด้วยเท้า

 

“ชิ ไม่ตลกเลยนะ…..นี่มันบ้าอะไรกัน…..จนถึงก่อนหน้านี้เรากับท่านเรียวก็กำลังไปได้สวยแล้วเชียว….แต่พอพวกเธอโผล่มา ทุกอย่างมันก็พังไปหมด….!”

 

เมย์ฟาจ้องไปที่คุณซึกิคาเงะและคุณไอริส

แต่คุณซึกิคาเงะก็ไม่ได้ดูร้อนรนอะไรแถมยังหัวเราะออกมาด้วย

 

“อ้าวแหม อะไรกันเนี่ย ทำสีหน้าได้ดูดีเลยนี่นา นี่คือสีหน้าที่แท้จริงของคุณหนูอย่างงั้นเหรอ? อืม ดีกว่ารอยยิ้มก่อนหน้านี้เยอะเลยนะ รู้รึเปล่า?”

 

“อึก….หนวกหูน่า อย่ามาพูดเหมือนรู้ดีไปหน่อยเลย!”

 

เมย์ฟามีสีหน้าที่ดูเคร่งเครียดมากขึ้น

 

“อา….ขอโทษนะคะท่านเรียว ว่าแล้วเชียวฆ่าทิ้งให้หมดเลยดีกว่า…..เราจะหั่นพวกมันให้เป็นชิ้นๆเลยค่ะ!”

 

เมย์ฟากระโดดพุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว

ดาบสีขาวที่เธอถืออยู่พุ่งตรงไปที่คุณซึกิคาเงะ  

แต่ดาบของคุณซิลเวียก็ได้เข้ามาปัดดาบของเมย์ฟาออกไปข้างๆอย่างรวดเร็ว

 

“อึก….!”

 

“หึ คราวนี้มันจะไม่เหมือนกับครั้งก่อนหรอกนะ”

 

เมย์ฟาถอยหลังออกไปและจ้องมาที่คุณซิลเวียด้วยความเกลียดชัง

แต่คุณซิลเวียก็ได้เข้าประชิดตัวอย่างรวดเร็ว

และคุณซิลเวียก็ได้แทงดาบใส่เมย์ฟาหลายจุดอย่างต่อเนื่อง

 

แต่ว่า มือสังหารที่อยู่รอบๆไม่สามารถทนดูเฉยๆได้

พวกเธอจึงพยายามช่วยเมย์ฟาที่กำลังเสียเปรียบ

 

มือสังหารพวกนั้นมีคุไน มีดสั้น และดาบ

พวกเธอรุมโจมตีทางด้านหลังของคุณซิลเวียที่ไร้การป้องกัน

 

“ไม่ปล่อยให้ทำแบบนั้นหรอกค่ะ”

 

“ไฟเออร์แอโรว์!”

(Fire Arrow)

 

มือสังหารที่พยายามโจมตีคุณซิลเวียถูกโจมตีด้วยลูกธนูของคุณไอริส

และเวทย์(Fire Arrow)ของคุณซึกิคาเงะ

 

“อ๊ากกกก!?”

 

“ทะ ท่านเมย์ฟา ขออภัยด้วยค่ะ….!”

 

พลังการยิงธนูและเวทย์ของพวกเธอนั้นทั้งแม่นยำทั้งรุนแรง

พวกเธอจึงสามารถเอาชนะเหล่ามือสังหารได้ภายในพริบตา

มีบางคนรอดจากการโจมตีไปได้ แต่ก็ยังได้รับบาดเจ็บจนสู้ต่อไม่ได้อยู่ดี

 

“สะ สุดยอดเลย….!”

 

ผมชื่นชมจากใจเลย

เพราะว่าลูกธนูของคุณไอริสกับศรเวทย์ของคุณซึกิคาเงะนั้น

ไม่โดนคุณซิลเวียเลยแม้แต่น้อย

 

คุณซิลเวียเองก็โจมตีเมย์ฟาต่อไปโดยไม่มองหลังเลยซักนิด

หรือก็คือ คุณซิลเวียนั้นเชื่อใจ 

ว่าคุณไอริสกับคุณซึกิคาเงะ จะคอยระวังหลังให้เธอได้นั่นเอง

 

คุณไอริสกับคุณซึกิคาเงะเองก็เชื่อใจคุณซิลเวียเช่นกัน

ว่าตัวเองจะสามารถโจมตีได้โดยที่คุณซิลเวียจะไม่หันมามองข้างหลังและหยุดโจมตี

 

แทบไม่อยากจะเชื่อเลยว่าทั้งสามคนนี้มาจากคนละปาร์ตี้กัน

ช่างเป็นการรวมทีมที่สุดยอดมากๆ

 

“นี่น่ะเหรอ….นักผจญภัยแรงค์ S”

 

การต่อสู้ที่อยู่ต่อหน้าผมทำให้ผมรู้สึกอึ้ง

 

แต่ในจังหวะนั้นผมก็ได้ยินเสียงกิ่งไม้หักจากข้างหลัง

และในตอนที่ผมกำลังจะหันไป 

จู่ๆก็มีใครบางคนมาล็อกคอผมไว้จากทางด้านหลัง

 

“อึก….!?”

 

“ฮึฮึ ลืมกันแบบนี้ก็แย่สิเมี้ยว!”

 

คนที่ล็อคคอผมอยู่คือซึสึ ซึ่งควรที่จะโดนมัดไว้อยู่

เหมือนว่าเธอพยายามแก้เชือกในตอนที่ผมไม่รู้ตัว

 

“ขอบคุณนะ ซึสึจัง!”

 

พอผมถูกจับ หน้าของเมย์ฟาก็เปล่งประกายทันที

แล้วเธอก็มองมาหาผมในระหว่างที่สู้กับคุณซิลเวีย

 

“ฮึฮึ…..เกมพลิกแล้วสินะ ซิลเวียจัง”

 

“ชิ”

 

คุณซิลเวียจ้องไปที่เมย์ฟาด้วยสีหน้าที่ดูแย่

จากนั้นคุณไอริสก็พูดใส่เมย์ฟาเสียงดังด้วยหน้าเศร้า

 

“ปะ ปล่อยคุณเรียวนะคะ! ว่าไปแล้วทำไมพวกคุณถึงต้องยึดติดกับคุณเรียวกันถึงขนาดนั้นล่ะคะ?”

 

“อืม จะว่าไปก็จริงน้อ ทั้งที่ซิลเวียจังก็ถูกจับมาเหมือนกันแท้ๆ แต่ดูเหมือนพวกเธอจะไม่ได้สนใจเธอเลยนี่….ทำไมกันนะ?”

 

“หึหึ นั่นก็เพราะ…”

 

เมย์ฟาชำเลืองมองมาทางผม

อา รู้สึกไม่ดีเลยแฮะ

 

“เพราะว่าท่านเรียวคนนี้คือบุคคลที่พวกเราตามหามาตลอดยังไงล่ะ—เขาคือผู้สืบทอดที่แท้จริงของท่านควอนดร้า กิลด์มาสเตอร์คนแรกและผู้ก่อตั้งของกิลด์แห่งความมืดยังไงล่ะ”

 

“อะ….!?”

 

“ว่าไงนะ!?”

 

“ไมใช่ครับ!”

 

คุณไอริสและคุณซึกิคาเงะมองมาที่ผมด้วยสีหน้าตกใจ

ผมก็เลยพูดตอบพวกเธอไปด้วยความตื่นตระหนก

 

“ผมไม่ได้คิดอยากจะปกครองกิลด์แห่งความมืดเลยซักนิดครับ! แล้วผมก็เป็นแค่คนธรรมดาที่ไม่ได้เกี่ยวข้องกับควอนดร้าด้วย!”

 

“ฮึฮึ ท่านเรียวนี่ล่ะก็ ยอมแพ้ซะเถอะค่ะ แค่ท่านเรียวมีแหวนและมีค่านิยมที่แตกต่างจากคนอื่นนั่นก็เป็นเครื่องพิสูจน์ได้แล้วล่ะค่ะ”

 

“ระ หรือว่ามันจะ…..”

 

“อา ตอนแรกฉันเองก็แปลกใจเหมือนกัน แต่หลังจากที่ได้คุยกันแล้ว ฉันก็คิดว่าไม่ผิดแน่นอน”

 

เมย์ฟาไม่สนใจคำพูดของผมเลยที่เลวร้ายไปกว่านั้นคือ

คุณซิลเวียดันยืนยันคำพูดของเมย์ฟาให้คุณไอริสกับคุณซึกิคาเงะฟังเข้าไปอีกนี่แหละ

 

“โกหกน่า….!? ถ้างั้นคุณเรียวก็เป็นผู้สืบทอดของ….!?”

 

“อย่างงี้นี่เอง….เพราะแบบนั้นท่านเรียวถึงมีค่านิยมความงามต่างไปจากคนอื่นสินะ….”

 

“ฮึฮึ ในที่สุดก็เข้าใจแล้วสินะ? ใช่แล้ว คนคนนี้น่ะไม่คู่ควรกับพวกเธอหรอก เขาคือคนที่จะมาอยู่บนจุดสูงสุดเพื่อปกครองพวกเราต่างหากล่ะ”

 

เมย์ฟายิ้มออกมาอย่างเจ้าเล่ห์ในขณะที่กำลังเผชิญหน้ากับทั้งสามคน

หลังจากนั้นซึสึก็เอื้อมมือมาจับที่แก้มของผมและค่อยๆลูบเบาๆ

 

“ท่านเรียว ในที่สุดยัยพวกนั้นก็เข้าใจแล้วล่ะค่ะว่าที่ไหนคือสถานที่ที่เหมาะสำหรับคุณน่ะค่ะ ฮึฮึ♡”

 

“อึก….ที่ไม่เข้าใจน่ะคือพวกเธอต่างหากล่ะ ขอโทษทีนะ แต่ผมน่ะไม่ได้คิดที่จะอยู่ที่นี่หรอก บ้านเกิดของผมก็คือเมืองคาสซานดร้าต่างหากล่ะ”

 

“……..”

 

เมย์ฟาทำหน้าไร้อารมณ์หลังจากได้ยินคำพูดของผม

จากนั้นเธอก็พูดออกมาเหมือนเด็ก

 

“นี่…..ท่านเรียว….ถึงตอนนี้เรากำลังพยายามทำตามคำสั่งของท่านยายและท่านแม่เพื่อปกป้องตำแหน่งกิลด์มาสเตอร์อยู่ก็เถอะ….แต่จริงๆแล้วมันไม่ได้มีแค่นั้นหรอกนะ”

 

หูกระต่ายของเมย์ฟาตกลงแล้วเธอก็ทำหน้าเศร้า

 

“ตอนที่ได้เจอกับท่านเรียวครั้งแรก คุณก็ไม่ได้ทำหน้ารังเกียจใส่เราเหมือนกับที่ท่านบารอนคนนั้นทำเลยแม้ว่าเราจะเป็นอมนุษย์ที่น่าเกลียดแบบนี้ก็ตาม เพราะแบบนั้น เราถึง….ชอบในตัวท่านเรียวมาตั้งแต่ตอนที่เจอกันครั้งแรกแล้วยังไงล่ะ”

 

“…….”

 

“ยิ่งตอนที่ได้รู้ว่าท่านเรียวคือผู้สืบทอดของท่านควอนดร้าเราเลยยิ่งรู้สึกดีใจมากๆ”

 

ดวงตาของเมย์ฟาเริ่มเปียกชื้น เธอจับเสื้อของตัวเองไว้แน่นเหมือนกับเด็กที่กำลังเกาะเสื้อพ่อแม่ไม่มีผิด

 

“เราคิดว่านี่คือรางวัลจากความพยายามมาโดยตลอดของเรา เหมือนกับที่คุณยายของเราได้พบรักกับท่านรุ่นแรก ในที่สุดเราก็ได้เจอกับคนที่ชอบตัวเราซักที แล้วตอนที่เราได้รู้ว่าท่านเรียวคิดแบบนั้นเราก็รู้สึกดีใจมากจริงๆ….”

 

ซึสึที่ยืนอยู่ข้างหลังผมเงียบไม่พูดอะไร

มือของเมย์ฟ้าที่จับเสื้อไว้อยู่ก็ค่อยๆแน่นขึ้นเรื่อยๆ

 

“นี่ ขอร้องล่ะ….เราจะดูแลท่านเรียวเอง เราจะไม่ทำให้ท่านเรียวต้องเดือดร้อน ขอแค่ท่านเรียวพยักหน้าให้เรา เราสัญญาว่าเราจะปล่อยพวกนั้นไปอย่างปลอดภัยเลย…เพราะงั้น….ช่วยพูดทีเถอะว่าจะมาเป็นกิลด์มาสเตอร์น่ะ…..”

 

เสียงของเธอเหมือนเด็กที่กำลังร้องไห้

ใจผมก็รู้สึกเริ่มสงสารเหมือนกันนะ

แต่ก่อนที่ผมจะได้ทันอ้าปากพูดอะไร จู่ๆก็มีเสียงพูดดังขึ้นมา

 

“อย่ามาทำตัวเอาแต่ใจไปหน่อยเลย! สิ่งที่พวกเธอกำลังทำอยู่น่ะ มันก็เป็นแค่การทำเพื่อตัวเองไม่ใช่รึไง!”

 

ในตอนนั้นเองก็เกิดการปะทะการโจมตีอย่างรุนแรงขึ้น

การฟันนั้นเฉียบคมและรวดเร็วราวกับสายฟ้า

 

“มะ เมี้ยว!?”

 

“พะ พวกเธอมัน….!”

 

มีผู้หญิงโผล่มาโจมตีซึสึจนกระเด็นออกไปด้านข้าง  

แล้วเธอคนนั้นก็คว้าตัวของผมเข้าไปใกล้ตัวเธออย่างรวดเร็ว

เนื้อนุ่มๆโอบรอบเต็มหน้าของผม ผมถูกดึงเข้าไปอยู่ในอ้อมอก

โชคดีที่เป็นหน้าอก ถึงสามารถดูดซับแรงกระแทกได้เป็นอย่างดี

 

“คุณคาร์ล่า!?”

 

“ขอโทษที่มาช้านะเรียว”

 

คุณคาร์ล่าขยิบตาให้ผม

ส่วนคุณลิซล็อตเต้ก็วิ่งมาหาผมด้วยน้ำตา

 

“เรียวคุง! โล่งอกไปที ปลอดภัยดีสินะเรียวคุง…..ไม่เป็นไรแล้วล่ะ มีใครมาทำอะไรเธอรึเปล่า? ไม่บาดเจ็บใช่มั้ย? มีแผลตรงไหนรึเปล่า?”

 

“คุณลิซล็อตเต้ก็ด้วย…..”

 

คุณลิซล็อตเต้วิ่งเข้ามาหาผมทั้งน้ำตา

…..ที่เสียงระเบิดมันหยุดไปเมื่อกี้ผมแอบกังวลอยู่เหมือนกัน

แต่พอได้เห็นทั้งสองคนปลอดภัยดีแบบนี้ก็ค่อยโล่งอกไปที….

 

“….ต่อจากยัยนั่นก็ยัยนี่ ทำไมพวกแมลงน่ารำคาญถึงได้เข้ามาไม่หยุดไม่หย่อนเลยนะ นี่ยัยพวกนั้นทุกคนมัวทำอะไรกันอยู่กันแน่!?”

 

เมย์ฟาท่าทางค่อนข้างหงุดหงิดและจ้องไปที่คุณคาร์ล่ากับคุณลิซล็อตเต้ที่เพิ่งมาถึง

ซึสึที่เมื่อกี้โดนคุณคาร์ล่ากระแทกใส่ไปจนล้ม ดูเหมือนตอนนี้จะเจ็บจนลุกไม่ขึ้น

 

“ยัยพวกนั้น? อา นั่นมันก็เพราะพวกเราจัดการไปหมดแล้วยังไงล่ะ ว่าไปแล้วยัยพวกนั้นทั้งหมดนี่เป็นมือสังหารจากกิลด์แห่งความมืดงั้นเหรอ?”

 

“ทุกคนถูกจัดการแล้วงั้นเหรอ……?”

 

“ก็ใช่น่ะสิ ถ้าไม่งั้นพวกเราก็คงมาที่นี่ไม่ได้หรอก”

 

คุณคาร์ล่าพูดอะไรน่าเหลือเชื่อออกมาง่ายๆเลยแฮะ

เมย์ฟาที่ได้ยินคำพูดเหล่านั้นก็ได้แต่ทำหน้าสับสน

 

“ทะ ทุกคนเนี่ยนะ….นั่นมันพวกระดับสูงตั้ง 50 คนเลยนะ? ทั้งอย่างงั้น….กลับบอกว่าถูกจัดการไปแล้ว? ด้วยกำลังของพวกเธอแค่สองคนเองเนี่ยนะ?”

 

“ใช่แล้วล่ะ แล้วก็ เหลือแค่จัดการเธอได้ก็จบแล้ว”

 

คุณคาร์ล่าแสดงออกอย่างแน่วแน่

แต่เมย์ฟาก็ส่ายหัวไปมาเพราะเธอไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยิน

จากนั้นเธอก็จ้องมองไปยังคุณคาร์ล่าด้วยสายตาที่เกลียดชังมากยิ่งขึ้น

 

“บ้าเอ๊ย ไม่ว่าจะหน้าไหนพูดกันไม่รู้เรื่อง….! ฟังนะ ท่านเรียวน่ะเป็นผู้สืบสายเลือดของท่านรุ่นแรกนะ! เพราะฉะนั้นท่านเรียวก็ควรที่จะมาอยู่กับกิลด์แห่งความมืดต่างหากล่ะ!”

 

“สืบสายเลือดมาแล้วมันยังไงล่ะ? คิดว่าทุกคนจำเป็นที่จะต้องมารับช่วงต่อของพ่อแม่หรือตระกูลรึไงกัน?”

 

“อะ–“

 

เมย์ฟาจ้องมองคุณคาร์ล่าที่อยู่ตรงหน้าพร้อมปากสั่น

 

“อึก….อะไรกันล่ะนั่น ถะ ถ้าเป็นพวกเธอก็น่าจะเข้าใจไม่ใช่รึไง!? ว่าโลกใบนี้น่ะมันโหดร้ายและเย็นชาสำหรับผู้หญิงที่น่าเกลียดแบบพวกเราแค่ไหน! ถ้าท่านเรียวได้เป็นกิลด์มาสเตอร์ของกิลด์แห่งความมืดล่ะก็ พวกเราก็จะสามารถสร้างสถานที่ที่คนอย่างเราจะได้เป็นที่รักของใครซักคนขึ้นมาได้! เพราะงั้นเราน่ะ”

 

“โทษทีนะ แต่ถึงจะมีเหตุผลแค่ไหน พวกเธอก็ไม่มีสิทธิที่จะไปช่วงชิงอิสรภาพของเขาคนนี้ซะหน่อย ถึงโลกนี้มันจะโหดร้ายแค่ไหน พวกเธอก็ไม่มีสิทธิอะไรที่จะไปผูกมัดเขาคนนี้ไว้ได้ทั้งนั้นแหละ”

 

คุณคาร์ล่าจ้องเมย์ฟาและยกดาบขึ้นมา

 

“ถ้าเป็นมือสังหารก็ถอยไปอยู่เบื้องหลังให้สมกับเป็นมือสังหารสิ ถ้าเธอยังจะบังคับเขาคนนี้ที่ใช้ชีวิตอย่างสุจริตมาตลอดให้ไปทำในสิ่งที่มาจากความเห็นแก่ตัวของพวกเธอล่ะก็ ฉันจะไม่ยกโทษให้พวกเธอแน่!”

 

“อึก….”

 

เมย์ฟาหน้าซีดและก้าวถอยหลังจากคำพูดที่แข็งแกร่งของคุณคาร์ล่า

แต่แล้วเมย์ฟาที่หยุดนิ่งไปพักนึงก็ค่อยๆปรับท่าถือดาบใหม่

และเผชิญหน้ากับคุณคาร์ล่า

 

“เธอน่ะ….แข็งแกร่งจังนะ นี่ เราน่ะชื่อเมย์ฟานะ….ขอถามชื่อเธอหน่อยได้รึเปล่า?”

 

“คาร์ล่าน่ะ นักผจญภัยจากเมืองคาสซานดร้า ส่วนชื่อปาร์ตี้ก็คือโรเซนครูเซอร์”

 

“คะ….คาร์ล่าแห่งโรเซนครูเซอร์เนี่ย หรือว่าคาร์ล่า[ผู้ฆ่ามังกร]คนนั้นน่ะเหรอ…..!? อะ ฮ่าฮ่า อย่างงี้นี่เอง ถ้าเป็นแบบนี้ต่อให้จะมีมือสังหารอีกซัก 100 คน ยังไงก็คงไม่ไหวจริงๆนั่นแหละนะ”

(จริงๆก็คือดราก้อนสเลเยอร์แหละครับ แต่ต้นฉบับไม่ได้ทับศัพท์ภาษาอังกฤษ เลยแปลเป็นผู้ฆ่ามังกร)

 

เมย์ฟายักไหล่และยิ้ม

 

เมย์ฟาก็ได้ทำหน้าเหมือนกับว่าได้ตัดสินใจอะไรบางอย่างแล้ว

 

จากนั้นเมย์ฟาก็พุ่งตรงเข้าไปหาคุณคาร์ล่า

ผมแทบจะหยุดหายใจเลยในขณะที่ดูสองคนนั้นเริ่มต่อสู้กัน

แล้วผมก็ได้หันไปพูดกับคุณลิซล็อตเต้ที่ยืนอยู่ข้างๆ

 

“คุณลิซล็อตเต้…..”

 

“หืม มีอะไรเหรอเรียวคุง?”

 

“คุณคาร์ล่านี่มีฉายาว่า[ผู้ฆ่ามังกร]สินะครับ”

 

“อื้ม ใช่แล้วล่ะ อย่างฉันเองก็มีฉายาเหมือนกัน นั่นก็คือ[ผู้ล่าความตาย]น่ะ แต่ชื่อมันไม่น่ารักเลย ฉันก็เลยไม่ค่อยใช้และเก็บมันไว้เป็นความลับน่ะ เอะเฮะเฮะ แต่ยังงี้ก็ถือว่าความแตกซะแล้วสินะ”

 

คุณลิซล็อตเต้หัวเราะพร้อมแลบลิ้นออกมา

 

จะว่าไปแล้วคุณคาร์ล่าก็เป็นหัวหน้าของโรเซนครูเซอร์ด้วยนี่นา

จนถึงก่อนหน้านี้ผมก็เคยสงสัยอยู่หรอกนะ

ว่าทำไมคุณคาร์ล่าที่อายุน้อยที่สุดในกลุ่ม

ถึงเป็นหัวหน้า….แต่ว่าตอนนี้ผมพอจะเข้าใจแล้วล่ะ

 

ทั้งความกล้าหาญและจิตใจที่ตรงไปตรงมานั้นของเธอ

เป็นสิ่งที่ทำให้คุณคาร์ล่าเหมาะสมที่จะเป็นหัวหน้าของโรเซนครูเซอร์แล้วล่ะนะ