นักปราชญ์ผู้ถูกอัญเชิญไปต่างโลกพร้อมกับไอเทมที่ไม่ได้ใช้ - ตอนที่ 7 กลายเป็นคนไร้บ้านซะแล้ว

        「ฟู่~… น่าจะได้เวลากลับแล้วนะ… โคคุโยน่าจะรออยู่แน่ ๆ ….. 」

       ผมสูดหายใจเข้าลึกๆ ขณะที่นำออร์ค ซึ่งเป็นมอนเตอร์หน้าหมูที่มีขนาดสูงกว่าสามเมตรที่ผมจัดการ ใส่ไว้ในคลังมิติ

 

       ผมเดินไปรอบๆ ในป่าเป็นเวลากว่าสองชั่วโมง เพื่อจัดการมอนเตอร์จำนวนหนึ่งที่ผมเจอ

 

       ทางที่ผมเดินไป ผมจะทำเครื่องหมายเอาไว้กันหลง ผมจึงมุ่งหน้าออกจากป่าอย่างไม่ยากเย็น ไม่นานผมก็มาถึงทางเข้าป่าตามเดิม

 

       ***********

 

       หลังจากหลุดพ้นออกจากแนวป่าก็เริ่มมึดแล้ว มันมีแสงสว่างเพียงเล็กน้อยเท่านั้น  ผมบิดขี้เกียจเล็กน้อยพร้อมกับมองหาโคคุโย ขณะเดียวกันแสงจากดวงอาทิตย์ตกก็สาดสอ่งมาที่ผม

 

       โคคุโย ดูมีความสุขดี เมื่อมันมองเห็นผม

 

       อย่างไรก็ตาม ที่เท้าของ โคคุโยะ – กลับมีมอนเตอร์จำนวนมากกระจัดกระจายอยู่ไปทั่ว

       「…….โคคุโย…. ไอ้พวกนี้มันมาจากไหน…..? 」

 

       โคคุโยทำสีหน้าภาคภูมิใจ ประมาณว่า 「คิดว่าไงล่ะ? 」แล้วก็เตะอ่างใสน้ำที่ว่างเปล่าใส่ผม

 

       ผมอดไม่ได้ที่จะหัวเราะเล็กน้อย  ผมใช้เวทย์มนตร์สามัญประจำบ้าน เติมน้ำในอ่างและวางไว้ใกล้กับโคคุโย

 

       โคคุโย มีสีหน้าพึงพอใจ จากนั้นก็เริ่มดื่มน้ำ

       「โอเค โอเค เป็นได้ว่าพวกมอนสเตอร์น่ายังสามารถออกมาตรงชายป่าได้ 」

 

       ผมมองไปรอบๆ และตบแผงคอของโคคุโย เบา ๆ  ขณะที่มันกำลังดื่มน้ำ โดยหวังว่าผมจะมองเห็นมอนเตอร์ตัวอื่น ๆ บ้าง แต่นี่ไม่มีวี่แววเลย

       「ชั้นก็อยากที่จะจัดการมอนพวกนี้เหมือนกันนะ….. 」

 

       ผมตัดหลักฐานการปราบปรามออกจากมอนเตอร์ที่กระจัดกระจายไปรอบๆ ซากของพวกมันราวกับถูกรถบรรทุกชนใส่ จำนวนก็อบลินที่ผมตัดหูออกมานั้นมีมากกว่าสามสิบตัวเลยทีเดียว

 

       ****************

 

       เมื่อผมจัดการพวกมันเสร็จ ผมก็รวบรวมร่างไร้ชีวิตของมอนเตอร์ทั้งหมดมารวมกันเป็นกองเดียวกัน จากนั้นก็ใช้เวทมนตร์สามัญประจำบ้านเพื่อจุดไฟเผาพวกมัน

 

       ผมหยิบขนมปังก้อนหนึ่งออกมาจากคลังมิติ แลัวกัดเข้าไปอย่าไม่ใส่ใจในขณะที่มองดูซากมอนเตอร์ที่กำลังลุกไหม้

 

       ผมวางแผนที่จะจากไปหลังจากที่จัดการมอนสเตอร์ได้มากพอ แต่ก่อนหน้านี้ผมต้องตรวจสอบสถานะของตัวเองซะก่อน

       “สถานะ “

       ◇―――――――――――――――――――――◇

       [ชื่อ] คิซารางิ โทยะ

       [เผ่าพันธุ์] มนุษย์

       [เพศชาย

       [อายุ] 16

       [อาชีพ] นักบวช

       [ฉายา] ผู้ถูกอัญเชิญ

       [เลเวล] 35

       [ทักษะพิเศษ] ดวงตาศักดิ์สิทธิ์ ความสามารถในการใช้เวทมนตร์กับทุกคุณสมบัติ และความสามารถในการได้รับทักษะทั้งหมด

       [ทักษะ] วิชาดาบ

       ◇―――――――――――――――――――――◇

       “โอ้!!! 」

       เลเวลของผมเพิ่มขึ้นขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย?

 

       มันอยู่ในช่วงเลเวล 30  ซึ่งหมายความว่ามันเทียบเท่ากับนักผจญภัยระดับ B ในกิลด์นักผจญภัย ผมยิ้มออกมาเหมือนสมัยตอนที่ผมยัง เป็นไฮจิน ที่โลกเดิม

       「ชั้นแน่ใจว่าชั้นสามรถไปถึงเลเวล 100 ได้ไม่ช้า ถ้าชั้นตั้งใจที่จะทำล่ะนะ…. 」

 

       เมื่อมองดูวงแหวนเสริมค่าประสบการณ์บนนิ้วของผม ผมก็สงสัยเกี่ยวกับความเป็นไปได้ที่รอผมอยู่

       「ยังไงก็ตาม ตอนผมมีเงินแล้วก็มีโรงแรมที่ผมสามารถอยู่กับโคคุโยได้ ตอนนี้ผมก็เลยสามารถจัดการปัญหาส่วนใหญ๋ไปได้….. ผมต้องเพิ่มแรงค์ของนักผจญภัยของผมสักหน่อยจากนั้นก็หาข้อมูลเกี่ยวกับประเทศโดยรอบ ใช่แล้วผมต้องการแผนที่….. 」

 

       ในหัวของผม กำลังแยกแยะว่าแนวทางต่อไปคืออะไร แล้วผมควรจะทำอย่างไรดี

       ด้วยนิสัยของไอ้ม้าบ้า โคคุโยกำลังเคี้ยวหัวของผมในขณะที่กำลังคิดวิเคราะห์สถานะการณ์อยู่ ดูท่ามันคงจะเคี้ยวหัวผมอย่างอย่างเอร็ดอร่อยทีเดียว ผมปีนขึ้นไปบนหลังของมันจากนั้นก็ขี่มันกลับเข้าเมือง

 

       หลังของโคคุยนั้นไม่มีอานอยู่ ผมพึ่งจะสังเกตุว่าม้าสำหรับขี่นั้นไม่ควรจะเป็นแบบนี้ ด้วยความเร็วของมันทำให้ผมแทบจะถูกโยนออกไป ผมต้องต่อสู้กับความเร็วและแรงกระชากอย่างสิ้นหวังเพื่อรักษาชีวิตน้อย ๆ ของผมให้รอด ในที่สุดผมก็กลับถึงเมืองอย่างปลอดภัย หลังจากนี้ผมต้องหาอานมาใส่ให้ไอ้ม้าบ้านี้ให้ได้เลย

 

       เมื่อเรามาถึงประตูเมือง ผมก็ลงจากหลังโคคุโย พอไปถึงทางเข้า เราก็เดินเข้าเมืองไปด้วยกันหลังจากที่แสดงกิลด์การ์ดให้คนเฝ้าประตูดู

 

       *********

 

       เราจะไม่จำเป็นต้องจ่ายค่าเข้าเมือง ตราบใดที่เรามี บัตรยืนยันตัวตนหรือว่ากิลด์การ์ด ผมรีบมุ่งตรงไปยังกิลด์นักผจญภัย เพราะมีบางสิ่งที่ผมต้องทำเป็นอันดับแรก

 

       ขณะที่ผมเปิดประตูเข้าไปในกิลด์ สายตาทั้งหลายก็จ้องมองมาที่ผมอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็หายไปอย่างรวดเร็ว วันนี้มีพนักงานต้อนรับสองสามคนที่บริเวณแผนกต้อนรับ ส่วนมิเลียก็อยู่ที่นั่นด้วย ผมรีบเข้าไปต่อแถว ไม่กี่นาทีต่อมาก็ถึงคิวของผม เมื่อผมยืนอยู่ตรงหน้ามิเลีย เธอเงยหน้าขึ้นมาแล้วส่งยิ้มให้เมื่อสังเกตุว่าเป็นผม

       「ดีใจที่ได้พบคุณอีกครั้งนะคะโทยะซัง รับออเดอร์มั้ยคะ? หรือยื่นคำร้อง….? 」

       「มันเป็นภารกิจย่อยนะครับ  ยังไงก็ตาม…คือมันมีเยอะเลยครับ… 」

 

       ผมพูดด้วยรอยยิ้มเบี้ยว ๆ  ตามที่หวังไว้ เธอก็พาผมไปยังห้องส่วนตัว

       ผมนั่งลงตรงข้ามกับมิเลีย แล้วเธอก็เป็นคนเริ่มพูดขึ้นมา

       「หลังจากเรื่องที่เกิดขึ้นครั้งที่แล้ว ดิฉันสงสัยว่าเรื่องนี่จะทำให้เกิดความปั่นป่วนแน่แน่ ๆ เลยค่ะ แล้ว… ครั้งนี้… มีจำนวนเท่าไหร่เหรอคะ…? 」

       「ผมว่ามันมีหูก็อบลินประมาณสองร้อย และออร์คสิบตัว แล้วก็หมาป่า – 」

       “เดี๋ยววว ชตโตะมาเตะ  ขอเวลาสักครู่นะคะ! 」

 

       มิเลียขัดจังหวะในระหว่าที่ผมกำลังอธิบาย พร้อมยกมือขึ้น

       「นี่คือจำนวนที่คุณฆ่าไปตั้งแต่เมื่อวานใช่หรือเปล่าคะ?! คุณไม่ประมาทเกินไปเหรอคะ  คุณสามารถไปได้ไกลแค่ไหนก็มีขีดจำกัดกันบ้างสิ! โดยเฉพาะสำหรับคุณ โทยะซัง… คุณยังไม่มีงานปาร์ตี้ ใช่ไหม? 」

 

       ผมพยักหน้าซ้ำแล้วซ้ำเล่าในขณะที่มิเลียกำลังสวดผมไปเรื่อย ๆ

       「—ดังนั้นโปรดใช้สามัญสำนึกด้วยนะคะ ว่าแต่คุณเป็น นักบวช จริง ๆ เหรอคะเนี่ย!? ถ้าฉันจะบอกว่า คุณเป็น เบอร์เซอร์เกอร์ยังจะดูน่าเชื่อกว่าอีก “

       「คุณมิเลียครับ…. มันมีอาชีพเบอร์เซอร์เกอร์อยู่ด้วยเหรอครับ!? 」

 

       *******

 

       ผมถามมิเลียด้วยความตื่นเต้น ที่มีการกล่าวถึงอาชีพของตัวละครหลักของผม

       「จริง ๆ มันเป็นเรื่องเล่าในตำนานมากกว่าค่ะ ว่ากันว่าเขาเป็นมากว่านักรบ… เป็นนักนักรบที่มีเลเวล มากว่า 100 แม้ว่าเลเวล 100 จะหมายถึงขีดจำกัดของวิวัฒนาการก็ตาม… 」

 

       ผมอ้าปากค้างเล็กน้อย นั้นทำให้มิเลียเอียงหัวแล้วมองมาที่ผมอย่างสงสัย

       (เราอาจจะทำมันได้ด้วยแหวนวงนี้… เราจะเปลี่ยนอาชีพเมื่อเลเวลถึง 100)

       “เอาล่ะ. ขอบคุณนะครับ ข้อมูลนั่นมีประโยชน์มากเลย แล้วผมจะเอาวัสดุของมอนเตอร์ไปไว้ที่ไหนได้บ้างครับ….? 」

       「อ่า จริงด้วย ฉันจะแนะนำคุณไปยังบริเวณชำแหละวัตถุดิบนะคะ  ว่าแต่ โทยะซัง คุณมาตัวเปล่า แล้วปล่อยวัตถุดิบทิ้งไว้ข้างนองงั้นเหรอคะ? 」

 

       เนื่องจากเธอเป็นเจ้าหน้าทีกิลด์ที่ดูแลผมมาจนถึงตอนนี้ ผมจึงลองเสียงเอาถุงที่ใส่หูก็อบบินออมาจากคลังมิติ ต่อหน้าเธอ

       「…..!? โทยะซัง คุณมีคลังมิติอย่างงั้นเหรอคะ? นั่นสมเหตุสมผลแล้วล่ะ แต่ว่า…อย่าแสดงให้คนอื่นเห็นมากจะดีกว่า โอเคนะคะ? มันเป็นทักษะที่หายาก และในฐานะนักผจญภัย พวกมันจะทำให้คุณลำบากได้นะคะ เพราะว่ามีหลายคนที่อยากได้คนแบบคุณไปไว้ในปาตี้ของพวกเขา ถ้าพวกเขารู้ ละก็นะ….. 」

       「ม่ายยย ผมไม่ต้องการแบบนั้น ! ผมว่าผมโซโล่คนเดียวซักพักจะดีกว่า  นอกจากนี้ มันยังมีบางอย่างที่ผมอยากจะลองดูอยู่อีก ดังนั้นผมจึงไม่อยากจะออกล่าทุก ๆ วันด้วย 」

 

       *********

       ผมไม่สามารถฟาร์มแบบไฮจิน ไสตน์ ต่อหน้าคนอื่นได้ ยิ่งไปกว่านั้น ผมไม่สามารถทำหน้าที่ เป็นนักบวชได้ดีเท่าไหร่  หากผมอยู่ในปาร์ตี้

       ในขณะที่ผมกำลังคิดเรื่องนี้อยู่ มิเรียก็พาผมมาถึงพื้นที่สำหรับชำแหละวัตุดิบ

       พื้นที่ที่ผมถูกพาไปนี้มีขนาดพอ ๆ  กับโรงยิม และมีคนหลายคนกำลังทำงานเพื่อชำแหละวัตถุดิบจากพวกมอนเตอร์

       มิเลียเดินเข้าไปหาคน ๆ หนึ่งที่ดูเหมือนจะเป็นผู้รับผิดชอบ

       「ดาร็อกซัง ฉันกำลังนำวัตถุดิบมาส่ง คุณอยากให้ฉันเอาไปวางไว้ตรงไหน? 」

 

       ดาร็อกเป็นผู้ชายในวัยสามสิบปลายๆ ที่ดูค่อนข้างจะแข็งแรง บึกบึน และสวมผ้ากันเปื้อนอยู่

       「โอ้ มิเลีย ทำไมเธอไม่วางพวกมันไว้บนโต๊ะตรงนั้นล่ะ? เอาเธอเป็นคนเอามาหรือว่า เด็กนี่งั้นเหรอ? 」

 

       หลังจากที่ผมเจอตำแหน่งสำหรับวางวัตถุดิบแล้ว  ผมก็ค่อย ๆ นำวัตถุดิบออกมาจากคลังมิติ แล้ววางไว้ตรงนั้น

 

       ผมกำลังจะนำ ออร์คสิบตัว หมาป่ามากกว่าสามสิบตัวออกไป แต่ จู่ๆ ผมก็ถูกบอกใหหยุด

       “เดี๋ยวก่อนนนนน ! พวกเราไม่สามารถจัดการพวกมันทั้งหมดในครั้งเดียวได้นะเฟ้ย ! เราจะทยอยจัดการส่วนที่เหลือทีหลัง แกมีคลังมิติสินะ  มันจะไม่ทำให้วัตถุดิบเสียหลายหรอก ช่วยเก็บไปตอนนี้เลย」

 

       ตอนที่ผมถูกหยุด มันก็มีภูเขาวัตถุดิบลูกเล็กๆ ก่อตัวขึ้นแล้ว บรรดาเจ้าหน้าที่ที่ชำแหละวัตถุดิบ บางคนก็หยุดงานเพื่อดู

       “เอาล่ะ. ผมจะนำที่เหลือมาให้ทีหลังเพราะยังไงผมก็ยังไม่ออกล่าเร็ว ๆ นี้หรอกครับ……」

       「ถ้าแกนำมามากขนาดนี้ทุกครั้ง พวกเราก็จะไม่สามารถทำงานอื่นได้กันพอดี ว่าแต่ไอ้หนู แกดูไม่เหมือนนักผจญภัยระดับสูงเลยนะ….. 」

 

       *******

 

       ดวงตาของเขาเบิกกว้างเมื่อมิเลียที่ยืนข้าง ๆ เขาบอกกับเขาว่า 「จริงๆ แล้วเขาเป็นนักผจญภัยแรงค์ E นะคะ」

       「มีมือใหม่เจ๋ง ๆ อยู่ในเมืองของพวกเรางั้นเหรอเนี่ย? 」

       ดาร็อกยิ้มกว้างก่อน ตบหลังผมอย่างแรง

 

       ผมกลับมาที่ห้องรับแขกพร้อมกับมิเรีย  เธอบอกว่าการประเมินคะแนนจะเสร็จภายในพรุ่งนี้

       「โทยะซัง โปรดกลับมาพรุ่งนี้ตอนบ่ายด้วยนะคะ ฉันคิดว่าการประเมินน่าจะเสร็จพอดี แล้วก็……. บางทีคุณอาจจะได้รับการเลื่อนระดับด้วยเช่นกัน เพราะถ้าโทยะซัง ยังอยู่ที่แรงค์ E นั้นจะทำให้เกิดความไมสมดุลกับความสามารถของคุณไปด้วย」

       「ได้ครับ…. ผมจะปล่อยให้คุณจัดการก็แล้วกัน  เจอกันพรุ่งนี้ครับ”

 

       หลังจากออกจากกิลด์ ผมก็เดินกลับไปที่โรงแรมพร้อมกับโคคุโย ระหว่างทางก็แวะซื้ออาหารเสียบไม้ธรรมดาๆ แล้วก็เดินไปกินของว่างไปตามทาง

       “ผมกลับมาแล้ว”

       「โอ้ โทยะซัง ยินดีต้อนรับกลับมานะ….. 」 แม้เธอจะตอบกลับมา  แต่ท่าทางของเธอดูเกล็ง ๆ  สำหรับคำพูดของเธอ ผมจึงถามเธอว่ามีบางอย่างผิดปกติรึเปล่า? และเธอก็ตอบว่า 「ก็… จริงๆ แล้ว… ม้าของแขกคนอื่น ๆ กลัวโคคุโย นะคะ แล้วก็ยังมีการร้องเรียนเกิดขึ้นด้วย ดังนั้น… ขออภัยด้วยค่ะ  คุณจะอยู่ที่นี่จนถึงพรุ่งนี้เท่านั้นได้ไหมคะ…. 」.

 

       กลับมาจากล่าด้วยความเหนื่อยล้า ต้องเผชิญกับความจริงที่ว่าพรุ่งนี้จะต้องออกไปนอนข้างถนนซะแล้วสิ