นักปราชญ์ผู้ถูกอัญเชิญไปต่างโลกพร้อมกับไอเทมที่ไม่ได้ใช้ - ตอนที่ 58 การกลับมาอย่างมีชัย

       ผมบังคับให้ชายคนนั้นรีบลุกขึ้น โดยยังคงจ่อดาบไว้ที่คอของเขา

 

       ชายคนนั้นค่อย ๆ ลุกขึ้นมาอย่างสั่นเทา

 

       「แกมีความคิดบ้างไหมว่าข้าเป็นใคร!? ข้าคือ เบอร์นาร์ด ฟอน กัลซีน (Bernard von Galzine) มาร์ควิสแห่งอาณาจักรเจเนเรต! 」

 

       ผมอดยิ้มให้กับความใจแข็งของเบอร์นาร์ดไม่ได้

 

       …เขาเป็นตัวประกันชั้นดีเลยล่ะ

 

       พูดตรง ๆ ตัวประกันแบบนี้แหละที่ผมต้องการที่สุด ชาร์และคนอื่น ๆ เคยสอนผมเกี่ยวกับลำดับชั้นของขุนนาง ผมรู้ว่าตำแหน่งมาร์ควิส (Marquis) เป็นตำแหน่งที่ค่อนข้างสูง

 

       「—ถ้างั้น ถ้านายเป็นคนใหญ่คนโตอย่างที่พูด ก็สั่งให้ทหารของนายถอยกลับซะ ถ้าทำไม่ได้… นายจะจบเหมือนกับพวกลูกน้องของนายที่นี่」

 

       ใบหน้าของเขาบิดเบี้ยวด้วยความไม่พอใจเมื่อได้ยินคำพูดที่หนักแน่นของผม

 

       「ตกลง ๆ ข้าจะให้กองทัพถอยกลับเดี๋ยวนี้! ขอแค่อย่าฆ่าข้าก็พอ! 」

 

       ผมหยิบเชือกออกมาแล้วยื่นให้กับอัล  จากนั้นเธอก็จับเบอร์นาร์ดมัดมือไว้ด้านหลัง

 

       「คุณโทยะ! สำเสร็จแล้วค่ะ! 」

 

       ผมพยักหน้าให้เธอ มองไปยังกองทหารที่กำลังโจมตีเมือง ผมสังเกตเห็นว่ามีบางส่วนจากแนวหลังเริ่มรู้ตัวว่าผู้บัญชาการของพวกเขาถูกเราเล่นงาน และมีกลุ่มทหารประมาณร้อยคนกำลังมุ่งหน้ามาหาเรา

 

       ผมร่ายเวทมนตร์โจมตีพวกนั้นเพื่อเป็นการเตือน

 

       「หยุดอยู่ตรงนั้น! เรามีผู้บัญชาการของพวกแกอยู่ ถ้าคิดทำอะไรโง่ ๆ เขาจะเสียหัวในทันทีแน่! 」

 

       ผมตะโกนไปยังทหาร พร้อมกับจ่อดาบไว้ที่คอของผู้บัญชาการ

 

       แม้ว่าทหารพวกนั้นยังคงชี้ดาบมาที่เรา แต่พวกเขาก็หยุดและเฝ้าดูจากระยะที่ค่อนข้างห่าง

 

       「อี๊! พวกโง่! ถอยกลับไปเดี๋ยวนี้! พวกแกมองไม่เห็นหรือไงว่าชีวิตข้าอยู่ในกำมือของพวกมันนะเห็นไหม!? 」

 

       เมื่อได้ยินคำพูดของเบอร์นาร์ด หนึ่งในทหารหยิบวัตถุที่เหมือนนกหวีดขึ้นมาและเป่า

 

       ดูเหมือนนี่จะเป็นสัญญาณให้ถอนกำลัง ทหารที่อยู่ด้านหน้าและที่ใกล้กับป้อมของเมืองก็หยุดเดินทัพแล้วหันกลับ

 

       อัลช่วยคุ้มกันผมในขณะที่ผมขึ้นไปนั่งที่นั่งคนขับพร้อมกับเบอร์นาร์ด โดยที่ผมยังคงจ่อดาบไว้ที่คอของเขา

 

       เพื่อความปลอดภัย ผมให้ชาร์และนาตาลีเข้าไปอยู่ไปในรถม้า

 

       เราค่อย ๆ เคลื่อนผ่านกลุ่มทหารไปอย่างช้า ๆ

 

       ตามคาด เมื่อผู้บัญชาการถูกจับเป็นตัวประกัน ทหารก็ไร้ทางสู้

 

       「เฮ้ บอกพวกนั้นให้ถอยกลับไปซะ 」

 

       ผมเพิ่มแรงกดดาบลงไปที่คอของเขา เขาพยักหน้า แล้วตะโกนสั่งให้ทหารถอยกลับ

 

       「พวกเจ้าทั้งหมด ถอยกลับไปเดี๋ยวนี้! ในฐานะมาร์ควิส ข้าขอสั่งพวกเจ้าถอย! 」

 

       「เขาพูดถูก ถ้าพวกแกทำอะไรแปลก ๆ แม้แต่นิดเดียวละก็— 」

 

       ใบหน้าของเบอร์นาร์ดซีดเผือดเมื่อผมแสร้งทำท่าจะปาดคอของเขา

 

       ในขณะที่รถม้าค่อย ๆ ฝ่าออกจากวงล้อมของทหาร พวกทหารยังคงรักษาระยะห่างจากเรา

 

       และแล้วเราก็เคลื่อนตัวเข้าใกล้ป้อมที่ล้อมรอบเมืองเลียน

 

       เมื่อเราผ่านแนวหน้าของกองทหารมาแล้ว ผมก็หันไปออกคำสั่งเพิ่มเติมกับเบอร์นาร์ด

 

       「ก่อนอื่นเลย สั่งให้ทหารพวกนี้ออกไปจากที่นี่ เราปล่อยให้พวกมันวนเวียนอยู่แถวนี้ไม่ได้ เข้าใจไหม? แล้วมีใครที่เราจะใช้เป็นคนส่งสารไปยังอาณาจักรได้บ้าง? 」

 

       「เอ่อ… บรรดาผู้ช่วยของข้าก็โดนพวกเจ้าฆ่าไปแล้ว 」

 

       「ก็จริง แต่แกยังต้องมีใครสักคนที่เป็นผู้นำกองทหารนี้ใช่ไหม? เรียกมันมา 」

 

       「…ได้… เฮ้! เรียกผู้บัญชาการกองพันมานี่! 」

 

       เมื่อได้รับคำสั่งจากเบอร์นาร์ด ทหารคนหนึ่งก็รีบเคลื่อนไหว และไม่นานก็มีชายอีกคนที่สวมเกราะที่ดูโดดเด่นกว่าและตัวใหญ่กว่าทหารทั่วไปก้าวออกมาจากกลุ่มทหาร

 

       「—ท่านมาควิส… ข้าผู้บัญชาการกองพัน การ์ด ขอรับบัญชา 」

 

       เบอร์นาร์ดมอบคำสั่งให้การ์ด ซึ่งคุกเข่าอยู่ห่างออกไปเล็กน้อยอย่างระมัดระวังตามที่ผมบอก

 

       「ถอนกำลังทั้งหมด! พวกเราจะกลับไปยังค่ายพักแล้วรอคำสั่งจากฝ่าบาท 」

 

       「ทราบแล้ว! 」

 

       เมื่อการ์ดตะโกนเรียก ทหารทั้งหมดก็เริ่มถอนกำลังออกจากพื้นที่ ในขณะที่พวกเขาถอยไป ผมก็ได้ยินเสียงโห่ร้องดังจากบนป้อม

 

       เมื่อทหารทั้งหมดพ้นสายตาไปแล้ว เบอร์นาร์ดก็ถอนหายใจออกมา

 

       「แค่นี้ก็น่าจะพอแล้ว ทีนี้เจ้าก็ปล่อยข้าไปตามที่สัญญาไว้สิ 」

 

       「ไม่ล่ะ ผมไม่ปล่อยหรอก… ลองคิดดูดี ๆ สิ 」

 

       「อะไรนะ!? แต่เจ้าเคยพูดว่าจะปล่อยข้า! 」

 

       「ไม่เคยเลยสักครั้ง ผมพูดแค่ว่าถ้าปล่อยแกไป พวกเราก็จะถูกโจมตีอีก ใช่ไหมล่ะ? เพราะฉะนั้น แกยังต้องเป็นตัวประกันต่อไป 」

 

       ผมบอกให้อัลขับรถม้าไปยังประตูเมือง โดยปล่อยให้เบอร์นาร์ดยืนงงกับสิ่งที่เกิดขึ้น

 

       เมื่อเรามาถึงประตู ชายคนหนึ่งตะโกนลงมาจากด้านบน โดยมีทหารที่อยู่รอบ ๆ กำลังเล็งธนูลงมา

 

       「พวกเจ้าเป็นใคร!? 」

 

       ผมหันไปมองอัลที่ลุกขึ้นยืนก่อนจะตอบทหารบนประตู

 

       「ข้าเอง! อัลเทรีย วอน มิลดา  บุตรีแห่งการ์เร็ต วอน มิลดา! และเจ้าหญิงชาร์ล็อตก็อยู่ที่นี่ด้วย! 」

 

       คำประกาศของอัลทำให้เกิดเสียงโห่ร้องดีใจจากเหล่าทหารในเมืองเลียน

 

       ทหารที่ตะโกนถามก่อนหน้านี้ถึงกับอึ้ง แม้แต่เบอร์นาร์ดที่ถูกจับเป็นตัวประกันก็ยังแสดงสีหน้าตกตะลึงออกมา

 

       「องค์หญิง!? จะเปิดประตูให้เดี๋ยวนี้ ได้โปรดรอสักครู่นะขอรับ 」

 

       หลังจากรออยู่ไม่กี่นาที ประตูเมืองที่ปิดอยู่ก็เปิดออกอย่างช้า ๆ

 

       เมื่อประตูเปิด อัลส่งสัญญาณให้โคคุโย  ลากรถม้าเข้าไปในเมือง

 

       ภายใน เราพบกับกลุ่มทหารที่พร้อมสำหรับการต่อสู้

 

       ในตอนนั้นเอง ประตูรถม้าก็เปิดออก ชาร์ ที่สวมชุดคลุมสีขาวบริสุทธิ์ปักด้วยด้ายทอง ก็ก้าวลงมา

 

       เมื่อพวกทหารเห็นชาร์ พวกเขาทิ้งอาวุธในมือ ก่อนจะคุกเข่าลงข้างหนึ่งพร้อมกับก้มหัวลง