นักปราชญ์ผู้ถูกอัญเชิญไปต่างโลกพร้อมกับไอเทมที่ไม่ได้ใช้ - ตอนที่ 55 การเข้าป่าที่แสนอันตราย
นักผจญภัยเป็นกลุ่มแรกที่หลบหนีเมื่อผมถามออกไปเชิงข่มขู่
「วิ่ง ไม่ว่าพวกเราจะตายไปซักกี่คนก็เอาชนะพวกปีศาจพวกนี้ไม่ได้! 」
เมื่อมีนักผจญภัยคนหนึ่งวิ่งหนีไปพร้อมตะโกนเช่นนี้ คนอื่น ๆ ก็รีบวิ่งตามไปติด ๆ เพราะนักผจญภัยส่วนใหญ่ให้ความสำคัญกับชีวิตของตนเอง และจะไม่เสียสละตัวเองเพียงเพราะมีคนขอให้ทำ
ลูมิน่าได้ทำหน้าที่เป็นตัวแทนของพวกเขาไปแล้ว
ตอนนี้ศัตรูที่เหลืออยู่มีเพียงทหารไม่ถึงสิบคน กิลด์มาสเตอร์ และชายจากอาณาจักรเจเนเรต
「บัดซบ! ข้าจะจดจำเรื่องนี้ไว้แน่!! 」
ชายจากอาณาจักรเจเนเรตตะโกนพร้อมกับหมุนม้าของเขาเพื่อหนีไป แต่ผมพุ่งไปหาเขาในพริบตาและคว้าตัวเขาไว้ได้
「ปล่อยข้าไปนะ เจ้าสัตว์ร้าย! 」
ผมฟาดเขาที่คออย่างแรงจนหมดสติ ทหารบางคนจากอาณาจักรเจเนเรตที่ยังอยู่พยายามเข้ามาช่วยเขาโดยยกดาบขึ้นโจมตีผม
「ขอโทษทีนะ แต่ผมไม่มีความปรานีสำหรับพวกคุณหรอก 」
ผมฟาดฟันทหารเหล่านั้นลงด้วยดาบของตัวเอง เพียงครั้งเดียวก็เพียงพอที่จะจัดการพวกเขาทั้งหมดได้ ในไม่ช้าทหารทุกคนก็นอนหมดสติอยู่บนพื้น
เมื่อกิลด์มาสเตอร์และทหารจากเฟนดิที่ทำหน้าที่เป็นองครักษ์ของเขาเห็นเหตุการณ์ พวกเขาต่างก็หน้าซีด ก่อนจะรีบควบม้าหนีไปในทิศทางตรงข้ามทันที
ผมจับคอเสื้อชายคนที่หมดสติแล้วลากเขาไปหานาตาลีและเด็กสาวอีกสองคน
「คุณโทยะ พลังของคุณยังคงน่าทึ่งเหมือนเดิมเลยนะคะ…… 」
ชาร์ดูประทับใจ ขณะที่อัลดูผิดหวังเล็กน้อย
นาตาลีพูดขึ้น
「ความมุ่งมั่นของนายมันอันตรายมากเลยนะ—— นายจะทำยังไงกับเขาต่อไปล่ะ? 」
「ผมจับเขาไว้เพราะเขาน่าจะมีข้อมูลเกี่ยวกับจักรวรรดิน่ะ เฮ้ ตื่นได้แล้ว! 」
ผมตบหน้าเขาเบา ๆ จนเขารู้สึกตัว
ใบหน้าของเขาแสดงความหวาดกลัวเมื่อพบว่าผมเป็นคนแรกที่เขาเห็นหลังฟื้นขึ้นมา เขามองไปรอบ ๆ อย่างตื่นตระหนกก่อนจะเริ่มตะโกน
「เกิดอะไรขึ้น!? ทหารอยู่ที่ไหน!? 」
「พวกเขาตายหมดแล้ว ส่วนเพื่อน ๆ ของคุณเองก็หนีไปหมดแล้วล่ะ พวกเขาทิ้งคุณไว้ที่นี่ 」
เมื่อผมบอกเขาแบบนั้น ในที่สุดเขาก็ยังไม่ยอมแพ้
「ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับข้า จักรพรรดิเองก็จะไม่รอดเหมือนกัน! 」
ผมแทงดาบเข้าที่ต้นขาของเขา ใบหน้าของเขาแดงด้วยความเจ็บปวด
「กรี๊ดดดดดด!! 」
จากนั้นผมดึงดาบออก ร่ายเวทย์รักษา แล้วเริ่มสอบถามข้อมูลเกี่ยวกับจักรวรรดิ
「…… บอกสิ่งที่แกรู้มาซะ」
「ข้าไม่จำเป็นต้องบอกอะไรกับเจ้า! ปล่อยข้าไปซะ! 」
ผมแทงดาบเข้าไปที่ต้นขาเขาอีกครั้ง เมื่อเขากรีดร้องจนแทบจะร้องไห้ ผมดึงดาบออกและรักษาแผลอีกครั้ง
「ผมจะทำแบบนี้เรื่อย ๆ ทุกครั้งที่แกปฏิเสธ…… เรายังมีเวลาเยอะนะ 」
ผมยิ้มเยาะไปที่ใบหน้าของชายผู้หวาดกลัว เขารีบบอกทุกสิ่งที่เขารู้ทันที
จักรพรรดิแห่งจักรวรรดิลูเน็ตต์และคนอื่น ๆ ถูกจับกุมและคุมขังอยู่ในคุกของปราสาทในจักรวรรดิ อาณาจักรเจเนเรตค้นพบว่าชาร์หายตัวไป จากการจับกุมและหลบหนีไปยังซาลันเดียร์ในฐานะผู้แทนทางการทูต ส่วนบิดาของอัลเสียชีวิตในการต่อสู้กับผู้กล้า ชายคนนั้นยังบอกด้วยว่าอาณาจักรเจเนเรตกำลังวางแผนจะรุกรานดินแดนของมนุษย์สัตว์และเผ่าเอลฟ์
「นั่นคือทั้งหมดที่ข้ารู้! ตอนนี้ปล่อยข้าไปได้แล้ว! 」
ผมมองไปที่เด็กสาวทั้งสามคน พวกเธอพยักหน้าเข้าใจสิ่งที่ควรทำ
「ผมเดาว่า…… นั่นคือทั้งหมดที่แกรู้สินะ」
ผมคว้าคอเสื้อชายคนนั้นอีกครั้งขณะที่เขาพยายามหนี
「คำถามสุดท้าย บอกฉันเกี่ยวกับผู้กล้าทีสิ? 」
「…… ผู้กล้าเขาถูกอัญเชิญโดยใช้สมบัติของประเทศเรา เป็นคนที่มีรัศมีน่าเกรงขามและมีพลังมหาศาล ในสนามรบเขาสามารถต่อสู้อยู่แนวหน้าและเอาชนะกองทัพได้ด้วยดาบเพียงเล่มเดียว แกเทียบเขาไม่ได้เลย——— 」
…… เท่านั้นเองหรือ?
「เดี๋ยว นะ แก…… แกคืออีกคนหนึ่งงั้นเหรอ……? 」
「ใช่แล้ว ฉันคือ ‘อีกคนหนึ่ง’ อย่างที่แกว่า…… 」
ดวงตาของชายคนนั้นเบิกกว้างด้วยความตกใจ
「เป็นไปไม่ได้! แกควรจะถูกส่งกลับไปยังโลกของแกแล้วสิ 」
「ใช่ ผมควรจะถูกส่งกลับ แต่กลับถูกทิ้งไว้ในทุ่งหญ้าแทน…… 」
เมื่อพูดจบ ผมลุกขึ้นยืน หันหลังให้เขา แล้วใช้ดาบฟันคอเขาขาดจากลำตัวในครั้งเดียว
「นายมั่นใจเหรอ? อาจจะมีข้อมูลเกี่ยวกับนายมากกว่านี้ก็ได้นะ……. 」
ผมส่ายหน้าให้กับคำถามของนาตาลี
「ไม่เป็นไร ผมไม่อยากกลับไปที่โลกของผมแล้ว」
「…… เข้าใจแล้ว ถ้านายว่าอย่างนั้น พวกเราก็ไม่ว่าอะไร ตรงกันข้าม เราก็อยากให้นายอยู่ต่อไปนะ ‘คุณสามี’ 」
ผมหัวเราะเล็กน้อยกับคำพูดของเธอ
「งั้นเราไปกันเถอะ? 」
「ยังก่อน ขอเวลาผมอีกสักนิด 」
ผมเดินไปยังจุดที่ลูมิน่ากระเด็นมาตกอยู่ ในตอนระหว่างการต่อสู้ กิลด์มาสเตอร์และนักผจญภัยคนอื่น ๆ ต่างหนีไป ทิ้งเธอไว้เอาไว้ข้างหลัง
ผมคุกเข่าลงข้างร่างของเธอ ก่อนจะร่ายเวทย์รักษา
「…… อืม? …… อา โทยะ…… ฉันคงแพ้แล้วสินะ……」
ลูมิน่าฟื้นคืนสติทันที ไม่แน่ใจว่าเป็นเรื่องดีหรือเปล่า
「ฉันเหลือตัวคนเดียวแล้วสินะ……?」
「กิลด์มาสเตอร์กับนักผจญภัยคนอื่น ๆ ต่างหนีไปหมดแล้ว」
「อืม…… โทยะ ขอโทษนะ」
「ไม่ต้องห่วงหรอก แล้วตอนนี้จะทำยังไงต่อล่ะ ลูมิน่า?」
เธอคิดสักพักก่อนจะตอบผม
「ฉันจะหายไปจากเฟนดิสักพัก อาจจะไปพักผ่อนที่ดัมเบลอร์ก่อนที่จะตัดสินใจทำอะไรต่อ」
「……อืม…… ถ้างั้น— —」
เธอพยักหน้าก่อนจะพูดว่า「รักษาตัวนะ」ก่อนที่จะลุกขึ้น
「ฉันจะไปดัมเบลอร์แล้ว ยังมีม้าเหลืออยู่บ้าง」
ม้าบางตัวที่ไม่มีคนขี่กำลังเดินอยู่ในทุ่งหญ้า พวกมันกำลังกินหญ้าอย่างไม่สนใจสถานะการณ์ที่เกิดขึ้น
「โอเค…… เอานี่ไปด้วยสิ」
ผมหยิบดาบขนาดมือเดียวออกมาจากคลังมิติก่อนจะยื่นให้ลูมิน่า
「อะไรน่ะ?…… นี่มันดาบราคาแพงอีกแล้ว……」
「รับไปเถอะ ผมไม่ใช้งานมันแล้ว อีกอย่างมันก็……」
「เอาล่ะ ฉันยินดีรับมันไป ถือว่าเป็นค่าตอบแทนสำหรับคำขอของฉันก็แล้วกัน」
ผมยิ้ม ก่อนจะจับมือกับลูมิน่าที่ยื่นมือขวาของเธอมา จากนั้นลูมิน่าก็กอดผม
「…… โทยะ ฉันหวังว่าจะได้เจอเธออีกนะ」
เธอกระซิบข้างหูผม ก่อนจะคลายอ้อมแขนออก แล้วขึ้นไปบนหลังม้า ลูมิน่าก็ออกเดินทางไป
ผมถอนหายใจด้วยความโล่งอกและเดินไปหาชาร์กับหญิงสาวอีกสองคน พวกเธอทั้งสามคนดูมีสีหน้าจริงจังไม่น้อย
「ท่านโทยะ…… คุณคิดว่าใหญ่กว่ามันจะดีกว่าจริง ๆ เหรอ?」
「คุณชอบของใหญ่ ๆ ใช่ไหม คุณโทยะ?」
「ฉันจะใหญ่กว่านี้ในอีกไม่กี่ปีหละ」
ผมหัวเราะกับคำพูดของพวกเธอทั้งสาม
「ลืมไปเถอะ เราไปกันเถอะ บริเวณนี้ดูไม่เสียหายมาก」
พวกเธอไม่ยอมถูกการเบี่ยงเบนประเด็นความสนใจจากผม แต่ก็ยังเดินตามผมไปโดยไม่เต็มใจนัก ขณะที่เรากำลังเดินเข้าไปในป่า
YOU MAY ALSO LIKE
