นักปราชญ์ผู้ถูกอัญเชิญไปต่างโลกพร้อมกับไอเทมที่ไม่ได้ใช้ - ตอนที่ 11 ได้เวลาไฮจินแล้ว

        ผมตื่นขึ้นมาในตอนเช้า ผมสัมผัสถึงแสงแดดอันน่าอบอุ่นบนใบหน้า จากนั้นก็ใช้เวลาเล็กน้อยเพื่อมองไปรอบๆ ห้องอันหรูหรา

       「ไม่ได้ฝันไปสินะ…. 」

 

       หลังจากที่ผมแน่ใจแล้วว่าผมไม่ได้ฝันไปเรื่องที่ผมได้เช่าคฤหาสน์สุดหรูจริง ๆ ผมก็เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วลงไปชั้นล่างที่ห้องอาหาร

 

       แม้ว่าขนมปังในคลังมิตินั้นมันอร่อยก็จริง แต่ผมก็อยากลองกินอะไรที่ผมเป็นคนทำเองบ้าง เพราะว่าผมยังไม่เคยลองใช้ห้องครัวของคฤหาสน์เลยด้วยซ้ำ

 

       ***********

 

       ผมหยิบขนมปังก้อนหนึ่งออกมาจากคลังมิติ จากนั้นก็กัดมันไปด้วยในขณะที่กำลังคิดทบทวนเรื่องนี้ บอกตรงๆว่ารสชาติของมันนั้นดีกว่าทุกอย่างที่ผมเคยกินมาในโลกนี้ ขนมปังที่โรงแรมก็ไม่ได้แย่ เอาจริงๆ แต่มันก็ไม่ได้ดีเท่าไหร่นัก ผมมองดูหมายจำนวนของขนมปังที่อยู่ในคลังมิติ「92」ชิ้น นั้นคือจำนวนที่เหลืออยู่เห็นได้ชัดว่าขนมปังคงจะหมดลงภายในไม่กี่วันแน่ ๆ ถ้าผมยังกินมันเป็นอาหารเพียงอย่างเดียว

       「 อยู่ที่นี่เราจะต้องทำอาหารกินเองบ้างแล้วล่ะ…… ไม่งั้นมันคงจะหมดลงในเวลาไม่นานแน่ ๆ…… ส่วนขนมปังนี้เอาเก็บไว้เป็นอาหารฉุกเฉินก็แล้วกัน…… 」

 

       ผมรู้สึกถึงสายตาที่มองมาที่ผมด้วยความอยากรู้อยากเห็น เมื่อผมหันไปก็พบว่าเฟอร์ริสยืนอยู่ตรงมุมห้อง กำลังมองมาที่ผมอย่างเงียบๆ

       「อรุณสวัสดิ์ เฟอร์ริส」

 

       ผมยิ้มให้เฟอร์ริสขณะทักทายเธอ

 

       เธอพยักหน้าเล็กน้อยจากนั้นหายไป

 

       เมื่อทานอาหารเช้าเสร็จแล้ว จากนั้นผมก็สวมเสื้อคลุมเตรียมพร้อมที่จะไปที่กิลด์ คราวนี้ผมวางแผนที่จะเข้าไปในป่าลึกชั้นใน เพื่อเพิ่มเลเวลให้กับตัวเองสักหน่อย

       「เฟอร์ริส」

 

       ผมเรียกชื่อเธอตรงบริเวณโถงทางเดินที่ว่างเปล่า จากนั้นรูปร่างของเฟอร์ริส ก็ก่อตัวขึ้นจากหมอกควันสีขาวตรงหน้า

 

       ผมยิ้มให้เธอจากนั้นก็บอกเธอว่าผมจะออกไปรับคำร้องสักหน่อย

       「ผมกำลังจะออกไปรับคำร้องที่กิลด์สักหน่อยนะ อาจจะใช้เวลาสักสองสามวัน ผมวางใจให้เธอเป็นดูแลบ้านในขณะที่ผมไม่อยู่นะ」

 

       เธอดูเศร้าเล็กน้อยเมื่อผมพูดออกไปแบบนั้น

       แม้ว่ามันเป็นการเปลี่ยนแปลงเพียงเล็กน้อยในการแสดงออกของเธอ ถ้าผมไม่ใส่ใจผมคงไม่ทันเห็นแน่ ๆ

       「เธอไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับผมหรอกนะ ผมจะกลับมาแน่นอนผมสัญญา ถึงจะดูไม่เหมือน แต่ความจริงผมแข็งแกร่งมากนะ ! 」

 

       *********

 

       ผมยิ้มแฉ่งในขณะที่พูดไปแบบนั้น ดูเหมือนว่ามันจะทำให้เธอสบายใจขึ้น

 

       ผมออกจากคฤหาสน์ ล็อคประตูไว้ข้างหลัง จากนั้นผมก็เดินไปที่กิลด์ ผมวางแผนที่จะเอาโคคุโยะออกจากคลังมิติ เมื่อตอนที่ผมออกไปนอกเมืองเพราะตัวของมันกินที่มาเกินไปเมื่ออยู่กลางฝูงชน

 

       ผมเสียเวลาไปไม่มากตอนมาถึงกิลด์นักผจญภัย จากนั้นก็ไปที่กระดานข่าวเพื่อตรวจดูคำร้องที่ถูกส่งมา วิธีการจัดหมวดหมู่โดยใช้ระดับของนักผจญภัยนั้นค่อนข้างมีประโยชน์ โดยผมจะดูคำร้องในระดับ E และ D เพราะว่าตอนนี้ผมอยู่แรงค์ E แล้ว

       =========================

       คำขอ: ระดับ D

       คำอธิบาย : การปราบปรามออร์ค

       การเก็บรวบรวม: ออร์คหูขวา

       รางวัล: สังหาร 3 ตัวต่อ100,000 กิล

       วันครบกำหนด: ไม่มี (ตามคำขอเสมอ)

       สถานที่: ป่าทางตะวันตก

       =========================

       「ออร์ค…… นี่น่าจะช่วยให้เราเพิ่มเลเวลได้ ตกลงเอาอันนี้แหละ」

       เมื่อผมยืนยันในรายละเอียดของคำร้องแล้ว ผมก็ดูคำขออื่นๆ สำหรับมอนสเตอร์ที่มักปรากฏในพื้นที่เดียวกันต่อ

 

       ——ดูเหมือนว่าออร์คจะไม่ใช่มอนสเตอร์เพียงชนิดเดียวในป่านั้น – ก็อบลิน มอนสเตอร์ประเภทหมาป่า และมอนสเตอร์ประเภทหมี ที่อยู่ระดับ C หรือสูงกว่า ก็มักจะถูกพบเจอเป็นครั้งคราวที่นั่นเช่นกัน

 

       คลังมิตินั้นมีความสำคัญสำหรับคำขอประเภทนี้ เนื่องจากผมสามารถบรรทุกวัตถุดิบของมอนเตอร์ในสภาพเดิมหลังจากพวกมันถูกสังหาร และมันทำให้ผมได้รับรางวัลมากกว่าเดิมอีกด้วย ผมออกจากกิลด์พร้อมกับคำร้องพวกนั้น แล้วมุ่งหน้าไปยังประตูทิศตะวันตก

 

       ผมแสดงกิลด์การ์ดให้เจ้าหน้าที่เฝ้าประตูดู จากนั้นก็ออกจากเมือง ผมเดินไปเล็กน้อยหาสถานที่เงียบ ๆ เพื่อนำโคคุโยออกมา แต่พอมันออกมา ก็ดูเหมือนว่ามันจะอารมณ์ไม่ดีสักเท่าไหร่ แล้วก็เริ่มฟาดหางใส่หัวของผม

       “เอาล่ะ. โทษทีนะ โทษที. ตอนนี้แกสามารถอยู่ในคอกม้าได้ที่คฤหาสน์ได้แล้วนะ ตอนนี้แกช่วยพาชั้นไปที่ ป่าทางทิศตะวันตกได้ไหม? 」

 

       ผมขึ้นไปนั่งบนหลังของมันเพื่อจะขี่มันไป ใช้เวลาประมาณ 1 ชั่วโมงหาเดินทางด้วยรถม้าทั่ว ๆ สำหรับผมเหมือนภาพมันเบลอ ๆ แค่สิบนาทีเราก็มาถึงแล้ว

       「ขอบคุณนะโคคุโย」

 

       ผมลงจากหลังโคคุโยแล้วตบคอมัน  ดูเหมือนว่ามันรู้สึกภูมิใจทีเดียว แล้วก็กลับกัดหัวผมเหมือนเดิม

 

       ***************

 

       ผมเช็ดน้ำลายของมันออกจากหัว จากนั้นก็บอกมันว่าผมกำลังเข้าไปในป่า ซึ่งมันก็ตัดสินใจตามไปด้วยวันนี้ เมื่อผมถามมันว่ามันต้องการกลับไปอยู่ในคลังมิติหรืเปล่า  มันก็ส่ายหัวแล้วเดินนำออกไป ทันทีที่ผมเข้าไปในป่าก็มีก็อบลิน 2-3 ตัวโผล่ออกมา

       「โคคุโย ระวังก็อบลิน 」  

 

       โคคุโยกระโจนเข้าหาพวกก็อบลิน จากนั้นเหยียบย่ำร่างอันผอมแห้งของพวกมันด้วยกีบเท้าอันใหญ่ยักษ์ของมัน ก็อบลินทั้งหมดก็ตายภายในเวลาไม่ถึง 1 นาทีโดยที่ผมยังไม่ทันทำอะไรเลย

 

       「……เอิ่ม~~ 」

 

       ด้วยเหตุผลบางอย่าง ร่างกายของผมรู้สึกร้อนขึ้นมา ทั้งที่ผมไม่ได้ทำอะไรเลย ผมจึงเปิดหน้าต่างสถานะของผมขึ้นมาดูด้วยความอยากรู้อยากเห็น

 

       ◇―――――――――――――――――――――◇

       [ชื่อ] คิซารากิ โทยะ

       [เผ่าพันธุ์] มนุษย์

       [เพศชาย

       [อายุ] 16

       [อาชีพ] นักบวช

       [ฉายา] ผู้ถูกอัญเชิญ

       [เลเวล] 36

       [ทักษะพิเศษ] ดวงตาศักดิ์สิทธิ์ ความสามารถในการใช้เวทมนตร์กับทุกคุณสมบัติ และความสามารถในการได้รับทักษะทั้งหมด

       [ทักษะ] วิชาดาบ

       [คู่หู] ม้าศึกออบซิเดียน

       ◇―――――――――――――――――――――◇

       “อะไรกัน…. เลเวลเพิ่ม แต่ครั้งก่อนที่มันจัดการไปไม่เห็นมันจะ… หรือว่า …. 」

 

       เมื่อผมพยามคิดถึงความแตกต่างระหว่างตอนก่อนหน้านั้นกับตอนนี้ คำตอบก็ชัดเจนขึ้นมาทันที

 

       มันเกี่ยวข้องกับการลงทะเบียนคู่หู – เพราะคราวที่แล้วผมยังไม่ได้ลงทะเบียน โคคุโยเป็นคู่หูนั้นเอง

 

       「เราจะได้ค่าประสบการณ์มากขนาดไหนกันนะหากปล่อยให้โคคุโยะเป็นคนจัดการพวกนี้….? 」

 

       *******

 

       ผมยิ้มออกมาอย่างมีเลศนัย ในขณะที่จินตนาการถึงผลลัพธ์หลังจากนี้

       「เอาล่ะ โคคุโย มาเก็บเลเวลกัน! 」

       「ฮิ ฮี่!」

 

       โคคุโยครางออกมา อย่างรวดเร็วกับคำสั่งอันน่ายินดีของผม

 

       ผมสะพายดาบใหญ่สองมือไว้บนไหล่ จากนั้นพวกเราก็มุ่งหน้าลึกเข้าไปในป่าอย่างกระตือรือร้น