นครแห่งบาป City of Sin - ตอนที่ 70 คาถาเลเจนดารี่ ตอนที่ 1

กาตอนจ้องมองริชาร์ดอยู่เกือบนาทีโดยที่ไม่ได้กล่าวอะไรออกมาแม้แต่คำเดียว ในขณะที่ริชาร์ดก็ยังยืนอยู่นิ่ง ๆ และมองกลับไปที่กาตอนโดยไม่หลบตาเช่นกัน ถึงแม้ว่าภายนอกของเขาจะไม่ได้แสดงอาการหวาดกลัวออกมาทางสีหน้า ทว่าเหงื่อจากร่างกายของเขากลับซึมออกมาอย่างรวดเร็วจนแทบท่วมหัวและตัว มันไหลลงมาตามอกจนทำให้เสื้อผ้าของเขาเปียกชื้นไปทั่ว

ความตึงเครียดที่เกิดจากการถูกกาตอนจ้องมองนั้นเป็นสิ่งที่ยากเกินกว่าที่ริชาร์ดจะอธิบายออกมาเป็นคำพูดได้ ร่างของเขาเกิดสั่นขึ้นภายในชั่วพริบตาเดียวจนทำให้เขารู้สึกราวกับว่าตัวเองอาจจะล้มลงไปกองอยู่ที่พื้นได้ทุกเวลา ทว่าเขายังคงกัดฟันแน่นพร้อมทั้งพยายามกดอาการสั่นของร่างกายเอาไว้และพยายามยืนอยู่อย่างนั้นโดยไม่ขยับเขยื้อน

 

เมื่อสายตาของกาตอนเริ่มดูอ่อนลง ความรู้สึกกดดันราวกับถูกภูเขากดทับที่ร่างกายของริชาร์ดก็หายไปในพริบตา ริชาร์ดถอนหายใจออกมาด้วยท่าทางที่อ่อนแรงทว่าเขายังคงยืนอยู่ในท่าเดิมด้วยความพยายามอย่างสุดความสามารถที่เขามี

 

ทันใดนั้นเอง กาตอนก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมาก่อนจะกล่าวว่า “เยี่ยม ! ดูเหมือนว่าชารอนจะไม่ตระหนี่กับการฝึกเจ้าเลยแม้แต่น้อย ! ซึ่งดูเหมือนจะหาได้ยากเสียด้วย… เดี๋ยวก่อน ดูเหมือนว่าจะไม่ดีเท่าไหร่หากจะกล่าวลับหลังนาง มานี่สิเจ้าเด็กน้อย ! พ่อของเจ้ามีอะไรจะให้เจ้าดู !”

 

ริชาร์ดขมวดคิ้วด้วยความรู้สึกไม่ค่อยสบายใจเท่าไหร่นักที่เห็นกาตอนแทนตัวเองด้วยคำว่า ‘พ่อ’ ทว่าเขาก็ไม่ได้พูดอะไร เขาตัดสินใจเดินเข้าไปยืนข้าง ๆ กาตอนและก้มลงมองดูแผนที่เวทมนตร์

 

“เห็นอะไรนี่ไหม ? นี่เป็นเพียงแผนที่บางส่วนของเพลนกล้วยไม้นิทรา นี่เป็นชื่อที่ข้าสร้างขึ้นมาเอง หมายเลขลงทะเบียนในวิหารมังกรนิรันดรของมันคือ 17658 ข้าได้เจอและจัดการกับเพลนนี้เมื่อช่วง 10 ปีที่ผ่านมา และในตอนนี้มี 5 ส่วนแล้วที่ข้าสามารถครอบครองมันได้ นี่เป็นเพียงแค่คร่าว ๆ เท่านั้น ตอนนี้ข้ายังสำรวจพรมแดนของทวีปไม่เสร็จสมบูรณ์ ข้าจึงยังไม่รู้ขนาดเต็ม ๆ ของมัน”

 

แผนที่แสดงให้เห็นว่าพื้นที่แห่งนี้มีความเหมือนกับนัวแลนด์อย่างมาก ที่นี่มีภูเขา แม่น้ำ มหาสมุทร และพื้นดิน หากยึดตามเครื่องหมายและการคำนวนบนแผนที่ ขอบเขตของพื้นที่นี้คงจะอยู่ราว ๆ  1,000,000 ตารางกิโลเมตร ! พื้นที่สีเขียวที่กว้างใหญ่บนแผนที่แสดงให้เห็นว่านี่เป็นทวีปที่มีชีวิตและมีแหล่งทรัพยากรธรรมชาติที่สมบูรณ์ซึ่งเป็นองค์ประกอบที่เยี่ยมยอด เป็นเพราะเพลนนั้นมีลักษณะเหมือนกันจึงไม่จำเป็นต้องมีการประมวลผลแหล่งพลังงานที่จะช่วยลดการสึกหรอ แม้ว่าในตอนนี้กาตอนจะได้ครอบครองพื้นที่เพียงแค่ 5 ส่วนจากทั้งหมดในแผนที่ แต่มันก็เป็นพื้นที่กว่า 200,000 ตารางกิโลเมตรแล้ว ! ซึ่งหากนำมันมาวางไว้ภายในนัวแลนด์ก็คงสามารถสร้างดินแดนขนาดใหญ่เพิ่มอีกหนึ่งดินแดนได้อย่างง่ายดาย

 

รอยยิ้มที่มีเสน่ห์ปรากฎขึ้นบนใบหน้าของกาตอนก่อนที่เขาจะพูดกับริชาร์ดว่า “เจ้าหนู เจ้ารู้หรือไม่ว่าทำไมข้าถึงให้เจ้ามาดูแผนที่ของเพลนกล้วยไม้นิทรา ?”

 

เห็นได้ชัดว่าในตอนนี้ริชาร์ดแทบจะไม่รู้อะไรเกี่ยวกับสิ่งเหล่านี้เลย และกาตอนเองก็ไม่ได้คาดหวังว่าจะได้รับคำตอบจากปากของเขาเช่นกัน เขาจึงพูดต่อไป “รายได้ทั้งหมดที่ข้าได้มาจากเพลนกล้วยไม้นิทรา รวมถึงรายได้เล็ก ๆ น้อย ๆ ที่มาจากเพลนอื่น ๆ ถูกส่งไปยังดีพบลูเพื่อการศึกษาของเจ้า แม้ว่าเจ้าจะกลับมาแล้ว แต่ข้าก็ยังต้องนำรายได้อีก 5 ปีหลังจากนี้มอบให้กับชารอนอย่างต่อเนื่อง ในเวลานี้ข้าได้บุกเข้าไปในเพลนนี้แล้ว และกำไรจากดินแดนที่ข้าได้รับในทุก ๆ ปีนั้นได้มามากกว่า 1,000,000 เหรียญ ยิ่งไปกว่านั้นพวกมันยังจะเพิ่มขึ้นถึง 30% ในอีก 5 ปีข้างหน้านี้ด้วย”

 

ริชาร์ดยังคงนิ่งเงียบหลังจากที่ได้ฟังพ่อของเขาพูด จากการคำนวนแล้วเขาแทบไม่ต้องคิดเลยว่าในอีก 5 ปีข้างหน้ากาตอนก็คงจะได้รับเงินมากขึ้นซึ่งน่าจะมากเกินกว่า 10,000,000 เหรียญ สำหรับจำนวนเงินเหล่านี้นั้น แม้แต่เขาเองผู้ซึ่งคุ้นเคยกับค่าใช้จ่ายภายในดีพบลูก็ยังรู้สึกอึดอัดใจอยู่ไม่น้อย เพราะสำหรับเขาแล้วรูนไนท์มาตรฐานที่สร้างขึ้นมีราคาอยู่ที่ 500,000 เหรียญ ซึ่งหากนำเงินจำนวน 10,000,000 เหรียญมาสร้างก็จะสามารถสร้างรูนไนท์ถึง 2 ทีมได้อย่างสบาย ๆ

 

ในระหว่างนั้นกาตอนยังคงมองบุตรชายและอธิบายต่อไป “เหตุผลที่ข้าบอกเจ้าเรื่องนี้ก็เพราะข้าอยากให้เจ้ารู้ว่าเงินที่ใช้จ่ายไปเพื่อให้เจ้าได้กลายเป็นรูนมาสเตอร์เมจนั้นเป็นจำนวนที่มาก อาเครอนมีความเสมอภาคเสมอ มีสมาชิก 37 คนที่อยู่ในรุ่นเดียวกันกับเจ้า 9 คนเป็นบุตรของข้าซึ่งเป็นลูกพี่ลูกน้องกับเจ้า และยังมีคนอื่น ๆ อีกรวมทั้งหมด 71 คนที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะ — ในบรรดาผู้แข่งขันเหล่านั้น เจ้าเป็นคนที่ข้าลงทุนไปมากที่สุด ที่จริงแล้วการลงทุนทั้งหมดที่ต้องลงทุนไปกับเจ้ามันมากกว่าจำนวนที่ข้าใช้ลงทุนให้พี่น้องของเจ้าทุกคนรวมกันเสียอีก — แต่นั่นเป็นเพียงแค่จุดเริ่มต้นเท่านั้น ข้ายังต้องจ่ายให้กับเจ้ามากขึ้นเรื่อย ๆ ในอนาคต ส่วนชารอน อาจารย์ของเจ้าก็จะทำเช่นเดียวกัน”

 

ริชาร์ดแทบอยากจะปฏิเสธเงินของกาตอนในทันทีตามสัญชาตญาณของเขา ทว่าเขาก็คิดได้ว่าเขาไม่มีความจำเป็นที่จะต้องทำเช่นนั้น ในตอนนี้เขาได้ใช้เงินและทรัพยากรของกาตอนไปเป็นจำนวนมากแล้วซึ่งแน่นอนว่าจากชารอนด้วยเช่นกัน ตั้งแต่เขาเดินทางออกมาจากดีพบลู เขาก็รับรู้ได้ทันทีว่าสิ่งที่ชารอนมอบให้เขานั้นมีค่าไม่น้อยเลย

 

โลกแห่งเวทมนตร์ได้เปิดให้คนอย่างเขาเรียนรู้หลังจากที่ได้เข้าไปอยู่ภายในดีพบลู และเขาก็ได้รับการดูแลเป็นพิเศษจากคนในนั้นด้วย ตารางเรียนที่อัดแน่นไปด้วยความรู้ที่ชารอนเป็นคนจัดเตรียมไว้ให้กับเขา รวมถึงเหล่าอาจารย์ผู้ที่มีความเชี่ยวชาญอย่างอาจารย์เฟย์และแกรนด์เมจคนอื่น ๆ ที่ดูแลเขาเป็นอย่างดีก็ล้วนมาจากการสรรหาและจัดเตรียมของชารอนทั้งสิ้น นางได้สอนเขาโดยใช้หลักการของโรงเรียนแห่งความคิด รวมถึงพยายามผลักดันเขาให้เข้าไปอยู่ในเส้นทางของรูนมาสเตอร์ นั่นคือสิ่งที่มีค่าที่สุดที่ครูสามารถมอบให้กับนักเรียนได้

 

มีคนจำนวนมากที่เรียนเวทมนตร์ตลอดทั้งชีวิตของพวกเขาโดยเรียนรู้ผ่านอาจารย์ผู้สอนธรรมดา ๆ และการพัฒนาของพวกเขาก็เป็นไปตามกฎที่ถูกตั้งไว้อย่างช้า ๆ  สิ่งที่พวกเขาเข้าใจคือคาถาที่เป็นเหมือนกับการสวดมนต์และการจัดสรรมานาที่แม่นยำ หากพวกเขาใช้เวลาทั้งชีวิตอยู่กับไฟร์บอล พวกเขาก็จะไม่สามารถเข้าใจถึงหลักการที่สำคัญที่อยู่เบื้องหลังของคาถาได้ และสุดท้ายแล้ว คนเหล่านั้นจะสามารถจัดการทุกอย่างได้เพียงแค่การพัฒนาสิ่งใดสิ่งหนึ่งเท่านั้น

 

เมจจำนวนมากจะสามารถทำได้เพียงเลียนแบบคาถาที่เคยใช้ก่อนหน้านี้เท่านั้น แต่พวกเขาไม่สามารถที่จะคิดค้นคาถาออกมาได้ด้วยตัวของพวกเขาเอง เช่นเดียวกับเมจส่วนใหญ่ที่เป็นรูนมาสเตอร์ที่ไม่ได้มีการคิดค้นการสร้างเป็นของตัวเองหรือคิดค้นรูนแบบฉบับใหม่ ๆ ซึ่งคนเหล่านั้นก็จะอยู่ในกลุ่มที่เน้นทางด้านการสร้างรูนเพียงอย่างเดียวไปในที่สุด

 

เมื่อกาตอนเห็นว่าริชาร์ดไม่ได้ปฏิเสธ เขาก็พยักหน้าด้วยความพึงพอใจ “ไม่เลวเลยนี่ ข้าภูมิใจในตัวเจ้า เจ้าโตขึ้นเมื่อเทียบกับก่อนหน้านี้ แต่มันจะไม่ใช่เรื่องง่ายสำหรับเจ้าที่จะประสบความสำเร็จเท่าที่ข้าทำเมื่ออายุยังน้อย เจ้าดูเงียบขรึม ไม่วุ่นวายกับใคร เจ้าไม่ดื่ม และเจ้าก็ไม่คิดที่จะจีบสาว ๆ ด้วย ทำไมกันรึ ทำไมเจ้าถึงไม่ค่อยสุงสิงกับคนอื่น ๆ ? ผู้ชายทุกคนต่างต้องการเพื่อนและพี่น้อง เมื่อใดก็ตามที่เจ้ามีพวกพ้องมากพอก็จะไม่มีใครกล้ามายุ่งกับเจ้า สิ่งนี้จะสร้างความแข็งแกร่งทางด้านจำนวนคนให้กับเจ้าได้”

 

“แต่มาสเตอร์ก็ต่อสู้ด้วยการพึ่งพาแค่ตัวนางเพียงคนเดียว !” ริชาร์ดค้าน ปฏิกิริยาที่เกิดขึ้นมันเป็นไปตามสัญชาตญาณของเขาที่ปะทุออกมาในทันทีที่เขาได้ยินกาตอนพูดจบ

 

สำหรับชารอนแล้วนางมีแกรนด์เมจ 17 คนคอยรับใช้อยู่ภายในดีพบลู และไหนจะเหล่าเกรทเมจอีกจำนวนนับไม่ถ้วน ประวัติศาสตร์ด้านการต่อสู้ของนางทั้งหมดเปลี่ยนแปลงถึง 2 ครั้ง และในบางครั้งก็ถูกเปลี่ยนแปลงถึง 3 ครั้งจนเขาเองก็ไม่รู้ว่าจะสามารถเชื่อสิ่งเหล่านั้นได้อย่างไร

 

แน่นอนว่านางต่อสู้ด้วยตัวของนางเองหลังจากที่นางก้าวเข้าสู่ระดับเลเจนดารี่แล้ว และที่เป็นเช่นนั้นก็เพราะว่าเหล่าเมจที่ระดับต่ำกว่า 20 ไม่ได้มีประโยชน์ในการต่อสู้ของนางแม้แต่น้อย ซึ่งนั่นทำให้นางต้องจัดการทุกอย่างด้วยตัวเอง ยิ่งไปกว่านั้นคนที่มีความใกล้ชิดกับนางมากที่สุดก็จะรับรู้ถึงสไตล์การต่อสู้ที่แปลกประหลาดของนาง เพราะการต่อสู้ของนางนั้นไม่ได้ดุเดือดและกล้าหาญเท่าไหร่นัก ทันทีที่คำพูดของริชาร์ดหลุดออกจากปาก ท่าทางของกาตอนก็เปลี่ยนไป เขาใช้มือลูบหนวดของตัวเองขณะที่อ้าปากกว้าง ซึ่งหลังจากนั้น ริชาร์ดก็ได้ยินเสียงหัวเราะในลำคอของกาตอนที่ดังเล็ดลอดออกมาเขาจึงทำได้เพียงปิดปากเงียบและไม่พูดอะไรเพิ่มอีก

 

หลังจากผ่านไปครู่หนึ่ง กาตอนก็หยุดหัวเราะก่อนที่จะเอ่ยถาม “เจ้าหนู เจ้ารู้ไหมว่าคาถาระดับเลเจนดารี่ที่อาจารย์ของเจ้าชื่นชอบที่สุดคืออะไร ?”

 

ระดับของเลเจนดารี่จะวัดจากจำนวนคาถาเลเจนดารี่ที่พวกเขาสามารถร่ายได้ มีคาถาระดับเลเจนดารี่อยู่ไม่กี่คาถาเท่านั้นที่เป็นที่รู้จักกันอย่างกว้างขวาง ซึ่งริชาร์ดเคยเห็นมันในตำราเวทย์ก่อนหน้านี้ เขารู้ดีว่ากาตอนถามคำถามเหล่านี้เพราะเหตุผลบางอย่าง เขาพยายามคาดเดาและคิดอย่างสุดความสามารถของเขาก่อนตัดสินใจตอบออกไป “ซัมมอนเรดดราก้อน ? ซันสไตรค์ ? แวมไพร์ลิค มิสท์ ?”

 

คาถาทั้งสามนี้เป็นที่รู้จักกันดีของคนในดีพบลูว่าเป็นคาถาที่เลเจนดารี่เมจชื่นชอบ มันเต็มไปด้วยพลังอำนาจและเป็นคาถาง่าย ๆ ทว่ามีประสิทธิภาพอย่างมากในการเพิ่มพลังโจมตีให้กับการต่อสู้