ท่านประธานที่รัก - ตอนที่ 99 ลุ่มหลงจนเกินเยียวยา

เธอไม่ต้องการอยู่ที่นี่นาน เลยขึ้นรถของปู้อี้เฉิน จากนั้นเขาก็ลดหน้าต่างลงและพูดว่า "ไปกันเถอะ"

ปู้อี้เฉินพยักหน้าเล็กน้อยให้ซังหลินจวิน "ประธานซัง งั้นพวกเราไปก่อนนะครับ เจอกันครับ

ซังหลินจวินไม่ได้พูดอะไรปู้อี้เฉินก็เข้าไปในรถแล้ว

จนกระทั่งรถของปู้อี้เฉินจากไปสีหน้าของซังหลินจวินก็ยังคงเย็นชาราวกับว่ามีน้ำค้างแข็งปกคลุม

เจียงฉยงฉยงตกตะลึงเมื่อเห็น

ดูเหมือนว่าคืนประธานซังจะโกรธมาก!

ซวยแล้วเฉียวเฉียว!

————

สำหรับมื้อเย็นนี้ เฉินเฉียวเหม่อลอยและในหัวมีแต่ร่างของอีกคน

ปู้อี้เฉินย้อมใจสั่งไวน์มาดื่ม เฉินเฉียวไม่ต้องการดื่ม แต่เธอรู้สึกเบื่อเล็กน้อยจึงดื่ม

"เฉินเฉียวผมขอโทษ"ปู้อี้เฉินดื่มเล็กน้อยหยิบแก้วไวน์มาชนแก้วกับเธอ

เฉินเฉียวได้สติมองไปที่ชายตรงหน้าแล้วพูดอย่างเรียบเฉย: "คุณไม่ต้องขอโทษฉันตลอดหรอก ฉันไม่ได้โทษคุณเลย ฉันเลือกเส้นทางของฉันเอง"

“ ไม่โทษผมหรอ”ปู้อี้เฉินหัวเราะตัวเอง

เขายอมให้เธอเกลียดให้เธอโกรธ อย่างน้อยก็แสดงว่าเธอยังคงสนใจเขา

ปู้อี้เฉินดื่มไวน์ในแก้วอย่างบึ้งตึง กล่าวว่า "ไม่โทษก็ดี อีกไม่นานผมจะแต่งงานกับโหยวจิ้งหลีอย่างเป็นทางการ เมื่อถึงเวลานั้นคุณสามารถมางานแต่งงานของเราได้ "

เฉินเฉียวไม่ตอบ

แน่นอนว่าเธอไม่สามารถไปร่วมงานแต่งงานเช่นนี้ได้ เธอจะไปทำไม? หรือไปสร้างปัญหาให้เจ้าสาว?

ปู้อี้เฉินรินไวน์ให้ตัวเองอีกครั้งและมองไปที่เฉินเฉียว“ เฉินเฉียว ถามจริงๆคุณอยากหย่าขนาดนี้คุณมีคนอื่นใช่ไหม? ถ้าคน ๆ นั้นไม่ใช่ซังอวี้แล้วจะเป็นใคร? เขาทำงานอะไร ปฏิบัติกับคุณยังไง? "

เฉินเฉียวยืนขึ้น "ฉันจะเช็คบิล"

อย่างไรก็ตามก่อนที่เธอจะลุกขึ้นมือของเธอถูกจับโดยปู้อี้เฉิน

“ พูดความจริงมันยากขนาดนั้นเลยเหรอ”

เฉินเฉียวดึงมือ“ ฉันหย่ากับคุณ ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับคนอื่น ไม่ว่าคนๆนั้นจะมีหรือไม่มี คุณกับฉันยังไงก็เดินมาถึงจุดจบแล้ว ไม่สิ ความจริงแล้วเราไม่เคยเริ่มเลย! อย่างน้อยฉันก็ไม่เคยรักคุณและคุณไม่เคยรักฉัน "

ปู้อี้เฉินเจ็บแปลบ "แต่ผมรักคุณ!"

"นี่ไม่ใช่ความรัก ความเหงาของคุณก็แค่ความรู้สึกที่ไม่อยากเสียของไป คุณไม่ได้รักจริงๆแบบที่คุณคิด"

หลังจากที่เฉินเฉียวพูดก็หันไปเช็คบิล

ปู้อี้เฉินนั่งอยู่ที่นั่นด้วยความตะลึงราวกับว่ากำลังคิดถึงคำพูดของเธอ

เฉินเฉียวเอาเงินไปจ่าย แต่แคชเชียร์บอกว่า "คุณคะ มีคนจ่ายให้แล้วค่ะ

เฉินเฉียวรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

ปู้อี้เฉินเดินมาและถามว่า "ใครจ่าย? เพื่อนคุณหรอ? "

– เพื่อน?

ในห้องของเฉินเฉียวคิดถึงร่างๆหนึ่ง

เธอมองไปรอบ ๆ ร้านอาหารโดยไม่รู้ตัว แต่เธอไม่เห็นร่างที่คุ้นเคย

จะเป็นเขาหรือเปล่า?

แต่เขาจะตามมาที่นี่หรอ?

"เป็นสุภาพบุรุษที่มีการ์ดแบล็คโกลด์"แคชเชียร์กล่าว

การ์ดแบล็คโกลด์เป็นสัญลักษณ์และสถานะที่ผู้จ่ายเงินจะไม่ใช่คนธรรมดา เฉินเฉียวเข้าใจ

ปู้อี้เฉินกำลังคิดว่าเป็นเพื่อนคนไหน

ทั้งสองก็คุยเรื่องนี้ได้ไม่นาน ปู้อี้เฉินก็ไปส่งเฉินเฉียวที่หย่าย่วน เฉินเฉียวบอกเขาเมื่อลงจากรถว่า“ เจอกันที่ประตูสำนักกิจการพลเรือนพรุ่งนี้เก้าโมง เอาทะเบียนบ้านกับบัตรประชาชนไปด้วย "

ปู้อี้เฉินสีหน้าเศร้า แต่เขาก็พยักหน้า

เฉินเฉียวหันหลังและเดินเข้าหมู่บ้านไป

เมื่อมองไปที่ร่างนั้นราวกับว่าเธอไม่ต้องการให้เขาอยู่นาน ปู้อี้เฉินก็เหยียบคันเร่งและขับรถออกไปอย่างรวดเร็ว

————

เฉินเฉียวใจเต้น

เห็นได้ชัดว่าการหย่าร้างกำลังจะเกิดขึ้นในวันพรุ่งนี้ แต่อารมณ์ในตอนนี้ดูเหมือนจะไม่ใช่ความสุขที่ได้เป็นอิสระ

เหมือนหลุดออกจากกรงแต่ก็เอาตัวเองเข้าไปอยู่ในเขาวงกตอีกครั้ง

ทันใดนั้นก็มีแสงจ้าส่องตรงมาข้างหลังเธอและ เฉินเฉียวก็หันกลับมาโดยไม่รู้ตัว

เมื่อเธอหันกลับไปแสงจ้าๆทำให้เธอยกมือขึ้นบังหน้า อย่างไรก็ตามรถที่ดึงดูดสายตาของเธอยังคงทำให้เธอตะลึงในจุดนั้น

ตอนนี้ไม่ได้เป็นคนขับอีกต่อไปแต่เป็นซังหลินจวิน

เขาไม่ได้จอดใกล้เกินไปจอดรถห่างออกไปเพียงไม่กี่เมตร

นั่งอยู่ในรถมองตรงไปที่เธอ สายตานั้นมองมาที่เธอ

เธอรู้สึกผิดอย่างอธิบายไม่ถูกและยืนอยู่ตรงนั้นเผชิญหน้ากับเขาโดยไม่มีการเคลื่อนไหว

โทรศัพท์ดัง.

ซังหลินจวินนั่งอยู่ในรถโดยสวมหูฟังบลูทู ธ

เฉินเฉียวเห็นคำว่า "ซัง" กระพริบบนหน้าจอและไม่ลังเลที่จะรับโทรศัพท์

ฮัลโหลเธอพูดก่อน

ในอีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์ความเงียบของชายคนนั้น

ผ่านกระแสไฟฟ้าเขาสามารถได้ยินเสียงหายใจ ของเขา

เฉินเฉียวพูดเบาๆ: "ถ้าคุณไม่พูดฉันจะวางสาย"

"อาหารมื้อเย็นอร่อยไหม"ในที่สุดเขาก็พูดโดยไม่รู้สึกดีใจหรือโกรธในน้ำเสียงของเขา

เฉินเฉียวตอบกลับว่า“ ดีกว่าก๋วยเตี๋ยวที่สนามบิน

“ จงใจทำให้ฉันโกรธหรอ?”ซังหลินจวินเปรยตามอง

เฉินเฉียวเม้มปาก "ฉันไม่กล้าหรอกค่ะ"

หลังจากนิ่งไปชั่วขณะเธอพูดอีกครั้ง: "ประธานซังคะดึกขนาดนี้แล้วมีอะไรอีกไหมคะ? ถ้าไม่มีฉันจะขึ้นบ้านก่อน "

มีความรู้สึกห่างเหินในน้ำเสียงของเธอ

"คุณไม่ขอบคุณผมหรอซังหลินจวินลงจากรถ ขาของเขายาวมากและเดินไปตรงหน้าเธอเพียงไม่กี่ก้าว

เฉินเฉียวถือโทรศัพท์และมองไปที่เขา "ขอบคุณสำหรับอะไร?"

“ ใจกว้างขนาดที่ว่าเลี้ยงข้าวสามีคุณ คำว่าขอบคุณสักคำยังไม่มี?”เมื่อเขาพูดเช่นนี้เขาก็เปลี่ยนท่าทางเป็นอ่อนโยนและสีหน้าของเขาก็เย็นลง เขาวางสายเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋าและจ้องมองเธอด้วยความก้าวร้าวรุนแรง

เฉินเฉียวก็เก็บโทรศัพท์ "งั้นคราวหน้าฉันจะเลี้ยงข้าวประธานซังกับคู่หมั้นคืน คุณต้องการคนจ่ายเงินตอนไหน ก็โทรหาฉันได้ทุกเมื่อ "

เห็นได้ชัดว่าการยั่วยุด้วยคำพูดของเธอซังหลินจวินดูไม่มีความสุข

ด้วยแขนยาวๆเขาจับเธอไว้ในอ้อมแขนและเชยคางขึ้นด้วยมือเดียว "ผมมีวิธีที่จะให้คุณตอบแทนดีกว่านี้อีก อยากลองไหมล่ะ"

เฉินเฉียวจ้องมองเขาอย่างละเอียด

ไม่ได้เจอมาสองสามวัน เขายังคงดูเป็นคนมีเสน่ห์ นอกจากกลิ่นหอมอื่นๆแล้วยังมีกลิ่นควันบุหรี่อีกด้วย เหมือนกับว่าเขาเพิ่งสูบบุหรี่มาเยอะ

เฉินเฉียวรู้สึกว่าตัวเองเกินเยียวยา

หากควันแบบนี้ไปอยู่กับคนอื่นเธอจะรู้สึกรังเกียจ แต่ตอนนี้ได้กลิ่นจากผู้ชายคนนี้กลับไม่รู้สึกรังเกียจ

ตรงกันข้ามเธอรู้สึกว่านี่เหมือนกลิ่นของฮอร์โมนมากกว่า

สามารถทำให้คนลุ่มหลงจนควบคุมตัวเองไม่ได้

อารมณ์ที่ไม่สามารถควบคุมได้เช่นนี้ทำให้เธอไม่สบายใจ

“ ฉันไม่อยากลอง”เมื่ออยู่ใกล้เขามากเกินไป เฉินเฉียวรู้สึกถึงอันตรายเธอหันหน้าหนี "ประธานซังปล่อยฉันเถอะค่ะ!"

ซังหลินจวินไม่เพียง แต่ไม่ยอมปล่อย แต่กลับกอดเธอให้แน่นขึ้น

"ความสัมพันธ์ของพวกคุณกลับมาดีตั้งแต่ตอนไหน?"เสียงทุ้มๆของซังหลินจวินดังเข้าหูเธอ