ท่านประธานที่รัก - ตอนที่ 95 ฉันท้อง

แต่คนที่ยืนอยู่นอกประตูทำให้เขาผิดหวัง

ไม่ใช่เฉินเฉียวแต่เป็นโหยวจิ้งหลี

"ทำไมเธอถึงมาที่นี่?"ปู้อี้เฉินถาม

“ ถ้าฉันไม่มาหาคุณ คุณจะไม่ไปหาฉันเลยใช่ไหม?”โหยวจิ้งหลีมองเขาอย่างเศร้า ๆ

ในช่วงเวลานี้โหยวจิ้งหลีเห็นได้ชัดว่าเธอถูกเขาทิ้ง

เขาไม่ไปหาเธอที่นั่นเลย

พวกเขาสองคนถึงแม้จะเจอกันที่บริษัท แต่เขามักพูดกับเธอเสมอว่า"ไม่พูดเรื่องส่วนตัว"

ผู้ชายคนหนึ่งจากที่ทั้งรักทั้งหลงไปสู่ความเฉยชา สุดท้ายแม้แต่พูดประโยคเดียวก็ยาก

ปู้อี้เฉินรู้สึกผิดเล็กน้อยและอธิบายว่า:“ ช่วงนี้ผมยุ่งมาก เรื่องงานคุณก็รู้ว่าเยอะแค่ไหน "

เขาไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่ตัวเองหมดใจจากโหยวจิ้งหลี เมื่อเฉินเฉียวอยู่เขาเขาก็คิดถึงโหยวจิ้งหลีมาก แต่เมื่อเธอกลับมาทุกอย่างก็เปลี่ยนไป

คนก็เป็นอย่างนีแหละ รู้ว่าไม่ดีก็ยังจะทำ

ของบางอย่างตอนที่ยังไม่ได้มันมาก็อยากจะได้ แต่พอได้จริงๆแล้ว กลับรู้สึกแบบนั้น จืดชืด

เช่นเดียวกับคน

เมื่อเทียบกับเฉินเฉียวแล้ว โหยวจิ้งหลีเป็นคนอ่อนโยนและตามเขาในทุกสิ่ง อย่างไรก็ตามเมื่อเวลาผ่านไปเขารู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้ไร้ตัวตนเกินไปแต่เฉินเฉียวดื้อดึงทำให้ผู้คนต้องการเอาชนะเธอมากยิ่งขึ้น

ราวกับอ่านความคิดของเขาได้ตอนนี้สีหน้าของโหยวจิ้งหลีก็ยิ่งเศร้ามากขึ้น "ฉันได้ยินฮวานเหยียนบอกว่าเมื่อคืนคุณพาเฉินเฉียวไปงานวันเกิดเถียนเถียน"

ปู้อี้เฉินขมวดคิ้วเล็กน้อย

น้องสาวจอมยุ่งของเขากลัวว่าโลกจะไม่วุ่นวายหรือไง

“ โอกาสแบบนั้นเหมาะสำหรับแค่เฉินเฉียว”

โหยวจิ้งหลีสีหน้าเจ็บปวด เธอบีบกระเป๋าในมือและเข้าไปใกล้เขาอีกก้าว“ อี้เฉินพูดกับฉันมาตรงๆ จริงๆแล้วคุณไม่เคยคิดจะหย่ากับเฉินเฉียวใช่ไหม?”

ปู้อี้เฉินเม้มปากแน่นและเขาก็ไม่ตอบ

"จริงๆฉันรู้ตั้งนานแล้ว – แม้ว่าคุณจะบอกฉันนับไม่ถ้วนว่าคุณไม่รักเฉินเฉียวแต่รถชนครั้งที่แล้วฉันก็ดูออกว่าคุณรู้สึกยังไงกับเธอ”

ปู้อี้เฉินอยากจะแก้ตัว แต่เขาพบว่าเขาไม่สามารถแก้ต่างได้เลย

เมื่อมองโหยวจิ้งหลีเห็นน้ำตาของเธอขุ่นมัว ดูเหมือนว่าเธอจะทนมานานและไม่สามารถทนได้อีกต่อไป

ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกเหนื่อยล้าอย่างมากหลังจากคิดถึงเรื่องนี้เขาก็พูดว่า "จิ้งหลีผมไม่ได้คิดจะหย่ากับเฉินเฉียวงั้นเรา … "

ฉันท้อง

ก่อนที่จะพูดคำสามคำว่า "เลิกกันเถอะ"โหยวจิ้งหลีพูดแทรกขึ้นมาก่อน

น้ำตาของเธอไหลออกมาจากดวงตา

ปู้อี้เฉินตกใจ“ คุณ …เธอพูดอะไร

ฉันท้อง นี่เรามีลูกอีกแล้ว! "โหยวจิ้งหลีจับหน้าท้องแบนราบของเธอด้วยมือข้างเดียว "อี้เฉินคุณกำลังจะเป็นพ่อคน!"

ปู้อี้เฉินตกตะลึงในจุดที่ไม่รู้ว่าควรจะดีใจหรือกังวล

เขากำลังจะเป็นพ่อคน! ในที่สุดก็จะเป็นพ่อคนแล้ว!

นี่คือสิ่งที่ยอดเยี่ยม!

เขาควรจะมีความสุข!

แต่ทำไมในใจมันกลับว่างเปล่า

“ ฉันทิ้งเด็กคนนี้ไปไม่ได้”เมื่อเห็นว่าเขาดูไม่มีความสุขโหยวจิ้งหลีก็จับหน้าท้องของเธอทันที "อี้เฉินคุณก็รู้ดีว่าการที่ฉันต้องสูญเสียเด็กคนนั้นไปในคืนที่คุณแต่งงานกับ เฉินเฉียวนั้นเจ็บปวดแค่ไหน ยิ่งไปกว่านั้นหมอบอกว่าสภาพของฉันในปัจจุบันมันยากที่จะตั้งครรภ์อีกครั้ง การมีลูกคนนี้ตอนนี้ถือเป็นปาฏิหาริย์ไม่ว่าคุณจะว่ายังไงฉันจะเลี้ยงให้ดีที่สุด! "

ขณะที่เธอพูดเธอร้องไห้อย่างเสียใจ

ปู้อี้เฉินมีตราบาปกับเธอ ครั้งนี้ก็ใช่

เขาใจอ่อนและทนไม่ได้

คำพูดที่ว่าจะเลิกกันนั้น ถูกกลืนลงท้อง ในท้ายที่สุดก้าวไปข้างหน้าเธอกอดโหยวจิ้งหลีไว้ในอ้อมแขนของเขาอย่างทุกข์ใจ

เขาจูบใบหูเธอเบา ๆ หลับตาลง "อย่าร้องไห้ ไหนๆคุณก็อยากเลี้ยง งั้นพวกเราก็ต้องเลี้ยง "

เมื่อได้ยินสิ่งที่เขาพูดโหยวจิ้งหลีก็รู้สึกดีใจ กอดเขาแน่นด้วยมือทั้งสองอดไม่ได้ที่จะถาม: "แล้วคุณกับเฉินเฉียว … "

ปู้อี้เฉินเงียบไปนานก่อนที่เขาจะพูดว่า "เรากำลังจะหย่ากัน ผมจะอธิบายให้คุณฟัง "

น้ำตาจากมุมตาของโหยวจิ้งหลีถูกเช็ดออกไป

———————

อีกด้าน

ฉันเฉียวดูซังโย่วอีทำการบ้าน แล้วให้เขาไปอาบน้ำ ตอนนี้ห้าทุ่มกว่าแล้ว

เธอนั่งบนเตียงเพื่อแต่งตัวให้กับเด็กน้อยท่าทางเธอชำนาญมากขึ้น ถ้าเจียงฉยงฉยงเห็นสิ่งนี้เธออาจจะรู้สึกว่าเธอเข้ามามีบทบาทเร็วเกินไป

เฉินเฉียวเหลือบมองเวลาและนึกถึงซังหลินจวินไม่รู้ว่าตอนนี้บินถึงไหนแล้ว เธอก็นึกขึ้นได้ว่าลืมถามเขาว่าจะบินไปที่ไหน

ซังโย่วอีง่วงนอนมากจนลืมตาไม่ขึ้นเขาหาวและถามว่า "พี่เฉียวใส่เสร็จหรือยัง?"

อืม เม็ดสุดท้าย "เฉินเฉียวติดกระดุมชุดนอนของเขา

เธอจำได้ว่าตอนที่เธอแต่งตัวให้เด็กคนนี้เป็นครั้งแรกเขายังคงเขินอาย แต่ตอนนี้ท่าทางเขาดูเหมือนนายน้อย

คนตัวเล็กก็ขึ้นเตียงทันที

เฉินเฉียวจับตัวเขาไปในอ้อมแขนของเธอและหลับไปโดยมีแขนของเธออยู่บนหมอน ความอบอุ่นทำให้เฉินเฉียวรู้สึกอบอุ่นในหัวใจ

ลูบหัวที่มีผมสั้นๆของเขา เด็กน้อยน่ารักอย่างนี้ไม่มีแม่ได้ยังไง? นอกจากนี้ยังยากที่จะจินตนาการว่าผู้หญิงแบบไหนที่ให้กำเนิดลูกของซังหลินจวินแล้วทิ้งพวกเขาไป

ถ้าไม่ใช่การอุ้มบุญ แล้วผู้หญิงคนนั้นมีอยู่จริงๆ เธอคิดว่าคงจะเป็นผู้หญิงที่สวยมากแน่ๆ

เฉินเฉียวสงสัยเกี่ยวกับตัวตนและรูปลักษณ์ของอีกฝ่าย

“ พี่เฉียวคิดอะไรอยู่?”ซังโย่วอีเอียงศีรษะเพื่อมองเธอ

เฉินเฉียวไม่กล้าที่จะพูดถึงความคิดของเธอในขณะนี้กับเขาถามเพียง: "วันนี้พ่อคุณไปต่างประเทศบินไปที่ไหนหรอ

"น่าจะไปลอนดอน"

ไกลจังเห็นได้ชัดว่าตอนนี้ยังอยู่บนเครื่องบิน

เฉินเฉียวปิดโทรศัพท์

เด็กน้อยมองเธอแล้วถอนหายใจ“ ผมได้ยินคุณยายบอกว่าน้าเถียนเถียนก็ไปลอนดอนกับพ่อด้วย”

เฉินเฉียวตะลึง

แต่ดูเหมือนจะถามโดยไม่ได้ตั้งใจ: "ไปทำงานหรอ"

เด็กน้อยส่ายหน้า“ น้าเถียนเถียนอาศัยอยู่ในลอนดอน น่าจะไปกับพ่อ แล้วค่อยกลับมากับพ่อ "

เฉินเฉียวเม้มริมฝีปากของเธอและไม่พูดสักพัก แล้วเดือนนี้เขาจะอยู่กับเถียนเถียนไหม?

นั่นคือคู่หมั้นของเขาพวกเขาอยากอยู่ด้วยกันมันก็เรื่องของพวกเขา มันเกี่ยวข้องอะไรกับเธอ?

เฉินเฉียวรู้ดีว่าเธอไม่สนใจจุดยืนยิ่งไปกว่านั้นเขาไม่เคยปิดบังความสัมพันธ์ของเขากับเถียนเถียนกับเธอ แต่ในใจมันก็ยังเต็มไปด้วยความขมขื่น

ความรู้สึกที่น่าอึดอัดเหมือนก้อนหินกดลงบนหัวใจของเธออย่างหนักทำให้เธอหายใจไม่คล่อง