เมื่อตอนที่เขายังเด็กเขาทำงานหนักเพื่อธุรกิจของครอบครัวหลังจากที่ลูกชายของเขาชู่จินเจิ้งสืบทอดมรดกไปทรัพย์สินก็โดนยึดไปมาก เขารู้จักลูกชายตัวเองดี เป็นคนทะเยอทะยานและมักใหญ่ใฝ่สูงแต่ความสามารถของซังหลินจวินนั้นดีกว่าดังนั้นตระกูลชู่จึงไม่ดีเหมือนเมื่อก่อน

จนกระทั่งชู่จี้เกิด เขาฝากความหวังไว้ที่ชู่จี้เห็นได้ชัดว่าชู่จี้ไม่ได้เป็นไปตามที่หวัง เขามีความทะเยอทะยานและมั่นคงในเวลาเดียวกันเขาสามารถทำสิ่งต่างๆได้อย่างรวดเร็ว

แต่เขามีความรู้สึกผิดเรื่องแม่ขอชู่จี้ดังนั้นเขาจึงปฏิบัติกับชู่จี้ดีเป็นสองเท่าตลอดหลายปีที่ผ่านมา แต่ความสัมพันธ์ระหว่างชู่จี้กับพ่อเขาแย่เสมอมา

เมื่อแก่ตัวลงก็ยิ่งกลัวความตายมากขึ้น

ชายชราถอนหายใจ “เสี่ยวอี๋ ปู่ขออะไรอย่างหนึ่งได้ไหม”

ความหวังสูงสุดของเขาคือการเห็นพ่อและลูกชายคืนดีกันเขาถึงจะตายตาหลับ

แม้ว่าจะไม่รู้ว่ามันถูกต้องหรือไม่ที่จะฝากความหวังไว้กับหลานสะใภ้ เพราะหลังจากชู่จี้คบกับผู้หญิงคนนี้ บุคลิกของเขาก็เปลี่ยนไปมากจริงๆชู่จี้เป็นคนที่ฝืนตัวเองไม่เป็น

เขารู้ว่าเสี่ยวจี้ชอบผู้หญิงคนนี้มากถึงคบหากับเธอ และจะไม่สนใจเรื่องอื่นๆ เช่นนิสัยของแม่ก่อนที่เขาจะมีชีวิตอยู่และจะไม่ยอมแพ้ถ้าเขารู้เรื่องนี้

“คุณปู่ค่ะ มีเรื่องอะไรก็พูดมาเถอะค่ะฉันจะพยายามทำให้”สิ่งที่ทำให้คุณปู่ลำบากใจต้องเป็นเรื่องยากแน่ๆแต่เธอทนไม่ได้ที่จะปล่อยให้คุณปู่ผิดหวังและจะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อทำตามคำสั่งของคุณปู่

สัมผัสของความเจ็บปวดปรากฏขึ้นในดวงตาของชายชรา “เมื่อแม่ของเขาแต่งงานกับครอบครัวชู่ของเรา ลูกชายของฉันไม่ได้ดูแลเธออย่างดีสุดท้าย…”ชายชรารู้สึกสำนึกผิดอย่างยิ่ง “ดังนั้นชู่จี้ไม่เคยเปิดใจกับความสัมพันธ์ของพ่อเขา…”

เกาเหม่ยเหวินยืนดูทุกอย่างอยู่ที่ชั้นบนเมื่อเห็นว่าชู่จินเจิ้นกลับมา เธอเดินลงบันไดด้วยรอยยิ้มและพูดกับชู่จินเจิ้งว่า “นั่นเป็นลูกชายแท้ๆของคุณนะทำไมต้องมีปัญหากับเขาด้วย”

“ลูกชายแท้ๆเหรอ?”เขายิ่งโกรธมากขึ้นเมื่อกล่าวถึงเรื่องนี้ว่า “คุณดูมันสิคนเป็นลูกควรมีทัศนคติแบบนี้เหรอ? มันทำกับฉันเหมือนเป็นพ่อเหรอ? ”

จู่ๆชู่จินเจิ้งก็รู้สึกว่าตัวเขาล้มเหลวมาทั้งชีวิต ตอนหนุ่มๆลงทุนโดยไม่ได้ระวังทำให้เสียทรัพย์สินของตระกูลไปมาก ต่อมาไปตกหลุมรักแม่ของชู่จี้คิดไม่ถึงว่าผู้หญิงคนนั้น! มันเป็นสิ่งที่น่ารังเกียจจริงๆ!

แม้ว่าชู่จี้จะเป็นลูกชายของเขา แต่ชู่จินเจิ้งก็อดไม่ได้ที่จะโกรธเมื่อเห็นใบหน้าที่คล้ายคลึงกันของชู่จี้กับแม่ของเขา

อย่างไรก็ตามเขาจะไม่ให้ผู้หญิงคนอื่นให้กำเนิดลูกชายคนที่สองอีกต่อไปในหัวชู่จี้เต็มไปด้วยความโกรธ

ชู่จี้กำหมัดข้างกายของเขาอย่างเงียบ ๆ และเม้มปากแต่ดวงตาของเขาเผยให้เห็นถึงความเย็นชาอย่างไม่เคยปรากฏมาก่อน

ซังอี๋ก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วและคว้าแขนเสื้อของชู่จี้และพูดด้วยเสียงเบาๆ “เราจะกลับกันดีไหม? จู่ๆฉันก็รู้สึกไม่สบายนิดหน่อย…”

ชู่จี้หันกลับไปมอง “อื้อ กลับกันเถอะ”

ฝ่ามืออันอบอุ่นของเขาจูงมือเล็กๆของเธอและเดินออกจากประตูไป

หลิงเยว่เพิ่งเดินออกมาจากประตูและเห็นหน้าชู่จี้ เธอตกใจมากวันนี้จะตายไหมเนี่ย?

เธอกำลังจะวิ่งหนี แต่เธอได้ยินเสียงของชู่จี้เบาๆ “คุณหลิงช่วงนี้ว่างเหรอ?”

ประโยคนี้เหมือนคำสาปทำให้คนตื่นกลัวตัวแข็งทื่อ