ท่านประธานที่รัก - ตอนที่ 474 สาวน้อยยังอ่อนไปหน่อย

ลูกน้องรู้สึกลำบากใจนิดหน่อย “กรีนแลนด์โทรมาหาคุณครับ”

รีสดื่มเหล้าแก้วสุดท้ายจนหมดรวดเดียว ความดุดันในแววตาชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ “ก่อนหน้านี้ชู่จี้มันแย่งธุรกิจฉันไป ครั้งนี้ฉันอยากแย่งของของมัน เฮอะ ผู้หญิง ฉันขอเล่นก่อนค่อยว่ากัน” เขาเดินเข้าไปรับโทรศัพท์ “มีอะไร!”

หลิงเยว่ยิ้มพอใจ “คุณชายรีส ฉันก็มาดูความคืบหน้าคุณไง?” เธอใช้ชื่อภาษาอังกฤษสื่อสารกับรีส ดังนั้นเขาไม่รู้ว่าหลิงเยว่คือใคร และป้องกันไม่ให้ชู่จี้รู้ว่าหลิงเยว่ดำเนินแผนการ

“เฮอะ ถ้ามันกล้ามา ฉันก็กล้าไม่ให้มันกลับไป” รีสทำเสียงฮึดฮัด “และสัญญาของเธอ อย่าลืมล่ะ”

เขาให้คนไปแอบติดตามชู่จี้เสียค่าใช้จ่ายไปเยอะมาก ความสามารถของชู่จี้ มันมากกว่าที่เห็น

“ถ้าสำเร็จ สัญญาก็ต้องไม่น้อยแน่นอน” หลิงเยว่ใช้เงินมุ่งเป้าจัดการซังอี๋แบบนี้ ไม่ใช่ว่าไม่มีเหตุผล ชู่จี้ไม่เคยสนใจผู้หญิงคนไหนมาก่อน ดันพิเศษกับเธอแบบนี้ ฉวยโอกาสตัดรากถอนโคนตั้งแต่ตอนนี้ ดีกว่าทำให้เกิดหายนะในอนาคต

วางสายไป รีสค่อยๆ เดินไปตรงหน้าซังอี๋ เชยคางเธอขึ้นช้าๆ “เธอเคยทำกับชู่จี้ไหม?”

ซังอี๋สีหน้าแข็งทื่อ ต้องการสะบัดมือเขาออก แต่ชายคนนั้นจับแน่นมาก

“บอกฉัน เคยทำไหม?” น้ำเสียงเขามีความเกลียดชัง สายตาดุดันจ้องมองเธอ

ซังอี๋เบนหน้าหนี ปฏิเสธที่จะตอบคำถามนี้อีกครั้ง

รีสถูกผู้หญิงคนนี้ยั่วโมโห เขาบังคับให้หญิงสาวอ้าปาก ป้อนยาเม็ดหนึ่งเข้าไป “เฮอะๆ เธอรอสนุกกับมัน ฉันจะนำความสุขมาให้เธอ”

ซังอี๋ถูกรีสบีบคาง ยากลิ้งลงท้องเธอ เธอทั้งกังวลและโมโห จ้องมองเขาด้วยความโกรธ สายตาราวกับอยากฆ่าคน

“ไม่ต้องกังวล ไม่ได้มีแค่ฉัน ยังมีแขกคนอื่นด้วย” ตอนแรกไม่ได้สนใจผู้หญิงคนนี้เลยสักนิด แต่เห็นท่าทางโกรธของเธอดูน่ารักนิดหน่อย จู่ๆ รีสก็ตึงเครียดส่วนล่าง อยากกลืนเธอลงท้องทันที

นิ้วหยาบกร้านลูบไล้ใบหน้าขาวเนียนของเธอ ดวงตาเต็มไปด้วยราคะตัณหา ราวกับกลืนกินเธอได้ทุกเมื่อ “ผู้หญิงที่ชู่จี้มันชอบใช่ไหม? วันนี้ฉันจะต้องลิ้มรสเธอหน่อย”

รีสชอบคนเวอร์จิ้น หญิงไม่เวอร์จิ้นไม่แตะต้อง และเขาไม่ชอบเรื่องบนเตียงเสมอ นอกจากต้องคลายความต้องการทางร่างกายที่จำเป็น ปกติเขาไม่แตะต้องผู้หญิง พูดให้ถูกคือเขามีนิสัยเย็นชา

ซังอี๋จ้องมองเขา ราวกับอยากมองให้เกิดรูพรุน ฝ่ามือใหญ่ชายหนุ่มบีบคางเธอ ทำให้เธอพูดไม่ได้เลย

“อ่อ ลืมไป” ในที่สุดรีสก็นึกขึ้นได้ว่ายังจับหญิงสาวไว้อยู่ สุดท้ายเขาก็ปล่อยอย่างใจดี “อยากพูดอะไรก็พูด ถ้าทำให้ฉันพอใจ ฉันก็ไม่ถือสาที่จะทำให้เธอพอใจ”

“ต้องทำยังไงถึงจะปล่อยฉัน” สายตาเธอจริงจังเต็มเปี่ยม ทำให้รีสอดยิ้มไม่ได้

“หืม? เธออยากไถ่ตัวเองเหรอ?” เป็นผู้หญิงที่น่าสนใจจริงๆ รีสยิ่งสนใจมากขึ้น เขาชอบผู้หญิงฉลาด ไม่ใช่ผู้หญิงหน้าอกใหญ่ไร้สมอง

ซังอี๋พูดอย่างใจเย็น “ฉันไม่รู้อีกฝ่ายให้ข้อเสนออะไรกับนาย แต่ฉันจะพยายามให้ข้อเสนอนายสองเท่า ว่าไง?”

เธอรู้พูดคำว่า “จะพยายาม” ให้ดูค่อนข้างสมจริง ไม่งั้นชายตรงหน้าอาจจะตรวจสอบเจอเบาะแสอะไรบางอย่าง

รีสราวกับครุ่นคิด สักครู่ เขาส่ายหน้า “ขอโทษจริงๆ ตอนนี้ ฉันยิ่งสนใจเธอมากขึ้น”

เขาเข้าใกล้เธอ ลมหายใจเกือบแผดเผาผิวของเธอ “สิ่งที่ชู่จี้มันให้เธอได้ ฉันก็ให้ได้หมด”

ชู่จี้สั่งให้ทุกคนตรวจสอบรถและคนต้องสงสัย หลิงเยว่ไม่ยอมพูด เขาทำให้แค่ค้นหาซังอี๋แบบปูพรมเท่านั้น

ทุกนาทีและวินาที เป็นช่วงที่สำคัญที่สุด

หลิงเยว่ชื่นชมเล็บสีแดงของตัวเอง ปากแดงเย้ายวนของเธอ เธอสวมเสื้อคลุมสีแดง ทั้งร่างมีเสน่ห์ราวกับดอกไม้สวยมีพิษ สวยมีเสน่ห์หาที่เปรียบไม่ได้

“เป็นไงบ้าง? ส่งคนไปหรือยัง?” ดวงตาหลิงเยว่เป็นประกายด้วยชัยชนะ สู้กับฉัน สาวน้อยยังอ่อนไปหน่อย

ชู่จี้เกินเข้าไปด้วยความขุ่นเคือง “พอแล้ว เธอหยุดเล่นสักที ฉันตกลงความต้องการของเธอ”

สองชั่วโมงผ่านไปแล้ว ไม่มีความคืบหน้าใดๆ

เธอลุกขึ้น ควงแขนชู่จี้ ยิ้มเหมือนดอกไม้ “ไม่ต้องกังวล เธอจะกลับมาอย่างปลอดภัย”

ตอนแรกกลืนยาลงไปซังอี๋ไม่รู้สึกอะไร เมื่อเวลาผ่านไป เธอรู้สึกสมองตัวเองจะไม่ได้สติขึ้นเรื่อยๆ สายตาก็ค่อนข้างเบลอ

“ที่นายป้อนฉัน มันคือยาอะไรกันแน่” ซังอี๋อธิบายไม่ถูก ฉวยโอกาสตอนที่สมองกำลังคิดได้ถามประโยคนี้ออกไป

“ของดี เป็นยาหลอนประสาทที่พัฒนาใหม่” เขาเข้าไปใกล้ปากเธอ อยากจูบริมฝีปากเธอจริงๆ ริมฝีปากแดงอ่อนนุ่ม ชุ่มชื้นเหมือนลูกพีช มีเสน่ห์มาก

เขาทิ้งประโยคนี้ไป ให้ลูกน้องเฝ้าดูซังอี๋ให้ดี เพลิดเพลินอาหารค่ำของเขา ยังไงแล้วสิ่งนี้ต้องใช้เวลานานกว่าจะเห็นผล

“ชู่จี้ คุณไปเดินชอปปิ้งที่ห้างกับฉันได้ไหม?” เธอเขย่าแขนชู่จี้ เหมือนเด็กขอลูกอม

ชู่จี้รำคาญ “เธอมีเวลาแค่สิบสองชั่วโมง ตอนนี้เหลือสิบเอ็ดชั่วโมงยี่สิบแปดนาที ที่เหลือแล้วแต่เธอ”

“ว้าว นี่ใช่คุณชายชู่หรือเปล่า? หล่อมาก เหมือนเดินออกมาจากภาพวาดเลย” พอสองคนเข้าไปในห้าง สาวทุกคนก็จ้องมองไปที่ชู่จี้ หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปอย่างเมามัน

“ข้างๆ นั่นไม่ใช่คุณหนูใหญ่ตระกูลหลิงเหรอ? ทั้งสองคงจะไม่ใช่……” บางคนถอนหายใจยาว ราวกับพบบางสิ่งที่ไม่ธรรมดา

หลิงเยว่เกลียดสายตาของผู้หญิงพวกนั้นที่จ้องมองชู่จี้ นี่ผู้ชายของเธอ โดดเด่น สมบูรณ์แบบ ดูหมิ่นไม่ได้เหมือนพระเจ้า

“นี่เป็นยังไง? คุณว่าสวยไหม?” หลิงเยว่มองชู่จี้อย่างมีหวัง แค่ให้เธอรู้สึกถึงความห่วงใยเขาสักนิด ก็ถือว่าไม่มีเรื่องเสียใจอีกแล้วในชีวิตนี้

เดิมทีชู่จี้ไม่อยากสนใจผู้หญิงน่าเบื่อคนนี้ แต่พอคิดๆ ดู ก็เปลี่ยนความคิด ก็พูดกับพนักงานขาย “เอาสร้อยคอเส้นนี้ออกมา”

“คุณชู่ตาดีมากจริงๆ นี่ออกแบบโดยนักออกแบบชื่อดังไอเฟล รุ่นลิมิเต็ดทั่วโลกมีแค่99ชิ้น หมายถึงความรักที่จริงใจและบริสุทธิ์ ใช้เทคโนโลยีที่เป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัว”

“ฉันจะสวมให้เธอ” ชู่จี้ใช้มือตัวเองสวมสร้อยบนคอขาวหิมะของหลิงเยว่ ยิ้มอ่อนโยนเป็นพิเศษ “สวยมาก”

แค่ยิ้มเดียว ก็ทำให้หลิงเยว่เวียนศีรษะ ราวกับว่าเธออยู่ในความฝัน “จริงเหรอ?” ทำไมรู้สึกมีความสุขขนาดนี้ เธอกัดปาก ใบหน้าเขินอาย “งั้นฉันจะซื้อมัน”