ท่านประธานที่รัก - ตอนที่ 472 แค่เล่นตามใจชอบ?
ชู่จี้โหดเหี้ยม เย็นชา เขาปฏิบัติต่อตน แค่เล่นตามใจชอบเท่านั้น? สิ่งเหล่านี้ไม่สามารถตัดสินได้
ซังอี๋ได้สติกลับมา สะบัดมือเขาออก “ฉันแค่เหนื่อย” ทัศนคติเปลี่ยนไปไม่น้อยอย่างเห็นได้ชัด
ชู่จี้รู้สึกได้แน่นอน ฝ่ามือใหญ่โอบเอวเธอ “ฉันไม่เคยคลุมเครือกับผู้หญิงคนไหน ดูเหมือนเธอยังไม่เข้าใจฉันมากพอ” คางเขาแนบศีรษะเธอ “ฉันอยากให้เธอมีความคิดอะไรก็พูดออกมา ไม่ใช่เก็บอยู่ในใจ”
เขาเห็นหลี่เฟยเฟยรังแกผู้หญิงตัวเอง จะทนกับเธอได้อย่างไร? ยิ่งไปกว่านั้นช่วงนี้หลี่เฟยเฟยก็ลอยหน้าลอยตาอย่างเห็นได้ชัด นักแสดงแบบนี้ ชู่จี้ไม่ต้องการ ฮวาเจิงไม่เคยขาดนักแสดงดัง
ซังอี๋เสียใจในความประมาทของตัวเอง ความไว้ใจเปราะบางแบบนี้ เธอควรให้ความเชื่อใจกับชู่จี้มากหน่อย ไม่ใช่เอาแต่ใจเหมือนเด็ก
ชายหญิงที่รักกัน มักทำตัวเด็กเป็นพิเศษ
“หิวไหม? กินอะไรหน่อยไหม?” ชู่จี้เห็นทัศนคติซังอี๋อ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด จึงถามขึ้น
“ขอโทษ……” เธอเอ่ยปากขอโทษ โทษตัวเองในชั่วขณะหนึ่ง
“ยับทึ่ม” เสียงนี้มีความเอาอกเอาใจ “ฉันก็ไม่เคยมีประสบการณ์เดตเหมือนกัน ฉันแค่อยากให้เดตระหว่างเรา บริสุทธิ์เหมือนคนปกติ เธอเข้าใจไหม?”
ซังอี๋พยักหน้า “ต่อไปจะไม่เป็นแบบนี้แล้ว”
ทั้งสองเก็บของเรียบง่าย ชู่จี้พาซังอี๋ลงข้างล่างมาทานอาหารเย็น
ลมพัดค่อนข้างหนาว ชู่จี้กอดร่างซังอี๋ไว้แน่น ความอ่อนโยนในอ้อมแขนช่างน่ารื่นรมย์ ชู่จี้อดไม่ได้ที่จะกระชับมัน
รู้สึกการเปลี่ยนแปลงของชู่จี้ ซังอี๋ก็หน้าแดง “ไอ้สมองทึบ”
บรรยากาศกลายเป็นมีชีวิตชีวาเพิ่มขึ้น
เขาหยิกใบหน้าเธอ “งั้นเธออยากลองไหมล่ะ?” ดวงตาลุ่มลึกเหมือนแม่เหล็ก ดึงดูดอย่างยิ่ง
“ไม่เอา” ซังอี๋ปฏิเสธอย่างขี้เล่น เบ้ปากขึ้นมา
ทั้งสองเดินเข้าไปในห้องส่วนตัว
กิ่งทองใบหยก เหมาะสมกันจริงๆ
“ชอบกินอะไร?” เขาเรียกพนักงานมา ในดวงตามีความอ่อนโยน
ซังอี๋กำลังเตรียมสั่งอาหาร จู่ๆ โทรศัพท์ก็สั่น เธอรับโทรศัพท์ “เสี่ยวอี๋ แย่แล้ว ข้อมูลการทดลองหายไปหมดเลย!”
ซังอี๋ยืนขึ้นทันที สมองเกิดเสียง “วิ้ง” เห็นได้ชัดว่าคิดไม่ออก หลังจากสมองลัดวงจรในชั่วขณะหนึ่ง ก็ยกขาขึ้นจะวิ่ง
ชู่จี้จับข้อมือเธอไว้ “เกิดอะไรขึ้น?”
“ข้อมูล……การทดลองหายไปหมดเลย” เธอต้องพยายามลดการสูญเสียให้น้อยที่สุด ไม่งั้นความพยายามในปีที่ผ่านมาจะสูญเปล่า
“ฉันจะไปส่งเธอ” ชู่จี้ให้อวี้เฟิงเตรียมอาหารส่งไปที่มหาวิทยาลัย S
“เกิดอะไรขึ้น?” ข้อมูลที่ยังดีๆ จะหายไปได้อย่างไร? ซังอี๋เข้าไปในห้องทดลอง สังเกตสมาชิกในทีมทุกคนด้วยดวงตาเฉียบคม
ไม่กี่คนก้มหน้า “เราก็ไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น ทุกคนกินข้าวกันเสร็จแล้ว กลับมาอีกทีก็พบว่าข้อมูลหายไปแล้ว”
ซังอี๋วิ่งไปที่ตำแหน่งคอมพิวเตอร์ เปิดไฟล์ที่บันทึกข้อมูลเดิมเอาไว้ ในนั้นกลับว่างเปล่า ถังขยะรีไซเคิล ในคลาวด์ ทุกอย่างถูกค้นหาแล้ว ก็ไม่มีร่องรอยของไฟล์
“นั่นเป็นผลลัพธ์ที่เราทำงานหนักมาหนึ่งปี ถ้าไม่มีข้อมูลการทดลอง อย่าว่าแต่ความพยายามสูญเปล่า แม้แต่การสำเร็จการศึกษาก็เป็นปัญหา” สมาชิกในทีมเสียใจทั้งหมด
ในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อ ถ้าข้อมูลการทดลองหากลับมาไม่ได้จริงๆ ปัญหาที่เผชิญอยู่มันร้ายแรงมาก ซังอี๋ต้องบังคับให้ตัวเองใจเย็น เป็นไปได้ไหมว่ามีใครกำลังเล่นตลก ต้องการล้อเล่นกับตัวเอง?
แต่คนคนนั้นเป็นใคร? คอมพิวเตอร์ตั้งค่ารหัสผ่านไว้ ไฟล์ก็มีรหัสผ่าน นอกจากสมาชิกในทีมและตัวเองที่รู้รหัสผ่านแล้ว คนอื่นๆ ก็ไม่รู้
ชู่จี้นั่งหน้าคอมพิวเตอร์ สองนิ้วเคาะแป้นพิมพ์อย่างรวดเร็ว “มีคนปรับเปลี่ยนคอมพิวเตอร์เครื่องนี้”
“แล้วยังหากลับมาได้ไหม?”
ชู่จี้จ้องคอมพิวเตอร์ “อย่าให้ใครมารบกวนฉัน ฉันจะลอง”
ซังอี๋ให้คนอื่นๆ ออกไปจากห้องทดลอง ทั้งห้องสงบ เหลือแค่เสียงเคาะแป้นพิมพ์ “ต๊อกแต๊ก”
ซังอี๋ไม่เข้าใจว่าเขากำลังทำอะไร แค่หัวใจรู้สึกปั่นป่วน เธอไม่อยากให้ความพยายามคนอื่นๆ สูญเปล่า ยิ่งไปกว่านั้น เธอไม่อยากทรยศความไว้ใจที่อาจารย์มีต่อตัวเอง
ด้วยการกดแป้นพิมพ์ครั้งสุดท้าย ชู่จี้ขมวดคิ้วแน่น “หาไม่เจอ แต่ฉันเดาได้ว่าน่าจะมีคนจงใจทำมัน บางทีคนคนนั้นอาจจะติดต่อกับเธอ ได้อะไรบางอย่างจากเธอที่นี่”
เธอพยายามค้นหาในหัวว่าตัวเองไปทำให้ใครไม่พอใจ ดันมีข้อผิดพลาดในเวลานี้ โชคดีก่อนหน้านี้เธอสำรองข้อมูลไว้ แต่ข้อมูลไม่ครบ
ศาสตราจารย์ซ่งได้ยินข่าวนี้ก็มาอย่างเร่งรีบ “เกิดอะไรขึ้น?”
“ข้อมูลหายไป ขอโทษนะคะ ศาสตราจารย์ ทั้งหมดเป็นความรับผิดชอบฉัน” ซังอี๋ก้มหน้า พูดโทษตัวเอง
ศาสตราจารย์ซ่งไม่ได้ตำหนิเธอ “ที่นี่มีกล้องวงจรปิด ไปตรวจสอบกล้องวงจรปิดได้ว่ามีใครมาแอบทำอะไรหรือเปล่า”
กล้องวงจรปิดตรวจไม่พบว่ามีคนเข้าห้องทดลอง สมาชิกในทีมออกไปทานอาหารเย็นกันตอนเย็น เมื่อกลับมา ก็พบว่าข้อมูลในคอมพิวเตอร์หายไปแล้ว
ตำหนิตัวเองอย่างเต็มที่ ซังอี๋กำฝ่ามือแน่น ความผิดพลาดกลายเป็นความเกลียดชัง ไม่คิดว่าการทดลองจะสำเร็จแล้ว สุดท้ายกลับเกิดข้อผิดพลาดดังกล่าว
อวี้เฟิงถือกล่องเก็บความร้อนเดินเข้ามา “ท่านประธาน คุณซัง ศาสตราจารย์ซ่ง”
ชู่จี้เห็นซังอี๋ยังไม่อยากอาหารกินอะไร ก็ให้อวี้เฟิงวางอาหารไว้ข้างๆ ส่วนเขาก็อยู่กับซังอี๋เพื่อหาเบาะแส
อวี้เฟิงถามคนอื่นๆ ถึงได้รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เรื่องของภรรยาท่านประธานก็คือเรื่องของท่านประธาน เรื่องของท่านประธานก็คือเรื่องของตน เขาเองก็ใส่ใจมันแน่นอน
“ท่านประธาน ให้คุณซังกินอะไรหน่อยก่อนดีกว่า เดี๋ยวหิวจนปวดท้อง”
“ไม่งั้น——คุณไปลองตรวจสอบคุณหลิงสักหน่อย?” อวี้เฟิงแนะนำ เสียงดังเฉพาะชู่จี้ได้ยิน
อุ้งเท้าหลิงเยว่ยืดออกไปไกลมากแล้ว? ถ้าเป็นเธอจริงๆ เขาไม่ถือสาที่จะให้บทเรียนกับหลิงเยว่
“ฉันจะให้ตำรวจเข้ามาตรวจสอบ” ชู่จี้สั่งลูกน้องเรียบร้อย อยากดูว่ามีความคืบหน้าเพิ่มเติมไหม
ตอนกลางคืน สองสามคนไม่ได้นอน ตรวจสอบเบาะแสไม่ได้
สีหน้าซังอี๋กลายเป็นซีดเซียวเล็กน้อย ทานโจ๊กไปสองสามคำ ทานอะไรไม่ลงอีก
จนกระทั่งคนของบริษัทโทรหาชู่จี้ว่าบริษัทมีเรื่องเร่งด่วน เขาต้องกลับไปที่บริษัท ให้อวี้เฟิงอยู่กับซังอี๋
โทรศัพท์ซังอี๋จู่ๆ ก็มีข้อความหนึ่ง ในนั้นเขียนที่อยู่และเวลา ให้เธอมาที่นั่น ห้ามพาใครไป
เธอทำได้แค่หาข้ออ้าง ให้อวี้เฟิงกลับไป ส่วนตัวเองก็ไปตามที่อยู่ในข้อความ
หลิงเยว่นั่งในห้องส่วนตัว เธอยิ้มกว้าง “คุณซัง คุณก็เดาได้ใช่ไหมว่าคือฉัน?”
ซังอี๋ไม่พูด เม้มปาก
หลิงเยว่รินชาด้วยตัวเอง “จริงๆ แล้ว ถ้าเธออยากได้ของพวกนั้นเธอคืน มันง่ายมาก แค่ออกไปจากชู่จี้ ว่ายังไง?”
YOU MAY ALSO LIKE
