ท่านประธานที่รัก - ตอนที่ 452 ความรักเป็นเรื่องที่ทำให้คนเป็นบ้า

ทุกครั้งที่เฉินเฉียวตอบเจียงอี้ฝาน เขาก็ดูอยู่ข้างๆด้วย

เขาถือว่ารู้ทุกเรื่อง

เจียงอี้ฝานรู้อยู่แล้วว่าทำแบบนี้มันไม่ดี เขาสับสนอยู่พักหนึ่งพอได้สติข้อความก็ถูกส่งออกไปแล้ว

“ถึงแม้คุณจะเถียงข้างๆ คูๆเพื่อตัวเองแบบนี้ฉันก็จะไม่ให้อภัยคุณ”เจียงฉยงฉยงรู้สึกว่าเธอต้องให้เจียงอี้ฝานเห็นว่าเรื่องนี้มันสำคัญ ไม่อย่างนั้นวันหลังอี้ฝานจะฉวยโอกาสตอนที่เธอไม่ทันระวังทำแบบนี้อีก แบบนั้นมันน่ากลัวจริงๆ

ที่ทำแบบนี้ก็เพราะว่าเธอรักเขาเลยกล้าทำเรื่องแบบนี้

เจียงอี้ฝานไม่รู้ว่าในใจเจียงฉยงฉยงคิดอะไรอยู่ เขาได้แต่รู้สึกผิดในใจเขาไม่เคยคิดว่าเจียงฉยงฉยงจะโกรธขนาดนี้

หลังจากคิดอย่างรอบคอบแล้ว รู้สึกว่าตัวเองกำลังคิดมากเกินไป

ฉยงฉยงไม่ใช่คนที่อ่อนแอเหมือนตอนแรกที่ต้องมีคนดูแลอีกต่อไป

ตอนนี้เธอแข็งแกร่งมากและเธอก็มีความคิดของตัวเองมากขึ้นเรื่อยๆ

เขาควรจะมีความสุขถึงจะถูก

ถึงแม้ในใจจะรู้สึกเศร้าแต่ก็ยังฝืนพูด: “โอเค ฉยงฉยงคุณมาเฝ้าดูผมได้เลย หลังจากนี้ผมจะไม่ทำเรื่องแบบนี้อีก ผมสาบาน”

เหลือเพียงเจียงอี้ฟานที่ถูกทิ้งไว้ข้างหลังเขาส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้

ในห้องสีชมพูบนเตียงนุ่มๆในขณะนั้นเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆที่มีอาการบวมบนใบหน้าของเธอตื่นขึ้นอย่างเวียนหัว

เหมิงเหมิงลืมตาไม่ขึ้นเธอใช้มือขยี้ตาด้วยความงุนงง หลังจะฟื้นเธอก็พบว่าตัวเองไม่ได้อยู่ที่บ้าน

ผ่านไปสักครู่ก็นึกขึ้นได้ว่าเธอถูกลักพาตัวไปจากข้างทางของโรงเรียน

ปกติดูแล้วเป็นคนกล้าหาญแต่ในความเป็นจริงแล้วเหมิงเหมิงสะพรึงกลัวจนตัวสั่น

ร้องไห้เรียกหาแม่

ปู้อี้เฉินตบไปทีหนึ่ง: “ยังจะร้องอีก”

เห็นได้ชัดว่าตีบนผ้าห่มแต่ดวงตาของเหมิงเหมิงแดงและบวมเหมือนตีโดนเธอ ดวงตาของเธอเริ่มหวาดกลัวมากขึ้นเรื่อยๆแต่เธอก็ยังจำได้ว่าต้องเชื่อฟัง

ส่ายหัวอย่างซื่อๆพลางพูด”ไม่ร้องแล้ว”

แต่มีเสียงสะอื้นทำยังไงก็หยุดไม่ได้

ปู้อี้เฉินเป็นคนไม่ชอบเด็ก ก็เหมือนกับเด็กที่ไม่มีชะตากรรมร่วมกับเขาในตอนแรก

แต่เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆน่ารักๆที่อยู่ข้างหน้าเขากำลังร้องไห้อยู่ทำให้เขานึกถึงสิ่งที่ฝังอยู่ในใจเขามาเนิ่นนาน

ไม่มีใครรู้ว่าเมื่อสามปีก่อน ถึงแม้เขาเกือบจะสูญเสียทุกอย่าง แต่เขาก็คิดเสมอว่าเขาลุกขึ้นได้

เพียงแค่มีคนที่สามารถให้โอกาสเขาได้

ด้วยเหตุนี้เขาจึงขอให้ผู้หญิงของเขาไปขอความช่วยเหลือ

“เป็นยังไงบ้าง ครอบครัวคุณตกลงที่จะลงทุนหรือไม่”ปู้อี้เฉินถามด้วยความดีใจอย่างมีความหวังเมื่อมองไปที่โหยวจิ้งหลีที่เพิ่งกลับบ้านตอนดึก

เธอวางกระเป๋าในมือลงหลังจากดื่มน้ำเสร็จ แสร้งทำเป็นไม่รู้สึกอะไรแต่จริงๆในใจก็รู้สึกเศร้าเธอพูดว่า: “แม่ของฉันบอกว่าขอคิดดูก่อน ยังไงซะก็ไม่ใช่เงินน้อยๆ”

“เด็กเป็นอย่างไรบ้าง? คุณเติมนมผงให้เธอหรือยัง”โหยวจิ้งหลีจำเด็กคนนี้ได้เสมอ และสิ่งแรกที่หลังจากดื่มน้ำคือถามถึงเด็กคนนั้น

วันนี้เธอยุ่งกับการไปยืมเงินเพื่อนมาหมุนเงินบริษัท เธอจะมีเวลาเลี้ยงลูกได้ยังไง

เมื่อรู้ว่าโหยวจิ้งหลีไม่ได้เงินมาลงทุน เขาก็พูดด้วยน้ำเสียงไม่ใส่ใจ “ผมไม่รู้คุณไปถามพี่เลี้ยงเด็กดู”

ร่องรอยของความไม่พอใจแวบเข้ามาในดวงตาของโหยวจิ้งหลีแต่เธอก็รีบปกปิดมันไว้และเดินไปที่ห้องนอนของเด็กน้อย

เธอจะสนใจเขาหรือไม่ปู้อี้เฉินไม่ได้ใส่ใจนัก