ท่านประธานที่รัก - ตอนที่ 426 เหมือนไม่เคยรู้จักเขามาก่อนเลย

ยังไงแล้วธุระที่บริษัทก็ตกเป็นของลูกชายทั้งหมด เขาก็ไม่มีอะไรต้องกังวลใจ

ก่อนหน้านี้ไม่นานได้ยินเรื่องลูกชายหายตัวไป เลือดลมก็พุ่งกระฉูดสักพักหนึ่ง ควบคุมอารมณ์แปรปรวนไม่ได้ กุมศีรษะอยู่บนพื้นตลอดเวลา จากนั้นตื่นมาก็นอนอยู่โรงพยาบาลแล้ว

เมื่อแพทย์อนุญาตให้ออกจากโรงพยาบาล ลูกชายก็กลับมาได้อย่างปลอดภัย

เดิมทีวันนี้มาที่นี่เพื่อดูว่าลูกชายเป็นยังไงบ้าง ถ้าสบายดี อย่างน้อยก็คลายความกังวลที่ไม่ได้เจออยู่ตลอดได้

หลังจากเจอแล้ว ก็สำรวจตามใจชอบสองสามที พบว่าไม่เป็นอะไรจริงๆ เด็กในบ้านก็ไปโรงเรียน อยากเจอแต่ก็ยังเจอไม่ได้ อดีตภรรยาก็อยู่ที่นี่ สำหรับเขาที่นอนโรงพยาบาลสองสามวันลุกจากเตียงไม่ได้ ก็ได้เห็นอะไรหลายๆ อย่าง

ถึงแม้แววตาแปลกประหลาดของซังหลีหย่วนจะผ่านไปชั่วพริบตา แต่คุณนายซังก็ยังรู้สึกได้อย่างรวดเร็ว

หาข้ออ้างตามใจชอบ แล้วขึ้นไปข้างบน

แต่ทุกคนล้วนมองความคิดของคุณนายซังออก แค่ปล่อยผ่านไปผิวเผิน ไม่มีใครเปิดโปง

หลังจากกลับมาซังหลินจวินที่ยุ่งธุระบริษัทอยู่ตลอดเมื่อเห็นพ่อตัวเอง ก็นึกถึงมรดกตกทอดชิ้นนั้นในบ้าน

บางทีอาจจะเป็นที่มาของเหตุการณ์ชั่วร้ายในอิตาลี

หลังจากทั้งสองขึ้นไปข้างบนด้วยกัน มรดกตกทอดที่เขาซ่อนอยู่ตลอดเวลาก็ไม่เผยต่อหน้าคนอื่น

อัญมณีเม็ดนั้นในประเทศไม่ได้เป็นของหายาก แต่เมื่อเทียบกับอัญมณีพวกนั้นแล้ว สิ่งที่ทำให้รู้สึกล้ำค่ายิ่งกว่านั้นคือการประดิษฐ์ตัวอักษรและภาพวาดที่สะสมเหล่านั้น

เดิมทีพ่อเป็นห่วงเขาถึงได้มาหาเขา ซังหลินจวินที่ใบหน้าหาความอารมณ์ดีได้ยากก็ทำหน้าเย็นชาขึ้น

เขาให้ความสำคัญกับหิน ไม่หนักเท่าพ่อ ถึงแม้จะรู้ว่ามันอาจจะรวยได้เท่าประเทศแล้วมันยังไง แค่หินชิ้นเดียว ทำให้สร้างภัยพิบัติให้กับตน มันก็ไร้ค่าจริงๆ

แน่นอนว่าสิ่งสำคัญที่สุดก็คือ เขาไม่อยากให้เฉียวเฉียวและเด็กๆ ตกอยู่ในอันตรายเพราะหินชิ้นนี้ สิ่งของใดๆ ก็ตามที่ทำให้คนในครอบครัวเป็นอันตรายเขาก็จะทิ้งมัน

เมื่อบรรยากาศทั้งสองหยุดนิ่ง ด้านนอกก็มีเสียงเคาะประตู

เดิมทีเฉินเฉียวจะหั่นผลไม้บางส่วนนำเข้ามา หลังจากไม่ได้ยินว่าให้เข้าไป ก็รู้สึกว่าทั้งสองคนที่นั่งอยู่ผิดปกติอย่างมาก

เมื่อวางจานในมือลง เฉินเฉียวก็ยื่นมือไปดันซังหลินจวิน ความหมายชัดเจนมาก อยากให้เขาถอยไปหน่อย

ยังไงแล้วตอนนี้สุขภาพของคุณซังก็ไม่ดี ถ้าโกรธมาก มันก็จะได้ไม่คุ้มเสีย

ซังหลินจวินมองความหมายในแววตาเฉินเฉียวออก ใบหน้าที่ตึงเครียดก็คลายลง

เขายกจานผลไม้ในมือเฉินเฉียวยื่นให้พ่อ พูดขึ้น “ผลไม้นี้ไม่เลว ลองชิมได้ครับ”

คนที่ดื้อรั้นหัวชนฝามาตลอดจู่ๆ ก็ออกตัวยอมตามคำขอของคนอื่น

ทันใดนั้นซังหลีหย่วนก็รู้สึกว่า เขาไม่เคยเห็นลูกชายตัวเองชัดๆ มาก่อน ว่าภายในหัวใจเขา คนในครอบครัวหรือผู้หญิงของเขาสำคัญมากกว่า

เผชิญหน้ากับพ่อที่แววตาซับซ้อน เห็นเขาไม่รับจานอยู่นานมาก แค่มองเขาอย่างอึ้งๆ ซังหลินจวินก็นึกว่าเขายังคิดเรื่องเมื่อครู่นี้อยู่ ก็วางจานลงโต๊ะข้างๆ หันตัวไปพูดกับเฉียวเฉียว

ซังหลีหย่วนที่อึ้งอยู่นานมากก่อนจะก้มหน้าหัวเราะเบาๆ จากนั้นก็ใช้ไม้จิ้มฟันจิ้มแตงโมชิ้นหนึ่งใส่เข้าปาก

หลังจากทานเสร็จ เขาก็ยืนขึ้น พูดว่า “ความคิดพ่อมีข้อจำกัด ลูกชาย สิ่งนั้นสืบทอดมาอยู่ในมือลูกแล้ว ลูกมีสิทธิตัดสินใจทุกอย่าง รวมถึงการซื้อขายมันด้วย”