ท่านประธานที่รัก - ตอนที่ 420 คนคนนี้ไม่ธรรมดา

เพราะเขาเข้าใจ โลกของเซิ่งชิงมีแค่เขาคนเดียวไม่ได้

เธอยังต้องการเพื่อน แล้วเฉินเฉียวก็เป็นคนที่เหมาะสมด้วย

เฉินเฉียวเดินไปข้างเซิ่งชิง เอาแต่คุยเล่นกับเธอ อาจจะเพราะเป็นคนขี้อายด้วย ตอนที่เฉินเฉียวทำให้ยิ้ม เธอก็แค่ยิ้มมุมปาก

ตอนที่อยากเล่นด้วย เธอก็ทำแค่พยักหน้า

มองออกว่าเธอเริ่มปล่อยวางแล้ว อาจจะเพราะยังระแวง แต่ถ้าเทียบกับตอนแรกที่พูด ตอนนี้เธอดูดีขึ้นเยอะเลย “เธอรู้สึกไม่โอเคหรือเปล่า” เยี่ยนเฟิงที่เดินไปข้างๆอยู่ห่างจากซูเยี่ยนเอ่ย

“ไม่โอเค?” โม่อวี่ถามเขาอย่างสงสัย

เยี่ยนเฟิงมองไปทางเฉินเฉียวที่กำลังคุยกับเซิ่งชิง เหมือนกำลังหมายถึงเฉินเฉียว

“ไม่” โม่อวี่เข้าใจที่เยี่ยนเฟิงพูด ก็แค่ตอนที่เธอเดินกับเฉินเฉียว เฉินเฉียวไม่ได้กระตือรือร้นขนาดนั้น

แต่เธอก็ไม่แปลกใจ เพราะตอนนั้นเธอเคยพูดอะไรไม่ดีกับเฉินเฉียว ถึงแม้เธอจะกลับมาคืนดีกับเยี่ยนเฟิงแล้วสนิทกับพวกเขา นี่ก็ไม่ได้หมายความว่าเรื่องนั้นไม่เคยเกิด เพราะฉะนั้นโม่อวี่รู้สึกว่าเธอไม่สนใจก็ไม่แปลก ถ้าอยู่ๆมาดีกับเธอ เธอจะแปลกใจมากกว่า

เพราะถ้ามีคนทำแบบนั้นกับเธอจริง เธอคงจะไม่สนใจคนคนนั้น

ถ้าเรียกร้องอย่างอื่นอีก ไม่จำเป็นจริงๆ

เห็นว่าโม่อวี่ก็ไม่ค่อยใส่ใจ เยี่ยนเฟิงเลยรู้สึกว่าเขาคิดมากไปเอง อาจจะเพราะนิสัยเขาเอาแต่ใจ เลยไม่ชอบให้คนอื่นทำกับเขาแปลกๆ

ลานสกีในเป่ยเฉิงอยู่กลางเมือง

พอคิดว่าชุดพวกนั้นมีคนใส่มาตั้งกี่คน สีหน้าทุกคนก็เริ่มไม่ดี

ในใจเลยรู้สึกโชคดี ยังดีที่ไม่ได้เข้าไป

ตอนที่พวกเขากำลังจะไป เฉินเฉียวยืนปกป้องเซิ่งชิงอยู่นอกสุด

คนที่เดินผ่านไปผ่านมาก็เดินชนกันบ้าง ตอนที่โดนคนที่ใส่ชุดเล่นสกีชน เธอยังไม่ทันลุกขึ้น คนที่ชนเธอก็รีบหันมาขอโทษเธอแล้ว

“ขอโทษนะครับ ผมไม่ได้ตั้งใจ คุณไม่เป็นไรอะไรใช่ไหมครับ” พอพูดเสียงอ่อนโยนจบ สีหน้าก็ดูเป็นห่วงมาก

ความจริงใจแบบนี้ทำให้เฉินเฉียวหวั่นไหว เธอลุกขึ้นแล้วพูดว่า “ไม่เป็นไรค่ะ แค่หกล้ม ฉันไม่ใส่ใจหรอกค่ะ”

พอเฉินเฉียวลุกขึ้นแล้ว เลยมองคนที่ขอโทษเธอ เลยเห็นว่าบนใบหน้าคนคนนั้นมีรอยย่น เหมือนโดนน้ำร้อนลวก ดูแล้วน่าสงสารมาก

แต่คนคนนั้นกลับทำตัวไม่ถูก รีบเอาอะไรสักอย่างกับเงินยัดให้เธอโดยไม่ให้เธอปฏิเสธ

“คุณครับ วันนี้ผมยังมีธุระ ไว้ครั้งหน้าจะชดใช้ให้นะครับ” พูดจบ เขาก็รีบไปทันที

รอให้เดินไปกลางผู้คนจนไม่เห็นเงาแล้ว เฉินเฉียวค่อยถอนหายใจ “น่าสงสารจัง ถ้าหน้าเสียโฉม คงต้องเสียใจมากแน่ๆ”

ซังหลินจวินเดินมาหาเธอ “อะไรบนโลกนี้ไม่ธรรมดาขนาดนั้นหรอก ฉันเห็นคนคนคนนั้นลมหายใจหนักแน่นเหมือนแค่ฝึกกังฟู แต่เขาจงใจเดินเซแล้วชนเธอพอดี เฉียวเฉียวเธอลองดูว่าบนตัวมีอะไรหายหรือเปล่า”

ซังหลินจวินพูดกับเฉินเฉียวไปด้วย แล้วมองทางที่คนคนนั้นหาไปด้วย ผ่านไปสักพัก เฉินเฉียวจับกระเป๋า ก็ไม่เห็นว่ามีอะไรหายเลย

ตอนที่เธอคิดว่าไม่มีอะไรหาย กลับมีกระดาษแผ่นเล็กๆ บนนั้นเขียนไว้ว่า เจอกันครั้งหน้า

เฉินเฉียวไม่เข้าใจว่าคนคนนั้นจะเอาให้เธอทำไม แต่ซังหลินจวินที่อยู่ข้างๆดูออก สายตาเลยมองไปทางซูเยี่ยน พออีกฝ่ายพยักหน้าแล้วค่อยเข้าใจ