ท่านประธานที่รัก - ตอนที่ 368 ต่างกันราวฟ้ากับเหว

ตอนนี้เธอมีแผนในใจอยู่แล้วและตราบใดที่พี่ชายของเธอสามารถช่วยเธอได้เธอก็จะทำ

พวกเขาไม่ได้หวานกันจนเลี่ยนบนอินเตอร์เน็ตหรอ?

จากนั้นเธอก็คิดถึงภาพลวงตานั้น คิดแล้วก็ได้แต่ยิ้มมุมปาก

ปู้อี้เฉิน ยังไม่รู้ว่าน้องสาวของเขาวางแผนที่จะให้เขาเป็นเครื่องมือ

หลังจากส่งข้อความถึงน้องสาวของเขา ปู้อี้เฉิน ก็กดโทรศัพท์โทรไปหาอีกคนทันที

“ฮัลโหล คุณเชิน กลับมาจากมาเลเซียแล้วหรอ? อื้อ กลับมาแล้วโอเคเดี๋ยวผมไปหาคุณ ”

น้ำเสียงของ ปู้อี้เซินมีความเยินยอและน้ำเสียงของเขาก็แสดงความเคารพอย่างยิ่ง

หลังจากที่บุคคลที่อยู่อีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์ปฏิเสธคำขอของเขารอยยิ้มบนใบหน้าของเขาก็หายไป

หลังจากวางสายไปแล้วปู้อี้เฉินก็ลุกขึ้นและจะไปที่บ้านพักที่เตรียมไว้สำหรับคุณเซิน

ยังไงซะตอนนี้คุณเซินกำลังเล่นอยู่ข้างนอก เขาใช้โอกาสนี้เตรียมของทั้งหมดที่ควรจะทำ

หลังจากได้เห็นปราสาทและสวนสนุกที่ปกคลุมไปด้วยน้ำแข็งและหิมะครอบครัวของเฉินเฉียว และซังหลินจวินก็เหนื่อยมาก ซังหลินจวินเห็น เฉินเฉียวที่เดินลงมาอย่างไร้เรี่ยวแรงและลากเธอไปนั่งในร้านไอศกรีมในเมืองหิมะ

เมื่อพูดถึงเรื่องของคนเราก็ฟุ่มเฟือยขึ้นเรื่อยๆ ไอศกรีมของแบบนี้ไม่ได้กินเฉพาะฤดูใบไม้ผลิ ฤดูร้อน หรือฤดูใบไม้ร่วง ถึงแม้เป็นฤดูหนาวที่มีหิมะ แต่ก็มีคนไม่น้อยนั่งกินในร้าน

หลังจากที่ซังหลินจวินหาที่นั่งให้กับ เฉินเฉียว และ เหมิงเหมิง โย่วอีแล้วเขาก็เดินไปสั่งอาหารและสั่งชานมร้อน

เขาไม่ได้สนใจไอศกรีมซิกเนเจอร์ด้วยซ้ำ

ซังหลินจวินมักจะรู้สึกว่าสิ่งนอกฤดูเป็นอันตรายต่อร่างกายมนุษย์มากเกินไปดังนั้นแม้ว่าสายตาของเฉียวเฉียวและลูกสาวของเขาที่มองไปที่ไอศกรีมขนาดนั้น

ตอนแรกผู้หญิงคนนั้นกำลังดื่มชานมอยู่ที่นี่กับผู้ชายอีกคนที่มีรูปร่างผอม แต่หลังจากที่ผู้หญิงคนนั้นรับโทรศัพท์เธอก็ทักทายผู้ชายคนนั้นและจากไป

แต่ไม่คาดคิดว่าเธอจะมาที่ร้านนี้อีกครั้งในช่วงบ่ายพร้อมกับผู้ชายคนที่สวมชุดลำลอง

บางทีเธออาจจะคิดว่าร้านนี้รสชาติดีก็เลยจะแวะมาอีกเรื่อย ๆ

แต่หลังจากเห็นเธอมาที่นี่กับผู้ชายสองคนที่แตกต่างกันในวันเดียว คิดว่าต่อมรับรู้ตัวเองคงจะแย่

หากสิ่งต่าง ๆ จบลงเพียงเท่านี้ก็ไม่ใช่เรื่องน้ำเน่า

บังเอิญผู้ชายที่มาดื่มชานมกับเธอในตอนเช้าไม่ได้ออกไปเขาอยู่ในร้านนี้ทั้งวันและเมื่อเขากำลังจะออกไปเขาก็บังเอิญไปชนกับคนทั้งสองที่เข้ามา

มันเหมือนกับถังไฟที่เต็มไปด้วยวัตถุระเบิด

ชายร่างผอมรีบถามพวกเขาทันที

นั่นคือฉากที่เฉินเฉียวเพิ่งเห็น

เมื่อซังหลินจวินมองไปเรื่องนี้ก็เกือบจะจบลงแล้ว

เห็นผู้หญิงคนนั้นโยนเงินจำนวนหนึ่งบนใบหน้าของชายคนนั้นและพูดว่า: “ใครอยากได้เงินมึง กูก็มีเงิน”

หลังจากพูดอย่างโมโหก็หันและเดินจากไป

รอจนผู้หญิงเดินลับหายไป เรื่องก็กลับตาลปัตรทันที

เฉินเฉียวกล่าวเบา ๆ“อี๋”

ซังหลินจวินโน้มตัวไปข้างหน้าและถามว่า “มีอะไรเกิดขึ้นหรือเปล่า?”

เฉินเฉียว มองกลับไปที่เขาส่ายหัวและพูดว่า “ฉันแค่คิดไม่ถึงว่า คนสมัยนี้จะซับซ้อนมากขนาดนี้ คิดไม่ถึงจริงๆ”

เมื่อเฉินเฉียวกำลังพูดสายตาของเธอยังคงจ้องมองไปที่คนที่โต๊ะอยู่ไม่ไกลเพียงแค่ตำแหน่งของผู้หญิงที่จากไปนั้นตอนนี้ถูกแทนที่ด้วยผู้ชาย

เมื่อตั้งใจฟังดีๆจะยังคงได้ยินเสียงของชายคนนั้นพูดว่า: “คุณเซินผมขอค่าแสดงได้ไหม”