ท่านประธานที่รัก - ตอนที่ 209 เศร้าใจ

"ดูพลังที่น่าภาคภูมิใจของคุณตอนนี้สิ คุณดูมีความสุขมาก ตอนที่คุณโม่ขอให้มาที่นี่ตอนแรกๆคุณดูไม่เต็มใจเลย แต่ดูตอนนี้สิ เหอะๆ"น้ำเสียงของสวีโจวนั้นดูอิจฉาและหัวใจยังรู้สึกว่าเหล่าหวังโชคดีที่เชื่อฟัง

ใบหน้าที่หยาบกร้านของหวังอันยิ้มแย้มแจ่มใส: "ใครจะไปนึกถึง? กล่าวได้เพียงว่านี่เป็นโชค พอเมื่อโชคดีขึ้นมาแล้วก็ไม่มีใครสามารถหยุดมันได้ "

สวีโจวแสดงความรังเกียจและคุยกับเขาต่ออย่างไร้สาระ

ทั้งสองคุยกันอย่างมีความสุขและหลังจากวางสายโทรศัพท์รอยยิ้มบนใบหน้าของสวีโจวก็จางหายไป

เขาหยิบโทรศัพท์มือถืออีกเครื่องออกมาจากชั้นลอยบนหัวเตียงและส่งข้อความ: "มีข่าวใหม่ ซังอวิ๋นมีที่พักใหม่อยู่ในหยวนเซิ่ง"

เมื่อได้รับข้อความนี้

เจียงอีฝานอยู่ในห้องทำงานของซังหลินพอดีจวิน

เมื่อเห็นคำในโทรศัพท์หนึ่งบรรทัดก็อดที่จะยิ้มไม่ได้

ซังหลินจวินซึ่งยุ่งอยู่กับการจัดการกับเอกสารและไม่ได้มีเวลาว่าง เพียงแต่รู้สึกว่าเจียงอีฝานมาเพื่อเอาชนะเขา

เขากำลังยุ่งอยู่กับการทำงาน

เขาเป็นคนดีรอยยิ้มของเขาทำให้คนรู้สึกจั๊กจี้

"เฮ้ ประธานซัง คุณดูสิ คุณที่ยั่วคนอื่นจริงๆ อย่าให้คนอื่นบุกมาหน้าประตูคุณสิ"เจียงอีฝานถือโทรศัพท์ไว้ตรงหน้าของซังหลินจวินและโชว์ให้เขาดู

ในที่สุดซังหลินจวินก็เงยหน้าขึ้นมาจากเอกสาร เมื่อเขาได้ยินสิ่งนี้และข้อมูลที่เขาเห็นก็ไม่ได้ทำให้เขาประหลาดใจ

หลังจากที่เจียงอีฝานบอกข้อมูลเกี่ยวกับประตูลัวซา และยังมีความสัมพันธ์ระหว่างมันกับซังอวิ๋นอีก เขาคิดถึงเรื่องนี้แล้วและกลัวว่าเขาจะก้าวไปอีกขั้น

ใช่แล้ว

เนื่องจากตอนนี้เขาได้เปลี่ยนอาคารสำนักงาน

จากนั้นเขาก็มีแนวโน้มที่จะตั้งอาคารสำนักงานแห่งนี้ให้เป็นเทียนฉาวเอ็นเตอร์เทนเมนต์ และเห็นได้ชัดว่าเขาจะเปลี่ยนโฟกัสไปที่สิ่งนี้แทน

ท้ายที่สุดสิ่งต่างๆในเทียนฉาวเอ็นเตอร์เทนเมนต์ก็ค่อนข้างสกปรก

ถ้าเขาเดาไม่ผิดเทียนฉาวเอ็นเตอร์เทนเมนต์ก็คงจะเหมือนเขา ลูกชายที่ถูกทอดทิ้ง

แต่กรณีของเขามันผิดปกติ

หลังจากพิจารณาอย่างถี่ถ้วนแล้วซังหลินจวินก็พบว่าเขาอยู่ในจุดที่กระตือรือร้นอย่างมาก

ก้าวไปเพื่อโจมตีและถอยกลับมาเพื่อป้องกัน

เขาได้รับการปกป้องโดยเทียนฉาวเอ็นเตอร์เทนเมนต์และประตูลัวซา แถมยังมีบริษัทใหม่ที่คอยสนับสนุนเขาอยู่เบื้องหลัง

ยังไงก็ตามเรื่องมันเกิดไปแล้ว ยังไงมันก็จะไม่เกิดขึ้นกับเขา

เห็นได้ชัดว่าซังอวิ๋นเป็นคู่ต่อสู้ที่แข็งแกร่งมาก

ทั้งซังหลินจวินและเจียงอีฝานไม่คัดค้านเรื่องนี้

"คุณมีวิธีที่ยุติเรื่องนี้หรือเปล่า? ศัตรูแข็งแกร่งมาก คุณควรจะโต้กลับด้วย? "เจียงอีฝานมองเขาด้วยแววตาที่เศร้าหมอง แต่น้ำเสียงของเขาก็ยังเต็มไปด้วยความกระตือรือร้น

ซังหลินจวินฟาดเอกสารลงบนหน้าเขา

เจียงอีฝานกันอย่างรวดเร็วด้วยสายตาและใช้มือของเขากันใบหน้าของเขา: "เห็นแก่พี่ชายที่ดี ฉันเพิ่งจะเตือนคุณนะ คุณจะเพิกเฉยต่อความช่วยเหลืองั้นหรอ"

“ แน่นอนว่ามันจำเป็นสำหรับคุณ”ซังหลินจวินเยาะเย้ยเขา

หลังจากที่ทั้งสองคนมองหน้ากันสองสามครั้ง พวกเขาก็นึกถึงสิ่งหนึ่งในเวลาเดียวกันพร้อมๆกัน

ต่างพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า“ ลูกไก่ในกำมือ”

เนื่องจากงานของซังอวิ๋นยุ่งมาก ทำให้ผู้คนไม่สามารถเข้าถึงได้

งั้นก็ต้องสร้างเรื่องให้เขา

"ฉันได้ยินมาว่าเขากำลังจะเปิดนิทรรศการ พระเจ้าเปิดโอกาสให้พวกเรา คุณนี่โชคดีจริงๆ"เจียงอีฝานกล่าว

ในช่วงเวลานี้ซังอวิ๋นยังคงมีความตั้งใจที่จะเปิดนิทรรศการภาพวาด ซึ่งเห็นได้ชัดว่าไม่ใช่แค่เพราะชื่อเสียงและความมั่งคั่งเท่านั้น

เขากล้าทำและการกระทำของเขาเป็นเรื่องที่คาดไม่ถึงเสมอ

ถ้าอยู่ในจุดของเขาแล้วลองคิดดูล่ะก็

บางทีนิทรรศการนี้อาจเป็นสถานที่ที่เก็บเครื่องมือทางการแพทย์ของเขา

แต่ทั้งหมดนี้ยังคงเป็นเพียงแค่การคาดเดา จะสรุปได้ก็ต้องเห็นได้ด้วยตาตัวเองเท่านั้น

"คุณจะไปดูไหม?"เจียงอีฝานถามเพราะอยากเห็นละครสนุกๆ

อันที่จริงเขาก็เข้าใจแหละว่าซังหลินจวินคงจะไม่ไปที่นิทรรศการนี้

เมื่อมองไปที่ใบหน้าที่ดูเศร้าหมองของเจียงอีฝาน ซังหลินจวินก็ยิ้มอย่างเย็นชา:“ กลัวว่านิทรรศการนี้จะไม่ได้มีเพียงฉันที่จะไป แต่น้องสาวของคุณผมเชื่อว่าเขาจะต้องส่งบัตรเชิญให้น้องสาวของคุณก่อนแล้วแน่ๆ”

"เหมือนกันทุกคน"เจียงอีฝานสำลักคำพูดของเขาและยิ้มกลับไป

เมื่อซังหลินจวินกลับไปห้องพักผู้ป่วยของเฉินเฉียว และเขาก็พลันเห็นบัตรเชิญบนโต๊ะอย่างรวดเร็ว

เขาปอกผลไม้ในมือของเขาให้เฉินเฉียวตามปกติแต่ก็ไม่รู้กี่ครั้งแล้วที่เขาจ้องมองไปที่บัตรเชิญ

เฉินเฉียวมักจะไวต่อปฏิกิริยาของเขาและเข้าใจทันทีในสิ่งที่เขากำลังสนใจอยู่

เธอบอกกับเขาตรงๆโดยไม่ปิดบังว่า "อาอวิ๋นมาที่นี่วันนี้และเขาเอาบัตรเชิญมาให้ฉัน งานนี้เป็นนิทรรศการแรกของเขาในประเทศจีน มันมีสองใบทำไมเราไม่ไปด้วยกันล่ะ"

"โอเค"ซังหลินจวินพยักหน้าทันทีและเห็นด้วย

จากบัตรเชิญที่ส่งมาซังหลินจวินไม่ลังเลที่จะพาผู้หญิงที่เขารักเข้าร่วมในนิทรรศการภาพวาดของเขาด้วย จากคู่ปรับด้านความรักของเขา พอนึกถึงท่าทางที่จะต้องอกหักของเขาซังหลินจวินก็ไม่ลังเลเลย

และในใจเขาก็ตัดสินใจแล้ว เมื่อวันนั้นมาถึงโย่วอีอาจจะฟื้นขึ้นมาก็ได้

เมื่อเวลาของครอบครัวของพวกเขามาถึง พวกเขาทั้งสามคนจะปรากฏตัวต่อหน้าเขา

เมื่อเห็นว่าเขารู้สึกอายๆที่คิดเองเออเอง และแม้ว่าเขาจะยังกล้าทำก็ตาม ซังหลินจวินก็คงต้องต้อนรับเขาอย่างยิ้มแย้มและยอมทนทักทายเขา

ซังหลินจวินคิดว่ามันวิเศษมาก

แต่สิ่งต่างๆคงจะไม่ได้เป็นไปอย่างที่คิด

จนถึงเช้าของการจัดนิทรรศการ แต่โย่วอีก็ยังคงนอนอยู่เงียบ ๆบนเตียงในโรงพยาบาล

และเฉินเฉียวที่วางแผนจะกลับมาหลังจากเข้าร่วมนิทรรศการ มองไปที่ใบหน้ากลมๆของโย่วอีตอนนี้ที่ค่อยๆผอมลง ทำให้หัวใจของเธอนั้นปวดร้าวเป็นครั้งแรกที่เสียใจมากๆ

"เป็นยังไงบ้าง?" ฉันไม่อยากไปนิทรรศการศิลปะแล้ว ตราบใดที่ยังนึกถึงโย่วอีที่นอนอยู่คนเดียวบนเตียงในโรงพยาบาล หัวใจของฉันก็เหมือนจะฉีกขาดออกจากกัน "เฉินเฉียวแตะใบหน้าของเขาเบา ๆ ดวงตาที่เต็มไปด้วยความเศร้าโศก

แม้ว่าซังหลินจวินจะยังหลงทางที่โย่วอียังไม่ฟื้น แต่เมื่อเห็นท่าทางบอกลาของเฉินเฉียว มุมปากของเขาก็กระตุกอย่างไม่สามารถควบคุมได้

ทุกวันนี้มันทั้งหนักและเบา

เขาไม่เคยเห็นมันมาก่อนและเฉินเฉียวมองเขาด้วยสายตาแบบนั้น บอกตามตรงเขารู้สึกเศร้าใจ

ซังหลินจวินลบความขมขื่นในใจออกไป เขาจับมือเธอและปลอบโยนเธอ: "ช่วงนี้คุณไม่ได้ออกไปไหนเลย คุณไม่ต้องการให้โย่วอีตื่นขึ้นมาและเป็นกังวลเกี่ยวกับคุณใช่ไหม"

ผู้ใหญ่ตัวน้อยคนนี้ก็เหมือนกับโย่วอีดื้อไม่ยอมจริงๆ

เหตุผลที่ซังหลินจวินต้องการร่วมงานนิทรรศการในครั้งนี้ก็เพราะเขาต้องการให้เธอปรับเปลี่ยนอารมณ์

มิฉะนั้นเธอคงจะเเฉาตายในโรงพยาบาลและจากที่ไม่ป่วยป่วยก็คงจะป่วยไปอีกคน

เฉินเฉียวมองไปที่ดวงตาที่จริงจังของเขาและรู้ว่าเขาเป็นห่วงเธอจริงๆ เธอจึงไม่ได้ปฏิเสธอีกต่อไปและพยักหน้าตกลง

อย่างไรก็ตามซังหลินจวินรู้สึกมีความสุขเพราะเฉินเฉียว หลังจากเห็นภาพในนิทรรศการศิลปะทั้งหมดมันจะต้องถูกทำลาย