ท่านประธานที่รัก - ตอนที่ 197 งานแต่ง（2）

เมื่อเฉินเฉียวเห็นเฉินอิน เธอก็ตะลึงไปชั่วขณะ

แววตาของเธอกังวล แต่เธอก็ปิดมันอย่างรวดเร็ว

เดิมทีเพื่อนเจ้าสาวของเธอคือฉยงฉยง แต่เมื่อคืนเธอโทรมา

บอกว่าท้องเสียและไปโรงพยาบาล.

เฉินเฉียวไม่มีเพื่อนสนิทคนอื่นและเพื่อนเจ้าสาวถูกแทนที่โดยเฉินอิน

ดังนั้นจึงไม่น่าแปลกใจที่จะเห็นเฉินอิน

มีเพียงความกังวลบางอย่างในใจ

ยังไงซะเฉินอินเคยชอบเขามากเธอจะไม่มีความสุขที่ได้เป็นเพื่อนเจ้าสาวของเธอหรือไม่

"พี่ ได้ที่สุดก็มาแล้ว ฉันกับคุณซังรอตั้งนาน"เฉินอินวิ่งไปข้างหน้าและกอดแขนข้างหนึ่งของเฉินเฉียวอย่างอ่อนโยน

ถ้าไม่ใช่ว่าคำเรียกของเธอไม่เปลี่ยน เฉินเฉียวแทบจะไม่รู้เลยว่าเธอไม่พอใจ

น้องสาวที่ทำให้เธอรู้สึกอบอุ่นเหมือนแสงแดดในตอนแรกก็หายไป

ดูเหมือนว่าพวกเธอจะรักคนๆเดียวกันตั้งแต่ต้น

ทั้งหมดถูกกำหนดมาตั้งนานแล้ว

"เฉียวเฉียว วันนี้คุณสวยมาก เป็นเจ้าสาวที่สวยที่สุดของผม"ซังหลินจวินไม่ได้สนใจเฉินอินตั้งแต่ต้นจนจบ

เขาก้าวไปข้างหน้าและดึงเฉินเฉียวออกจากมือ เฉินอินเขาโบกมือ ใส่เฉินอินออกไปมันเหมือนกับโบกแมลงวันที่เกาะเขาอยู่

ดูเหมือนว่าเธอจะชินแล้วคราวนี้แววตาของเฉินอินไม่มีอาการบาดเจ็บเหมือนแต่ก่อนอีกต่อไป

เมื่อเห็นคู่แต่งงานดวงตาของเฉินอิน เป็นประกายด้วยความบ้าคลั่งที่กระหายเลือด

มันเป็นความผิดของเธอทั้งหมดถ้าเธอไม่ได้แย่งซังหลินจวินไป เขาจะปฏิบัติกับเธอแบบนี้ได้อย่างไร

ความแค้นในใจของเฉินอิน แทบจะไม่สามารถปกปิดได้อีกต่อไป

ครั้งแล้วครั้งเล่าแทบจะทำให้สายในใจของเธอแหลกสลายไปหมด

ในชั่วขณะหนึ่งเธอคิดว่ามันไม่เหมือนกับว่าเธอทำเต็มที่แล้ว

ความคิดเหล่านี้ถูกระงับทันทีที่พวกเขาปรากฏตัว

เฉินเฉียวไม่ได้ช่วย เฉินอิน ในครั้งนี้เพราะเธอไม่มีความสุขในใจ

อย่างไรก็ตามเธอกำลังจะแต่งงานกับซังหลินจวินในวันนี้ แต่ เฉินอินก็ยังดูเหมือนว่าจะไม่ยอมปล่อยวางซังหลินจวิน

เธอจำได้ว่าเฉินอิน มาหาเธอทุกวันในช่วงสองสามวันที่ผ่านมาและดวงตาของเฉินอินก็เป็นประกาย

ที่แท้คนที่เฉินอินอยากเจอไม่ใช่ตัวเธอเอง

ไม่น่าล่ะที่ทุกครั้งที่ทั้งสองคนอยู่ด้วยกันตามลำพังมักจะพูดไม่ออก

อาจเป็นไปได้ว่าไอคิวของเธอจะลดลงเมื่อเธอเข้าสู่เกม แต่เธอไม่รู้เลยว่าวันนี้ เฉินอิน ดูเหมือนจะมีความกระตือรือร้นแปลกๆ

เธอรู้สึกเสียใจกับเฉินอิน

อย่างไรก็ตามนี่ไม่ได้หมายความว่าเธอจะมอบสิ่งอันเป็นที่รักให้คนอื่น

เฉินเฉียวพาซังหลินจวินและโย่วอีเดินไปอีกทาง

จนกระทั่งโทรศัพท์มือถือของเขาดังขึ้นเขาก็ได้รับสาย

ซังหลินจวินขมวดคิ้วเมื่อเขามองไปที่คนที่โทรมา

"เฉียวเฉียว คุณกับโย่วอีไปรอที่รถก่อน เดี๋ยวผมรีบตามไป"

โอเคเฉินเฉียวไม่ถามอะไรมากและพาโย่วอีไป

“ พี่เฉียว น้องสาวของพี่ไม่ชอบพี่หรอ?”ทันทีที่ขึ้นรถโย่วอีก็จับมือของเฉินเฉียวแล้วถาม

เด็กมักจะอ่อนไหวง่ายสำหรับความปรารถนาดีและความมุ่งร้ายของผู้คน

"ใช่ที่ไหนล่ะ โย่วอีไม่ต้องเป็นห่วงฉันหรอก คุณยังเด็ก เลยกังวัลไปทุกเรื่องเฉินเฉียวลูบผมโย่วอีและทำให้ผมเขายุ่ง

สำหรับผู้ใหญ่แล้ว เฉินเฉียวไม่ต้องการให้เด็กคนมาเกี่ยวข้อง

เธอพูดสามประโยค

เพราะเจ้าสาวและเพื่อนเจ้าสาวนั่งอยู่ในรถ.

หลังจากนั้นไม่นาน เฉินอินก็นั่งที่เบาะหลังเช่นกัน

โชคดีที่พวกเขาทั้งสามคนตัวไม่ใหญ่จึงนั่งด้วยกันได้

ระหว่างทางเฉินเฉียวได้ตอบคำถามอื่นเป็นครั้งคราวที่โย่วอีถามเป็นครั้งคราว

เฉินอิน เอียงศีรษะไปด้านข้างด้วยใบหน้าที่หมดความอดทน

เพราะมีบางอย่างที่ไม่เป็นเรื่องน่ายินดีเกิดขึ้นที่บ้านเก่า

ดังนั้นปลายทางของการแต่งงานจึงอยู่ที่จิ้งหย่วน

พื้นที่ของจิ้งหย่วนมีขนาดใหญ่มาก

นี่เป็นการแต่งงานครั้งแรกในชีวิตของซังหลินจวิน

สวนประดับด้วยดอกไม้ทุกที่

ทางเข้าปูด้วยพรมขนสั้นสีแดง

ภาพถ่ายงานแต่งงานขนาดใหญ่สองภาพถูกจัดแสดงที่ประตู

ล้อมรอบด้วยความรัก

มีชั้นแขวนสีขาวเหนือพรมแดง

โดยใช้คนซ้อนทับกันเป็นพิเศษด้านบนมัดด้วยไหมพรมสีม่วงเป็นชั้น ๆ ให้เป็นก้อนกลมด้านในรอให้บ่าวสาวเข้ามายื่นมือลงไป

เมื่อรถงานแต่งงานขับผ่านไปได้ครึ่งทางโย่วอีปวดท้องเฉินเฉียวก็พาเขาไปที่ห้องน้ำใกล้ ๆ

เมื่อออกมาพบว่ารถหายไป

เฉินเฉียวถือกระโปรงเดิน และมองไปรอบ ๆ แต่ไม่เห็นร่องรอยของรถแต่งงานเลย

“ พี่เฉียว ทำไมรถหายไปไหนแล้ว”โย่วอีเบ้ปาก ไม่พอใจ

เขาคาดไม่ถึง แค่ไปห้องน้ำ

พอออกมารถก็หายไปแล้ว

เฉินเฉียวมองไปที่ใบหน้าของโย่วอีด้วยความรู้สึกผิดและรีบพูดว่า "ไม่ต้องกังวลฉันจะโทรหาพ่อของคุณ"

หลังจากที่พูดออกมาเธอเลยนึกออกว่า วันนี้ใส่ชุดแต่งงานไม่ได้เอามือถือมา

"อ่ะให้" โย่วอีหยิบโทรศัพท์มือถือส่งให้เฉินเฉียว

เฉินเฉียวจุ๊บใบหน้าโย่วอีอย่างดีใจ

กดโทรศัพท์โทรหาซังหลินจวิน

โทรศัพท์ยังไม่มีใครรับ

เฉินเฉียวส่งข้อความถึงเขา

เธอยังไม่พบว่าบ้านที่อยู่ไม่ไกลบังรถแต่งงานที่เธอหาอยู่

ในเวลานี้เฉินอินนั่งอยู่ในที่นั่งคนขับ

คนขับคนเดิมนอนจมกองเลือดอยู่ที่เบาะหลัง

เมื่อเห็น เฉินเฉียว ดูกังวลและทำอะไรไม่ถูก เฉินอินรู้สึกมีความสุขมาก

อย่างไรก็ตามเธอรู้ว่าสิ่งที่สำคัญที่สุดสำหรับเธอตอนนี้คือการควบคุมเวลา

ถ้าโดนซังหลินจวินจับได้เรื่องที่เธอจะทำละก็

เฉินอินมองไปที่ เฉินเฉียวด้านหน้าหัวเราะอย่างเย็นชา มือหนึ่งจับพวงมาลัย เท้าเหยยีบคันเร่ง เร่งความเร็วสูงสุด

เธอระมัดระวังในการขับรถมาโดยตลอด

คราวนี้ดูเหมือนจะปล่อยความตึงเครียดทั้งหมดในอดีต

เธอขับรถไปมองเห็นเฉินเฉียวที่อยู่ไม่ไกลเห็นว่ารถวิ่งมาก่อนที่เธอจะมีความสุขใบหน้าของเธอซีดและมุมปากของเธอยกขึ้นอย่างมีชัยชนะ

เธอไม่ได้เหยียบเบรกและขับไปข้างหน้าเมื่อและรถอยู่ห่างจากเฉินเฉียว เพียงหนึ่งเมตร

ร่างสีขาวผลัก เฉินเฉียว ออกไป

มีเสียง "ปัง" และรถชนเขา

"โย่วอี" รูม่านตาของเฉินเฉียว ขยายออกและเธอก็ตกใจมากเธอไม่อยากจะเชื่อเลยว่าฉากก่อนหน้ากลายเป็นเรื่องจริง

เธอเดินโซซัดโซเซและวิ่งไป

เมื่อเขาเห็นเลือดที่มุมปากและชุดสูทสีขาวเปื้อนเลือดสีแดงใต้ตัวเขาเธอก็ร้องออกมาว่า:“ไม่นะ:“

เธอไม่กล้าขยับร่างกายโย่วอีเพราะเธอเคยได้ยินมาก่อนว่าถ้าถูกรถชนเธอไม่ควรขยับร่างกายของผู้ป่วย

เพราะบางทีเมื่อขยับเขาก็เป็นเหมือนการเร่งให้เขาตายเร็ว

โทรศัพท์ที่เฉินเฉียวโทรไปย้ำๆ ตอนนี้ดังขึ้นในที่สุด