ท่านประธานที่รัก - ตอนที่ 175 หัวใจที่อบอุ่น

นอนหลับฝันดีได้ไม่นาน เวลาก็มาถึงในวันถัดไป

เฉินเฉียวใส่ชุดเดรสสีฟ้าที่เรียบๆพร้อมเสื้อแจ็คเก็ตสีดำตัวสั้น ซังหลินจวินวางมือไว้บนไหล่ของเธอ ขาขาวๆและเรียวยาวทั้งสองข้างถูกปิดไว้ครึ่งท่อน มีเพียงน่องและเท้าเท่านั้นที่ปรากฏออกมา และรองเท้าส้นสูงสีขาว

ในที่สุดก็จะได้ฉันกทานอาหารเย็นกับคุณผู้หญิง แม้ว่าเฉินเฉียวจะรู้สึกประหม่า แต่เธอก็ยังคงความสดชื่นและความสง่างามได้ตามปกติ

โย่วอีรออยู่ชั้นล่างตั้งแต่เช้า

เมื่อเฉินเฉียวออกมาเขาก็รีบวิ่งเข้าไป

“โย่วอี ระวังนะเฉียวเฉียวใส่ส้นสูง รีบวิ่งไปอย่างนั้นเธอจะทนแรงลูกไม่ไหว”ซังหลินจวินหันไปด้านข้างเพื่อต้านแรงและวางมือข้างหนึ่งไว้ที่เอวของเฉินเฉียวเพื่อกันไม่ให้เธอล้มลง

"โอ้"หลังจากได้ยินว่าพี่เฉียวอาจได้รับบาดเจ็บ เขาก็หยุดวิ่งทันที

เขาไม่ได้กอดพี่เฉียว เขารู้สึกเซงเล็กน้อย โชคดีที่เขาคิดทันว่าควรหาวิธีอื่นแทน

"เฉียวเฉียว พี่เดินด้วยรองเท้าส้นสูงไม่ค่อยสะดวก ให้ผมช่วยจับเถอะ"เห็นได้ชัดว่าโย่วอีลืมไปโดยอัตโนมัติว่าปกติเฉินเฉียวสวมรองเท้าส้นสูงทุกวัน

เฉินเฉียวไม่เคยปฏิเสธคนอื่น ดังนั้นเมื่อเข้าไปในรถพวกเขาทั้งสามคนก็นั่งไปที่เบาะหลังด้วยกัน

โย่วอีกำลังนั่งอยู่บนตักของซังหลินจวิน เขากำลังเล่าเรื่องให้เฉินเฉียวฟังในมือก็เล่นไอแพดไปด้วย

"พี่เฉียว ดูสิเจ้าตัวนี้นี้โง่มาก ชอบหลอกแต่พวกสัตว์เหล่านั้น"รอยยิ้มของโย่วอีกำลังทะลักไหลออกมา

เฉินเฉียวพยักหน้า: "ใช่สิ"

"พี่เฉียว เห็นสัตว์พวกนั้นฉลาดมาก คราวหน้าไปสวนสัตว์ด้วยกันเถอะ"ทันใดนั้นความคิดใหม่ของโย่วอีก็ผุดขึ้นมา

พยักหน้าต่อไป: "โอเค"

ระหว่างทางโย่วอียังคงพูดคุยกับเฉินเฉียวไปเรื่อย ๆ

ทุกครั้งที่ซังหลินจวินต้องการแทรกหัวข้อสนทนา เขาก็พบว่าเขาไม่มีอะไรจะพูดเลย

เมื่อโย่วอีพยายามเอนตัวไปด้านหน้าของเฉินเฉียวครั้งแล้วครั้งเล่า ซังหลินจวินก็ตีเข้าไปที่บั้นท้ายของเจ้าเนื้อโย่วอีและพูดว่า "ซังโย่วอี สำรวมหน่อย"

ทันใดนั้นโย่วอีก็เงียบลงทันที

เฉินเฉียวก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

ท้ายที่สุดแล้วเด็ก ๆ ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะรับมือ และอาจจะเหนื่อยใจมากกว่าเหนื่อยกาย

เฉินเฉียวถูกปลุกโดยซังหลินจวินเพื่อให้ลงจากรถ

นั่งรถนานเกินไป จนเธอหลับไป

ซางหลินจุนอดไม่ได้ที่จะรู้สึกดีใจณ เวลานี้ แต่โชคดีที่เขาเองก็ไม่ได้บอกว่าแม่จะมาถึงเมื่อไหร่

มิฉะนั้นแม่จะรู้สึกไม่มีความสุขเสมอเมื่อเห็นภาพนี้

ทุกครั้งที่กลับบ้านแม่ชอบรออยู่นอกประตู

“เฉียวเฉียว ตื่นเถอะ”ซังหลินจวินตะโกนสองสามครั้ง ปกติเสียงของเขามักจะหนักง่ายที่สุดในการทำให้คนมีตื่น แต่สำหรับเฉินเฉียวเขาอ่อนโยนเสมอและเสียงของเขาก็นุ่มนวลเหมือนกับเสียงดนตรีบรรเลง

เฉินเฉียวคิดว่า ถ้าเธอจำไม่ได้ในใจว่าวันนี้เธอจะต้องไปหาคุณผู้หญิงละก็ กลัวว่าเธอจะนอนเพลินไป

"ถึงเร็วจัง"เฉินเฉียวใช้มือเช็ดมุมปากโดยไม่รู้ตัว แต่โชคดีที่ไม่ได้มีสิ่งแปลกปลอมอะไร

“ไม่เร็วนะ นี่เกือบเที่ยงแล้ว”

มันไม่เร็วจริงๆตั้งแต่ 8:00 น. ถึง 11:30 น. คุณผู้หญิงอาศัยอยู่ค่อนข้างไกล

โย่วอีก็หลับอยู่ในรถไปเช่นกัน โชคดีแม้ว่าเด็กน้อยจะหลับไป เขาไม่ต้องปลุกแต่สามารถอุ้มไว้ในอ้อมแขนของเขาได้เลย

ยิ่งไปกว่านั้นคุณผู้หญิงรักหลานชายของเธอเสมอ และจะไม่ว่าอะไรกับการนอนหลับของโย่วอี

ซังหลินจวินกำลังอุ้มเด็กน้อยและมีเฉินเฉียวที่เดินอยู่ข้างๆเขา มองจากด้านหลังพวกเขาดูเป็นคู่รักที่เหมาะสมที่สุด

คุณผู้หญิงมีความคิดโบราณ เธอชอบการประดิษฐ์ตัวอักษรและภาพวาด แถมเธออาศัยอยู่ในบ้านแบบสมัยเก่าอีกด้วย

ทันทีที่ฉันเปิดประตูลานด้านในจะสามารถมองเห็นได้ชัดเจนจากระยะไกล

"ไอ้หยา คุณผู้ชายมาถึงเร็วมาก คุณผู้หญิงคงจะดีใจมากถ้าเธอรู้"ป้าหยวนซึ่งกำลังรดน้ำดอกไม้อยู่ในสวนตามปกติ เธอวางบัวรดน้ำในมือลงและกล่าวทักทายด้วยความยินดี

แม้ว่าจะทราบข่าวการมาของคุณผู้ชายแล้วเมื่อวานนี้ แต่เวลาปกติที่คุรผู้ชายจะมาคือตอนเย็นซึ่งไม่ค่อยเป็นเวลากลางวัน

ดังนั้นทุกคนจึงไม่คาดคิดว่าจะได้พบคุณผู้ชายแต่เช้า

ป้าหยวนต้องการที่จะเห็นคุณหนูที่อยู่อ้อมแขนของคุณผู้ชาย และเห็นสาวสวยที่อยู่ข้างๆ

แล้วนี่?

“ นี่คือคุณหนูในอนาคตหรอ?”ป้าหยวนยิ้มอย่างใจดีและเงยหน้าขึ้นมอง

“ เฉียวเฉียว นี่ป้าหยวน เธอคอยดูแลแม่ของฉันในทุกๆวัน”ซังหลินจวินเป็นผู้ริเริ่มแนะนำเฉินเฉียว

นี่ถือได้ว่าเป็นการตอบคำถามของป้าหยวนในตอนนี้

ป้าหยวนเข้าใจอารมณ์ของคุณผู้ชายดียิ่งขึ้นและเข้าใจทุกอย่างอย่างเป็นธรรมชาติ รอยยิ้มบนใบหน้าของเธอก็ดูจริงจังกว่าตอนแรกเล็กน้อย

"คุณหนูหน้าตาดีจริงๆ ปากเล็กจมูกหน่อย ดูน่ารักมาก"ป้าหยวนโค้งตัวและยิ้มกว้าง

อย่างไรก็ตามเฉินเฉียวไม่รู้ว่าจะพูดอะไร เธอเข้าไม่ค่อยได้กับผู้สูงอายุทั้งแม่เลี้ยงและแม่สามีของเธอก็ไม่ได้ดีกับเธอนัก

ดังนั้นเธอจึงเคารพและระมัดระวังกับผู้สูงอายุมาโดยตลอด

อย่างไรก็ตามเฉินเฉียวรู้ดีว่าวันนี้เป็นวันที่ซังหลินจวินจะแนะนำเธออย่างเป็นทางการกับทุกคน เธอเข้าใจถึงความตั้งใจที่ซ่อนอยู่ในใจของเขา ดังนั้นเธอจึงต้องสร้างความประทับใจที่ดีให้กับทุกคน

เมื่อคลายความกังวลในใจ เธอก็ยิ้มอย่างสดใสและอ่อนโยน: "ขอบคุณค่ะป้าหยวนคุณผู้หญิงอยู่บ้านหรือเปล่าคะ?"

"ไอ้หยา ดูความเลอะเลือนของฉันสิ"ป้าหยวนโบกมือ ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความรำคาญใจ เธอเพิ่งจะมาจำได้ในตอนนี้ เธอมัวแต่ทักทายกล่าวสวัสดีและลืมบอกคุณผู้หญิงว่าคุณหนูมาถึงแล้ว

ป้าหยวนวิ่งอย่างรวดเร็วและภายในไม่กี่วินาทีเธอก็ก้าวถึงประตูและหายไป

ทั้งสองเดินตามเธอและก้าวเข้าประตูหน้าไปด้วยกัน

ก่อนจะหาที่นั่ง ตรงบันไดชั้นบนมีผู้หญิงคนหนึ่งในวัยสี่สิบเศษผมสีดำและสง่างามค่อยๆเดินลงมา

เมื่อเห็นป้าหยวนที่ยืนอยู่ข้างหลังเธออย่างเคารพ ก็เห็นได้ชัดว่าเธอคือคุณผู้หญิงแม่ของซังหลินจวิน

“ หลินหลินอ่า ไม่ได้เจอกันนานแล้ว อยากจะให้แม่ตายจริงๆใช่ไหม”ทันทีที่พูดจบเขาก็ชะงักทันที

คุณผู้หญิงทำตัวเหมือนเด็กซน เธอก้าวสามก้าว สองก้าวและลงไปชั้นล่างอย่างรวดเร็ว

หลังจากได้เห็นลูกชายของเธอที่ซึ่งเขาไม่ได้เห็นมานานตั้งแต่ที่โรงพยาบาล ใบหน้าของเธอก็เต็มไปด้วยความคิดถึง

“ แม่ อย่าเรียกผมว่าหลินหลิน”เพียงพอแล้วที่ซังหลินจวินรู้สึกว่าแม่ทำให้เขาขายหน้า

เมื่อมองไปข้างหลังเขา เฉินเฉียวกำลังกัดริมฝีปากของเธอและยิ้มให้กว้างที่สุดเท่าที่จะทำได้

แต่เดิมคุณผู้หญิงอยากจะโกรธลูกชายของเธอ แต่เมื่อเห็นผู้หญิงคนนี้กับตาของเธอเอง เธอก็มีความสุขขึ้นมาทันที: "เธอคือเฉินเฉียวสินะ ฉันอยากเจอเธอมานานแล้ว"

คุณผู้หญิงจับมือของเฉินเฉียว ใบหน้าที่เรียบเนียนของเธอยิ้มเบา ๆ ใบหน้ามีริ้วรอยตื้น ๆ ปรากฏขึ้นที่หางตาของเธอ

เฉินเฉียวผู้ซึ่งตกตะลึงกับความกระตือรือร้นของคุณผู้หญิง ในที่สุดก็คลายความกังวลที่เธอเก็บไว้ในใจหลังจากได้ยินคำพูดของคุณผู้หญิง เธอเงยหน้าขึ้นและมองไปที่คุณผู้หญิง แล้วเอ่ยด้วยรอยยิ้ม: "ฉันชื่นชมหนูมานานแล้ว"

“ได้ยังไง？”