ท่านประธานที่รัก - ตอนที่ 173 ของขวัญแต่งงาน

"เอ่อ" เฉินเฉียวพูดไม่ออก ในใจคิดในใจว่าเขาเป็นพวกจิ้กโก๋ แต่กลับไม่พบว่าความตึงเครียดเดิมของเธอถูกเขาหยอกล้อขนาดนั้น

"ฉันต้องการบอกอะไรบางอย่างกับคุณ"เธอจัดระเบียบภาษาแสร้งทำเป็นเล่น

"โอเค ฉันฟังอยู่"ซังหลินจวินมีรอยยิ้มอยู่ในดวงตา

"หลินจวิน วันนี้ฉันเป็นคำค้นหายอดนิยมกับอาอวิ๋น ฉันไม่ได้คาดหวังว่าถ้าไม่ได้ให้รูปกับเขาเมื่อวานนี้ มันจะกลายเป็นคำค้นหายอดนิยม หลินจวินคุณจะไม่โกรธใช่ไหม"น้ำเสียงของเธอนุ่มนวลและไม่ค่อยได้ยินบ่อยนัก

อย่างไรก็ตามหลินจวินรู้นิสัยใจคอของเธอค่อนข้างดี และแน่นอนว่าเขาสมัผิสได้ถึงความเปราะบางและความวิตกกังวลเล็กน้อย

แค่ทําตัวเหมือนที่ควรทํา

ไม่อย่างนั้นครั้งหน้าถ้าเธอให้รูปกับคนอื่นอย่างสบายๆ เขาคงต้องโกรธจนปวดมากๆ

ครั้งนี้ ยังดีที่ซังอวี้จงใจยั่วโมโหเขา และเรื่องนี้ถูกเปิดเผยออกไปตั้งแต่เช้า จึงไม่ได้เกิดความเข้าใจผิด

กลัวว่าถ้าซังอวี้รู้เข้า เขาจะต้องอาเจียนเป็นเลือดสามลิตรได้

"เฉียวเฉียวฉันเชื่อใจคุณ แต่ฉันกังวลว่าคนอื่นจะเข้าใจผิดคุณเพราะเหตุนี้ เฉียวเฉียวในอนาคตอย่าให้ของส่วนตัวของกับคนที่ไม่เกี่ยวข้องอีกนะ"

เขาไม่ได้พูดอะไรที่ทําให้เธอลําบากใจ แต่เมื่อเฉินเฉียวได้ยินมัน ในใจกลับรู้สึกผิด

เธอเข้าใจดีว่าเรื่องนี้เป็นเพราะเธอไม่ระมัดระวังตัวมากพอ

เธอแค่อยากจะช่วยเพื่อนสมัยเด็กของเธอเท่านั้น

แต่ไม่เคยคิดเลยว่าบางครั้งการช่วยเหลือแบบนี้จะทำร้ายคนที่ห่วงใยมากที่สุด

"หลังจากนี้คงไม่มีอีกแล้ว"เธอตอบยืนยัน

เพราะรู้ว่าซังหลินจวินยังอยู่ในการประชุม เฉินเฉียวจึงไม่ได้พูดอะไรมาก

ทั้งสองพูดอะไรบางอย่างสั้น ๆ จากนั้นก็วางสาย

โรงพยาบาลเหรินหมินยังคงเสียงดังเช่นเคย

มีคลื่นแห่งความโกรธแผ่กระจายไปทั่วในห้องพักผู้ป่วยวีไอพี

"ให้ฉันไป ให้ฉันไป ฉันไม่อยากเห็นพวกคุณ"ซังอวี้ตะโกนโวยวายเสียงดัง

เขามองไปที่เพื่อนโง่ๆที่ที่ยืนอยู่ข้างประตู พวกเขาคิดว่าที่พวกเขากำลังยิ้ม คิดว่าเขามองไม่เห็นงั้นหรอ?

ทุกคนปฏิบัติกับเขาเหมือนคนโง่

หวังอี๋จวินได้ยินเสียงของลูกชายก่อนที่เขาจะเดินเข้าไปในห้องพักผู้ป่วยของลูกชายพร้อมกับซุปร้อนๆที่ทำมาจากบ้าน

เธอตกใจจนไม่สนใจมารยาททั่วไปแล้วรีบวิ่งเข้าไป

“ ลูก นี่มันเรื่องอะไร”

“ แม่ ผมไม่อยากเห็นคนพวกนี้ แม่ไล่พวกเขาออกไป”ซังอวี้จ้องเขม็งไปที่ชายที่หลบสายตาด้วยแววตาดุดัน

"โอเคๆ"เมื่อได้ยินว่าเป็นคำขอที่เรียบง่ายๆ หวังอี๋จวินก็ตอบตกลงทันที

ต่อหน้าลูกชาย เธออ่อนโยนมาตลอด

แต่เมื่อต้องเผชิญหน้ากับใครบางคนที่ลูกชายของเธอเกลียด เธอก็จะกลายเป็นคนโหดร้าย

“ คุณไม่ได้ยินที่ลูกชายของฉันพูดหรอ? เขาบอกว่าเขาไม่อยากเจอคุณ คุณอยู่ที่นี่เพื่อทำให้เขาโกรธหรือไง? "หวังอี๋จวินเกลียดเพื่อนสุนัขจิ้งจอกที่อยู่ข้างๆ ลูกชายของเธอ ตอนนี้ลูกชายของเธอสามารถหลุดพ้นจากพวกเขาได้แล้ว เธอทั้งสุขและเศร้า

หากลูกชายของเธอสามารถกำจัดพวกเขาโดยเร็วที่สุดก่อนที่เขาจะได้รับบาดเจ็บ เธอคงจะมีความสุขมาก

"คุณป้าไม่ต้องกังวล เราจะไปเดี๋ยวนี้"ชายร่างอ้วนที่ได้รีบกล่าวพลางก้าวถอยหลังไปพร้อมๆ กัน แม้ว่าร่างกายจะใหญ่โตแต่ความเร็วในการหลบหนีกลับรวดเร็วมาก

ภายในไม่กี่วินาทีหลายๆคนก็วิ่งหนีออกไป

รอจนกว่าทุกคนจะไป

หวังอี๋จวินปิดประพ้องพักผู้ป่วยและวางซุปในมือลงบนโต๊ะข้างๆ

ทันทีที่เปิดกล่องซุป กลิ่นหอมยั่วยวนก็ตลบอบอวลไปทั่วทั้งห้อง

หลังจากคนเหล่านั้นออกไป ความโกรธที่ปรากฏบนใบหน้าของซังอวี้ก็หายไปมาก

เพียงแค่ใบหน้าของเขาก็ยังคงมีความโกรธหลงเหลืออยู่บ้าง

“ ลูกชาย ซุปมาแล้ว”หวังอี๋จวินเทซุปลงในชามใบเล็ก วางช้อนในมือลงในชามแล้วส่งให้เขา

เนื่องจากเธอต้องการดูแลลูกชายและพยายามให้เขาดื่มซุปหลายๆครั้งก่อนหน้านี้ แต่ก็ถูกปฏิเสธมาตลอด ตอนนี้เป็นโอกาสที่ดีหวังอี๋จวินจึงรีบส่งมันให้เขา

ซังอวี้หยิบชามและดื่มซุปพร้อมกับถามอย่างแปลก ๆ ว่า "แม่ ทำไมวันนี้มาเร็วจัง"

ตอนนี้ยังไม่ถึงสิบโมงซึ่งปกติจะเป็นตอนเที่ยง

หวังอี๋จวินเลื่อนเก้าอี้ไปยังตำแหน่งที่ใกล้ที่สุดถัดจากเตียงของลูกชายแล้วนั่งลงช้าๆ

“ วันนี้ลุงของลูกพวกเขาออกไปข้างนอก แม่ได้ยินมาว่าพวกเขาจะเตรียมของขวัญสำหรับลูกสะใภ้คนใหม่ พี่ชายลูก …ดูเหมือนว่ากำลังจะแต่งงาน "

เมื่อพูดถึงซังหลินจวินร่องรอยแห่งความเกลียดชังก็ปรากฏขึ้นในแววตาของเธอ

แน่นอนว่าเธอเกลียดคนที่ทำร้ายลูกชายของเธอ

แต่เธอเป็นคนที่ไม่มีสามีและลูกชายเธอก็ได้รับบาดเจ็บอีก

เธอไม่สามารถล้างแค้นให้ลูกชายได้

เมื่อได้ยินข่าวว่าซังหลินจวินกำลังจะแต่งงาน ซังอวี้ก็ยิ่งโกรธมากจนไม่สามารถดื่มซุปต่อได้

"เขาโชคดีจริงๆ บริษัทเป็นของเขา ผู้หญิงเป็นของเขา ทําไมทุกอย่างในโลกนี้ถึงทําให้เขาได้หมด"

เขามองมือตัวเอง แล้วพูดอย่างโกรธเคืองว่า "ถ้าไม่ใช่เพราะเฉินเฉียวผู้หญิงคนนี้ มือของผมก็จะไม่หักแบบนี้"

คราวนี้ ผู้หญิงคนนี้ ในแววตาของเขามีเพียงความแค้นเท่านั้นที่เหลืออยู่

ความปรารถนาดีในอดีตมันหายไปนานแล้ว

"อะไรนะลูก มือลูกหักเพราะผู้หญิงคนนั้น ลูกพูดให้เคลียร์ๆสิ"ดวงตาของหวังอี๋จวินเบิกกว้างและเต็มไปด้วยศักดิ์ศรี

เดิมทีนางก็ไม่เข้าใจอยู่แล้ว ว่าจู่ๆลูกชายก็ถูกซังหลินจวินตัดนิ้วไปได้ยังไง

ไม่คาดคิดว่าจะเป็นเพราะผู้หญิง

ซังอวี้ไม่ได้ปกปิดมันเช่นกัน โดยค่อยๆเล่าเรื่องทีละเรื่อง

หลังจากหวังอี๋จวินฟังจบ ก็เริ่มคิดตัดสินใจในใจ

“ ลูก ไม่ต้องห่วง แม่จะล้างแค้นให้”

ดวงตาของเธอแฝงไว้ด้วยความเย็นชาที่ทําให้ผู้คนสั่นคลอน ในเวลานี้เธอไม่ใช่ผู้หญิงที่อ่อนแอและขี้ขลาดในอดีต แต่เพื่อเป็นแม่ที่ยอมสิ้นหวังสำหรับลูกชายของเธอ

เมื่อเห็นการออกตัวของแม่ของเขา ซังอวี้ก็รู้สึกกังวลเล็กน้อย แต่เมื่อคิดถึงความขี้ขลาดในอดีตของแม่ของเขา เขาไม่คิดว่าเธอจะทำอะไรจริงๆหรอก เขาจึงไม่ได้ใส่ใจกับมันเท่าไหร่นัก

เมื่อออกมา หวังอี๋จวินก็เดินถือกระเป๋าพร้อมกล่องอาหารกลางวันและลงไปชั้นล่าง

ครั้งนี้เธอไม่ได้กลับบ้านทันที แต่ไปที่แผนกยาที่ชั้นหนึ่ง

"คุณหมอ ขอถามหน่อยค่ะว่ามียาสำหรับลำไส้ไหม"เธอเดินไปที่หน้าต่างและถามเบา ๆ

"มีครับ รอสักครู่"หมอในชุดเสื้อคลุมสีขาวมองไปที่หญิงวัยกลางคนด้วยใบหน้าที่อ่อนโยนและมีรอยย่นที่มุมดวงตาของเธอ เขาคุยกับเธอและเข้าไปหายา

สักพักนึง เธอก็นำยาสำหรับลำไส้มา

“ คุณป้า ทานยานี้ได้ครั้งละ 1 ซองเท่านั้นนะคะ คุณทานมากกว่านี้ไม่ได้ ถ้าทานมากเกินไปภายในครั้งเดียวจะเป็นอันตรายต่อร่างกายนะคะ”หมอสาวบอกเธอหลายๆครั้ง

หวังอี๋จวินพยักหน้าแสดงว่าเข้าใจ

เมื่อเธอได้รับยา ฝ่ามือของหวังอี๋จวินก็สั่นสะท้าน

ฉันไม่รู้ว่ามันเป็นเพราะความรู้สึกผิดหรือเปล่า เธอเกือบทำยาเกือบหลุด

หลังจากออกจากโรงพยาบาลแล้ว เธอก็นั่งในรถและจ้องมองไปที่กระเป๋าที่มีกล่องอาหารกลางวันและยาที่ซื้อมาเป็นเวลานานแล้วก็หัวเราะออกมาอย่างเย็นชา

มีร่องรอยของความเกลียดชังและความบ้าคลั่งอยู่ในแววตาของเธอ