ท่านประธานที่รัก - ตอนที่ 172 การค้นหายอดนิยม

แสงแดดที่สาดส่องเข้ามาทางหน้าต่างกระทบลงบนเตียงใหญ่ภายในห้อง

ผ้านวมผืนบางที่ปักด้วยดอกกุหลาบห่มตัวทั้งสองคนที่กอดกันแน่น

จู่ๆเสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้นและปลุกให้ทั้งสองคนที่กำลังนอนหลับอย่างสงบบนเตียงใหญ่ให้ตื่น

ก่อนที่เฉินเฉียวจะลืมตาขึ้น มือที่ซ่อนอยู่ในผ้าห่มก็ยื่นออกมาโดยไม่รู้ตัว และเลื่อนออกไปด้านข้าง

เมื่อได้กดโทรศัพท์มือถือข้างเตียงแล้ว โทรศัพท์ก็ยังสั่นไม่หยุด

เหลือบมองไปที่ผู้โทรแล้วหยิบมันขึ้นมา

"เฉียวเฉียว มีเรื่องใหญ่เกิดขึ้น เธอกำลังเป็นคำค้าหายอดนิยม"เจียงฉยงฉยงที่อยู่อีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์ก็ตะโกนมาดังลั่น

เฉินเฉียวที่ยังไม่ตื่นในตอนแรกก็ยังรู้สึกสับสนอยู่ครู่หนึ่ง แต่เมื่อได้ยินสิ่งนี้ดวงตาของเธอก็สว่างขึ้นมาทันใด

"ฉยงฉยง พูดให้ชัดเจนสิ ทำไมฉันถึงเป็นคำค้นหานิยม"แม้เฉินเฉียวจะตื่นแล้ว เธอรู้สึกกระวนกระวายใจอยู่หนึ่งวินาที แต่เธอก็สงบลงอย่างรวดเร็ว

เธอถามตัวเองว่าตัวเธอไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกับวงการบันเทิงเลย แล้วเธอจะสามารถขึ้นไปสู่การค้นหายอดนิยมได้อย่างไร

"เกิดอะไรขึ้น"ซังหลินจวินยันตัวขึ้นจากด้านหลัง โดยยังคงจับเอวเรียวด้วยมือข้างเดียว เสียงทุ้มดังขึ้นข้างหูของเฉินเฉียวและเจียงฉยงฉยง

เจียงฉยงฉยงที่อยู่อีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์รู้สึกทำอะไรไม่ถูก เธอรีบบอกเฉินเฉียวอย่างเร่งรีบว่า: "เฉียวเฉียว ฉันจะวางสายก่อน ค่อยคุยเรื่องนั้นเมื่อเธอมาที่บริษัทนะ "

เฉินเฉียวรู้สึกงงงวยเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้ขัดอะไรและตอบเพียงเบา ๆ ว่า "โอเค"

หลังจากวางสายโทรศัพท์แล้ว เธอมองไปที่ซังหลินจวินที่อยู่ข้างๆเธอด้วยท่าทางขี้เกียจ เธอใช้มือแตะใบหน้าเนียนเบา ๆ แล้วยิ้ม: "เร็วๆลุกขึ้นเถอะ ฉันต้องเข้าบริษัท "

“ นอนต่อแป๊ปนะ”จู่ๆ ก็ถูกผลักออกไป ความกดดันของซังหลินจวินก็ลดต่ำลงทันที

เมื่อวานเขาหดหู่อยู่นาน ดึกๆถึงได้หลับลง ตอนนี้ยังรู้สึกแย่อยู่เล็กน้อย เพียงแต่เขาไม่อยากให้เธออยากให้เธออยู่ด้วยกัน

เฉินเฉียวยังนึกถึงสิ่งที่ฉยงฉยงพูด เธอหยิบเสื้อผ้าจากข้างๆมาสวมใส่

หลังจากที่เธอแต่งตัวและเธอกำลังจะลุกออกจากเตียง ทันใดนั้นเอวของเธอก็ถูกกอดไว้แน่น

“ รอฉันสักพัก เดี๋ยวไปส่ง”

เฉินเฉียวหันหน้าไป เธอก็เห็นความไม่พอใจที่ปรากฏอยู่บนใบหน้าที่เย็นชาของซังหลินจวิน

เดิมทีคิดจะปิดมือทั้งสองข้างของเขาออก แต่ก็ค่อยๆหันไปกระซิบกับเขาเสียงเบา "หลินจวิน ฉันว่าคุณพักผ่อนไม่ค่อยเต็มที่ คุณนอนต่อเถอะ"

เมื่อถูกปฏิเสธอย่างอ่อนโยนเช่นนี้ ซังหลินจวินก็รีบตั้งสติอย่างรวดเร็ว

นัยน์ตาที่ถูกไอน้ำปกคลุมพลันพลันกระจ่างใส

เขาคลายเอวของเธอ และรีบหยิบเสื้อผ้ามาใส่

ในท้ายที่สุดเฉินเฉียวก็ยังไม่ได้ขัดเขา และนั่งรถปอร์เช่ของเขาเข้าไปที่บริษัท

ในที่สุดมันอาจจะเป็นการยืียันตัวตนที่ถูกต้อง เมื่อเฉินเฉียวลงจากรถซังหลินจวินก็ขอมอนิ่งคิสจากเธอ

หลังจากบอกลากันอย่างไม่เต็มใจเท่าไหร่นัก ทั้งสองก็แยกไปที่บริษัทของตัวเอง

เฉินเฉียวเดินไปที่ห้องทำงานของเธอ และตามที่คาดไว้เจียงฉยงฉยงกำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้และกำลังจ้องมองบางสิ่งอย่างตั้งใจ

เฉินเฉียวคิดว่าในที่สุดเธอก็เริ่มทํางานหนักขึ้น อ่านเอกสารแล้ว

หลังจากเดินเข้าไป ก็ได้รู้ว่าเธอกำลังจ้องโทรศัพท์อยู่และกำลังรู้สึกหมดหนทาง

“ เฉียวเฉียว เธอมาแล้ว”เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าของรองเท้าส้นสูง เเจียงฉยงฉยงที่หมกมุ่นอยู่กับการกินแตงโมก็เงยหน้าขึ้นมาทันที จากนั้นพอเห็นตัวเอกของวันนี้มาถึง เธอก็รีบเดินเข้าไปต้อนรับทันที

เจียงฉยงฉยงถือโทรศัพท์และแทบรอไม่ไหวที่จะโชว์ให้เฉินเฉียวดู

"นี่คืออะไร"เฉินเฉียวชำเลืองมอง ไม่ได้ให้ความสนใจกับมันมากขนาดนั้น

เพียงแต่วินาทีที่สายตากําลังจะละออกไป ก็พบว่าภาพในโทรศัพท์ดูคุ้นตาอย่างบอกไม่ถูก เธอก็พลันสะดุ้งทันทีแล้วได้สติกลับคืนมา

ไม่ว่าจะด้วยความสุภาพหรือไม่สุภาพ เธอก็คว้าโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วกดเข้าไปข้างใน

เห็นข้อความตอบกลับแบบเต็มๆและมีรูปของเธออยู่ด่านล่าง

หมกมุ่นอยู่กับการกินแตงโม: "ในที่สุดพี่จิตกรก็มีหญิงสาวแสนสวย รู้สึกโล่งใจอย่างอธิบายไม่ได้ที่เห็นเขาเป็นสุนัขตัวเดียวมานานหลายปี"

เด็กน้องของจิตกร: "ฮือฮือฮือ อกหักแล้ว พูดซะดิบดีว่าจะเป็นเทวดาตัวน้อย ๆตลอดไป เขาแอบสละโสด"

ฝูงนกกา: "เด็กน้อยข้างบนไม่ร้องไห้นะ จิตรกรซังไม่สนใจคุณและยังมีฉัน รีบๆเข้ามาในอ้อมกอดของลุงนกป่ะ"

เฉินเฉียวมองไปที่ความคิดเห็นในนั้น และไม่ได้พูดอะไรไม่ดีออกมา ส่วนใหญ่เป็นการอวยพรและเศร้ากับความรักที่พังทลาย

แต่คำอวยพรไม่จำเป็นสำหรับเฉินเฉียว

เธอต้องการหาที่มาของเรื่องนี้

ค่อยๆกดเข้าไปที่ลิงค์

พบว่าสิ่งแรกที่ปรากฏคือประโยคและภาพจากเวยป๋อชื่อ "ซังอวิ๋นที่หนีไป"

วันที่สวยที่สุดกับสาวสวยที่สุด

หากไม่มีคำพูดคลุมเครือก็กลายเป็นประเด็นวิพากษ์วิจารณ์อย่างรวดเร็ว

เมื่อมองไปที่ใบหน้าที่ค่อนข้างเย็นชาของเฉียวเฉียว เจียงฉยงฉยงก็ได้แต่พึมพำกับตัวเองว่าทำไมเฉียวเฉียวและซังหลินจวินถึงมีความเหมือนกันมากขึ้นเรื่อย ๆ แน่นอนว่าหลังจากอยู่ด้วยกันแบบสามีภรรยาเป็นเวลานาน

“เฉียวเฉียว ไม่เป็นไรหรอก”เจียงฉยงฉยงรู้สึกกังวลเล็กน้อย ทั้งสองรู้จักกันมานานแล้วแน่นอนว่าเธอรู้ว่า เฉียวเฉียวไม่ชอบเปิดเผยต่อสาธารณะมากที่สุด

เฉียวเฉียวชอบทำตัวให้ดูธรรมดาอยู่เสมอ ทันทีที่มีการเปิดเผยเหตุการณ์นี้กลัวว่า เฉียวเฉียวจะรู้สึกไม่ดี

เฉินเฉียวคืนโทรศัพท์ให้เจียงฉยงฉยง และไม่ได้เอ่ยอะไรออกมาอีกเป็นเวลานาน

เจียงฉยงฉยงต้องการที่จะเข้ามาปลอบเธอ แต่ก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไร

จนกระทั่งมีโทรศัพท์เข้ามา

"เฉียวเฉียว ฉันขอโทษ ฉันไม่รู้ว่าเวยป๋อที่ฉันสุ่มโพสต์จะทำให้เกิดการสนทนาที่ดุเดือดเช่นนี้"ทันทีที่กดรับสาย เสียงเอ่ยขอโทษก็ดังเข้ามาก่อนอย่างรวดเร็ว

เสียงของซังอวิ๋นมีแต่คำขอโทษและทำอะไรไม่ถูก เห็นได้ชัดว่าเขาไม่คาดคิดว่าจะเกิดเหตุการณ์เช่นนี้

เฉินเฉียวระงับความรู้สึกไม่สบายใจของเธอและพูดว่า "ไม่เป็นไร แต่อาอวิ๋น คุณสามารถลบเวยป๋อนั้นได้หรือเปล่า?"

แม้ว่าฉันจะรู้ว่าเวยป๋อนี้ถูกแพร่กระจายไปทั่ว แต่เฉินเฉียวก็ยังคงหวังที่จะลบเวยป๋อนี้ออกจากแหล่งที่มาอยู่ดี

ทันทีที่ซังอวิ๋นได้ยิน เขาก็ตอบทันทีว่า "เวยป๋อนั่น ฉันลบมันทิ้งตั้งแต่ฉันตื่นแล้ว เฉียวเฉียว ฉันโพสต์อธิบายรูปนั้นไปแล้วด้วย"

"อื้ม งั้นก็ดีแล้ว"เธอยุ่งกับงานมาตลอดและไม่ค่อยได้เข้าเวยป๋อ ดังนั้นเธอจึงไม่ค่อยรู้เรื่องนี้มากนัก

ตอนนี้อาอวิ๋นได้ขอโทษและทำให้เรื่องต่างๆชัดเจนแล้ว เธอก็ยกโทษให้เขาง่ายๆเพราะเขาไม่ได้ตั้งใจ

หลังจากวางสายเฉินเฉียวก็รู้สึกลังเลเล็กน้อย

เธอต้องการโทรหาซังหลินจวินและเล่าเรื่องนี้ให้เขาฟัง

แต่เธอก็กังวลเช่นกันว่าเขาไม่รู้เรื่องนี้เลยและถ้าเธอคิดริเริ่มที่จะบอกมันให้เขารู้ มันจะเป็นการเอาชนะตัวเองหรือไม่

หลังจากคิดอยู่นานในที่สุดเฉินเฉียวก็ตัดสินใจ

โทรศัพท์ดังขึ้นสักพักก่อนจะรับสาย

"หลินจวิน คุณประชุมอยู่หรอ?"เมื่อเฉินเฉียวได้ยินเสียงจากสายที่เชื่อมต่อ หัวใจของเธอก็เต้นแรงและเธอก็ลดเสียงลง เมื่อเธอพูดเธอดันได้ยินจากโทรศัพท์ที่ดูเหมือนว่าซังหลินจวินกำลังพูดอะไรบางอย่าง

ซังหลินจวินที่รับสายหยุดและเดินไปที่ประตูห้องประชุม แล้วเดินออกไปและตอบกลับไปว่า: "ตอนนี้ฉันอยู่ประชุม แต่ตอนนี้ฉันออกมาแล้ว มีอะไรหรือเปล่า คิดถึงภรรยาจัง”